( ... κι ενώ η μπάντα του Ναυτικού παιανίζει το τροπάριο του Αγίου Νικολάου και την "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζιδάκι...)
Με ρωτάτε για την έκθεση και απαντώ χωρίς υπεκφυγές: Παρά την υπερπροσφορά εικαστικού γυμνού, ερωτικής φωτογραφίας κλπ. το παρουσιαζόμενο συνήθως αποτέλεσμα είναι μάλλον βαρετό, αναμενόμενο, ακαδημαϊκό.
Εγώ ήθελα κάτι αλλιώτικα τολμηρό που να κινείται στα όρια της επιθυμίας και της παρέκκλισης και τους ζωγράφους να ζωγραφίζουν τη ζωή τους κι όχι αφηρημένες ιδέες. Ήθελα πίνακες που να μην φοβούνται την απεικόνιση των γεννητικών οργάνων ή των λεσβιακών συμπλεγμάτων, να μην αποφεύγουν τόσο τα ομοφυλόφιλα θέματα όσο και το κιτς που συχνά ο ρεαλισμός αντιπροσωπεύει. Κυρίως αυτό. Επειδή έχω βαρεθεί τον καθωσπρέπει μοντερνισμό των Σχολών. Και την ζωγραφική δι' οικογενείας. Κι επειδή υπάρχουν ζωγράφοι που ενώ τρώνε "πόρτα" από τις γκαλερί λόγω "ακαταλληλότητας" των θεμάτων τους, συνεχίζουν να ζωγραφίζουν την καύλα τους. Το εκτιμώ και με συγκινεί αυτό.
Στην ομαδική έκθεση λοιπόν των τριών "Το Σώμα. Ο Έρωτας" πρωταγωνιστούν τα φετίχ, τα ταμπού, τα σώματα που δεν υποδύονται αλλά ζουν την ηδονή. Ακόμη και τα εννοιολογικά έργα της ενότητας στάζουν ίμερο. Χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές. Αλλά και με το πένθος που συνοδεύει τις απώλειες να υποφώσκει διακριτικά. Στο κάτω κάτω όλα στο μυαλό μας βρίσκονται.
Και βέβαια "εκτίθενται" και τα ανάλογα κείμενα στο ομότιτλο βιβλίο. Συχνά εξίσου εξομολογητικά και "οριακά" ως προς το τι γράφεται και τι όχι. Με την Κική Δημουλά να υπεραμύνεται της ερωτικότητας των θνητών σωμάτων. Αλλά για αυτά δεν επιτρέπεται να μιλάω εγώ.
ΥΓ 1. Σκέφτομαι πως ο αντιερωτισμός των Αγγέλων δεν οφείλεται τόσο στο συζητήσιμο φύλο αλλά στην αθανασία τους. Χωρίς ρίσκο έρωτας δεν υφίσταται.
ΥΓ 2. Το Σάββατο, το μεσημεράκι θα πούμε ίσως περισσότερα με ούζο και κρασί. Διαφωνώντας αν χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου