Απόψε στο Ίδρυμα Νιάρχου στις 6 μ.μ επιχειρώ έναν στοχασμό πάνω στις υπόρρητες πλην διαρκείς σχέσεις της επανάστασης και της τέχνης, το αδιανόητο για τους πολλούς '21 αλλά και την μαγική, ηρωοποιητική του δυνατότητα. Με τους δαίμονες και τους αγγέλους του.
Δικαιώθηκε, καλλιτεχνικά τουλάχιστον, η Παλιγγενεσία ή παραμένει ακόμη ημιτελές πένθος που κακοφορμίζει; Υπήρξαν αληθινά ο Μακρυγιάννης και ο Θεόφιλος ή είναι κατασκευές μιας ιδεοληψίας σαν το Κρυφό Σχολειό; Και ο πίνακας του Γύζη, ένα ακόμα εθνικό ψεύδος κι αυτός;
Επίσης η ομιλία θα αναφερθεί στις σχολικές γιορτές αλλοτινών εποχών όπου οι μικροί μαθητές υποδύονταν τους Ήρωες για μιαν - πολύτιμη και μοναδική - ώρα. Έπειτα οι πιτσιρίκοι με τα θαμπωμένα μάτια μεγάλωναν και βυθίζονταν ολόσωμοι στην πιο αντιηρωική καθημερινότητα. Την πιο συμβατική κορεκτίλα. Ο Ανδρούτσος δεν ήταν ήρως! Αυτό βολεύει περισσότερο (εξάλλου ούτε κι ο Αγιοβασίλης υπάρχει).
Είχαν όμως υπάρξει εκείνοι οι πόμπιρες, οι κουρεμένοι εν χρω, Μπουμπουλίνες και Παπαφλέσσες ...έστω για λίγο χρόνο. Επειδή δεν επιβιώνουν οι κοινωνίες χωρίς τα καταγωγικά τους σύμβολα, χωρίς τους μύθους τους. Χωρίς να ονειρεύονται σταθερά τους ήρωες τους. Χωρίς την ποίηση να υπερβαίνει τη ζωή. Όλα τ'άλλα, τα γράφει η ιστορία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου