Πάμε σινεμά;

Γιατί μας αρέσει ο κινηματογράφος;
Επειδή ζει για εμάς έστω και ερήμην ημών όσα εμείς δεν έχουμε τολμήσει να ζήσουμε. Αφού στην πραγματικότητα δεν είναι η ζωή μας αυτή που σέρνουμε καθημερινά στα πεζοδρόμια και τις πλατείες κάθε ασήμαντης ή εχθρικής πόλης αλλά η άλλη που κρύβεται φωτεινή και τρομαχτική στη φόδρα των εικόνων μιας ταινίας... Αυτοί είμαστε! Αυτή είναι η ζωή μας. Που δεν αντέξαμε ούτε στα όνειρα μας να ονειρευτούμε. Κι υπάρχουμε αληθινοί και ανόλεθροι αποκλειστικά μέσα στον ρόλο που έχουμε εμείς επιλέξει κι όχι κάποιος φορτικός άλλος, για τον εαυτό μας. Κι αν κάποτε κάποτε μπερδευόμαστε λιποψυχώντας "ποιοι κατά βάθος είμαστε;" μας παρηγορεί η σκέψη πως ίσως βρούμε το πιο αληθινό μας πρόσωπο στην επόμενη, αγαπημένη ταινία. Αυτή που επιτέλους θα μας δικαιώσει. Που θα υποδυθεί την αληθινή ζωή μας. Που θα θα στηρίξει την μεταμόρφωση μας.
Το ξέρουμε τώρα. Πάντα το ξέραμε : Αυτός που φιλάει τόσο τρυφερά και κτητικά τα χείλη της Μαίρυλιν ή της Μόνικα, δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους, τόσο σημαντικούς και υπέροχους, αξιαγάπητους και ακαταμάχητους παρ' όλα τα σφάλματα μας. Εμείς είμαστε, τόσο γενναίοι κι απελπισμένοι, που δεν καταδεχόμαστε happy end.
Το έχετε όλοι πια καταλάβει. Εμείς δεν είμαστε εκείνοι οι άθλιοι και μοιραίοι που κρύβονται σαν σκιές βουβές στη σκοτεινή αίθουσα αλλά οι άλλοι! Αυτοί που λάμπουν και νικούν στη φωτεινή οθόνη. Αυτοί που ζουν ...

ΥΓ. 
Η φωτογραφία είναι καρέ από την πρώτη νεορεαλιστικού ύφους ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Μαγική Πόλις" σε σκηνικά του Τάσου Ζωγράφου. Πρωταγωνιστούν οι παρίες, οι πρόσφυγες, οι άνεργοι. (Προσέξτε τις ηρωικές φιγούρες του 21 στην μπατανία που κρέμεται στον τοίχο του φόντου και το κοντράστο που δημιουργούν. Ιδιοφυές!