Το κορυφαίο, ίσως, έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, φιλοτεχνημένο γύρω στο 1918, στο μεταίχμιο των λεγόμενων λογικών και μεταλογικών έργων. Έμφορτο από κλασσικιστικές μνήμες αλλά και υπαινικτικές, αφηγηματικές ανατροπές, πολλά δευτερεύοντα επεισόδια γύρω από την κυρίαρχη ιστορία της ωραίας κοιμωμένης- τέχνης και του πρίγκιπα- γλύπτη που την ξυπνάει. Που ξυπνάει το κάλλος που κοιμάται μέσα στην ύλη.
Όμως η παρούσα λεπτομέρεια είναι απολύτως αυτοβιογραφική και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Προσέξτε πως αποδίδεται το στήθος της Πεντάμορφης και μάλιστα γυμνωμένο. Ανατροπή των στερεότυπων του μύθου, αυτόγχθων μοντερνισμός, εξομολόγηση εκ βαθέων, ψηλάφηση του ίμερου και της ομορφιάς με τρεμάμενα, γεροντικά χέρια.
Ήταν η μόνη περίπτωση για τον Μπάρμπα Γιαννούλη να αγγίξει ένα κοριτσίστικο στήθος. Μέσα από την γλυπτική του. Αποκλειστικά . Όση μοναξιά κι αν κρύβει κάτι τέτοιο.
Και δείτε πόσο αισθησιακά το πλάθει. Μνήμη και ανάμνηση της γυναίκας που δεν γνώρισε ποτέ ... η τέχνη ως παραπονεμένο υποκατάστατο της ζωής που δεν βιώθηκε, ως άλλοθι της επιθυμίας. Ή μάλλον αυτού του τόσο φευγαλέου πράγματος που οι άνθρωποι ονομάζουν ευτυχία.
Μάθημα σχεδίου, η μονοκοντυλιά του Μπάρμπα Γιαννούλη. Ανάμνηση του Απακανθιζομένου; Πάντως η κίνηση είναι άρτια, λιτή, περίοπτη. Το χέρι και η ματιά του γλύπτη ... Το δράμα του υπάρχειν με όρους γραφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου