Στη μνήμη των παλιών συντρόφων μου στο τμήμα πολιτισμού του Συνασπισμού Άσπας Παπαθανασοπούλου, Δάντη Χρυσικού, Βασίλη Ανδρεόπουλου και Θανάση Στεφόπουλου στον οποίο οφείλουμε μιαν αναδρομική έκθεση των έργων του.
Οι μεν, οι λίγοι, στο τόπο μας ζουν μακάριοι το εφήμερο όνειρο τους στην εκγερμανισμένη Ευρώπη και οι άλλοι, οι πολλοί, τους χρόνιους εφιάλτες τους. Η ουτοπία που έγινε δυστοπία. Έξι χρόνια συμπληρωμένα και οι προοπτικές για τον τόπο γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες με το σύστημα εξουσίας, είτε δεξιού είτε αριστερού πρόσημου, να μην θέλει καμία αλλαγή στον σαπισμένο του πυρήνα και με τις ευκαιρίες για ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις να χάνονται η μια μετά την άλλη. Έτσι, το δράμα των νεότερων γενιών μετατρέπεται σε τραγωδία διαρκείας χωρίς κάθαρση. Μόνο με ύβρεις. Πρόκειται για το δράμα μιας χώρας που βιώνει τη τραγωδία της με όρους φαρσοκωμωδίας. Με περικλέτους ή φασουλήδες σε πόζες μοιραίων και ρόλους αμλέτων. Υπάρχουν, ακόμη, κάποιοι ανεπίληπτοι αριστεροί που η άποψη τους διαθέτει και ήθος και κύρος. Παράδειγμα ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος πρόσφατα περιέγραψε μελανά το υφιστάμενο κώμα της αριστεράς στον επώδυνο δρόμο της από την ανέξοδη θεωρία στην υπεύθυνη πράξη. Προσωπικά με πονάει αυτή η πρώτη φθορά αριστερά των ανεπάγγελτων επαγγελματιών της ιδεολογίας και των λεγεωνάριων του συστήματος κυρίως γιατί "καίνε" σε βάθος χρόνου τα πράγματα που πίστεψα και για τα οποία αγωνίστηκα με δεκάδες συντρόφους.
Τί (δεν) μάθαμε, λοιπόν, στα χρόνια της κρίσης; Ότι η δωροδοκία και ο χρηματισμός δεν επιτρέπεται να αποτελούν κανόνα λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους και ότι η πολυνομία και η αρνησιδικία μηδενίζουν απολύτως το αίσθημα δικαίου, a priori κατά τ' άλλα συνθήκης της ευνομούμενης πολιτείας. Επιπλέον νόμοι που αλληλοακυρώνονται ή ψηφίζονται ευκαιριακά για να ατονήσουν μετά από λίγο, Βουλή που λειτουργεί ως πολυπλυντήριο συμφερόντων, δικαιοσύνη που αν δεν μεροληπτεί υπέρ των εκάστοτε ισχυρών, κωλυσιεργεί και καθυστερεί απαράδεκτα ή απονέμεται αλά καρτ, κρατικοί λειτουργοί που δεν πράττουν το καθήκον τους χωρίς την ανάλογη " υγρασία " την οποία απαιτούν χωρίς αιδώ αλλά και χωρίς φόβο τιμωρίας, δημόσιο διαλυμένο από την κομματοκρατία ,τον φαβοριτισμό, την υπαλληλική νοοτροπία, την έλλειψη ιεραρχίας αλλά και πρωτοβουλιών, την γραφειοκρατία κ.ο.κ.
Δεν αμφισβητώ τον μόχθο και την συνέπεια των λίγων, καταγγέλλω την παγιωμένη νοοτροπία συναλλαγής που έχει, επί δεκαετίες, καταστεί η ελεεινή magna carta των πολλών. Επειδή, ακόμα και σήμερα με το κράτος υπερχρεωμένο και κατεδαφισμένο, ουδείς (!) συνάπτει οικονομική συμφωνία με υπηρεσία του δημοσίου χωρίς να καταβάλει στους εμπλεκόμενους υπαλλήλους το θεσμοθετημένο και "νόμιμο" 20%. Η "παρανομία" θεωρείται ότι αρχίζει όταν οι απαιτήσεις είναι υψηλότερες. Οι πάντες, πλην των κυβερνώντων, γνωρίζουν ότι ακόμα και για μία πετούγια που θα μπει σε δημόσιο κατάστημα, το τιμολόγιο είναι υπερκοστολογημένο. Αφήστε τα μείζονα δημόσια έργα και τους εργολήπτες τους, τα νοσοκομεία ,τα πανεπιστήμια, την τοπική αυτοδιοίκηση κλπ. Ακόμη και τώρα! Χωρίς να νοιάζεται επί της ουσίας κανείς. Λες και ζούμε στην εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, λες και η νεοτερικότητα είναι ένα κακό όνειρο που το ξορκίζουν στα καθ' ημάς το μπαξίσι και το ρουσφέτι. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για μιαν σύγχρονη, ριζοσπαστική αριστερά: να διαλύσει τις συντεχνιακές μαφίες, να πατάξει την συστημική διαπλοκή,να εξυγιάνει τον παρασιτικό συνδικαλισμό,να εξορθολογίσει την κρατική μηχανή διεκδικώντας μικρότερο, παραγωγικότερο και φθηνότερο κράτος, να περιστείλει - αν μη τι άλλο - την θηριώδη φοροδιαφυγή, να κυνηγήσει απηνώς τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, να προωθήσει σε θέσεις ευθύνης τους καλύτερους αλλάζοντας άρδην και το θεσμικό πλαίσιο επιλογής και, κυρίως, τον καρκίνο της κατεστημένης νοοτροπίας.
Έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα πραγματοποιηθούν παραγωγικές επενδύσεις, όταν το κράτος από μπαμπούλας - φορομπήχτης καταστεί υπηρέτης του πολίτη και αρωγός κάθε δημιουργικής του προσπάθειας. Σε ένα κοινωνικό τοπίο γενικευμένης απαξίωσης των πάντων από τους πάντες - εν προκειμένω ο ρόλος μιας ισοπεδωτικά καταγγελτικής αριστεράς υπήρξε καταστροφικός για τα πρότυπα συμπεριφορών που δημιούργησε - σε μια χώρα που η ανομία είναι ο νόμος και οι νόμοι αφορούν πάντα στους άλλους κι όχι σε μας, τα αυτονόητα και τα απλά θα αποτελούσαν αληθινή επανάσταση.
Θέλετε να πάμε και βαθύτερα; Χωρισμός εκκλησίας και κράτους τώρα, αναθεώρηση άμεσα του Συντάγματος στα κρίσιμα άρθρα της ευθύνης υπουργών, της απεμπλοκής της δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση, της ουσιαστικής αποκέντρωσης της εξουσίας. Επίσης Βουλή 200 βουλευτών περιορισμένης θητείας χωρίς σκανδαλώδη προνόμια και υπέρογκες συντάξεις, ασυμβίβαστο υπουργού- βουλευτή, εργασιακή δικαιοσύνη, θέσπιση υπερκομματικών υπουργείων Εξωτερικών, Παιδείας, ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας κλπ. Αυτά θα ήταν αληθώς αριστερά επιτεύγματα, θα ανακούφιζαν τον χειμαζόμενο πολίτη και θα βελτίωναν πραγματικά τη θέση μας στην ευρύτερη, ευρωπαϊκή οικογένεια. Αντ' αυτών τί έχουμε; Κωλυσιεργίες, μιθριδατισμό, μικροπολιτικές καθυστέρησης και αναβολών που προδίδουν την εδραία βούληση να μην αλλάξει τίποτε. Η τέλεια συνταγή για τον γκρεμό. Η απόλυτη άρνηση της πολιτικής.
Γιαυτό σου λέω: Κάνε και κάτι αριστερό Αλέξη, εκτός από δηλώσεις και από λέξεις!
ΥΓ1! Εξ όνυχος τον λέοντα: Εδώ στην Τήνο δεν δίνουν πλέον αποδείξεις ούτε τα κεντρικά μαγαζιά κι αν ζητήσεις, σε αγριοκοιτάζουν. Νησί πασόκων ανέκαθεν και έδρα ρασοφόρων που "αξιοποιούν " με το παραπάνω το λαϊκό, θρησκευτικό αίσθημα, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για τον Έμφια αλλά τώρα απειλούν με Χ.Α. ( sic )! Όσοι σπέρνουν θύελλες λαϊκισμού ... Ή όπως έλεγε ο μισο-Τηνιακός Κανιάρης " Ό τι θέλει ο λαός ..."
ΥΓ2! Ο διχασμός ανάμεσα σε πρώην συντρόφους κακά κρατεί, κι ας έχουμε φάει μαζί ψωμί κι αλάτι. Κυρίως το δεύτερο, σε μεγάλες ποσότητες. Πολλοί με ψέγουν για τα γραφόμενα μου. Θα με προτιμούσαν οργανικό διανοούμενο τύπου Κυρίτση - Τσέκερη, ή Τσουκαλά - Βέλτσου να αναμένω την συναυλία της Σίρλεϊ Μπάσεη και να χειροκροτώ τους τυχοδιωκτισμούς του Βαρουφάκη ή τους μικρομαξιμαλισμούς του Μαξίμου. Μα τί θέλεις, μού λένε, να πέσει η κυβέρνηση και να έρθει ο Κυριάκος; Τέτοια πολιτική ανάλυση! Με άλλα λόγια η εξουσία ως αυτοσκοπός. Εγώ πάλι πειράζει που αντί για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ( και της Σίρλεϊ ) αγωνιώ για το μέλλον της χώρας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου