Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Γιορτάζουμε!

Αισίως φτάσαμε τα 900 κείμενα στο blog και ξεπεράσαμε τις 350.000 επισκέψεις! Δικαίως σήμερα το γιορτάζουμε ευχαριστώντας από καρδιάς όσους είτε μας ανέχονται είτε μας στηρίζουν. Συμβολικά αναδημοσιεύω ένα κείμενο του 2012, διαρκώς επίκαιρο. Το μόνο λυπηρό είναι πως κάποιοι από την κυβερνώσα αριστερά απεχθάνονται την κριτική που δεν τους βολεύει επικοινωνιακά. Το κείμενο δημοσιεύθηκε τότε στο Ποντίκι. 
ΥΓ. Συναφές είναι το κείμενο που δημοσιεύεται αυτή την εβδομάδα στο "Ποντίκι Αrt" με τίτλο "Για την παιδεία και τον πολιτισμό". Ευχαριστώ για αυτό τον φίλο μου Ξενοφώντα Μπρουτζάκη, υπεύθυνο της στήλης. 
Ηρακλής Παρχαρίδης, 2015

Η Αριστερά, ο Πολιτισμός και οι σχετικοί Μύθοι

''Οι διεθνιστές είναι οι Ιησουίτες του μέλλοντος''
Φλομπέρ
Στον Δημήτρη Ραπτόπουλο και τον Γιώργο Βαφειάδη
Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά υποστηρίζει τον πολιτισμό και προστατεύει τους καλλιτέχνες. Η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί γενικότερα, στην πλειονότητά τους προσβλέπουν στην Αριστερά και εμπνέονται από τα συνθήματά της για έναν καλύτερο κόσμο, ενώ η ίδια η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, θυμούνται τους δημιουργούς μόλις τις παραμονές των εκλογών για διαφημιστικούς λόγους. Και μάλιστα όχι τους πιο σημαντικούς, αλλά τους πλέον προβεβλημένους από αυτούς. Τα μιντιακά κριτήρια κι εδώ κυριαρχούν.
Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά θεωρεί την τέχνη βασικό μοχλό της αλλαγής της κοινωνίας και γι’ αυτό πλειοδοτεί τόσο στην τέχνη όσο και στις επαναστατικές δυνατότητές της. Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, είναι το ίδιο – αν όχι περισσότερο – αγράμματη, όπως και οι λοιπές ηγεσίες των λεγόμενων αστικών κομμάτων. Με τη διαφορά ότι αυτές οι τελευταίες προσποιούνται πιο πειστικά τους «επαΐοντες» ή τους φιλότεχνους επειδή η τέχνη, εν γένει, διαθέτει πλούσια, αστική παράδοση και ανάλογες, παιδευσιακές περγαμηνές.
Ο Μύθος λέει ότι η Αριστερά χαρακτηρίζεται από υψηλή Παιδεία και βαθιά καλλιέργεια, την οποία επεξέτεινε και πολλαπλασίασε κατά τις ατελείωτες ώρες της μόνωσης και του εγκλεισμού στις φυλακές και τα Μακρονήσια. (Όπως ο Γλέζος, ο Πατρίκιος ή ο Κωνσταντόπουλος. Τώρα το πώς κάποιοι καταλήγουν υπάλληλοι του Bαρδινογιάννη και κάποιοι χειροκροτητές του Bενιζέλου είναι άλλο πράγμα). Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά, δηλαδή οι ηγεσίες της, έχει μορφωθεί – όπως έχει μορφωθεί, εννοώ «εκπαιδευτεί» – στα σχολεία του φανατισμού, του λαϊκισμού και της ημιμάθειας όπου έχουν «μορφωθεί» και οι υπόλοιποι Έλληνες, επί χρόνια ευφυείς «καταληψίες» και καταστροφείς των σχολείων τους των ίδιων. Εξάλλου η χαμηλή ποιότητα σπουδών που παρέχεται στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι, εν πολλοίς, αποτέλεσμα των αγώνων της Αριστεράς για ακόμη πιο συντηρητικά γυμνάσια, πιο μισαλλόδοξα λύκεια και πιο κομματικοποιημένα πανεπιστήμια. Η αλήθεια είναι πως η Αριστερά δεν έχει, ακόμη, κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στην εκπαίδευση – εκπαιδεύεις και μια μαϊμού – και στη μόρφωση (που αναφέρεται κυρίως στη διάπλαση ηθικής προσωπικότητας). Τέλος, η Αριστερά εγκλωβισμένη στους δογματισμούς και τα παπαγαλίστικα, ιδεολογικά «λυσάρια» της, τουλάχιστον η σταλινική, είναι εξ ορισμού αντίθετη προς οποιονδήποτε πειραματισμό, avant-garde αμφισβητήσεις ή ανατροπή των στερεότυπων.
O Μύθος λέει πως η Αριστερά είναι προοδευτική. H αλήθεια είναι πως πολλοί προοδευτικοί πολίτες έχουν συχνά επενδύσει κι έχουν συχνά απογοητευτεί από τον συντηρητισμό, την ημιμάθεια και τον λαϊκίστικο καιροσκοπισμό της Αριστεράς.
O Μύθος λέει πως «αριστερός» σημαίνει το ηθικό, το αδιάφθορο και το επιρρεπές στην προσωπική θυσία στοιχείο. H αλήθεια είναι πως «αριστερός» σήμερα είναι ένας ακόμη επαγγελματίας του πολιτικού βίου που διαχωρίζει απόλυτα ορθολογιστικά το ατομικό συμφέρον από το συλλογικό καλό. Οι τελευταίοι αριστεροί που γνώρισα ήταν ο Mανόλης Aναγνωστάκης, ο Kοσμάς Ψυχοπαίδης, ο Ασαντούρ Μπαχαριάν, ο Πάνος Τζαβέλας, ο Λάκης Σάντας, ο Xρήστος Παπουτσάκης, ο Aντώνης Kαρκαγιάννης και ο Bλάσης Kανιάρης. Σύμπτωση; Και οι οκτώ δεν ζουν πια. Kαι οι οκτώ πάντως υπήρξαν ακέραιοι, όσο ακέραιος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που εμπλέκεται στον δημόσιο βίο και αναλαμβάνει ευθύνες και υποχρεώσεις ώστε να επιβιώσει σε μια κοινωνία ήκιστα αξιοκρατική, τα μάλα σταρχιδική και τα μάλιστα ανάρχιδη.
O Μύθος λέει: H Αριστερά έχει βαρύνουσα και – πρωτίστως – διαφορετική άποψη για τον πολιτισμό. H αλήθεια είναι πως η Αριστερά ΔEN διαθέτει ούτε διαφορετική άποψη ούτε συγκεκριμένη πολιτική για τον πολιτισμό και αυτή η τελευταία συνοψίζεται αμήχανα σε εκδηλώσεις για τον Tσίρκα ή τον Pίτσο, άντε και μουσικές εκδηλώσεις για το Mίκη Θεοδωράκη. Όλα τ’ άλλα πρόσωπα και θέματα είναι λίγο ως πολύ τζιζ γιατί, βλέπετε, έχουν ασκήσει κριτική στις ηγεσίες της Αριστεράς.
O Mύθος λέει ότι η Αριστερά δέχεται τον αντίλογο και προωθεί τον διάλογο. H αλήθεια είναι πως η Αριστερά είναι μονολιθική και δογματική κυρίως γιατί δεν έχει διαβάσει τον Mαρξ – απλώς τσιτάρει όσους τον έχουν διαβάσει – και επειδή η σχέση της με την τέχνη παραμένει ζντανωφική.
Από την άλλη, ό,τι πιο ελπιδοφόρο κινείται σ’ αυτόν τον τόπο, έχει αριστερό πρόσημο. Mα το γεγονός αυτό δεν είναι τόσο παρήγορο, όσο καταθλιπτικό, αν σκεφτεί κανείς πως η αναξιοκρατία ή ο φαβοριτισμός θάλλουν και στις ηγεσίες της Αριστεράς. Έτσι ώστε το διαφορετικό να γίνεται αποδεκτό πάντα ως θεωρία. Ποτέ ως πράξη. Άλλη μια αιτία κατάθλιψης για όλους εμάς που δηλώνουμε αριστεροί και ψάχνουμε την Αριστερά που μας αξίζει. Δείτε ως τελικό συμπέρασμα ποια πρόσωπα του πολιτισμού πλαισιώνουν τα αριστερά ψηφοδέλτια των προσεχών εκλογών. O Kουβέλης, πρόεδρος ενός κόμματος που επαγγέλλεται την αλλαγή στην αριστερή σκέψη, μας προτείνει σε άκρως τιμητική θέση τον συμπαθή ηθοποιό Γιάννη Mπέζο, νοηματοδοτώντας τι ακριβώς; Πως ένας μικρομεσαίος ηθοποιός τιμάται με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, επειδή απλώς είναι μιντιακά αναγνωρίσιμος ως Δόγκανος; E, τότε η Bάνα Mπάρμπα του Kαρατζαφούρια είναι επιτυχέστερη μετεγγραφή. Tο ίδιο συμβαίνει και με τον Πέτρο Tατσόπουλο. O ΣYPIZA τον διάλεξε – βάζω στοίχημα την off shore εταιρεία μου στα νησιά Καϊμάν – όχι γιατί έχει διαβάσει τα βιβλία του, δεν ξέρει καν τους τίτλους τους, αλλά επειδή τον είδε στον ΣKAΪ. Σύντροφοι, ξανασκεφτείτε το. O Πορτοσάλτες είναι πιο αναγνωρίσιμος.
YΓ. 1: Ο Gustave Flaubert έλεγε: «Το μεγάλο όραμα της δημοκρατίας είναι να εξυψώσει το προλεταριάτο στο ίδιο επίπεδο ηλιθιότητας με την μπουρζουαζία».
ΥΓ. 2: Καταπληκτικό: Ο γενικός επιθεωρητής ανακοίνωσε στις 19 Μαρτίου το πόρισμά του σχετικά με την κλοπή στην Εθνική Πινακοθήκη. Σύμφωνα με αυτό, διαπιστώνει σοβαρές όσο και χρόνιες παραλείψεις στα συστήματα ασφαλείας του Ιδρύματος, παρατεταμένο ερασιτεχνισμό και εγκληματικές αμέλειες που οδήγησαν στην απώλεια ενός εθνικού κειμηλίου αφιερωμένου στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό (Picasso) και ενός αριστουργήματος της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας (Mondrian). Ε, και; Πέρα βρέχει. Ούτε ο δοτός πρόεδρος του Ιδρύματος ούτε η υπέργηρη διευθύντρια ενοχλήθηκαν, πήραν θέση ή υπέβαλαν παραίτηση.
Αντιθέτως, απολαμβάνουμε τη φωνή της Μαρίνας Λαμπράκη - Πλάκα να διαφημίζει από τα ΜΜΕ την έκθεση των συλλογών Λεβέντη. Πρόκειται για την ίδια φωνή που έχασε η ιδιοκτήτριά της όταν εκλάπη ο Picasso.
Θα μου πείτε: «Θα την παραιτήσει οσονούπω ο υπουργός Πολιτισμού». «Ποιος υπουργός;» θα σας απαντήσω. «Μα θα αντιδράσουν οι άνθρωποι της τέχνης και σύμπασα η Αριστερά, της οποίας ο πολιτισμός αποτελεί προνομιακό πεδίο δράσης». Θα σας αποστομώσω με το εξής αίνιγμα: «Τι είναι αυτό που παραμένει για είκοσι-τόσα χρόνια στη θέση του και δεν τολμάει κανείς να το κουνήσει; Είναι η Αλέκα Παπαρήγα και είναι η Μ. Λαμπράκη - Πλάκα. Στον τόπο αυτόν, φίλτατοι, δεν αλλάζει ποτέ τίποτε γιατί ελάχιστοι θέλουν αληθινά να αλλάξει κάτι. Με τις υγείες μας, που θα ’λεγε ο Σπύρος Παπαδόπουλος».
ΥΓ. 3: Σκέφτομαι πως ο πιο σεσημασμένος πολιτικά καλλιτέχνης είναι ο Παϊτέρης. Τον διεκδικούν οι πάντες. Από την άκρα Δεξιά ώς την προοδευτική Αριστερά.
ΥΓ. 4: Σκεφτείτε πως, πίσω κι από την πιο αθώα πολιτική πρόθεση, κρύβεται πάντα μια αρκούντως ένοχη σκοπιμότητα και πως, όσο εξαιρούμε τον εαυτό μας από το πρόβλημα, τόσο γινόμαστε το χειρότερο τμήμα του προβλήματος. Επειδή ο «αριστερός» δεν είναι μια μεταφυσική έννοια a priori ταυτισμένη με το καλό, το δίκαιο και το ηθικό, αλλά μια δυνατότητα που πρέπει συνεχώς να επαληθεύεται.
*Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αν. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου