Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Δεν έχουμε μέλλον χωρίς συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπo


pepelasis

Γράφει ο καθηγητής Αδαμάντιος Πεπελάσης


Μετά την ψήφιση στην Βουλή των προ-απαιτουμένων και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, θα χρειαστεί να αποκωδικοποιήσουμε συμβολισμούς, προβλήματα και θεσμικές παρεκκλίσεις στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό διότι, τα πράγματα δεν τελειώνουν εδώ. Θα βρισκόμαστε σε διαρκείς διαπραγματεύσεις για την βελτίωση και προσαρμογή των μέτρων στα πραγματικά δεδομένα και τις μέλλουσες επιδιώξεις για την οικονομία. Μόνον έτσι θα αποδώσουν τα αναμενόμενα για τους δανειστές και προπαντός, θα εξυπηρετήσουν τις δικές μας ανάγκες.

Τα μέτρα ως έχουν είναι βίαια, ετεροσχεδιασμένα και κυρίως δημοσιονομικά. Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν περιλαμβάνονται αφού δεν έχουμε δικό μας σχέδιο. Σχέδιο που να ανταποκρίνεται στη δομή της οικονομίας που επιθυμούμε για την επόμενη γενιά. Αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει παρά μόνον ίσως, σε ορισμένους αξιόλογους αλλά κλειστούς κύκλους ερευνητικών φορέων. Πολλές φορές έχω αναφερθεί στο ΚΕΠΕ, το Ινστιτούτο Εργασίας κι άλλα κέντρα παραγωγής χρήσιμων σχεδίων και προτάσεων. Αυτά όμως, δεν έφθασαν ποτέ στην κοινωνία.

Ακούμε πολλά για μεταρρυθμίσεις. Κι εδώ προκύπτουν προβλήματα διότι, επί πολλές δεκαετίες δυσφημείται η έννοια της μεταρρύθμισης. Έκτακτες φορολογήσεις, επιδοτήσεις, ευκαιριακά κίνητρα, προσωρινές διευθετήσεις δεν μεταμορφώνουν την οικονομία. Θυμάται κανείς μια μεταρρύθμιση ως μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος;

Μάλλον θυμόμαστε την επίκλησή της για να δικαιολογηθούν δημοσιονομικά, αποσπασματικά μέτρα, που επιβάρυναν τάξεις μη προνομιούχων. Μέτρα που άμεσα έπλητταν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, χωρίς ή με ασθενή συντεχνιακή εκπροσώπηση, συνοδευόμενα με την υπόσχεση για μελλοντικά οφέλη.

Προϋπόθεση για να τα βγάλουμε πέρα δεν είναι η ανεμπόδιστη λήψη μέτρων αλλά οι σχεδιασμοί που οδηγούν σε συγκεκριμένο παραγωγικό πρότυπο. Διαφορετικά δεν έχουμε μέλλον ως δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα. Και επειδή μόνον έτσι θα ανταποκριθούμε στις δανειακές υποχρεώσεις μας, μετά από κάποιο διάστημα, οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αποδεχθούν τεκμηριωμένες προτάσεις.

Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της ισχυρίζονται ότι το υπό διαμόρφωση μνημόνιο θα είναι κοινωνικώς περισσότερο δίκαιο. Ίσως, αλλά ακόμη δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε. Το βέβαιο είναι ότι θα χρειασθούν επανασχεδιασμοί στην οικονομική πολιτική και για δικαιοσύνη και για ανάπτυξη.

Η ευρεία συναίνεση είναι αφορμή μεγάλης αισιοδοξίας. Για να αποδώσει, θα χρειαστεί ειλικρίνεια και προθυμία για ρήξη με κατεστημένες νοοτροπίες. Να δούμε τις κοινωνικές και τις οικονομικές ομάδες ταξινομημένες σύμφωνα με τις ανάγκες τους και σύμφωνα με την συμπιεσμένη δυναμική τους. Σήμερα, οι άτυπες ταξινομήσεις ακόμη καθορίζονται από κομματικές επιδιώξεις ή από συντεχνιακές αντιστάσεις.

Για την ανάπτυξη είναι πλέον αναπόφευκτη η σύγκρουση με συντεχνίες που, διασφαλίζοντας τα μέλη τους, αποκλείουν από την απασχόληση ή την επιχειρηματική δραστηριότητα τους άλλους, τους πολλούς. Ας αναζητηθεί εκεί, η αποδοχή αφού προηγουμένως αποκαταστήσουμε την πραγματική έννοια της μεταρρύθμισης και αφού αποβάλουμε τις ιστορικές φοβίες που καλλιέργησαν τα ψεύδη και οι λαϊκισμοί.

Δεν έχουμε περιθώρια αναβολών. Το επιστημονικό δυναμικό υπάρχει, η αγωνία της κοινωνίας πραγματική και η συναίνεση μοιάζει ισχυρή. Ελπίζω, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, να μη χαθεί η ευκαιρία.


Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο: http://www.anoixtoparathyro.gr/δεν-έχουμε-μέλλον-χωρίς-συγκεκριμένο/


1 σχόλιο:

  1. Κύριε Καθηγητά,
    Πάντα ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας, ακόμα και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που έχουμε έλλειμμα πρακτικής και περίσσευμα διαλόγων.
    Ίσως θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ βαθιά πίσω στην Ιστορία για να αναλογισθούμε όπως λέει και ο Ποιητής "Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ"...
    Μάθαμε να ζούμε με δάνεια, γίναμε αριθμοί ομολόγων, αποσαρθρώσαμε σε όλα τα επίπεδα την ελληνική κοινωνία, δώσαμε ιδιαίτερες διαστάσεις στους έχοντες την διακυβέρνηση και αφού κοιμηθήκαμε ως Ελπήνορες στην στέγη της Κίρκης, ακόμα δεν έχει βρεθεί η φωνή για να πει ποιοί έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση.
    Μεγάλο το μερίδιο των κυβερνήσεων και των σοφών αυτού του τόπου, που χρόνια ολάκερα έβλεπαν τον λαό να διαβαίνει τα Καυδιανά δίκρανα και φιλολογούσαν χωρίς να δίνουν λύσεις ή σχεδίαζαν εσκεμμένα από τις εποχές της Ούνρα το θλιβερό 2015.
    Η Ελλάδα ήταν είναι και θα είναι μιά πλούσια χώρα, που κάποιοι έβαλαν φραγμούς με εντολές ξένων στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, ξεπουλώντας ουσιαστικά όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, μέσα από συμβάσεις που νομιμοποιούσαν την κλοπή και αθώωναν την δολοφονία του Μπάτση που εκτελέστηκε μάλιστα από εθνικό δικαστήριο.
    Κύριε Καθηγητά, γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα ότι ο Τεϊλορισμός ως εργαλείο ελέγχου της βιομηχανοποιημένης παραγωγής, πέρασε στα χέρια Μακιαβελικού σχεδιασμού για τον έλεγχο και την παραγωγή συνειδήσεων κοινωνικών μαζών που τους αφαίρεσαν την ιδιότητα του πολίτη, χαρίζοντάς τους την ανεμελιά και ένα χαμόγελο λοβοτομής.
    Ανάμεσα στον Μαρξ και στον καπιταλισμό, υπάρχει το "Μέτρον Άριστον" και είχαμε και την υποχρέωση να το σχεδιάσουμε και να το εφαρμόσουμε. Αλλά οι καναπέδες των Καραμανλήδων, των Παπανδρέηδων και τόσων άλλων κομματικών υπαλλήλων της παγκόσμιας οικονομίας ήταν αναπαυτικοί μόνο για φιλολογικές συζητήσεις.
    Ο καπιταλισμός δεν εξολοθρεύεται και ο οικονομολόγος που τόλμησε να το αποκαλύψει μέσα από την μελέτη των τεσσάρων κύκλων, δολοφονήθηκε από τον Στάλιν και από τότε η μελέτη του Νικολάι Κοντράτιεφ παραμένει για τους περισσότερους μελετητές σαν τον παρθένο δάσος του Αμαζονίου, που δυστυχώς σήμερα καταστρέφεται από την βιομηχανοποίηση.
    Η χώρα είναι παραγωγική, Κύριε Καθηγητά και οι πολιτικοί που εκλέξαμε, Άρπαλοι Μακεδόνες που προστατεύονται επί πληρωμή από Δημοσθένους λέξεις. Αξίζει να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, για να δούμε τί μας λέει ο τότε Υφυπουργός του Πασόκ Ιωάννης Κουτσογιάννης στην ΡΑ' Συνεδρίαση της Βουλής στις 6 Απριλίου 1987
    Αντλούμε τις πληροφορίες από την σελίδα 5153 τόμος ΣΤ' 1987
    Ο Υφυπουργός μιλάει ξεκάθαρα ότι ο ορυκτός μας πλούτος ήταν καταγεγραμμένος από το 1935, με αποκορύφωμα τις αμερικανικές έρευνες κατά την δεκαετία '60--'70.
    Δεν το ήξερε κανείς; Γιατί τα κόμματα σιωπούν; Γιατί δεν εφάρμοσαν σχέδιο υφαλοκρηπίδας; Γιατί δεν άγγιξαν τις πληγές των ήλων της ΑΟΖ;
    Ο κ. Κουτσογιάννης επισημαίνει ότι με την τότε διαχείριση θα έφτανε η Ελλάδα σε οικονομικό αδιέξοδο και σε ακυβερνησία. Μία ακυβερνησία που θα παρέδιδε ουσιαστικά την εθνική ανεξαρτησία στα ξένα συμφέροντα.
    Και σας ερωτώ, Κύριε Καθηγητά : προφήτης ή υπεύθυνος πολιτικός;
    Δύσκολη η απάντηση. Θα πρέπει όμως να περάσουμε στην πρακτική σχεδιασμού, γιατί όπως λέει ο Δημήτρης Λιαντίνης "Είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων".
    Αλλά αυτό, Κύριε Καθηγητά, συνεπάγεται εθνική πολιτειακή συνείδηση και ρήξη με τα συμφέροντα του Τεϊλορισμού, που κατασκευάζει την απραξία προς όφελος των τραπεζιτών. Και επειδή πάντα η Ρόδος και το άλμα προς αυτήν είναι επίκαιρο, σας καλώ να μας εξηγήσετε πώς κερδίζουμε την Ρόδο της Φιλοσοφίας προς όφελος του πολίτη.

    Με εκτίμηση,
    Σωτήρης Μπότας

    ΑπάντησηΔιαγραφή