Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Απάντηση προς εχθρούς και φίλους


Χρήστου Μποκόρου, "Εθνική μνήμη", (λάδι σε ξύλο).  
Ο υπουργός Ξυδάκης προτείνει ως σύγχρονη τέχνη τις φλογίτσες των Κολλυβάδων και την παραμόρφωση ενός εθνικού συμβόλου όπως είναι η Σημαία, κρεμάμενου επί ξύλου! Εγώ πάλι προτείνω ως εθνική τέχνη του σήμερα τον Κανιάρη, τον Κουνέλλη, τον Αληθεινό, τους Kalos&Klio, τον Θράφια, τον Γιάννη Τζερμιά τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Γιώργο Γυπαράκη, κι όσους δεν προωθούν μια ψευδή, ληθαργική ιδεολογία, όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Την αναφορά σε μια κατασκευασμένη παράδοση που δεν υπήρξε ποτέ. Και μάλιστα με δέλεαρ μιαν υψηλή τεχνική που όμως αναπαράγει κοινοτοπίες. 
Δεν προτείνω, κι ας με συγχωρούν η ´Αννα Καφέτση και ο υπουργός, την Δανάη Στράτου!


Ναι! Υποστήριξα το ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του για την επαναδιαπραγμάτευση ενός μνημονίου που καθήλωνε τη χώρα στην ύφεση και την υπανάπτυξη. Διαφώνησα από την πρώτη στιγμή με τις στρατηγικές, την ανυπαρξία εναλλακτικών λύσεων ή ιστορικής προοπτικής αλλά και την γελοιότητα ενίων υπουργών, π.χ. Μπαρουφάκης. Υποστήριξα την απομάκρυνση του ολέθριου δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου. Ελπίζοντας σε μιαν Αριστερά που δεν θα συνέχιζε την αδιέξοδη πολιτική του "όχι σε όλα" και που θα γνώριζε αυτό που γνώριζαν ο Μακιαβέλι και ο Μαρξ, πως πρωτίστως πολιτική σημαίνει να ανακατεύεσαι με τα σκατά και να λερώνεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Και πως οι ιδεοληψίες και οι λαϊκισμοί δεν συγκροτούν πολιτική αλλά φυγομαχία και εύκολη προπαγάνδα. Σιχαίνομαι τους επαγγελματίες δεξιούς όσο και τους αριστερούς. Ψάχνω για οραματιστές και δεν βρίσκω. Mea culpa. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στην μαξιμαλιστικές, 
προεκλογικές εξαγγελίες και στην κουλτούρα της συγκρουσιακής άρνησης, τόσο το κακό που κάνει στη χώρα είναι ανυπολόγιστο. Κυρίως γιατί αν και Αριστερά, παίζει με τις ζωές και τη τύχη των πιο αδύναμων, των πιο απελπισμένων. Η οίηση μερικών πρωτοκλασάτων του ΣΥΡΙΖΑ και ο ψευδοπατριωτισμός της ΑΝΕΛ  μας δείχνουν πως δεν μπορεί να είναι το Κούγκι το μέλλον της χώρας. Όχι άλλη ρητορεία εκ του ασφαλούς από εκείνους που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό -ακόμη και ο σύντροφος Λαφαζάνης;– και υποδύονται στο εξωτερικό των γιαλαντζή Παπαφλέσσα. Και αν όχι ο Τσίπρας, τουλάχιστον το ολέθριο περιβάλλον του, πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Αλλιώς έχουν υπονομεύσει την Αριστερά για μια ολόκληρη γενιά. Ο φίλος μου ο Τετράδης ή "Καιρός" έγραψε την πικρή αλήθεια. Ούτε για το '97, ούτε για το '22, ούτε για τον Εμφίλιο, ούτε για τη Χούντα, ούτε για την εισβολή στην Κύπρο έφταιγαν μόνο οι κακοί ξένοι και τα ανθελληνικά ξένα κέντρα. Όσο πιο αδύναμος και πιο γονατισμένος είσαι, τόσο πιο εύκολα σε χειραγωγούν οι πιο δυνατοί και οι πιο ανάλγητοι. Η ηγεσία της ΕΕ έπαιξε με τους δικούς μας μαθητευόμενους μάγους σαν τη γάτα με το ποντίκι. Το όποιο δίκαιό μας συγκρούστηκε κατά μέτωπον με τα δίκαια των Εσθονών, των Φιλανδών, των Πορτογάλων, κλπ. Απέναντι μας δεν είναι η Γερμανία όπως  λέει η ΕΡΤ με το 1% θεαματικότητα αλλά η Κύπρος. Έως πότε θα ζούμε με επικίνδυνα ψέμματα; Αν μόνο αυτό μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το λέω με πίκρα και απογοήτευση, οφείλει να αποχωρήσει πάραυτα για να φτιάξουμε την Αριστερά του 21ου αιώνα που δεν θα στραβοκοιτάζει τα Εξάρχεια, κ. Βούτση, που δεν θα ερωτεύεται την Ραχήλ, κα Ζωή, που δεν θα δίνει υπόσταση σε γελοιότητες τύπου Ψαριανού, Τζάκρη ή Κατρούγκαλου, σύντροφε Αλέξη, και που δεν θα τοποθετεί τον άθλιο Ρουμελιώτη σε υψηλόμισθη, κρατική θέση αλλά τον Λαοκράτη Βάσση, επικεφαλής του παιδαγωγικού ινστιτούτου, που θα τον απασχολεί το δράμα των ανέργων και όχι το βόλεμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, σύντροφε Στρατούλη. (Το πιο σύντομο ανέκδοτο: Στρατούλης υπουργός!). Τη στιγμή αυτή το μυαλό μου ειναι στη μνήμη των Κύρκου, Λεντάκη, Παπαγιαννάκη και του Δάντη Χρυσικού. Για αυτό και ψηφίζω ΝΑΙ. Όχι γιατί είμαι μνημονιακός όπως το θέλει η ευτελής προπαγάνδα του ψευδοδιχασμού που καλλιεργείται από τους ανεπάγγελτους και τους βολεμένους -εξαιρώ τον εξαίρετο γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Σαγιά - αλλά γιατί επιλέγω την οδύνη που διαθέτει κάποια προοπτική για τον τόπο αντί της απόλυτης καταστροφής που εσείς, μέσα στην απόλυτη αφροσύνη και την απόλυτη απαιδευσιά σας, προωθείτε, παίζοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα ζάρια. Ενώ δεν έχετε απο πουθενά ένα τέτοιο δικαίωμα. Ας επικρατήσει επιτέλους το συλλογικό καλό αντί των προσωπικών εγωισμών. Αυτό και αν είναι Αριστερή στάση. 

ΥΓ. Σε παρακαλώ προσωπικά φίλε Αλέξη, φέρσου σαν ηγέτης και όχι σαν κομματάρχης. Μην γκρεμίζεις ό, τι δεν μπορείς να χτίζεις. Σώσε και το πολιτικό σου μέλλον και κυρίως την υστεροφημία σου. Σώσε τη χώρα... Μην κάνεις στροφή 360° (sic) και σκέψου πως παντός καιρού σημαίνει να τα βγάζεις πέρα σε κάθε αντιξοότητα. Γίνε αληθινά "παντός καιρού" και για το πολιτικό σου μέλλον και για το μέλλον της πατρίδας. Υπήρξα και παραμένω φίλο σου, χωρίς να σου έχω ζητήσει ποτέ το παραμικρό. Το μόνο που σου ζήτω τώρα είναι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. 

Το κλάμα του Yeats και ολίγα βομβίδια

Μνήμη Χρ. Παπουτσάκη

Μόνο αυτό.
Να γείρω το κεφάλι μου 
σε στήθος κοριτσιού.

Μόνο αυτό. 
Δέρμα με δέρμα ένα
χωρίς τα σύνορα του αίματος.

Μόνο αυτό.
Κρατήστε τη σοφία σας
νεκροί, στα μνήματα...

Τήνος, 28/6/2015





ΥΓ.1 Ούτε από τους παπάδες δεν μας απάλλαξε η Αριστερά που υποστηρίξαμε. Και την οποία στηρίζει ακόμα ο Άνθιμος. Αφορολόγητος! Να δείτε που τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους θα τον πραγματοποιήσει τελικά το Ποτάμι.

ΥΓ. 2 Εν ονόματι της απρόσωπης και αφηρημένης έννοιας "λαός" έριξαν, με εγκληματική επιπολαιότητα, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που γονάτιζαν χρόνια από τη καθημερινότητα, στη πιο ακραία απελπισία. Το εύκολα γενικό, το αόριστο σύνολο έπνιξε πάλι τα πρόσωπα, τις ατομικές περιπτώσεις, το δράμα επιβίωσης των χιλιάδων που δεν άξιζαν μια τέτοια προσβολή. Μιαν τόσο καταστροφική, αφ´ υψηλού θεώρηση και της πολιτικής και των υποκειμένων της. Τα "παιδιά στην εξουσία" λειτούργησαν μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς σαν ξεσαλωμένο δεκαπενταμελές. Γιατί όμως διαμαρτύρομαι; Αυτή δεν ήταν η κουλτούρα τους; Α, και οι απόψεις του υπουργού Ξυδάκη -πάλι ένα τέτοιο όνομα στη ζωή μου- οι οποίες όπως προσφυώς παρατήρησε ο Κ.Β. στην Αυγή, θυμίζουν λόγο γυμνασιάρχη επί Μεταξά. Τα δυο άκρα εντέλει συγκλίνουν και εντός κι εκτός Βουλής (εννοώ τον τυχοδιωκτισμό και τη σαχλαμάρα). 

ΥΓ. 3 Αν είναι τον πατριωτικό τόνο και τη συγκίνηση να τη δίνει ο Καμμένος, εγώ δεν είμαι ούτε ευαίσθητος ούτε πατριώτης. 

ΥΓ. 4  Δεν με θιγούν τόσο ο Άδωνις και ο Μάκης που ΔΕΝ ψήφισα όσο ο Μητρόπουλος και ο Κατρούγκαλος που ψήφισα, έστω και εμμέσως. Όχι λοιπόν σε αυτούς και ΝΑΙ στην Αριάδνη που πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς της ενώ τα παιδιά του Αλέξη δεν πηγαίνουν. 

ΥΓ. 5 Επιτέλους! Πιάσαμε πάτο! Από σήμερα αρχίζει αδέλφια η ανάταση! Η ανάκαμψη της τέχνης! Η πρωτογενής, αληθινή έμπνευση που τη γεννάνε αποκλειστικά ο θυμός ή η θλίψη και όχι βέβαια τα μπουκωμένα στόματα ή τα βολεμένα  στο μικροαστισμό τους,  κόμματα. 

ΥΓ. 6 

Προς μαθητευόμενον πρωθυπουργόν

-Είπες μιαν αρλούμπα;
-Κάνε κωλοτούμπα!
-Είπες και μιαν άλλη 
με τη πεντοζάλη;
-Μάζεψε την τώρα!
Βούλιαξες τη χώρα!

ΥΓ. 7 
Αμανές 
Μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη 

Αχ, βαχ, αμάν και τιριρέμ
Εμπρός από ένα ATM.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Η μόνη αλάνθαστη οικονομολόγος


Η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον αγγλομαθή κ. Βαρουφάκη γονυπετής ζητάει γραμμή από την Παναγία, ταις πρεσβείαις του Αρχιεπισκόπου, τη μόνη αλάνθαστη οικονομολόγο. Για να εξηγούμαστε: Είμαι αριστερός, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα, γι αυτό ψηφίζω ναι στην Ευρώπη και όχι στην εγκληματική δημιουργία ενός νέου διχασμού. Όσοι ονομάτιζαν επί χρόνια τους μισούς Έλληνες προδότες, ας εισπράξουν σήμερα τα επίχειρα της υποκρισίας τους. 

Αλέξη χάσαμε!

Καλοκαίρι τέλος, αντίο Τήνος, θα μας φιλοξενήσετε κ. Φλαμπουράρη στην Αίγινα;


Τον Οκτώβριο του 2011, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ήθελε να κάνει δημοψήφισμα, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν κατηγορηματικά αντίθετος.
Πηγή:  http://www.iefimerida.gr/news/203690/otan-o-alexis-tsipras-elege-2011-oti-dimopsifisma-simainei-hreokopia-vinteo#ixzz3eGuiYJVw

Η χώρα στα βράχια, η Αριστερά στη γωνία και οι ηγέτες της απλώς κατώτεροι των περιστάσεων αφού αντιμετώπισαν την πρόκληση της Ιστορίας μέσα από την σταθερή ιδεοληψία των αποφάσεων της Κεντρικής Επιτροπής. Δηλαδή απρόσωπη συλλογικότητα στη θέση της προσωπικής ευθύνης.(Δες προχτεσινό μου σχόλιο για τη γελοιότητα και το Σύστημα). Ο χαρισματικός Αλέξης,σήμερα, αποποιείται τις ευθύνες του πρωθυπουργού και λειτουργεί διχαστικά ως κομματάρχης μειοψηφούσας φράξιας κατά παράβαση της σαφέστατης εντολής  των εκλογών κρυφοβλέποντας συγχρόνως προς μιαν "ηρωική" έξοδο. Πράγμα που σημαίνει και οριστική έξοδο της Αριστεράς από την πολιτική πραγματικότητα προς όφελος των φαντασμάτων του παρελθόντος που θα επιστρέψουν διαπλέοντας το Ρουβίκωνα  (πρόκειται για το γνωστό Ποτάμι του Καίσαρα). Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κράμα μεσοαστών και ΚΝιτών που δεν έχουν εργαστεί ποτέ ή ελάχιστα σε αληθινές δουλειές, αναλώθηκε σε τακτικισμούς, ψευτοπαλικαρισμούς, κομπασμούς, εκβιασμούς, αποδεικνύοντας πόσο βαθιά αγνοούσε τι είναι η ΕΕ και πως λειτουργούν οι μηχανισμοί της. Επιπλέον, με το τελευταίο salto mortale αποδεικνύει ότι αγνοεί την δύναμη του πανικού στις μάζες, την ψυχολογία της ισοπεδωμένης αγοράς αλλά και την ψυχολογία του μέσου Έλληνα που παραμένει αθεράπευτα συντηρητικός και μεταφυσικά καχύποπτος. Αυτοί που αποθέωναν χτες τον Τσίπρα θα ζητήσουν τη σταύρωση του αύριο. Κι αυτό το ξέρει καλά ο νεαρός πρωθυπουργός, ό, τι και αν του λέει ο προσωπικός του κλόουν Βαρουφάκης. Ούτως ή άλλως οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες με πιο πιθανή την έξωση του ΣΥΡΙΖΑ από τη κυβέρνηση. Όσοι στηρίχτηκαν σε ψευτοδιλήμματα και λαϊκισμούς θερίζουν σήμερα διχασμό και αληθινές θύελλες. Όσοι προτείναμε στον Τσίπρα να διενεργήσει εκ του ασφαλούς εκλογές στο τέλος του 2015 και να μην βιαστεί να κατακτήσει την εξουσία, φοβόμασταν κυρίως τις τωρινές εξελίξεις. Την χείριστη  κατάσταση της χώρας συμπληρώνουν ο ανύπαρκτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο ολίγιστος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια πολιτική ηγεσία δηλαδή στο ναδίρ και ένας τόπος που τον κατάντησαν εύκολη λεία και στην διεθνή κερδοσκοπία και στον λόμπι των υπερπατριωτών της δραχμής που με τα λεφτά τους ασφαλή στο εξωτερικό θα μας αγοράσουν ,πάλι,κοψοχρονιά.Οπως συνέβη και στη Κατοχή. Πρόκειται για τους ίδιους εκείνους -μερικοί είναι και μέλη της κυβέρνησης- που προέτρεπαν τους μικροκαταθέτες να μην αποσύρουν τα λεφτά τους απο τις τράπεζες. 
Από αύριο αρχίζει ο Αρμαγεδδών και η πατρίδα μπαίνει σε φάση συρρίκνωσης, ντροπής και βαθιάς παρακμής. Περισσότεροι άνεργοι, περισσότεροι απελπισμένοι, περισσότεροι νεομετανάστες στην αλλοδαπή. Στο εσωτερικό ο τουρισμός, η μόνη μας προσοδοφόρα πηγή, διαλύεται λόγω της συνεχούς κοινωνικοπολιτική αβεβαιότητας ενώ στο εξωτερικό οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ υφίστανται επίσης δεινή ήττα. Οι κκ. Ραχόι και Ρένζι πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους. Η Ελλάδα αποδειχθεί ξανά το εύκολο θύμα ενός διεθνούς παιχνιδιού που σαφώς υπερέβαινε τις πραγματικές της δυνατότητες. 
Φίλε Αλέξη χάσαμε, ζούμε πάλι τις εφιαλτικές στιγμές του 2010 και την ασφυξία του 2012. Και καλά εσύ με την παιδική χαρά γύρω σου, τη Ζωή, το Νίκο, τον Σκουρλέτη ή τον Κατρούγκαλο. Εμείς όμως  γιατί;  

ΥΓ. 1 Είμαι γιος εργάτη, δουλεύω από 13 χρόνων, έχω γνωρίσει τη φτώχεια, φοβάμαι τα χειρότερα και σιχαίνομαι εξίσου τους λιάπηδες της Δεξιάς και τους γιάπηδες της Αριστεράς. Που μόνο τους προσόν είναι ότι μιλάνε καλά αγγλικά. Στο επικείμενο δημοψήφισμα θα ψηφίσω ΝΑΙ στα επώδυνα πλην αναπόφευκτα μέτρα που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, κι όχι κάποιοι εχθροί, μας προτείνουν για να αποφύγουμε την ολική χρεοκοπία. Αυτό επιβάλλει ο πολιτικός πραγματισμός αντίθετα από την εμμονή της κυβέρνησης σε χρόνια, λαϊκιστικά ψεύδη. Ας ψηφίσουν το ΟΧΙ οι νεοναζί και οι νεοσταλινικοί πατριώτες μαζί με τη Ραχήλ και τους ΑΝΕΛ με τους οποίους, τρομάρα μας, συγκυβερνούμε. Τώρα που το απόστημα έσπασε, όχι άλλα ψέματα, όχι άλλοι λαϊκισμοί. 



ΥΓ. 2 Η περίπτωση ΑΡΚΑ είναι ενδεικτική: άνθρωποι που φοβούνται την κριτική, το χιούμορ και δεν ενθαρρύνουν το διάλογο δεν είναι Αριστεροί. Εκτός κι αν Αριστερό είναι μόνο ό, τι λογοκρίνουν οι Κυρίτσης-Τσέκερης. Όπως δεν είναι Αριστερά κι εκείνο το κόμμα που ευαγγελίζεται τη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση, που το όραμά του για το μέλλον είναι κρατισμός και αθρόοι διορισμοί δικών μας παιδιών αφού ήρθε πια η σειρά μας. Και κάτι χαριτωμένο: Ο σύντροφος Μπαλτάς διόρισε σύμβουλό του στο Υπουργείο Παιδείας τον γιο Βέλτσου! Εξού και τα ενθουσιώδη άρθρα του πατρός στο ΒΗΜΑ ή τους ασπασμούς προς το Τσίπρα. Σημίτης; Ποιος Σημίτης; Τρόικα; Ποια Τρόικα; Αξιοκρατία; Ποια αξιοκρατία;




Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Subprime Greece, a moral issue ?


Να ένα μετριοπαθές και ακριβοδίκαιο κείμενο για αυτά που μας ταλανίζουν. 
Το ψάρεψα από το ελβετικό L' Hebdo. Έχετε χαιρετισμούς από τη Τήνο.
 Μ.Σ.

Του Ilja Feldstein

Following the saga of Greece and the role of the financial institutions,
very little attention is being paid to an unquantifiable aspect, viz.,
the moral issue.
Is it not legitimate to ask the question of who is responsible
for the untenable situation in which this European country
of 11 million people finds itself ?
Whilst it is true that Greece is a democracy and that, therefore,
its citizens share the responsibility for the actions of their leaders,
it is also true that the Greek people have been fooled by their
successive governments.
Institutions like the IMF, Brussels, the governments of creditor nations
as well as the banks have allowed the Greek people to live beyond
their means. Greek governments have not only failed to collect
taxes, reign in corruption, failed to institute unpopular reforms
and are guilty of overspending and waste but have also excelled -
with the help of Wall street bankers - in the art of creative accounting
and window-dressing.


Why did the EU and the creditors allow this to happen ?
Who is responsible ? It is hardly the ordinary citizen and
the young unemployed who can be blamed but it is the ordinary
people who are paying the price.

Sounds familiar ?
Debt to finance consumption, a moral issue indeed.

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Η γελοιότητα και το Σύστημα




Εδώ σε μας τα εγχώρια κέντρα αποφάσεων είχαν μάθει να σνομπάρουν τις "βαθιές" αναλύσεις, εξού και παρέκαμπταν τις συνεπαγωγές τους θεωρώντας τες ψιλά γράμματα και προωθώντας παροξυντικές ή βλακώδεις λύσεις με το τρίτης διαλογής τηλεοπτικό προσωπικό που όλοι απολαμβάνουμε καθημερινά και το οποίο είναι 100% ικανό να πάρει όρκο πως η σκληρά διαπραγματευόμενη ελληνική κυβέρνηση συνευθύνεται με τους Ιταλούς για τη γαστρίτιδα του Wolfgang Schäuble. 
Ευγένιος Αρανίτσης


Μιλάνε κατ´ εξακολούθηση όσοι δεν έχουν τίποτε να πουν. Γι αυτό ακριβώς. Για να ναρκώνεται τηλεπαθητικά το κοινό από την αδολέσχεια. Και τοτε όλα e-mail γάλα. Εφόσον το πρόβλημα δεν τόχουν οι λέξεις αλλά οι έννοιες. Κι αν οι άνθρωποι αντιστέκονται στις έννοιες, τόσο το χειρότερο για τις έννοιες τις ίδιες. Ας πρόσεχαν. Ας αυτοσημαίνονταν. Ας φωσφόριζαν σαν τους τροχονόμους το βράδυ. Η λειτουργία της σκέψης δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη στη εποχή της τηλεδημοκρατίας. Οπότε... Αυτές τις στιγμές παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Η λεγόμενη διαπραγμάτευση φτάνει στο προδιαγεγραμμένο της τέρμα. Το bras de fer ανάμεσα σε με ποικιλόχρωμη και λίγο αυτιστική, εγχώρια Αριστερά και σε μια Γερμανία που θέλει να διοικεί την Ευρώπη σαν πολυεθνική εταιρία, σε λίγο ολοκληρώνεται. 
Άραγε θα υποχωρήσει ο σκληρός, συστημικός πυρήνας της Ε.Ε, όχι στους "εκβιασμούς" των Ελλήνων αλλά στην αμφισβήτηση που επέφερε στον άξονα Βερολίνου-Βρυξελλών η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν και παράδρομοι, Holzwege θα έλεγε ο Heidegger, ή είναι μονόδρομος η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;Παρά τα, συχνά, λάθη της ελληνικής πλευράς, βλέπετε ούτε η Αριστερά  είναι αδιάβροχη στη γελοιότητα ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στην εξουσία, το αίτημα είναι δίκιο, το χρέος μάς συνθλίβει και τα μνημόνια στήθηκαν εξαρχής λανθασμένα. Ενώ ο Αλεξης Τσίπρας αποδεικνύεται σκληροτράχηλος διαπραγματευτής εκτός του κομψεπίκομψου politically correct του Eurogroup ή του φιλολαϊκού life style που λανσάρει ο υπομονετικότατος χιουμορίστας Junker ο οποίος εσχάτως έχασε κι αυτός την υπομονή του με μας. Αυτά έχουν οι ρόλοι.
-Ποιος θα νικήσει; Η Ιστορία ή η τεχνοκρατική πεπατημένη; Το προφανές ή το νεφελώδες; Ο Ιησούς ή ο Βαραββάς; Οι κυνικοί ή οι αστείοι; Το Σύστημα ή τα υπό εκκόλαψη μικροσυστήματα; Η απάντηση δεν έχει σημασία στην εποχή της έκλειψης των σημασιών και των νοημάτων. Αν η διαφορά του Μπουζιάνη και των ζηλωτών του από τον Τσαρούχη και τους δικούς του θιασώτες έγκειται στο ότι ο δεύτερος ομνύει στο δράμα του σώματος ενώ ο πρώτος στη τραγωδία της ύπαρξης, ανάμεσα στην ιστορική συνείδηση και την τρέχουσα πολιτική καιροφυλακτεί το πηλίκον της γελοιότητας. 
Οι Γερμανοί ξαναχτίζουν ως μεταμοντέρνο φαραωνικό κιτς το βομβαρδισμένο ανάκτορο των Hohenzollern αντιμετωπίζοντας την Ιστορία σαν τουριστική ατραξιόν και απαλείφοντας όσα νούμερά της τους δυσάρεστουν ή δεν τους βολεύουν. Είναι πάλι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια λάθη με ανανεωμένο το αυτοκαταστροφικό ρομαντισμό τους. Λάθη που θα τα πληρώσουμε όλοι. Είναι αυτοί που παραμένουν τα παιδιά της Ιστορίας όπως έλεγε ο Μαρξ, και όχι οι Αρχαίοι Έλληνες. Πρόκειται για παιδιά που παίζουν με σπίρτα μέσα σε μπαρουταποθήκη. Τους το θυμίζει συνεχώς ο Habermas ως ιστορική συνείδηση μιας ολόκληρης εποχής. Αλλά ποιος τον ακούει; Ποιος ακούει τους στοχαστές και τους ποιητές αυτές τις μέρες του ναρκισσιστικού ego και της λατρείας των τεχνοκρατών;
Και να η έκπληξη: Δεν τη διάβασα στο Βήμα ή τη Καθημερινή της Κυριακής, δεν την είδα στο MEGA ή το ΣΚΑΪ, τη βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου και είναι μια σεμνή έκδοση της ιστοσελίδας paradoxa.gr , εκτός εμπορίου, για τους φίλους! Τίτλος: "Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια, διάγνωση & εκτιμήσεις" του Ευγένιου Αρανίτση, σε 100 μόλις αντίτυπα. Το καλύτερο και ευστοχότερο κείμενο για το τέλος της Μεταπολίτευσης και τη κρίση κυκλοφορεί συμβολικά στο μικρότερο, δυνατό μέγεθος. Σαν μια χειροβομβίδα στη κωλότσεπη του Μανόλη Αναγνωστάκη. Ο Αρανίτσης κάνει υψηλή λογοτεχνία γράφοντας ένα μετα-πολιτικό δοκίμιο που σαρκάζει τους επώνυμους του μηντιοκομματικού συστήματος ενώ με αναρχικό χιούμορ μετράει το πολιτικό σύμφυρμα με αλγεβρικές εξισώσεις ή διαγράμματα. Απομυθοποιώντας τον σοβαροφανή μεγαλοϋπάλληλο κ. Τσίμα ή τον περισπούδαστο κ. Λυκούδη και μυθοποιώντας έτη περαιτέρω νούμερα όπως ο Βασίλης Οικονόμου ή ο Ψαριανός. Πρόκειται για μια ανάλυση-χρονικό των τελευταίων δυσκοίλιων μηνών από τις Ευρωεκλογές του 2014 ως την εφεύρεση του "Ποταμιού" με τον Ράμφο να κλέβει την παράσταση ως μάγος του μαθητευόμενου μάγου Θεοδωράκη. Το κείμενο του Αρανίτση είναι ο μεταμοντέρνος κλαυσίγελος που συμπληρώνει το "Πεθαίνω σαν χώρα" του Δημητριάδη δεκαετίες μετά και που μοιάζει με την αριστοκρατική του ένδεια -μέσα στον ορυμαγδό των εντύπων και της εκδοτικής σαβούρας που μας πνίγει- σαν τη "Στροφή" που κυκλοφορούσε το 1931 ο Σεφέρης, επίσης σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Η διαφορά είναι πως τώρα δεν διαβάζει σχεδόν κανείς. Και οι ελάχιστοι ου διαβάζουν συνήθως δεν κατανοούν. Ή, όταν κατανοήσουν, έχουν εξανεμισθεί τα νοήματα...

ΥΓ. 1 Ο γνωστός αριστερός Σταμάτης Μαλέλης, όταν ήταν διευθυντής στο STAR, διέλυσε, κυριολεκτικά, λόγω υπερέκθεσης ένα διαταραγμένο κορίτσι που λέγεται Τζούλια Αλεξανδράτου. Αφού πρώτα το έκανε καθημερινή είδηση, το κατάντησε πορνοστάρ. Αμέσως μετά, ο Θέμος και ο ΑΝΤ1 φιλοξένησαν χαρούμενοι το Γάλλο παρτενέρ της Τζούλιας. Τότε ο Μαλέλης κατάλαβε το μάταιο αγώνα που έδινε με τη ΔΗΜΑΡ και πήγε στο ΣΚΑΪ. Έτσι δουλεύει το Σύστημα. Αργότερο ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε στις δυνάμεις του τον Κατρούγκαλο και την Ραχήλ Μακρή. Είμασταν ακόμα τόσο αθώοι που αγνοούσαμε τα πούρα του Ξυδάκη. Ξέραμε μόνο για τη σαμπάνια της Τζούλιας. Τώρα ο Μαλέλης βγάζει το ψωμί του με την Κωνσταντοπούλου. 

ΥΓ. 2 Η περίπτωση του Ρουμελιώτη τον όποιον λιβάνιζαν τα συστημικά ΜΜΕ για λόγους που ξέρουν μόνο αυτά ακόμη κι όταν δημοσίευε ως "ειδικός" του Δ.Ν.Τ το κατάπτυστο βιβλίο εναντίον του ευεργέτη του Forrest ΓΑΠ, είναι απολύτως ενδεικτική. Δεν γνώριζαν το ποιον του οι δημοσιογράφοι που σήμερα τον αποκαθηλώνουν; Που ήταν τότε η έρευνα τους, η αμεροληψία τους; Που ήταν το ήθος σας που σήμερα εξανίσταται, κ. Καμπουράκη μου και κ. Παπαχρίστο μου; Επειδή δεν φτάνει να γράφουμε μόνο σταγόνες για την Ιστορία, πρέπει και να την διαβάζουμε. Α, να χαθείτε σταγονίδια! 

ΥΓ. 3 Έτσι όπως πάμε, με τόσους και τέτοιους υπουργούς και υπουργήσιμους σε είκοσι χρόνια όλες οι μούρες αυτού του τόπου θα έχουν γίνει για λίγο υπουργοί. Οι διασημότητες του Andy Warhol α λα ελληνικά.

ΥΓ. 4 Κύριε Πανούση, εδώ και μια εβδομάδα, η ΚΝΕ έχει καταλάβει το πανεπιστημιακό γυμναστήριο στου Ζωγράφου απαγορεύοντας ετσιθελικά στους εργαζομένους του ΕΚΠΑ να αθληθούν. Ή διώξτε τους τραμπούκους ή να μας επιστραφεί η συνδρομή μας. A propos, τους χαιρετισμούς μου στον κ. Μπαλτά. 

Γιάννης Κοντός 1943-2015

ΥΓ. 5 Προσωπικό: Βρίσκομαι στη μεταβατική κατάσταση να μου αρκεί που ονειρεύομαι ό, τι μαγικό έχω ζήσει. Ευτυχώς, εκτός πολιτικής, υπάρχει πάντα το αύριο.  Ή, όπως θάλεγε ο πρόσφατα χαμένος Γιάννης Κοντός: "Τις χαρές τις περιμένω με μεγάλη λύπη".

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Προσυπογράφω το κείμενο του Νίκου Γεωργιάδη

«Υπνοβάτες» και Ομερτά,

Athens Voice, #528



Δανείζομαι τον τίτλο του άριστου πονήματος για
τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο του Christopher Klark ο οποίος, αν και
Αυστραλός, κατέδειξε πως κατέχει τα περί της βαλκανικής πράγματα
καλύτερα από τους Βαλκάνιους. Βεβαίως η σημερινή κατάσταση στα Βαλκάνια
θυμίζει σε πολλά τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή τα χρόνια
που προηγήθηκαν του Μεγάλου Πολέμου, πλην όμως το ζήτημα αυτό
ενδεχομένως να απασχολήσει τον υπογράφοντα κάποια άλλη στιγμή.


Oι «Υπνοβάτες» στην παρούσα φάση αφορούν την υπό
διαμόρφωση συνθήκη συμβίωσης του σημερινού Έλληνα πολίτη με ένα πλέγμα
αξιών, κανόνων και δόγματος που συνάδει, ιδιότυπα είναι η αλήθεια, με τα
δεδομένα συστημάτων εξουσίας του παρελθόντος, στην Ανατολική Ευρώπη με
την εγκαθίδρυση κράτους διαφθοράς στο όνομα του Λαού, στην Αμερική με
την υιοθέτηση του πολιτικο-λαϊκισμού ως μεθόδου εφαρμογής του
αντικομμουνισμού με εργαλείο τον Μακαρθισμό και στη Βαλκανική και την
Τουρκία με την αποδοχή ως μοντέλου εξουσίας του Εθνικο-Λαϊκισμού με
κορυφαίους εκπροσώπους τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (προσφάτως και του Ράμα
στην Αλβανία), του Γκρουέφσκι στην ΠΓΔΜ και αναντίρρητα του Ταγίπ
Ερντογάν στη σημερινή Τουρκία.


Η διαφθορά που καλλιεργεί το κεφάλαιο με εργαλείο τη
διαπλοκή είναι ιστορικά δεδομένη, ξεκάθαρη και ολοφάνερη. Καλλιεργείται
με γνώμονα τη μεγιστοποίηση του κέρδους σε ιδιωτικό, εταιρικό και
πάντως όχι συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως η διαφθορά στο όνομα του Λαού
καλλιεργείται ως δόγμα συλλογικής συμπεριφοράς με στόχο τη μεγιστοποίηση
της αποτελεσματικότητας του συστήματος εξουσίας, ανεξαρτήτως προσώπων
και με την κάλυψη-νομιμοποίηση εκ μέρους των συλλογικοτήτων.


Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της Αμερικής του
Μακαρθισμού, η διαφθορά καλλιεργήθηκε στο όνομα της προστασίας της
ελευθερίας και της Δημοκρατίας από τον ακατανόμαστο κομμουνιστικό
κίνδυνο με όλα τα μέσα, κυρίως αθέμιτα, που διαθέτει η εξουσία, αλλά με
κύριο στόχο τους παραγωγούς σκέψης και κουλτούρας που αποτελούν το
μείζονα κίνδυνο και άρα εχθρό. Βασικός προσανατολισμός του συστήματος
του Μακαρθισμού είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος απρόσκοπτης
εκμετάλλευσης στο εσωτερικό και εξωτερικό με στόχο τη μεγιστοποίηση του
κέρδους σε συνθήκες απυρόβλητου για κάθε είδους ανηθικότητα.


Στην τρίτη περίπτωση, αυτή της Βαλκανικής, το μείγμα
εξουσίας που υιοθετείται αποτελείται από ισόποσες δόσεις αριστερού
Μακαρθισμού στο όνομα του Λαού και αριστερίστικου εθνικισμού στο όνομα
του κόμματος που κατέχει την «αλήθεια». Πολύ ορθώς, λοιπόν, ο κ.
Παπαδημούλης στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του
διατύπωσε την άποψη πως, αντιγράφω, «σε συνθήκες ομερτά
κομματικοποιείται το κράτος και κρατικοποιείται το κόμμα». Ο Μιχάλης
Παπαγιαννάκης θα χαμογελάει με ικανοποίηση από εκεί που βρίσκεται.


Όταν ο Στάλιν συναντά τον Μακάρθι


Θα πρέπει να είχαν μεγάλη ανάγκη τη θεσούλα στην υπό
διαμόρφωση ΕΡΤ οι κύριοι και οι κυρίες που διεκδίκησαν την τοποθέτησή
τους στο Διοικητικό Συμβούλιο του οργανισμού. Αλλιώς δεν εξηγείται το
πώς άντεξαν και κυρίως ανέχτηκαν την πλήρως αναξιοπρεπή διαδικασία
ανάκρισης στην οποία υποβλήθηκαν επί δεκάωρο στη Βουλή των Ελλήνων, υπό
την καθοδήγηση της προέδρου της Βουλής. Ακόμη και ο έμπιστος, πλην όμως
αρκούντως ευλύγιστος πολιτικά κ. Μητρόπουλος εξερράγη κάνοντας λόγο για
«βασανισμό» των παρισταμένων μελών του ΔΣ της ΕΡΤ, αλλά και για το
ζήτημα της αξιοπρέπειας του καθενός ερωτώμενου από τους βουλευτές της
Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.


Αν κανείς ανατρέξει σε ντοκιμαντέρ της εποχής του
Μακαρθισμού στην αντίστοιχη επιτροπή της αμερικανικής βουλής, θα
ανακάλυπτε με φρίκη κοινά στοιχεία και μεθόδους ψυχικού, πολιτικού και
κυρίως κοινωνικού ψυχαναγκασμού των υπό ανάκριση πολιτών από τους
«φύλακες» του American way of life. «Σας βάπτισε ο τάδε, βαπτιστήκατε
από τον τάδε, διατηρείτε πνευματική σχέση με το δείνα;» ερωτούσε η
ανακρίτρια Ραχήλ Μακρή για να εισπράξει αρνητική απάντηση ώστε να
καταλήξει «Δεν με καλύπτετε». Προφανώς διότι δεν έλαβε καταφατική
απάντηση.


Πόθεν απέκτησε ισχύ θεσμικού ανακριτή η βουλευτής ή
ακόμη και η πρόεδρος της Βουλής; Ποιο είναι το θεσμικό σύστημα που της
απέδωσε τέτοιο ρόλο; Κανένα. Η ισχύς αυτή προέρχεται από την πεποίθηση
ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου νομιμοποιούν την πρακτική επιβολής
ενός συστήματος αξιών, αριστερής τάχα μου εκδοχής, στο όνομα του Λαού,
για τον Λαό, μέσω των θεσμών που θέσπισε η αστική δημοκρατία.


Ουδόλως ενδιαφέρει το εάν ο νικητής των εκλογών
έλαβε μόνον το 36% των ψήφων, ούτε το γεγονός ότι κέρδισε λόγω ενός
ασύλληπτου για δημοκρατικές κοινωνίες καλπονοθευτικού εκλογικού
συστήματος ενός μπόνους 50 εδρών, σύστημα που η Αριστερά συνήθιζε να
καταγγέλλει διαχρονικά και με πείσμα.


Η νομιμοποίηση της όποιας αυθαιρεσίας αποτελεί την
αφετηρία κάθε εκδοχής διαφθοράς. Όταν η νομιμοποίηση προσλαμβάνει και
χαρακτηριστικά «λαϊκής απαίτησης» τότε αναβαθμίζεται σε σύστημα
διαχείρισης. Όταν στο όνομα των συλλογικοτήτων εφαρμόζεται σύστημα
διαχείρισης της αυθαιρεσίας, τότε καταλήγουμε σε σύστημα εξουσίας που
αργά ή γρήγορα αναγάγει τη διαφθορά σε βασικό κίνητρο. Είναι ακόμη
νωρίς, θα αντιτείνει ο αναγνώστης. Φαίνεται ότι το μέλος της ΚΕ του
ΣΥΡΙΖΑ που ανέκραξε ακούγοντας τον πρωθυπουργό, «μα τι μας λέει τώρα,
δεν βλέπει ποιους διορίζουμε;», είχε απόλυτη συνείδηση για τη δυνητική
πορεία αυτού του συστήματος εξουσίας. Το φαινόμενο ΔΕΗ και η επιβολή
συγκεκριμένης (της πρώτης άλλωστε) απόφασης για καταβολή επιδόματος
στους εργαζόμενους από τους συνδικαλιστές καταδεικνύει το πώς η
νοοτροπία «αποφασίζουμε και εφαρμόζουμε στο όνομα του Λαού» χωρίς κανένα
προβληματισμό ως προς την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, αποτελεί τον
πυρήνα άσκησης της διοίκησης και κατά συνέπεια της εξουσίας.


Το τρανότερο παράδειγμα είναι εκείνο που αφορά τις
ρυθμίσεις για την Παιδεία. Η ομολογημένη και στοιχειοθετημένη από την
πολιτική ηγεσία επαναφορά της εξουσίας των κομματικών οργανώσεων στο
πανεπιστήμιο, πάντα στο όνομα της κοινωνίας και των φορέων της, δηλαδή
των συνδικαλιστικών σχημάτων, δηλαδή των κομματικών εξουσιών, οδηγεί
αναπόφευκτα την ανώτερη εκπαίδευση σε ένα νέο κύκλο αναπαραγωγής μιας
κρατικοδίαιτης, προσανατολισμένης στη μετριότητα ελίτ καθηγητών,
εξαρτημένης κομματικά και πειθαναγκασμένης πολιτικά, όπου η επιστημονική
αριστεία, η ερευνητική εργασία και η δημοσίευση επιστημονικών προϊόντων
νεωτερικότητας αποτελούν στοιχεία που επιβάλλουν τον εξοστρακισμό, αφού
ο κοινός γνώμονας είναι το αναμάσημα κοινότυπων και κακοχωνεμένων κλισέ
περί ανθρωπισμού του μεταπολέμου. Ας ρίξει κανείς μία ματιά στην
απαντητική επιστολή του υπουργού Παιδείας (του γραφείου του για την
ακρίβεια) προς το δημοσιογράφο κ. Κασιμάτη. Ο Αλτουσέρ, κ. Μπαλτά, όντως
κατέληξε στο ψυχιατρείο δολοφονώντας τη σύζυγό του στα βαθιά γεράματα
αλλά και εκτελώντας τη μαρξιστική σκέψη στα 6 βήματα ως ανεπαρκής λόγω
ιδεοληψίας. Μήπως και εσείς εκτελείτε την Παιδεία ως ανεπαρκής λόγω
ιδεοληψίας, διότι ως προς τη μαρξιστική σκέψη δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία για το υπό εξέλιξη έγκλημα.


Αν ο εθνικο-λαϊκισμός είναι το σύγχρονο βαλκανικό χαρακτηριστικό του
σταλινο-μακαρθικού παρελθόντος, οφείλει κανείς να ομολογήσει πως το
φαινόμενο επιβολής των κανόνων Τηλεοπτικής Δημοκρατίας αριστερής
επίφασης στο όνομα του Λαού αποτελεί ένα απολαυστικό δείγμα νοοτροπίας.
Έτσι ανώτερο πολιτειακό στέλεχος ψέγει δημόσια κρατικό υπάλληλο διότι
εφαρμόζει τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας του, υπουργός παρά τω
τηλεοπτικό στούντιο αυτοαναγορεύεται σε παγκόσμιο τηλεοπτικό προφήτη
αριστερής εκδοχής εν είδει προτεστάντη ευαγγελιστή της αμερικανικής
πνευματικής στέπας (Βαρουφάκης), ο πρωθυπουργός μαγνητοσκοπείται εν
είδει προϊσταμένου παιδικού σταθμού εναγκαλιζόμενος με τις καθαρίστριες
του ΥΠΟΙΚ, αμέσως μετά τους εν κρυπτώ εναγκαλισμούς του με την Άγκελα
Μέρκελ στην καγκελαρία, ο ΥΠΕΞ φωτογραφίζεται εναγκαλιζόμενος σε
κατάσταση προφανούς ευεξίας τραγουδώντας «We are the World» μετά του
Τούρκου ομολόγου του (γιατί τα έβαζαν με τα ζεϊμπέκικα του Γιώργου
τότε;) και ο υπουργός Άμυνας μοιράζει στους Αμερικανούς υδρογονάνθρακες
στο Αιγαίο και βάσεις στα νησιά. Όλο αυτό το σκηνικό πνευματικής και
πολιτικής νωθρότητας με επιστέγασμα τον εκβιασμό περί πιστωτικού
γεγονότος στο όνομα του Λαού, που θα τον καταδίκαζε στην απόλυτη
μιζέρια, με μοναδικό σκοπό την απόκτηση της πολιτικής ηγεμονίας στη νέου
τύπου τηλεοπτική δημοκρατία, οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως,
ναι, η παρούσα κυβέρνηση διέθετε και σχέδιο και σκοπό. Την κατάληψη των
ανακτόρων και την άσκηση εξουσίας αποκλειστικά με τη διαχείριση στο
όνομα του Λαού των απωθημένων της κακομαθημένης κοινωνίας. Εκείνων των
απωθημένων που έχουν την αφετηρία τους στο βόλεμα της νεόκοπης «μεσαίας
τάξης» που δημιούργησε ο λαϊκισμός του Ανδρέα και ο μετα-λαϊκισμός του
Κώστα Καραμανλή, που είναι τα θεμέλια του κράτους διαφθοράς και του
θεσμικού υποκόσμου που το λυμαίνεται. Μόνο που το υπό εκκόλαψη νέο
καθεστώς εξουσίας διαθέτει αριστερό πρόσημο. Έχει απόλυτο δίκιο λοιπόν ο
αριστερός ευρωβουλευτής που δημοσιοποιεί φωναχτά την αγωνία του για τον
κίνδυνο να «γυρίσουμε την Αριστερά 50 χρόνια πίσω». Οι «Υπνοβάτες» της
ιστορίας συμπεριφέρονται ως ζόμπι έως ότου ξυπνήσουν, αλλά είναι πια
αργά. Συνήθως το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να βρεθούν αίφνης
απέναντι σε εκείνους που ανέμεναν υπομονετικά να βιάσουν την Ιστορία
γεμίζοντας τα κενά με αίμα και πόνο.


Συνέβη στο παρελθόν, δεν χρειάζεται να συμβεί και στο μέλλον.


Ένα εξαιρετικό κείμενο του Φ. Γεωργελέ

Edito 531, Athens Voice

Φωτό: ΜΣ


Η διαπραγμάτευση της πλατείας.
Την Τετάρτη ο μισός Σύριζα καλεί το λαό σε συγκεντρώσεις στις πλατείες.
«Για να πάρουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας. Για να γκρεμίσουμε τη
λιτότητα». Όταν παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας την αφαιρούμε
από τα χέρια κάποιων άλλων, αυτών που τη διεκπεραιώνουν μέχρι τώρα,
δηλαδή από την κυβέρνηση της χώρας. Εναντίον τίνος είναι λοιπόν αυτές οι
συγκεντρώσεις; Και η λιτότητα «γκρεμίζεται» με λεφτά. Τα οποία δεν
έχουμε. Εκτός αν τυπώσουμε τα κατοχικά δικά μας. Για να καταλάβουν όλοι
τι σημαίνει πραγματική «λιτότητα»... Είναι πια προφανές ότι καθώς τα
πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, οι διαφορετικές επιδιώξεις
αποκαλύπτονται. Οι πολιτικοί εκφραστές του λόμπι της δραχμής δεν έχουν
κανένα σκοπό να καταλήξουν σε συμφωνία που θα κρατήσει τη χώρα στην
Ευρώπη. Το αντίθετο. Τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται από τη χρεοκοπία.
Αυτή η κυβέρνηση όπως είναι, ολόκληρη, είναι πολύ δύσκολο να καταλήξει
σε μια ευρωπαϊκή συμφωνία και σχεδόν αδύνατον να την εφαρμόσει. Με τον
ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ακολουθήσουν πολιτικές εξελίξεις.


Η αντιμνημονιακή λιτότητα. Γιατί και αυτή η
κυβέρνηση ανακοινώνει σκληρά μέτρα; Η απάντηση της πενταετίας είναι,
βέβαια, επειδή και αυτοί είναι γερμανοτσολιάδες, προδότες, μερκελιστές. Η
απάντηση της πραγματικότητας είναι επειδή δεν έχει λεφτά. Γιατί η
αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρέπει να πάρει σκληρότερα μέτρα από την
προηγούμενη, από το «μέιλ Χαρδούβελη»; Επειδή εντωμεταξύ, αυτό το
μοιραίο πεντάμηνο η οικονομία πήγε χειρότερα από το 2014. Η μικρή
ανάπτυξη έγινε στασιμότητα. Τα μικρά πλεονάσματα μετατράπηκαν σε
ελλείμματα. Η ανεργία άρχισε πάλι να μεγαλώνει. Έτσι εκεί που οι άλλοι
χρειάζονταν μέτρα για να έχουν πλεονάσματα και να αποπληρώνουν δάνεια,
οι τωρινοί χρειάζονται περισσότερα μέτρα για να καλύψουν και τα
ελλείμματα τα δικά τους. Η ύφεση αυτή, η καινούργια, είναι αποκλειστικό
αποτέλεσμα της νέας διακυβέρνησης. Το 2014 έκλεισε με όλους τους δείκτες
της οικονομίας καλύτερους.


Το κόστος του λαϊκισμού. Αυτό το πεντάμηνο ήταν ένα
ταχύρρυθμο πολιτικό φροντιστήριο για την ελληνική κοινωνία. Βλέπει πια
στην πράξη πόσο εξωπραγματικά, πόσο άδικα ήταν όλα όσα άκουγε και
πίστευε όλο αυτό το διάστημα. Όλοι οι μύθοι διαψεύστηκαν μέσα σε λίγους
μήνες. Σκέψου, η κυβέρνηση προχωράει σε φορολογικά μέτρα που αναλογούν
σε 2,5 ΕΝΦΙΑ. Και πριν λίγους μήνες η οικονομία μας ήταν σε μικρή
ανάπτυξη, με πλεονάσματα. Σκέψου την κατάσταση του 2010. Όταν η
οικονομία βρισκόταν σε ύφεση, όταν τα ελλείμματα έφταναν σε 24 δις το
χρόνο και δεν μας δάνειζε ξαφνικά κανένας. Πόση περισσότερη «λιτότητα»
χρειαζόταν το 2010. Κάποιοι πρέπει να ζητήσουν και κανένα συγγνώμη.


«Οι δανειστές μας απαιτούν». Κάθε δημοσιογράφος που
επαναλαμβάνει αυτή την πρόταση, λέει ψέματα. Εμείς απαιτούμε λεφτά. Το
ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει 6 χρόνια τώρα να γυρίσει πλεονασματικό,
να μη χρειάζεται δανεικά. Φέτος μάλιστα ξαναμπαίνει στα ελλείμματα. Άμα
δεν έχεις να πληρώσεις, βάζεις φόρους ή κόβεις τα έξοδα. Εδώ είναι το
κρυμμένο μυστικό. Δεν κόβουν τα έξοδα. Τα αυξάνουν. Μετά βάζουν φόρους.
Γιατί οι ανάλγητοι δανειστές δεν μας δανείζουν κι άλλα για να πληρώνουμε
τις επιτροπές της Ζωής.


Η σκληρή διαπραγμάτευση. Δεν υπάρχει καμία σκληρή,
ούτε καν διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση σημαίνει άλλες προτάσεις, άλλη
πολιτική, υπέρ άλλων στρωμάτων. Στην περίπτωσή μας η επαιτεία
εξελίσσεται απλώς σε επιθετική επαιτεία. Ζητάμε να χρηματοδοτήσει η
Ευρώπη τα πρώτη-φορά-αριστερά ελλείμματα και, επειδή οι ανάλγητοι
αρνούνται, μπαίνουν φόροι. Όπως συνέβαινε άλλωστε 5 χρόνια. Φόροι υπέρ
των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, υπέρ των κρατικών μονοπωλίων, υπέρ των
ευγενών ταμείων, υπέρ της κομματικής νομενκλατούρας. Χρεοκοπούμε για να
διατηρήσουμε το πιο άδικο ασφαλιστικό σύστημα της Ευρώπης και για να
γίνουν διευθύνοντες σύμβουλοι τα κομματικά στελέχη και του Σύριζα. Καμία
διαπραγμάτευση, μόνο επικοινωνιακοί χειρισμοί στο εσωτερικό για να
κρύψουν την ίδια πολιτική. Το «δεν θα αποδεχτούμε τα μέτρα» σημαίνει
πληρώστε τα εσείς. Απλώς, η «αντιμνημονιακή» προπαγάνδα ήταν τόσο μακριά
από την πραγματικότητα που κάνει τη στροφή επίφοβη για τη συνοχή της
κυβέρνησης. Αυτό πληρώνουμε τώρα με την καθυστέρηση και την εκ νέου
είσοδο της οικονομίας σε ύφεση.


Ο σοφός λαός. Ο πρώην φίλος και πρώην σύμμαχος του
Νότου Ματέο Ρέντζι λέει ότι όποιος παρακολουθούσε προεκλογικά τον Αλέξη
τώρα χαμογελάει. Μήπως δεν χαμογελάει όποιος παρακολουθεί αυτόν το «σοφό
λαό»; Ο οποίος ψήφισε αυτή την κυβέρνηση για να σκίσει τα μνημόνια και
τώρα την εκλιπαρεί να υπογράψει μια έστω και κακή συμφωνία αρκεί να
μείνει η χώρα στην ευρωπαϊκή ζώνη και να αποφύγουμε τις περιπέτειες. Η
ενηλικίωση κοστίζει και ο λαϊκισμός κοστίζει πάντα πολύ ακριβά.
Εξακολουθούμε να πληρώνουμε τις αυταπάτες 5 χρόνων. Η ελληνική κοινωνία 5
χρόνια «αγοράζει» μόνο ό,τι της υπόσχεται επιστροφή στο παρελθόν, χωρίς
κόπο και προσπάθεια.


Τα αντιμνημονιακά μνημόνια είναι τα χειρότερα. Γιατί
ενώ έχουμε μια περήφανη ελληνική πολιτική τόσους μήνες τώρα, η
κυβέρνηση αναγγέλλει νέα μέτρα; Γιατί τη λιτότητα δεν τη φέρνουν τα
μνημόνια, όπως λέει η προπαγάνδα, αλλά η ελληνική πολιτική. Γιατί ζητάμε
λεφτά από τους εταίρους; Γιατί οι αγορές μάς δανείζουν με επιτόκιο
29,04% και την Πορτογαλία με 0,04%. Γιατί κανείς δεν θέλει να επενδύσει;
Γιατί διώχνουμε τους Καναδούς επενδυτές στα ορυχεία, γιατί
«απαλλοτριώνουμε» σιγά-σιγά το Ελληνικό, το «Μονακό της παραλιακής», για
να το κάνουν οι δήμοι σκουπιδότοπο, γιατί προσλαμβάνουμε πάλι
κομματικούς στρατούς στο δημόσιο ως «εθελοντές» αμειβόμενους με
οδοιπορικά, γιατί ιδρύουμε κρατικά τηλεοπτικά κανάλια προπαγάνδας. Την
ώρα που λέμε ότι η χώρα αντιμετωπίζει ανθρωπιστική καταστροφή.


Φωτό: ΜΣ

Ο πρωθυπουργός της χώρας προεκλογικά έλεγε «δεν χρειαζόμαστε χρήματα, αλλά χρόνο. Σε 6 μήνες η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα».
Χρειαζόταν βέβαια χρήματα, αυτά ζητάει τώρα απεγνωσμένα. Όμως πέρασε
και το μισό 2015 και η Ελλάδα δεν είναι μια άλλη χώρα. Είναι όχι απλώς η
ίδια, αλλά η προπροηγούμενη. Όλους αυτούς τους μήνες έχεις ακούσει έστω
ένα νέο πράγμα, κάτι που να μην είναι ήδη γνωστό από τους
προηγούμενους; Αυτή η κυβέρνηση δεν ήρθε για να ανανεώσει το σύστημα,
δυστυχώς, αλλά για να το διασώσει. Και το έδειξε από την αρχή,
σηματοδότησε την παλινόρθωση κάνοντας συμβολικά κάποια πράγματα που δεν
ήταν υποχρεωμένη να κάνει. Επανεκκίνησε τους εξοπλισμούς την ώρα που
ακόμα και οι προηγούμενοι τους είχαν σταματήσει λόγω οικονομικής κρίσης.
Επανέφερε τις στρατιωτικές παρελάσεις, οι οποίες είχαν καταργηθεί γιατί
κόστιζαν 3-4 εκ. το χρόνο. Επανιδρύει τηλεοπτικά κανάλια κρατικής
προπαγάνδας. Ακυρώνει όλες τις ιδιωτικοποιήσεις. Αμείβει με επιδόματα
τους συνδικαλιστές. Τίποτα από αυτά δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει μια
πρώτη-φορά-αριστερά κυβέρνηση η οποία ισχυριζόταν ότι αναλαμβάνει εν
μέσω ανθρωπιστικής κρίσης. Το ότι τα έκανε, δείχνει ποιος είναι ο ρόλος
που της επιφύλασσε το σύστημα.


«Αυτή η κυβέρνηση δεν θα ψηφίσει μνημόνια». Δεν έχει
καν σημασία πώς βαφτίζονται οι συμφωνίες και οι τρόικες. Έχει ακυρωθεί
έστω μια μείωση μισθών, μια μείωση συντάξεων, ένας φόρος της πενταετίας;
Όχι απλώς ισχύουν όλοι αλλά τώρα προστίθενται οι νέοι αντιμνημονιακοί
φόροι. Οι έκτακτες εισφορές, οι αυξήσεις ΦΠΑ. Η τωρινή κυβέρνηση είναι
σαν να έχει ψηφίσει όλες τις προηγούμενες μειώσεις και να προσθέτει
καινούργιες. Όλα τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα για ιθαγενείς. Το πολιτικό
σύστημα, ολόκληρο, 6 χρόνια συνεχίζει την ίδια πρακτική. Με ψεύτικα
διλήμματα και παραπειστικές μάχες, βάζει φόρους συνεχώς για να αποφύγει
τις αλλαγές στο κόστος, την ποιότητα και το ρόλο του δημοσίου. Κι επειδή
οι φόροι πια είναι αδύνατον να πληρωθούν από την κοινωνία, βρίσκεται σε
αδιέξοδο.


Η παρούσα κυβέρνηση είναι ακόμα πιο συντηρητική από
τις προηγούμενες γι’ αυτό τα προβλήματα αυξάνονται και βρίσκεται
εγκλωβισμένη. Ακόμη κι αν υπογραφεί κάποια συμφωνία, δεν υπάρχει κανείς
να την εφαρμόσει, θα βασίζεται ξανά σε φόρους και θα είναι αδιέξοδη.
Δύσκολες μέρες.


Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Αφιέρωμα σε Ρουμελιώτη

Αναδημοσιεύσεις μου περί του ανδρός:

Εγώ τάλεγα κ. Παπαχρήστο μου, αλλά εσείς δεν με ακούγατε γιατί τότε δεν σας συνέφερε η άποψή μου. Το βέβαιο είναι ένα: όσο πιο ασήμαντος είναι κανείς, τόσο πιο απαραίτητος.

 

 Δευτέρα, 20 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΝΤ

Ξέρετε ποιος ήταν ο κύριος δίπλα στον φιλέλληνα Στρως-Καν όταν ο τελευταίος νουθετούσε τους αμνούς μας και τα κομματόσκυλα στο... κυνοβούλιο; Είναι ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, υπουργός του Ανδρέα, προστατευόμενος του Λιβάνη και μέλος του ΔΝΤ στη Νέα Υόρκη. Επιπλέον είναι και ο πρόεδρος του υπό κατάρρευση Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού. Πότε τα προλαβαίνει όλα αυτά; Άμα είσαι πασόκος και άμα σε προστατεύει η Παναγία δεν φοβάσαι τίποτε. Τώρα βέβαια δεν μπορείς να είσαι επικεφαλής πολιτιστικού Ιδρύματος και να μην σκαμπάζεις γρι από τέχνη. Δεν βαριέστε. Λες και είναι ο πρώτος. Εδώ κοτζαμάν πρωθυπουργός της Ελλάδος και μιλάει ελληνικά -όπως τα μιλάει- αποκλειστικά από χειρόγραφο που του έχουν μάλιστα γράψει άλλοι. Θα μου πείτε ότι ο αδελφός του Νίκος, εκτός από επιχειρηματίας είναι και συγγραφέας. Τα βιβλία του μάλιστα γίνονται bestsellers, ταινίες και αποσπούν διθυραμβικές κριτικές από διάφορους Αρίωνες της σπέκουλας. Νομίζω πως έχω την απάντηση στο μυστήριο: Στην Ελλάδα το δύσκολο δεν είναι να είσαι συγγραφέας. Το δύσκολο είναι να ξέρεις να γράφεις. Θέλετε ένα παράδειγμα; Όλοι οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι, για να μας πείσουν ότι γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, εκδίδουν κάθε τόσο κι από έναν βιβλίο. Από κοντά και οι πολιτικοί οι οποίοι αφού πρώτα τα κάνουν θάλασσα έπειτα συγγράφουν τας αναμνήσεις ενός πνιγομένου που θάλεγε κι ο Καρυωτάκης. Όλοι αυτοί είναι συγγραφείς. Ξέρουν όμως να γράφουν;
Άρα νομιμοποιείται πλήρως ο κ. Ρουμελιώτης να είναι και στο ΔΝΤ και στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Θα περιμένουμε μάλιστα ασμένως για να συμπληρωθεί το puzzle, να συγγράψει τάχιστα την “Ιστορία της τηνιακής τέχνης από την Αρχαιότητα ως το ΔΝΤ”. Αν δυσκολεύεται, ας ζητήσει και τη συνδρομή του Νίκου. Αυτό θ' αποτελέσει ανακουφιστική προσφορά για τον Γιωργάκη γιατί ίσως τον προφυλάξει από μεγαλύτερους μπελάδες στο μέλλον.
Κατά τ' άλλα, εν μέσω κρίσεως, ο πολιτισμός γνωρίζει πιένες. Μετά το marathon-marathon project - πως λέμε “σιγά τα μάραθα-μάραθα”- και τον Jeff Koons στο νέο μουσείο της Ακρόπολης, η Αθήνα απολαμβάνει ήδη τρία ιδρύματα πολιτισμού, το Μέγαρο, το Θεοχαράκειο και το Ωνάσειο. Οσονούπω δε το ίδρυμα Νιάρχου, το σοβαρότερο και ισχυρότερο απ' όλα δια χειρός του Renzo Piano θ' αλλάξει όλη την περιοχή από τη Συγγρού ως το Νέο Φάληρο και από την Καλλιθέα ως την Esplanade των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι παρήγορο πως οι πάμπλουτες οικογένειες του τόπου δια των Ιδρυμάτων, των απογόνων και των επιτετραμμένων τους βιάζονται να μας ταΐζουν παντεσπάνι τώρα που μας περιόρισαν το ψωμί. Δεν μεμψιμοιρώ ούτε λαϊκίζω (ελπίζω). Πιστεύω απόλυτα πως η μόνη αντεπίθεση στη διεθνή μας απαξίωση και τον ευτελισμό που υφιστάμεθα ως χώρα, είναι ο πολιτισμός. Ποιος πολιτισμός όμως; Σήμερα ο υπουργός πολιτισμού θα έπρεπε να έχει οργανώσει τρία τουλάχιστον μεγάλα γεγονότα σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Για να δείξει ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα Greek Logistics. Ούτε καταναλωτισμός και μαύρες τρύπες. Παρουσιαζόταν ως πρόσφατα στο μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς μια καταπληκτική μικρή αναδρομική του Γιάννη Σπυρόπουλου (1912-1990), ωραία και πάμφθηνη ευκαιρία για έναν ελληνικό μήνα πχ. Στο Βερολίνο. Με παράλληλες εκδηλώσεις μουσικής, σινεμά, κλπ. Ας πούμε από τον Σκαλκώτα στον Αδάμη και από τον Αγγελόπουλου στον Λάνθιμο. Αλλά και μια αναφορά στη σύγχρονη εικαστική δημιουργία μας: Στον Μπάικα, τον Λάππα, τον Αληθεινό, τον Παπαδημητρίου, τον Χαραλαμπίδη, τον Χανδρή, την Κυριαζή, τη Νομίδου. Αν μάλιστα συνδυάζουμε τα σημερινά μας πράγματα με κάποιες διαχρονικές αναφορές τόσο το καλύτερο. Ο Κανιάρης πρόπερσι στο Μπενάκη ήταν ένα πολύ επιτυχημένο αλλά, κυρίως, εξαγώγιμο πείραμα. Κι όλα αυτά με ελάχιστα χρήματα. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση. Και να μην εξαντλείται η κυβέρνηση αποκλειστικά στη τρομοκρατική “γοητεία” των νέων μέτρων.
Αυτό οφείλει να κάνει η πολιτεία. Οι ιδιώτες πάλι στο πλαίσιο της προσφοράς τους προς τη πατρίδα οφείλουν όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και χωρίς φαβοριτισμό ή αποκλειστικότητες να προσφέρουν στο τόπο την αισθητική παιδεία που δικαιούται. Απαλλάσσοντας τον από την χαμερπή δικτατορία της τηλεόρασης.
Το μοντέλο του Μεγάρου Μουσικής εξάντλησε τα όριά του παρά τη μεγάλη του προσφορά. Ένα προσωπικό στοίχημα δεν μπορεί να είναι διαρκώς κρατικοδίαιτο. Το Μέγαρο σήμερα πληρώνει τον ηγεμονισμό του ιδρυτή του (αλλά και το γεγονός ότι εκείνος είχε βάλει ομολογουμένως τον πήχη πολύ ψηλά). Το εύκολο είναι να φέρεις στο Μέγαρο την Αρβανιτάκη. Το δύσκολο τον Sir Simon Rattle. Και το ακόμη πιο δύσκολο είναι να προχωρήσεις σε δικές σου παραγωγές που να είναι και μάλιστα εξαγώγιμες.
Η νέα δραστηριότητα του Ωνάσειου μοιάζει πολύ πιο ανοικτή και πολύ πιο πλουραλιστική. Αρκεί να μην ανταλλάξουν οι ιθύνοντες την Αρβανιτάκη με τη Φωτεινή Δάρα. Και να μην μιμηθούν οι νέοι επικυρίαρχοι του πολιτισμού μας το μοντέλο του αείμνηστου Λαμπράκη. Γιατί ήταν μοναδικό. Από κάθε άποψη. Ούτως ή άλλως το Ωνάσειο δια του αείμνηστου Στέλιου Παπαδημητρίου έχει ήδη μιαν εξαιρετική παράδοση προσφοράς στον τόπο. Κι κάτι ακόμη. Να μην φοβούνται (οι νέοι επικυρίαρχοι) την κριτική. Και ν' αποφεύγουν πόζες ηγεμόνα, είναι αντιαισθητικό. Αντιθέτως να φοβούνται όσους τους θυμιατίζουν. Πριν καν αρχίσουν να δραστηριοποιούνται. Βρε αδελφέ και η πατρίδα μας μεγάλη οικογένεια είναι...
Όμως το πραγματικό μεγάλο -που είναι και αθόρυβο- σχετίζεται με τη φιλοδοξία του Renzo Piano, δια του ιδρύματος Νιάρχου ν' αλλάξει το πολιτιστικό προφίλ της Αθήνας τα επόμενα χρόνια. Η δωρεά των χορηγών θηριώδης, η οργάνωση της χορηγίας διεθνών προδιαγραφών, η στελέχωση υψηλοτάτου επιπέδου. Αναμένουμε.
Απορία: Εφόσον η νέα όπερα έχει πάρει το δρόμο της και μάλιστα με Νόμο της βουλής, γιατί ο φιλτάτος Βασίλης Βασιλικός και η σύζυγος του η Βάσω Παπαντωνίου συνεχίζουν τις δημοπρασίες έργων τέχνης υπερ της ανέγερσης της νέας όπερας; Στην πρόσφατη μάλιστα δημοπρασία του Βέργου οι ζωγράφοι που προσέφεραν τα έργα τους, έχοντας μπαφιάσει πλέον από την πολιτιστική ζητιανιά, απαίτησαν να τους καταβληθεί το ήμισυ του κατοχυρωτέου ποσού. Απ' την άλλη πλευρά τα χρήματα αυτά διερωτώμαι που δηλώνονται, που κατατίθενται, πως φορολογούνται. Και βέβαια πόσο είναι περιττή ή όχι τέτοια δραστηριότητα μετά από τις τελευταίες εξελίξεις.
Συμπέρασμα: Το ΔΝΤ είναι εδώ επειδή εμείς το φέραμε. Ο τρόπος τώρα που το διαχειριζόμαστε απηχεί αφενός την ικανότητα της κυβέρνησης κι αφερτέρου τη ψυχραιμία και την αυτοκριτική του ίδιου του λαού. Ο πολιτισμός, πάλι, μπορεί ν' ανθίσει και χωρίς γιγαντιαίους προϋπολογισμούς., καλλιτεχνικούς ενδιάμεσους ή μίζες πολιτιστικαρίων. Το Πασόκ, χρόνια τώρα, δημιούργησε μια καινούργια ορολογία, αυτό το νέο επάγγελμα και... πολλούς επαγγελματίες. Καιρός να τελειώνουμε με όλα αυτά. Ακούει κανείς;

ΥΓ1. Ο sir Μαρκεζίνης! Λαϊκισμός από το Μπάκινχαμ και συνωμοσιολογικές κοινοτοπίες σοσιαλοπατριωτικού τύπου από τη Μεγάλη Βρετανία (το ξενοδοχείο). Η γελοιότητα των τρεχόντων πολιτικών πάντως είναι εξίσου γελοίο ν' αντικατασταθεί με τη γελοιότητα τιτλούχων διανοουμένων. Και να σκεφθεί κανείς πως το τελευταίο δίτομο πόνημα του Παναγιωτή Κονδύλη, το εκδοθέν post mortem από το “Θεμέλιο” παραμένει ακόμα ασχολίαστο.
Βλέπετε, στην Ελλάδα όλοι γράφουν, αλλά ελάχιστοι διαβάζουν. Παρ' όλα αυτά το μόνο sir που σεβόμαστε ακόμα τον λένε Μπιθικώτση και εθήτευσε στη Μακρόνησο.

ΥΓ2. Άκουσα τον κ. Μαρκεζίνη να λέει στη “Μεγάλη Βρετανία” (και, φευ, να καταχειροκροτείται) πως ανάμεσα στο “Ανήκομεν εις την Δύσιν” του Καραμανλή και το “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” προκρίνει το δεύτερο. Δυστυχώς αυτόν τον λαϊκισμό του αυτονόητου πληρώνουμε ακόμα.

ΥΓ3. Η σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα παίζει ανάμεσα στον Δάκη (όχι τον τραγουδιστή) και τον Δασκαλόπουλο. Ο πρώτος με ολόκληρο τάγμα οργανικών διανοουμένων δεσπόζει σε θεσμικό επίπεδο (πχ στο Υπουργείο πολιτισμού) ενώ ο άλλος έχοντας απλώς ένα μυστικοσύμβουλο -αυτόν που η πιάτσα αποκαλεί “κεφτέ”- έχει συγκροτήσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πρκλητικές συλλογές στον κόσμο. Ο Δάκης παίζει με τους Εβραίους της Νέας Υόρκης, ο Δασκαλόπουλος κερδίζει στο Λονδίνο, στις foires και τα πέριξ White Chapel Gallery). Για τα ελληνικά πράγματα και οι δυο τρέφουν παχηλή αδιαφορία η οποία αντανακλα γενικότερα το ελάχιστο ενδιαφέρον της μεταπρατικής τάξης τους για τον τόπο. Όλοι έξω έχουν τα κέρδη τους. Το σκανδαλώδες πάντως με τον πρώην κ. “Δελτα” είναι πως προϊσταται των βιομηχάνων, ενώ δεν είναι πια βιομήχανος και δίνει αυστηρές συμβουλές στην ηγεσία της χώρας ενώ άρτι απολύθηκε από τον άλλο “αστέρα”, τον Βγενόπουλο (του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, της Marfin, των Εμιράτων και του Παναθηναϊκού). Τέχνη μπορεί να μην (μας επιτρέπεται να) έχουμε, δεν πλήττουμε όμως καθόλου. Εκτός κι αν στραβωθεί κανείς και μπει στα υπόγεια του Ωδείου. Εκεί που κοιμάται το τέρας του πιο ληθαργικού μοντερνισμού των Βαλκανίων.

ΥΓ4. Τι μεγάλος καλλιτέχνης ο Γιάννης Κουνέλλης! Τι αφόρητα μικροαστική και συμβιβασμένη η έκθεση του στη γκαλερί Bernier. Πόσο εμετικά αφελείς είναι οι (όψιμοι) υμνητές του. Μα κανείς δεν βλέπει πια τα έργα τα ίδια; Είναι σαν να χωράς ολόκληρη την “Ωδύσσεια” σε sms κινητού τηλεφώνου.

ΥΓ5. Το πιο ενδιαφέρον στο έργο του είναι πως κυριολεκτικά ακροβατεί στα όρια του λόγου. Εκτός του λόγου. Ο Κουνέλλης, κατ' ουσίαν, δεν μιλάει καλά καμία γλώσσα. Ούτε ιταλικά, ούτε ελληνικά. Γλώσσα του είναι οι εικόνες του. Κι όσοι εκστασιάζονται με τα αποφθέγματά του απλώς αδυνατούν να κατανοήσουν την ουσία της ζωγραφικής του.

ΥΓ6. Το τελευταίο κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice εξαιρετικό. Τίτλος του: “Μαύρες επέτειοι”.

ΥΓ7. Λένα Κιτσοπούλου! Είναι παντού, κάνει τα πάντα, ίδιο πολιτιστικό πολυφεμινιστικό πολύμπριζο. Τρέμε Σώτη Τριανταφύλλου! Η Λένα διαθέτει τόσο βλάσφημο λόγο όσο να μην σοκάρει τους μικροαστούς. Την είδαμε ακόμη και στους “Πέρσες” του Γκάτσεφ στην Επίδαυρο. Η Μαργαρίτα Καραπάνου πάντως δεν αντιγράφεται.

ΥΓ8. Απίστευτοι λογάδες οι (κλυδωνιζόμενοι) άρχοντες των free press. Ο ένας είναι πρώτος πανελλαδικά με 320.000 φύλλα ο άλλος σπάει εβδομαδιαίως το φράγμα των 300.000 αναγνωστών. Όλοι βασιλεύουν εύκολα -νομίζουν- στο ντομίνιο της αγραμματοσύνης και του οργανικού αναλφαβητισμού. Πίσω όμως έχει η αχλάδα της διαφήμισης την ουρά.

ΥΓ9. Έχεις πεθάνει! Ξέρεις εσύ! (Τι κομψότητα ύφους από τον πιο χαριτωμένα ημιμαθή νάρκισσο της gay κουλτούρας)

ΥΓ10. Η κυρία Μάνια το φουντάρει το μαγαζί. Εκεί όπου ο προσφάτως απολυθείς Θανάσης (εκδότης) εισέπραττε 35.000 ευρώ μηνιαίως για να γράφει το κυριακάτικο κύριο άρθρο. Κύριες και κύριοι! Και στους αρθρογράφους έκαναν παζάρια για 150 ευρώ. Καλύτερα Γιάννα παρά Μάνια!

ΥΓ11. Πίνω και εγώ πλέον κάθε πρωί το Μπεσέλ Προάκτιβ μου όπως κάνουν και οι Λυριντζής-Οικονόμου από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Εξαφανίζει τη χοληστερίνη. Και τη δημοσιογραφική δεοντολογία επίσης.

ΥΓ12. Τι άλλο περιμένατε σε μια εποχή κρίσης από το να πουλιώνται τα πάντα;

ΥΓ13. Η τέχνη υπάρχει απλώς δια να επιλύει τα ψυχολογικά προβλήματα των καλλιτεχνών (και των συζύγων των); Δεν νομίζω...

ΥΓ14. Ο Γιάννης Πολίτης, τ. διευθυντής του 9,84, ήταν συγχρόνως δημοσιογράφος στα ΝΕΑ, παρουσιαστής στην ΕΡΤ, και εν συνέχεια στο ΒΗΜΑ FM. Λαμπρά!

ΥΓ15. Η επανάσταση στην ΕΡΤ θ΄αρχίσει κ. Χυτήρη μου όχι αν απολύσετε αλλά εάν παντρέψετε τις άπειρες μεγαλοκοπέλες του ιδρύματος. Θα γλυκάνει το πρόγραμμα!




Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΚΥΛΟΙ


Μοιάζει το Σύστημα σαν θηρίο που σφαδάζει από τα επανωτά χτυπήματα αλλά δεν αποφασίζει να πεθάνει. Όμως τα πράγματα όλο και περισσότερο έρχονται στο φως και τα παίγνια μικρών και μεγάλων παιχτών αποκαλύπτονται με ραγδαίους ρυθμούς.
Ο ρόλος του ενός, ο ρόλος του άλλου μαζί με τις απέλπιδες προσπάθειες για τη συγκάλυψη ρόλων, σκηνοθετών και υποβολέων. Τα μίντια τρώνε τα παιδιά τους όταν αυτά δεν τους χρησιμεύουν πια, όταν δεν μπορούν πλέον να βρουν άλλοθι στ' αφεντικά τους. Επί δεκαετίες οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, προβεβλημένοι και αφανείς, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διαστρεβλώνουν, να συσκοτίζουν την αλήθεια σε όφελος της εργοδοσίας (τους) αλλά και των ίδιων ως (μελλοντικών) επιχειρηματιών. Δείτε πόσοι δημοσιογράφοι του συστήματος, κανονικοί δημόσοι υπάλληλοι όπως θα 'λεγε ο Γιώργος Αναδρανιστάκης, έγιναν εκδότες, τηλεοπτικοί παραγωγοί, για να καταλήξουν βουλευτές και υπουργοί.
Αυτοί λοιπόν οι θεράποντες της “ανεξάρτητης” δημοσιογραφίας και ελευθεροτυπίας θα ήλεγχαν πρωθυπουργούς και πολιτικά πρόσωπα, θα ερευνούσαν σε βάθος υποθέσεις που πυορρούσαν και θα απέδιδαν ευθύνες σε όσους οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την κοινωνία στον εξευτελισμό και την ταπείνωση; Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια όπως θα 'λεγε ο Πρετεντέρης και η παλαβή αριστερά που παίζει εν ου παικτοίς που θα 'γραφε ο Μανδραβέλης. Τι κι αν σήμερα όλη η σώφρων -δηλαδή η μην παλαβή- Ευρώπη διαπιστώνει πως το μνημόνιο δεν βγαίνει και πως οι δανειστές δεν στραγγαλίζουν μόνο την Ελλάδα αλλά κι σούμπιτη την Ευρωζώνη; Για όλα φταίει ο Τσίπρας! Έστω κι αν την πολιτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ οικειοποιήθηκαν προεκλογικά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για να υφαρπάξουν τη ψήφο του Ελληνικού λαού, ενώ τώρα χορεύουν κατά τα κέφια του κ. Τόμσεν και του άλλου του Μαζόχα. Οι μάσκες όμως πέφτουν: Ο Βενιζέλος έκρινε πως η λίστα Λαγκάρντ είναι προϊόν υποκλοπής και ο Διώτης συμφώνησε! Αυτός ήταν κι αυτός είναι ο ΣΔΟΕ που υπολειτουργεί, επειδή αυτό συμφέρει στο σύστημα, και που παρεμβαίνει επιλεκτικά επειδή έτσι θέλει η πολιτική του ηγεσία. Ο τιμητής Ρουμελιώτης, φίλος του Στρως-Καν που ήταν φίλος του Γιωργάκη που από κοινού και μυστικά μεθόδευσαν την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ήξερε τους απεχθείς, τους προδοτικούς όρους του μνημονίου αλλά δεν τους κατήγγειλε. Ούτε βέβαια παραιτήθηκε, αλλά έπαιρνε τον παχυλό του μισθό στις ΗΠΑ υποδεχόμενος και ξεναγώντας εκεί τον φίλο και προϊστάμενο του Βενιζέλο συγγράφοντας από κοινού το μνημόνιο. Για να επιστρέψει πια στην Ελλάδα όταν δεν τον χρειάζονταν πουθενά να γίνει αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς και του Σάλα -οι Πασόκοι ανέκαθεν αλληλοβοηθούνταν- και να συγγράψει τις “αποκαλύψεις” του ώστε να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στον Γιωργάκη υπέρ του “αδιάφθορου” Βαγγέλα. Ξέρετε, αυτού που πήρε την λίστα Λαγκάρντ σπίτι του. Τι ωραία που έχει δέσει πλέον το γλυκό! Πως το έλεγε ο Αλέκος Σακελλάριος; Η ευγνωμοσύνη είναι μια ανθρώπινη αρετή που την διαθέτουν αποκλειστικά οι σκύλοι...


ΥΓ. Να ένα ελάχιστο παράδειγμα του φασιστικού ευρέος Πασόκ. Πριν ένα μήνα ο Τήνιος ποιητής Ντίνος Σιώτης, βραβευμένος με το κρατικό βραβείο ποίησης, οργάνωσε ένα συνέδριο στο νησί του με θέμα “Η Παναγία στη Νεοελληνική Ποίηση”. Συμμετείχα κι εγώ με τίτλο εισήγησης τον “Θρησκευτικό Νίκο Καρούζο”. Κανονικά η εκδήλωση που μάλιστα τελούσε υπό την αιγίδα του Ιδρύματος της Παναγίας, θα πραγματοποίειτο στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Οι υπεύθυνοι του όμως, (σαν τσιφλικάδες ή κρατικοί συνδικαλιστές) αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν την εκδήλωση γιατί, λέει, τους έχω βρίσει (sic) από το “Ποντίκι”. Η αλήθεια είναι ότι κατέγραψα απλώς το αδιανόητο γεγονός να είναι πρόεδρος ενός πνευματικού ιδρύματος κι ενός χώρου τέχνης όπως είναι το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού ένας τεχνοκράτης. Ένας οικονομολόγος, τ. Υπουργός του Ανδρέα που μάλιστα σήμερα υπηρετεί στο ΔΝΤ και τη Νέα Υόρκη. Επίσης άσκησα κριτική στο ΔΣ του Ιδρύματος επειδή ενώ υπεραμύνεται του τηνιακού πολιτισμού αποκλείει συστηματικά το καθολικό άξονα αυτού του πολιτισμού, πράγμα που είναι ντροπή! Για όλα αυτά μ' έχουν πολλαπλώς αποκλείσει από τις δραστηριότητες τους, δεν μου επιτρέπουν να ξεναγήσω στην έκθεση Χαλεπά κλπ.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Παράκρουση, ΚΝΕ, ΒΗΜΑ FM και άλλες ιστορίες

 

Σε αυτό το τόπο δε λειτουργεί ούτε το παραμικρό αίσθημα αλληλεγγύης παρά τα μεγάλα λόγια ή τις ιδεολογικές όζες, ο καθένας είναι βαθιά χωμένος στο ατομικιστικό του καβούκι και αρνείται να συμμετάσχει στον πόνο ή τη χαρά του άλλου, πρόκειται ουσιαστικά για έναν καρκίνο της ψυχής. Βλέπω τους τουρίστες να περιπλανιώνται σε αυτή τη -κατά βάθος- αφιλόξενη και επιθετική πόλη, από τους τουρίστες αυτούς κρέμονται η τύχη και ο μισθός κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που εξαρτώνται από τον τουρισμό. Αισθάνομαι την απόγνωση ηλίθιου δηλαδή ατελέσφορου οικοδεσπότη όταν τους βλέπω να ταλαιπωρούνται ανάμεσα είτε σε κομματικές συγκεντρώσεις σκοπιμότητας είτε στη διάχυτη βία που ενδημεί πια στη πόλη μας. Έχουμε όλοι ταξιδέψει για διακοπές σε μια πόλη του εξωτερικού και ξέρουμε τι σημαίνει σ’ αυτές τις λίγες ιερές μέρες κάθε εργαζόμενου να δημιουργούνται προβλήματα. Η συντριπτική πλειονότητα των τουριστών της Αθήνας είναι συνάδελφοι μας εργαζόμενοι. Δεν ανήκουν σε κάποια νομενκλατούρα που μετακινείται με ιδιωτικά τζετ. Θα μου πείτε πως όλα αυτά ηχούν εστετίστικα την στιγμή ακριβώς που η χώρα βουλιάζει. Η χώρα μας βουλιάζει κι από δική μας ευθύνη, η χώρα χρεοκόπησε και από τις δικές μας παραλήψεις και αντί να χτυπάμε τις γροθιές μας στο μαχαίρι σαν κακομαθημένα παιδιά, οφείλουμε να αντιδράσουμε θετικά να δούμε τον τόπο μας με αγάπη, να αγκαλιάσουμε και να προβάλουμε όσα μας προσφέρει για να επιβιώσουμε. Και ο τουρισμός ειδικά αυτή τη στιγμή είναι ένα μείζον επιχείρημα για μια Ελλάδα που λοιδορείται διεθνώς. Αφήστε που ο τουρισμός μας πάλι δοκιμάζεται εξ αιτίας της εξάμηνης σχεδόν στασιμότητας στη αγορά και της έλλειψης ρευστότητας των τραπεζών. Κι ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση, κι ενώ ο πανικός σπρώχνει τους πολίτες σε μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, κάποιοι παίζουν παιχνιδάκια εκ του ασφαλούς, παράδειγμα ο σύντροφος Στρατούλης, απόστολος ενός ηρωικού Grexit.



Ένα άλλο παράδειγμα: εδώ και μια δεκαετία περίπου λειτουργεί στο ισόγειο της Φοιτητικής Εστίας Ζωγράφου επί της Ούλοφ Πάλμε ένα μικρό γυμναστήριο για τους εργαζομένους στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (καθηγητές, διοικητικό προσωπικό, μεταπτυχιακούς φοιτητές, διδάκτορες). Χρόνια πηγαίνω σ' αυτό το γυμναστήριο μετά τη δουλειά μαζί με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους, κυρίως υπαλλήλους και μάλιστα απολυμένους ή σε διαθεσιμότητα. Όλοι μας πληρώνουμε δέκα ή είκοσι ευρώ το μήνα αναλόγως του προγράμματος. Ξέχασα να πω ότι υπάρχει και μια μικρή κλειστή πισίνα η οποία μπορεί να εξυπηρετήσει περί τα δέκα άτομα τη φορά. Αυτό το γυμναστήριο κατέλαβαν προχθές μέλη της ΚΝΕ απαιτώντας να το χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι φοιτητές της ανωτέρω Εστίας, «Είναι κομμάτι του σπιτιού μας» δηλώνουν. Ασχέτως του αν το αίτημα είναι λογικό ή παράλογο, ασχέτως αν δικαιούνται ή όχι οι φοιτητές τη χρήση και αυτού του γυμναστηρίου -εκτός του αποκλειστικά δικού τους που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πάνω-, αυτό που σοκάρει πάνω απ' όλα είναι ο τρόπος, η νοοτροπία και το φρασεολόγιο, «Γιατί να κάνουν οι καθηγητές γυμναστική, είναι προνομιούχοι;» (sic) «Οι άλλοι υπάλληλοι του γυμναστηρίου να πάνε σε ιδιωτικά γυμναστήρια» (sic), «Κάνουμε κατάληψη στο χώρο και απαγορεύουμε την είσοδο του στους νόμιμους δικαιούχους του» (όλοι οι συμμετέχοντες έχουμε εγγραφεί, έχουμε φέρει πιστοποιητικά από γιατρούς και πληρώνουμε την μηνιαία συνδρομή μας). Πλην του τραμπουκισμού, του ετσιθελισμού και του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" αλλά και της παντελούς έλλειψης δημοκρατικής ευαισθησίας, οι καταληψίες φοιτητές αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά και εξ όνυχος ότι σ’ αυτή τη κοινωνία έχει εκλείψει κάθε έννοια ιεραρχίας, σεβασμού, αναγνώρισης των δικαιωμάτων ή των αναγκών του άλλου. Η πράξη τους είναι σαφώς αντί-ακαδημαϊκή και απροκάλυπτα παραβατική, η Πρυτανεία όμως διστάζει να πράξει τα αυτονόητα. Εν μέσω εξετάσεων και διαβασμάτων, καμιά δεκαπενταριά φερέλπιδες νέοι κάθονται στο προαύλιο χώρο του γυμναστηρίου και περιφρουρούν την κατάληψη! Τέτοιος ηρωισμός, τόσος αλτρουισμός! Στην εξωτερική είσοδο έχουν μάλιστα υπογράψει φαρδιά πλατιά “ΚΝΕ”. Ερωτώ όμως: -Η ΚΝΕ είναι πανεπιστημιακή - ακαδημαϊκή ή κομματική οργάνωση; Είναι απλώς και μόνον κομματική οργάνωση και δεν έχει καμιά δουλειά να παρεμβαίνει μέσα στο πανεπιστήμιο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο. Το γεγονός αυτό καθαυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, κάποιοι συνταξιούχοι πανεπιστημιακοί και κάποιοι μεσόκοποι υπάλληλοι που θέλουν λίγο να ασκηθούν και να εκτονωθούν, ετσιθελικά παρεμποδίζονται. Σιγά τα λάχανα. Πολύ περισσότερο μ' ενοχλούν αυτή η συνεχής βία και η διαρκής παραβατικότητα -το είπαμε ήδη- που είναι τελεσίδικο γνώρισμα πια της κοινωνίας μας. Βία και παραβατικότητα διδάσκει το ίδιο το κράτος, αυτές προσλαμβάνουν και εφαρμόζουν οι πολίτες, διάλογος πουθενά. Οι νεολαίοι της ΚΝΕ άλλαξαν κλειδαριές στο γυμναστήριο και πήραν τα κλειδιά. Ποιος πλήρωσε το ξέρουμε όλοι, είναι αυτός που πληρώνει, δεκαετίες τώρα, για την απίστευτη κουρελαρία των αφισών που έχουν γεμίσει πια τα πανεπιστήμια. Επίκειται βλέπετε το φεστιβάλ της ΚΝΕ, εξ ου και οι ανάλογες εορταστικές-επαναστατικές εκδηλώσεις! Όλοι επίσης ξέρουμε ότι αυτή η μέθοδος με τις κλειδαριές και τις αλυσίδες εφαρμόζεται συστηματικά επί δεκαετίες στις χιλιάδες καταλήψεις γυμνασίων, λυκείων ακόμα και δημοτικών σχολείων. Ο λαός έχει πάρει τις τύχες του στα χέρια του όπως ακριβώς χθές πήρε στα χέρια του τη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο και μάλιστα με τη γνωστή κοσμοσυρροή. Τόσος ανυπόφορος λαϊκισμός, τη στιγμή ακριβώς που η χώρα διέρχεται έσχατο κίνδυνο, αποδεικνύει πως ομαδική παράκρουση έχει πλήξει τους πάντες. Εξακολουθητικά...



ΥΓ. 1 Ο Αλέξης μόνος του με την Ιστορία, με τη βαριά του ευθύνη, μακριά από κομματικούς εγκάθετους ή δήθεν "συνυπεύθυνα" συλλογικά όργανα. Αυτός τώρα πρέπει να πάρει την απόφαση χωρίς παλικαρισμούς και χωρίς εγκληματικές επιπολαιότητες. Πρέπει να απεγκλωβιστεί μόνος του όπως μόνος του αυτοεγκλωβίστηκε μιλώντας για τις αγορές που θα χορεύουνε στις δικές του παραγγελιές. Οφείλει να ενεργήσει τώρα εγκαταλείποντας τους ψευτομαξιμαλισμούς. Αύριο θα είναι πολύ αργά και για τον ίδιο και, το κυριότερο, για τον τόπο.

ΥΓ. 2 Η διαπραγμάτευση πήγε στραβά και γιατί οι Ευρωπαίοι συνέταιροι μας έστησαν παγίδες και γιατί με τους ποικίλους βαρουφακισμούς η ελληνική παρουσία κατάντησε καταγέλαστη. Το αναμφισβήτητο δίκαιο μας μεταμορφώθηκε σε κατάφωρη αδικία εις βάρος των λοιπών λαών την Ένωσης. Ακόμα και των Κυπρίων! Ας πρυτανεύσουν τουλάχιστον τώρα νηφάλιες φωνές, όπως του Γιάννη Πανούση, και ας απομακρυνθούν τώρα οι ηλίθιοι, οι προβοκάτορες και οι τυχοδιώκτες που παίζουν έτσι επιπόλαια με την μοίρα μια ολόκληρης χώρας.

ΥΓ. 3 Ακόμα ένα μικρό παράδειγμα που δείχνει πως "εξ όνυχος τον λέοντα": πάλι αυτός ο σκοτεινός τύπος, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, στα πράγματα. Ο άνθρωπος που απέκτησε ασυλία ως ευρωβουλευτής του Αντρέα για να μη λογοδοτήσει για την υπόθεση Κοσκωτά, είναι πλέον υψηλόβαθμο κρατικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος του ΔΝΤ, ο έμπιστος του Βενιζέλου, είναι τώρα εκπρόσωπος της Αριστερής κυβέρνησης. Η τελευταία του όμως γκάφα με τους δημοσιογράφους και τα έμμισθα φροντιστήρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τον αποκάλυψαν πανηγυρικά. Δεν είναι απλώς μετριότητα αλλά επικίνδυνη μετριότητα. Θα έλεγα ότι δεν είναι ταγματάρχης αλλά στρατηγός της μετριότητας. Αυτό τον άνθρωπο πάντως τον προέβαλλαν συστηματικά ο ΔΟΛ και το MEGA. Επιτέλους σήμερα οι θιγόμενοι δημοσιογράφοι του Συγκροτήματος ξεσκέπασαν όλα τα μυστικά του βίου και της πολιτείας Ρουμελιώτη χωρίς έλεος στον ΒΗΜΑ FM. Γράφω για αυτόν περισσότερο από δέκα χρόνια χωρίς ποτέ κανείς να δίνει σημασία στα λεγόμενα μου. Συνενοχή ή σιωπή των αμνών; Αποφασίστε.

ΥΓ. 4 Και το κερασάκι στην τούρτα: πριν από δέκα χρόνια επίσης ο τότε γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ Ζαχόπουλος με διόρισε αναπληρωματικό μέλος του Συμβουλίου Μουσείων. Συμμετείχα ελάχιστα, απλώς αναπλήρωνα τον κύριο Εφραίμογλου του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και βρισκόμουν σταθερά σε κόντρα και με την φαραωνική πολιτική της κ Μενδώνη και με τον ανεκδιήγητο ποπουλισμό της κυρίας Λαμπράκη. Στην πρόσφατη ανανέωση των μελών του συμβουλίου μουσείων δεν υπάρχει το όνομα μου, αντίθετα συμμετέχει ο Γεώργιος Κακαβάς, βυζαντινολόγος τέως διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (sic) ελέω Σαμαρά και ΝΔ και νυν διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Ευχαριστώ θερμά κύριε Ξυδάκη.
Συμπέρασμα: στην Ελλάδα οι καλοί και οι άξιοι ποτέ δεν χάνονται...