Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Βλάσης Κανιάρης (1928-2011) σταθερά επίκαιρος

Μια ιεροτελεστική πράξη του Βλάση Κανιάρη στη γκαλερί The Breeder
Χρόνος δράσης: Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009, 8-10 μμ
Διάρκεια έκθεσης: Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009, 12-8μμ,
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009, 5-8μμ
Στην οδό Ιάσονος, στο Μεταξουργείο, την red light district της Αθήνας, ανάμεσα σε χαμηλά πορνεία και ντροπαλούς οικονομικούς μετανάστες, ο Βλάσης Κανιάρης θα πραγματοποιήσει στις 5 Νοεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, μια ιδιότυπη ιεροτελεστία, το “Αντίδωρο”. Πρόκειται για μια δράση στο χώρο που τον απασχολεί εντατικά τους τελευταίους δώδεκα μήνες, συμπυκνώνοντας πρακτικά προβληματισμούς πενήντα χρόνων: “Τί είναι έργο τέχνης; Πώς διακινείται; Mε ποιούς τρόπους το προσλαμβάνει το κοινό και πώς αυτό ευαισθητοποιείται; Τί σημαίνει συμμετοχή ή διαμεσολάβηση; Ποιός καρπώνεται την υπεραξία της καλλιτεχνικής ιδέας; Πόσο επίκαιρος ή όχι είναι ο Duchamp και το έργο του σήμερα; Πόσο καλλιτέχνης είναι ο καθένας; κτλ.”
Το βράδυ λοιπόν της 5ης Νοεμβρίου, όταν οι επισκέπτες στα σπίτια της Ιάσονος πυκνώνουν και τα σώματα, λευκά ή έγχρωμα, προσφέρονται σαν αντίδωρα ενός παραδείσιου έρωτα που κακοφόρμισε έναντι 15 ευρώ, ο Κανιάρης θα προσφέρει σε όσους πιστούς έναν μεγάλο του πίνακα, έναν τοίχο από την δεκαετία του ’80, διαστάσεων 2,5x10 μέτρα, τεμαχίζοντάς τον και μοιράζοντάς τον, όπως ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη τον Άρτον και τον Οίνον. Θα προβεί, λοιπόν, ο καλλιτέχνης σε μια κοινωνία-επικοινωνία και σε έναν μελισμό-διαμελισμό. Αυτή η πράξη στην ιερατική γλώσσα και εικονογραφία ονομάζεται μελισμός από το μέλος του σώματος ή το μέλος-μέλισμα της μουσικής, δηλαδή τη γλύκα της ακοής. Δηλαδή το ένα νόημα ανακαλεί κάπως αυθαίρετα – ή μήπως όχι; - ένα άλλο, με το οποίο συγγενεύει μεν ηχητικά αλλά όχι και ως προς το περιεχόμενο.
Παίζουμε με τις λέξεις; Ναι, κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι, επειδή πρόκειται έτσι να ενδυθούν νόημα οι εν πολλοίς α-νόητες εικόνες που μας κατακλύζουν και μας εξουθενώνουν. Βλέπετε στην εποχή των εικόνων, η εικόνα χρειάζεται πρώτα πρώτα και το νόημά της. Πώς εξορκίζουμε λοιπόν την κρίση της τέχνης, δηλαδή τη δική μας αδυναμία να λειτουργήσουμε καθοσιωμένοι στον πυρήνα της κι όχι σαν διανοητικά νευρόσπαστα στα απόνερά της; Αν την αποκαταστήσουμε στο χαμένο, ιερό της κέντρο, βαθιά στη συνείδησή μας. Σαν τρόπο ζωής μακριά από αγοραίες συμβάσεις. Σαν την επανάσταση που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν οι επαγγελματίες επαναστάτες. Πόσες φορές πρέπει να το ξαναπώ;
Για τον λόγο αυτό ο Κανιάρης προκρίνει στην παρούσα πράξη (performance – Aktion), μια διαδικασία τελετουργική. Έχει επιλέξει προς τούτο τον τεράστιο τοίχο που έφτιαξε στο Museum am Ostwall του Dortmund στις 5 Μαρτίου 1983 για τις ανάγκες του ανανεωμένου tableau vivant Αλίμονο Ελλάδα, Hélas – Hellas που έστησε εκεί. Υπενθυμίζεται πως η πρώτη, ιστορική εκδοχή του παρουσιάστηκε το 1979-80 στον τεχνοχώρο Φιξ, Bernier σαν ένα λαϊκό πανηγύρι που επεδίωκε τη μέθεξη, δηλαδή το μεθύσι του κοινού. Πάλι οι λέξεις! Μήπως και στέρξουν τα πράγματα όπως ονειρευόταν ο Foucault. Σήμερα αυτό το έργο (μικτή τεχνική, collage, νερομπογιές σε ντουμπλαρισμένο και τελαρωμένο χαρτί) εκτίθεται στον κεντρικό χώρο της γκαλερί The Breeder από την ανάποδη, δηλαδή αόρατο και με τη βοήθεια τριών φοιτητών της ΑΣΚΤ, μελίζεται, διαμοιράζεται σαν άραφος χιτώνας στους ενδιαφερόμενους, σε αυτοτελή, σφραγισμένα έργα, 30x30εκ. Το ένα σε όλα, το όλον σε ένα, δηλαδή. Μέσα από τη συμβολική αυτή χειρονομία του αντίδωρου, ο Κανιάρης επικοινωνεί πάλι άμεσα με το κοινό κοινωνώντας του κάποιες ιδέες και καταθέτοντας συγκεκριμένες συμπεριφορές.







Στις 2 αυτές εικόνες παρατηρείστε πως ο Velázquez (Εσκοριάλ, 1656) και ο Κανιάρης (Μουσείο του Dortmund, 1983) επιχειρούν να μεταμορφώσουν έναν πίνακα ζωγραφικής σε εννοιολογικό έργο. Κατ’ ουσίαν βλέπετε τον ζωγράφο αλλά όχι το έργο ζωγραφικής. Αυτό είναι κρυμμένο –αόρατο –σβησμένο. Και πρέπει να το ανακατασκευάσετε μόνοι σας. Πράγμα που θα πει, πως ανάμεσα στις 2 εικόνες εμφιλοχωρεί αθέατος κι ο Duchamp. Δηλαδή ζωή και τέχνη (πρέπει να) είναι αδιαχώριστα.
Στο εκκλησιαστικό τυπικό τα εφτά μυστήρια προσφέρονται δωρεάν από τους πρεσβύτερους, σύμφωνα με τη ρήση του Ευαγγελίου “δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε”. Έτσι και τώρα. Κάπου εδώ όμως στο μυστήριο, στο αίνιγμα ή στο έργο που είναι αόρατο σαν τον πίνακα που ζωγράφισε ο Frenhofer και ιστορούσε ο Balzac με το Chef-duvre inconnu”, παρεισφρύει κι όλη η αναπαραστατική μυθολογία του Μπαρόκ, όπως κατασταλάζει στον αριστουργηματικό συμβολισμό των Meninas. Πρόκειται για τη σύνθεση εκείνη στην οποία παρατηρούμε μεν τον ζωγράφο να μας κοιτάζει και να ζωγραφίζει αλλά - αλίμονο! – δεν βλέπουμε τον πίνακα κατά πρόσωπο παρά μόνο την πλάτη του καμβά. Έτσι το έργο τέχνης παραμένει ανέγγιχτο από βέβηλα ή απαρασκεύαστα βλέμματα. Άρα εμείς οφείλουμε να αντιληφθούμε τι παίζεται εκεί ζωγραφικά χωρίς να δούμε χρώματα ή εικόνες, γραμμές ή σχέδια. Εντέλει οι Meninas θέτουν το πρόβλημα της τέχνης καθαρά σε μια βάση εννοιολογική χρησιμοποιώντας τον αμφιβληστροειδή του θεατή ως μέσο για να φθάσουν στη συνείδησή του. Μήπως εντέλει αυτό που θέλει να πει ο Velásquez προλαβαίνοντας τον Κανιάρη κατά 3,5 αιώνες είναι πως το μεγάλο έργο τέχνης το βλέπουμε με χίλιους άλλους τρόπους επιπλέον από τα μάτια μας; Ή, όπως το έθεσε ο Barthes, μήπως το αναπαραστατικό, το ρεαλιστικό σημείο είναι χυδαίο εξαιτίας αυτής ακριβώς της προφάνειας του; Και μήπως τέλος η πραγματική ηδονή βρίσκεται στο σώμα του αινίγματος; Εφόσον η όποια έννοια πρέπει να κερδηθεί μέσα από την σωματική εμπειρία; Ώστε να καταστεί κάθε μορφή τέχνης όχι απλά επικοινωνιακή αλλά ασυμβίβαστα ερωτική; 
8.10.09 
Μάνος Στεφανίδης

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Αλέξη, η Ευρώπη σε παίρνει στο κατόπι!

 


Εδώ και χρόνια η Ελλάδα υποχρεωνόταν, για σφάλματα εντός και εκτός Ελλάδος, να ζει εκτός Ευρώπης, εκτός Ιστορίας. Σήμερα, η Ιστορία της επαναπροτείνει να ζει εντός (ιστορίας). Με άλλα λόγια στο χέρι μας, στο χέρι του Αλέξη, είναι να πραγματοποιηθεί η εντολή της Ιστορίας. Η Αριστερά υπήρξε ανέκαθεν συγκρουσιακή. Τώρα ήρθε η στιγμή να είναι συνθετική-συγκρουσιακή. Ήρθε η ώρα της Ευρώπης. Παιδιά ψυχραιμία... προπαντός. Και πάντως όχι θυμικές αντιδράσεις και υπερβολές. Η ιστορία δεν αλλάζει χωρίς θεωρία. Και η θεωρία δεν είναι ούτε δογματισμός, ούτε τακτικισμός, ούτε πανικόβλητη έφοδος στο κενό.
Κατά τα άλλα δε μπορεί παρά αυτό το κείμενο να είναι προσωπικό. Δε  μπορεί παρά να αισθάνομαι συγκινημένος βλέποντας τον Αλέξη, τον οποίον θυμάμαι λαμπερό αλλά άγνωστο νεαρό στο κόμμα και να γραφώ για αυτόν πρώτος στο περιοδικό Αντί στη δεκαετία του ‘90, να είναι σήμερα ο οικοδεσπότης του Μαξίμου. Γενιές Αριστερών ονειρεύονταν αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που η ιστορία μας ευλογεί αλλά και μας βλέπει κατάματα. Και να που το αδιανόητο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Kαι να που όλη η Ευρώπη μπορεί να προσβλέπει στην Ελλάδα ώστε να αλλάξουν οι συνθήκες που σήμερα ισχύουν στην Ευρώπη, και η ΕΕ να γίνει Ευρώπη των λαών, Ευρώπη-ελπίδα για όλο τον πλανήτη. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά ή και ουτοπικά, η προοδευτική Αριστερά όμως στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μιλούσε συστηματικά και παθιασμένα για το αδιέξοδο της πολιτικής της λιτότητας που επέβαλλαν ο άξονας Βρυξελλών και Βερολίνου. Είναι κάτι που ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριζε από την πρώτη στιγμή: πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αρκεί εμείς να διεκδικήσουμε την αλλαγή τους. Με πείσμα αλλά και σωφροσύνη. Με πίστη και χωρίς εξαλλότητες. (Προπαντός αυτές).
 Οι συνθήκες δεν είναι ούτε εύκολες ούτε δεδομένες, όμως μπορούμε πάλι να ξαναελπίζουμε, κάτι από το οποίο μας είχαν εξ ορισμού αποκλείσει. Και αυτό είναι το κέρδος. Οι πρώτες γραφές της κυβέρνησης Τσίπρα είναι θετικές: συνεργάζεται με εκείνο το κόμμα που δεν τον χλεύασε προεκλογικά και που δεν διαπλέκεται με τα μήντια, τίμησε τους νεκρούς της Αντίστασης και της Αριστεράς. Προσήλθε σ' ένα έντιμο κονκορδάτο με την Εκκλησία. Προωθεί μια ριζοσπαστικά καινούργια αντίληψη και στη διακυβέρνηση και στην άποψη περί εξουσίας. Κομίζει καινούργια πρόσωπα που δεν έχουν καμιά σχέση με το πολιτικό μας παρελθόν και την παράδοση του κυβερνάν (π.χ. ο αν. υπουργός Πολιτισμού ή ο Πανούσης στο Δημόσιας Τάξης). Προσωπικά με συγκίνησε η συγκίνηση του Αλέξη και κατά τον χαιρετισμό του στα Προπύλαια και κατά την ορκωμοσία του στη προεδρία της Δημοκρατίας. Μια συγκίνηση βαθιά ανθρώπινη που μας αφορά όλους, επειδή αυτός ο τόπος είναι και δικός μας και όχι αποκλειστικά και αυθαίρετα δικός τους. Η ιστορία και η ειρωνεία της ιστορίας είναι εδώ και εκδικούνται. Με χαμόγελο... Ας φροντίσουμε να είναι διαρκές.
Σοφία Φωτιάδου, ζωγραφική, γκαλερί Καπλανών.

Υ.Γ. 1 Προσωπικά δε τρέφω καμιά εμπάθεια για τον απελθόντα πρωθυπουργό κύριο Σαμαρά. Λυπάμαι που δεν παρέστη στη παράδοση της εξουσίας. Δεν συνιστά κάτι τέτοιο υπεύθυνη στάση. Η εξουσία δεν είναι προσωπικό τσιφλίκι. Ελπίζω να κατάλαβε έστω και τώρα πως η Ελλάδα εκτός από προτεκτοράτο μπορεί να λειτουργήσει και ως ανεξάρτητη χώρα με υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα και κυρίως, με μια θέση όχι μόνο στην ιστορία του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Και ποιος ξέρει; και του μέλλοντος. Ακούς Αλέξη; Αλέξη ξεκόλλα μας!
Υ.Γ. 2 Και κάτι προς όλους τους νέους φορείς της εξουσίας: Αντί των εικόνων του πρόσφατου θριάμβου να έχουν στο μυαλό τους τις φιγούρες και τις εκφράσεις της απερχόμενης κυβέρνησης. Και να θυμούνται ότι η άσκηση της εξουσίας είναι πάντα προσωρινή και ότι υπουργός σημαίνει υπηρέτης.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Μικρή ιστορία του μέλλοντος


 
Απίστευτο! Το κατ´ εξοχήν πρόσωπο της εξουσίας δεν είναι πια στην εξουσία. Βαγγέλη, ξεκόλλα!


Τι θα γίνει μετά τις 25/1 ;
   Μια δράκα ανθρώπων ακολουθούμενη από ένα μεγάλο πλήθος θυμωμένο όσο και ανήσυχο, θα επιχειρήσει συνειδητά να "προλάβει" την ιστορία, να συμπορευτεί μαζί της αντί να την ακολουθεί λαχανιασμένα. Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο κυρίως γιατί ξεβολεύει έναν ολόκληρο λαό από μιαν ηλίθια αλλά όχι ανεξήγητη παθητικότητα, από μιαν μοιρολατρία συστηματικά καλλιεργημένη χρόνια τώρα από εκείνη την ελίτ – πολιτική, κοινωνική, μηντιακή- που κάλυπτε την προκλητική ανεπάρκεια της αλλά και τον κανιβαλικό φαταουλισμό της πίσω από κλισέ τύπου  «μαζί τα φάγαμε» (που δεν τα φάγαμε, τα έφαγαν), «φταίμε και πρέπει να πληρώσουμε», «η λιτότητα είναι μονόδρομος», κι άλλα τέτοια απλουστευτικά και μανιχαϊστικά. Απέναντι μάλιστα σε μια κατάσταση πολυσύνθετη που ζητούσε πολυσύνθετες δράσεις και ερμηνείες. Ερμηνείες! Κυρίως αυτό δεν επιχείρησε το ancient régime. Ακολούθησε με την νοοτροπία του καλού μαθητή τις εισαγόμενες ερμηνείες που προωθούσαν άλλοι. Όπως ακριβώς συνέβαινε τον 19ο αιώνα π.χ με τη ζωγραφική σχολή του Μονάχου που ζωγράφιζαν ελληνικά θέματα, μέσα από γερμανική ρομαντική φόρμα. Δηλαδή έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τις διόπτρες άλλων. Τότε ήταν λογικό, εφόσον προηγείται ο ακαδημαϊσμός για να έλθει  -κάποιος ξερόλας δημοσιογράφος και κάποιοι αγράμματοι πολιτικοί θα έλεγαν να ’’επέλθει’’- η avant-garde. Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική, πολιτική, καλλιτεχνική δράση χωρίς υποστηρικτική θεωρία. Από αυτό το κενό εκπορεύεται πάσα κρίση, πάσα ιδεολογική νόσος κλπ. Ας συμμετρηθεί πως στη χώρα μας, χώρα αγραμμάτων, όποιος έχει διαβάσει επαρκώς ένα σημαντικό σύγχρονο βιβλίο μοιάζει για τους υπόλοιπους σχεδόν προφήτης. 
  Τι θα συμβεί λοιπόν μετά τις 25/1; Τι θα στοιχίζει στον τόπο η μετακίνηση από την εξουσία στην αντιπολίτευση του θλιβερού διδύμου Σαμαρά-Βενιζέλου και του συστήματος που αυτοί επί χρόνια εκπροσωπεύουν; Τι θα χάσουμε αν χάσουμε όχι την Βούλτεψη και τον Γιακουμάτο, αλλά τον Χαρδούβελη και τον Λοβέρδο, τον Βορίδη και τον Χρύσανθο; Αν δηλαδή ξεκολλήσουμε από αυτό το ακρoδεξιό μόρφωμα που υποκρίνεται πατριωτισμό ενώ το μόνο που διαθέτει είναι folie de grandeur –ιδίως ο Μπενίτο- και παθολογική εξάρτηση  με κάθε μορφή συντήρησης, κάθε μορφή εξουσίας, κάθε μορφή συντεχνιακού παλαιοκομματισμού. Τι κακό θα προκαλέσει στη χώρα η ανανέωση προσώπων και θεσμών και το ήθος μια συγκρουσιακής σύγχρονης Αριστεράς που θέλει να ξαναφέρει τη χώρα στην ανάπτυξη, στην αξιοκρατία και στην ισονομία προς όλους και προς όλα; Ένας ολόκληρος μηχανισμός, εντός και εκτός, επί πέντε χρόνια παραπλανούσε μια κοινωνία ενοχική μεν για πολλά, αλλά όχι αληθινά ένοχη για τα όσα φοβερά της καταλόγιζαν, πως ο παράδεισος περνάει υποχρεωτικά από την κόλαση χωρίς καν πουργκατόριο (καθαρτήριο). Μια μηντιακή λαίλαπα σάρωσε κάθε φωνή μετριοπάθειας που ακουγόταν σποραδικά στον πλανήτη. Η Ελλάδα έπρεπε να υποφέρει προς παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων. Με τέτοια θρησκευτικού τύπου επιχειρηματολογία στήθηκε ο Γολγοθάς μας. Απ’ την άλλη ο Σαμαράς υποκρινόταν ότι προωθεί μεταρρυθμίσεις, ότι εξυγίαινε έναν νοσούντα κρατικό μηχανισμό μόνο και μόνο για να παραπλανά τους κουτόφραγκους και να αποσπά τις δόσεις. Η Ελλάδα και η ’’καλοσύνη των ξένων’’. Το πλήρες αδιέξοδο. Ώσπου η φούσκα έσκασε το περασμένο φθινόπωρο όταν Βρυξέλλες και Βερολίνο αποφάσισαν ότι ο Σαμαράς πρέπει να τελειώνει όπως λίγο πιο πριν έπρεπε να τελειώνει και ο ΓΑΠ. Η κρίση στην Ελλάδα με το έλλειμμα των 320 δις ενοχλεί την Ευρωζώνη με το έλλειμμα των 7 τρις ! Αστειότητες... 
Η προοδευτική Αριστερά στην Ελλάδα απέκτησε ακροατήριο σ’ όλη την Ευρώπη και το ιερατείο της Ε.Ε το έχει λάβει σοβαρά υπ’ όψιν. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, ποτέ δεν ήταν εύκολα, τώρα όμως υπάρχει προοπτική. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συμμετέχεις στη συγγραφή της ιστορίας κι άλλο να περιμένεις άβουλος και αμήχανος το πόρισμα της. Η ευθύνη της γενιάς, μετά τη δική μου γενιά, που βρίσκεται τώρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλη. Όπως πολύ μεγάλη είναι και η τιμή και η ευκαιρία ν’ αλλάξει τη χώρα αλλάζοντας τις χρόνιες ιδεοληψίες του καθενός από εμάς.
24.1.15

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Χορεύτρια

Η παρουσίαση της πτυχιακής εργασίας της Αγγελικής Τρομπούκη θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Athens video Dance Festival 23, 24, 25 Ιανουαρίου ( Promenade, ώρα 21:15). Στη Σχολή Καλών Τεχνών. 




Η Αγγελική Τρομπούκη  σε μία εσωτερική συνομιλία με το έργο '' Χωρίς τίτλο'', του Παντελή Χανδρή.

 Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγήσουμε την παρόρμηση που μας οδηγεί σε μία επιλογή. Πρόκειται για μία συνύπαρξη στον χώρο και στον χρόνο μέσω του ήχου και της ενέργειας. Όπως ο Rodin αναφέρει '' Το πνεύμα σας πρέπει να αντιλαμβάνεται κάθε επιφάνεια σαν άκρο ενός όγκου που βρίσκεται πίσω της και τη σπρώχνει προς τα έξω...Κάθε ζωή ξεπηδάει από ένα κέντρο μετά βλασταίνει και ξεχύνεται από μέσα προς τα έξω''. Έτσι, αν δεχθούμε ότι η ενέργεια του ''έργου'' προέρχεται από την εσωτερική του οντότητα που διαχέεται προς τα έξω και συγχρόνως αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο κινούμενο σώμα που το ωθεί μία εσωτερική δόνηση προς τα έξω, αντιλαμβανόμαστε ότι οι δύο ενεργειακοί άξονες πάλλονται. Η ένωση αυτή πραγματοποιείται στον κενό χώρο που δημιουργείται αναμεταξύ τους. Η ηχητική εγκατάσταση στον πυρήνα του ''έργου'', προσδιορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια τον στόχο. Ο ήχος που πηγάζει από μία εσωτερική εγκεφαλική ροπή, συνδιαλέγεται και οδηγεί την κίνηση. Ωστόσο, το έργο δεν έχει κεφάλι. Από που προέρχεται ο ήχος; Προς τα που δίνει εντολή; Θέτει μια ερώτηση ή δίνει μία απάντηση;
'' Ο άνθρωπος που μουσική δεν έχει εντός του, που η συμφωνία των ήχων των γλυκών δεν τον αναταράζει, για προδοσία, για αρπαγή, για πανουργία είναι φτιαγμένος, Βαριά η κίνηση του πνεύματος του σα τη νύχτα, η θεωρεία του σκοτεινή σαν έρεβος: Σε τέτοιον πίστη καμία! Τη μουσική αφουγκράσου!                 ( Σαίξπηρ)

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας (Γιατί ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ)

Κατσιάνη-Χονδρός, εικαστική δράση

  • Επιτέλους ήρθε η ώρα της αλήθειας. Τι ψηφίζουμε; Ως Αριστερός ψηφίζω Αριστερά χωρίς πάντως να πιστεύω σε μια μεταφυσική της Αριστεράς.
  • Πως δηλαδή ό, τι δηλώνεται ως αριστερό είναι και το ορθό.
  • Απλώς μετά από τόσες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τόση κρατική αναλγησία ή υπεροψία, νομίζω πως ιστορικά ήρθε η ώρα της Αριστεράς.
  • Εξάλλου το γράφει και το έγκυρον “Βήμα” διαπράττοντας μιαν ακόμη φαντασμαγορική κωλοτούμπα.
  • Ψηφίζω λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ με όλους τους αρχαϊσμούς ή τις παλινωδίες του. Γνωρίζοντας πως το κόμμα αυτό ΔΕΝ ΒΑΡΥΝΕΤΑΙ για τα ολέθρια λάθη των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης.
  • Η Αριστερά πρέπει να κυβερνήσει και για να συνειδητοποίησει στη πράξη πως άλλο αντιπολίτευση, άλλο εξουσία. Άλλο η πολιτική θεωρία κι άλλο η πολιτική πρακτική (μέγιστο μάθημα του Λένιν).
  • Άσχετο: Σταθμός Ραχήλ Μακρή (πρώην Νομισματοκοπείο). Θα κατέβει κανείς ;
  • Ζούμε, πάντως, ιστορικές στιγμές. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν νοιώθει την ηδονή της ιστορίας.
  • Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το μοναδικό προνόμιο, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, να βιώνει τη ιστορία τη στιγμή ακριβώς που η ιστορία γράφεται. Και μάλιστα να είναι ο ίδιος μοχλός των ιστορικών εξελίξεων. Ένα πλεονέκτημα που το διεκδίκησε και το κέρδισε προσωπικά. Γι' αυτό είναι μεγάλη η προσωπική του ευθύνη.
  • Πρόεδρε πες όμως και κάτι για τον πολιτισμό!
  • Πες ας πούμε ότι ο πολιτισμός και η παιδεία αποτελούν το προνομιακό μας πεδίο ή ότι ο πολιτισμός είναι το διαβατήριο αλλά και η ασπίδα μας σ’ ένα ραγδαία παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
  • Γιατί είναι θλιβερό σ’ αυτές τις εκλογές να μην έχουν καθόλου αναφερθεί η παιδεία και ο πολιτισμός. Από κανέναν...
  • Αλλά ούτε και ουσιαστικές προτάσεις για να χτυπηθεί η ανεργία και να τονωθεί η παραγωγικότητα. Δηλαδή κάτι που θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τον τόπο χωρίς να περιμένουμε «την καλοσύνη των ξένων» ή χωρίς να τυπώσουμε πληθωριστικό χρήμα! (Τρέμε Βαρουφάκη τη Ραχήλ).
  • Εγώ πάλι νοσταλγώ το χιούμορ και τη φρεσκάδα του ΚΚΕ εσωτερικού γιατί πήξαμε στους κνίτες και την ξύλινη γλώσσα τους (ΚΝΑΤ!).
  • Πρόεδρε πες και κάτι αριστερό και προοδευτικό, εκτός από πασοκιές, βολονταρισμούς και desiderata. Η πολιτική μας και ως προς την Ελλάδα και ως προς την Ευρώπη είναι ορθή. Οι στρατηγικές μας μπάζουν.
  • Οφείλουμε, πάντως, να παραδεχτούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας χαρισματικός αλλά και ένας πολιτικός που ξέρει να επιβιώνει, πριν τρομάξει, εντυπωσίασε την Ευρώπη. Παράλληλα στο εσωτερικό μεταμόρφωσε τον ΣΥΝ του 3% σε κόμμα εξουσίας του 30+ %, διέσπασε το ΠΑΣΟΚ σε τρία κομμάτια απορροφώντας τριτοκλασάτα στελέχη του, εξαφάνισε τη ΔΗΜΑΡ γελοιοποιώντας τον πρόεδρο της, συρρίκνωσε τους ΑΝ.ΕΛ με το γάντι, υποχρέωσε τον Σαμαρά να κάνει τη κεντρώα ΝΔ ένα ακροδεξιό κόμμα και, τοποθετώντας το ΚΚΕ στη γωνία, διεκδίκησε και κατέκτησε τον αχανή κεντροαριστερό χώρο. 

    Κατσιάνη-Χονδρός, εικαστική δράση

  • Στα ζητήματα στρατηγικής ο Τσίπρας αποδείχθηκε μαιτρ αφομοιώνοντας συνιστώσες και ελαχιστοποιώντας την όποια εσωτερική αντιπολίτευση.
  • Ειδικά προς το ΚΚΕ φέρθηκε με υψηλή μαεστρία: στις ύβρεις της ηγεσίας του ανταπαντούσε με λόγια αγάπης ώστε να καμφεί και ο πλέον παραδοσιακός ψηφοφόρος του.
  • Το θέμα είναι ότι παραμένουμε αριστεροί επιβιώνοντας σ’ έναν άγρια καπιταλιστικό κόσμο. Να υπάρξουμε πολιτικά χωρίς να απεμπολήσουμε το όραμα μας,
  • Επειδή Αριστερά χωρίς όραμα είναι απλά διεκπεραίωση.
  • Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ανατάξει όλη την κοινωνία. Να της εμφυσήσει νέες αρχές και αξίες. Να τις ξαναδώσει μια σύγχρονη παιδεία με ιδεαλιστικά και όχι εργαλειακά χαρακτηριστικά.
  • Ο νεοφιλελευθερισμός και ο λαϊκισμός μπορεί να είναι εχθρός της Αριστεράς αλλά πολύ συχνά γοήτευσε τα αριστερά υποκείμενα. Ότι έχουμε δηλαδή μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση (αισθητική του ΠΑΣΟΚ που έχουμε πληρώσει ακριβά). Και ότι μπορούμε άλλα να λέμε, άλλα να πιστεύουμε και άλλα να πράττουμε.
  • Προσωπικά θέλω μιαν Αριστερά που να μην ψωνίζει υποψηφίους από του Αυτιά (περίπτωση Αλέξη Μητρόπουλου), που να ανακαλύψει τον συριζαίο Μάρκ Τσούκενμπερκ, για να αλλάξει τον κόσμο χωρίς αίμα, και που να μην φοβάται το καινούργιο ή την ανατροπή. Επειδή η Αριστερά δεν μπορεί να είναι συντήρηση, ούτε φόβος κι ούτε την εκφράζουν οι νευρωτικοί της νέας εξουσίας (κόκκινο-πρασινοφρουροί).
  • Ως Αριστερά λοιπόν προτείνω για πρόεδρο Δημοκρατίας τον γενικό επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λέανδρο Ρακιντζή ή τον οικολόγο καλλιτέχνη Δημήτρη Αληθεινό. Ο πρώτος είναι ο πιο ουσιαστικός, ο πιο αποτελεσματικός διώκτης της διαφθοράς στη κρατική μηχανή και γι’ αυτό έχει παραγκωνιστεί από τα κόμματα εξουσίας. Ο δεύτερος έχει οργώσει τον πλανήτη αποτίοντας φόρο τιμής στους τοπικούς πολιτισμούς και την παγκόσμια αλληλεγγύη και συναδέλφωση. Αμφότεροι είναι αρκούντως μεγάλοι σε ηλικία και τόσο σοφοί ώστε να μην είναι διακοσμητικοί.
  • Άσχετο: Αυτοί έχουνε Φορτσάκη κι εμείς τον Βαρουφάκη (τον ψηφίζει και ο Παπαδάκης). Εμείς τον Πελεγρίνη κι αυτοί τη Νέλη Γκίνη (ή, τον αστυνόμο Σαΐνη).
  • Δυστυχώς ο Φορτσάκης, με τη συμπεριφορά του, δικαίωσε το φοιτητή με τα σκουπίδια και εξέθεσε όσους τον υποστήριξαν. Θα μείνει στην ιστορία ως “ο πρύτανης των ΜΑΤ”.
  • Επειδή δάσκαλος σημαίνει κυρίως παράδειγμα.

    Κατσιάνη- Χονδρός,
    Μαλέβιτς διασχίζεται από Πόλλοκ, 1991, μεικτή τεχνική

  • Αυτή τη στιγμή που όλοι ενδιαφέρονται για τους Υπουργούς της αυριανής κυβέρνησης, νομίζω πως μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι Υπουργοί της μεθεπομένης.
  • Σύντροφοι Αλέκο, Νίκο, Αλέξη κλπ παρακαλώ να μην με κλάψετε στη κηδεία μου, όπως κάνατε με τον Παπαγιαννάκη. Αρχίστε από τώρα... Μήπως πιάσει τόπο.
  • Ψηφίζω λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο πυρήνας της πολιτικής του πρότασης είναι ορθός: Το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, χωρίς ανάπτυξη, αποτελεί βρόγχο για όλη τη χώρα. Επίσης η κρίση δεν είναι εγχώριο βίτσιο αλλά ενδημεί σε όλη την Ευρώπη σαν βραδυφλεγής βόμβα. Όλα τα άλλα έπονται...
  • Ψηφίζω, τέλος, ΣΥΡΙΖΑ για να ταπεινωθούν οριστικά τα δυο εγκληματικά κόμματα εξουσίας που δεν κατάλαβαν την επερχόμενη κρίση, που δεν πήραν μέτρα όταν αυτή ενέσκηψε, που δεν διαπραγματεύτηκαν όταν η Ελλάδα γινόταν πειραματόζωο της διεθνούς κερδοσκοπίας.



Καλή ψήφο σύντροφοι!

Υ.Γ. Και ένα επίκαιρο σύνθημα : 
"Ο-λυ-μπι-άς, Ελ-λάς, 
Αν-τώ-νης Σα-μα-ράς!" 🎶


Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Ανακοινώσεις


1) Ο Δημήτρης Αληθεινός στο μεταπτυχιακό του ΤΘΣ

Την Πέμπτη 22/1 στις 6μμ και στην αίθουσα 916, στο πλαίσιο του μαθήματος "Δράμα του Σώματος", ο εικαστικός καλλιτέχνης Δημήτρης Αληθεινός θα παρουσιάσει στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του 2ου έτους το έργο του με έμφαση στην έννοια της performance και των happenings τόσο στην Ελλάδα όσο στο εξωτερικό. Θα προβληθεί πλούσιο αρχειακό υλικό. Θα ήταν σκόπιμο την παρουσίαση να παρακολουθήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι φοιτητές, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί, όλων των ετών. Τη συζήτηση που θα ακολουθήσει με θέμα την performativity θα συντονίσει ο εισηγητής του μαθήματος. Η εκδήλωση είναι ανοιχτή για το κοινό.

2)Προφορικές εξετάσεις για τους επί πτυχίω φοιτητές για τα μαθήματα του Μ. Στεφανίδη

α) Το μάθημα της Αρχιτεκτονικής και Σκηνογραφίας Β θα εξεταστεί στο γραφείο του καθηγητή την Πέμπτη 29/1 από τις 12 έως τις 3μμ.
β) Το μάθημα Εισαγωγή στην Ιστορία της Τέχνης Β θα εξεταστεί στο γραφείο του καθηγητή την Τρίτη 10/2 από τις 5 έως τις 8 μμ.
Υπενθυμίζεται πως είναι υποχρεωτική η κατάθεση σχετικής εργασίας για την συμμετοχή στην εξέταση.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Luigi Russolo - intonarumori






Ο προβληματισμός για την εξίσωση που οδηγεί τον πολίτη και την πόλη στις έννοιες της πολιτείας και του πολιτισμού παραμένει σταθερά επίκαιρος όπως παραμένει και η επιθυμία της αληθινής avant-garde να ανατρέψει προχωρώντας και να χτίσει γκρεμίζοντας. Ο (κάθε) μοντερνισμός είναι πρωτίστως στάση ζωής. Δείτε πόσο επίκαιρο είναι το παρακάτω πείραμα. Σκεφτείτε, εκατό χρόνια μετά, πόσοι το μιμούνται αμήχανα ακόμη...

6 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Μάνος Στεφανίδης
Ιστορικός Τέχνης, Αναπλ. Καθηγητής, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών,
Πανεπιστήμιο Αθηνών


Η γοητεία των -ισμών και το πρόβλημα τής πρόσληψής τους.
Μια εισαγωγή στη θεωρία και την ιστορία τής τέχνης

Τα μαθήματα θα πραγματοποιούνται κάθε Τετάρτη και ώρα 19.30-21.00


Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου
Από τον Νεοκλασικισμό και τους κλασικισμούς που τον προετοίμασαν, στον Συμβολισμό, τον Ιμπρεσιονισμό και τον Νεοϊμπρεσιονισμό (Ντιβιζιονισμό).

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου
Φοβισμός – Εξπρεσιονισμός – Cobra – Art Brut: Όταν η τέχνη εξορκίζει το κάλλος.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου
Κυβισμός (Αναλυτικός – Συνθετικός)– Βορτισισμός – Φουτουρισμός: Καινούργιο λεξιλόγιο για αρχαίες έννοιες.

Τετάρτη 11 Μαρτίου
Ρώσικη πρωτοπορία – Σουπρεματισμός – Κονστρουκτιβισμός: Ένα μεγαλεπίβολο πείραμα που απέτυχε. Νεοπλαστικισμός – De Stijl και Bauhaus: Η πράξη αντίπαλος τής θεωρίας;

Τετάρτη 18 Μαρτίου
O Μοντερνισμός, το μεταμοντέρνο και τα αδιέξοδά τους: Από τον Picasso στον Duchamp via Andy Warhol και Joseph Beuys (Δημοκρατία τής αγοράς ή Δικτατορία τής τέχνης;).
4.

Τετάρτη 4 Μαρτίου
Ντανταϊσμός – Σουρεαλισμός – Σχολή τής Νέας Υόρκης – Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός – Κηλιδισμός (Tachisme): Η φαντασία στην εξουσία, η εξουσία στην πυρά.


Στο πλαίσιο των μαθημάτων του ο κ. Στεφανίδης την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015 και ώρα 13.00 θα πραγματοποιήσει ξενάγηση στην έκθεση τού Μουσείου Βορρέ με τίτλο «Ιστορία – Ειρωνεία», που έχει επιμεληθεί ο ίδιος.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Μια συζήτηση για την αρχιτεκτονική

AXARTOGRAFITA REVMATA Η Ελληνοαμερικανική Ένωση και το Hellenic American College σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Μελάνι παρουσιάζουν το βιβλίο «Αχαρτογράφητα ρεύματα. Τάσος Μπίρης – Στέλιος Γιαμαρέλος. Μια συζήτηση για την Αρχιτεκτονική, τη διδασκαλία της και το δίπολο Μοντέρνου-Μεταμοντέρνου στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, 1974-2000».
Η συνομιλία του Τάσου Μπίρη με τον Στέλιο Γιαμαρέλο δεν είναι ακόμα μία συζήτηση για την αρχιτεκτονική και την διδασκαλία της, από εκείνες που συνήθως παραμένουν στο επίπεδο γενικόλογων διαπιστώσεων και αφηρημένων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Στη διάρκειά της, οι συνομιλητές αναζητούν διαρκώς διττά ορόσημα και υπόγεια αχαρτογράφητα ρεύματα ανάμεσα σε δύο γενιές: από το τέλος της προδικτατορικής «Άνοιξης» του ελληνικού μοντερνισμού της δεκαετίας του 1960 και τα πρώτα στάδια της εκπαιδευτικής διαδρομής του Τάσου Μπίρη ως άμισθου βοηθού του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, έως και την μεταδικτατορική εισαγωγή αρχικά των μεταμοντέρνων και κατόπιν των νεομοντέρνων τάσεων των δεκαετιών του 1980 και 1990 και την καθιέρωση του Νέου Προγράμματος Σπουδών στη Σχολή της Αρχιτεκτονικής, επί προεδρίας Νίκου Καλογερά.
Φτάνουν έτσι να φωτίσουν μια συγκεκριμένη εσωτερική προοπτική της εν λόγω εποχής μέσα από τα μάτια ενός εκ των πρωταγωνιστών της. Ταυτόχρονα προτείνεται μία άλλη εκδοχή αυτοβιογραφίας του αρχιτέκτονα, ο οποίος εδώ δεν μπορεί παρά να αναδύεται ως μαχόμενος, αλλά και διαρκώς μαθητεύων, δάσκαλος. Μακράν του να εξαντλείται σε μια διερεύνηση της δημιουργικής σημασίας αυστηρά προσωπικών αναφορών και συσχετίσεων, η αυτοβιογραφία  δεν μπορεί παρά να περνάει πολύ εντονότερα μέσα από τις ραγδαίες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της περιόδου, ακουμπώντας στα σχεδιαστήρια και τα φοιτητικά έδρανα, για να επισημάνει καθ’ οδόν τις αμοιβαίες σχέσεις διδασκαλίας και μαθητείας, συμπόρευσης, αλλά και σύγκρουσης.
Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Κωνσταντίνος Δεκαβάλας, (Αρχιτέκτων, Ομότιμος Καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.) Μάνος Στεφανίδης (Ιστορικός Τέχνης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας Τέχνης ΕΚΠΑ), Πάνος Τσακόπουλος, (Αρχιτέκτων),  Κώστας Γκιζελής (Αρχιτέκτων), Δήμητρα Βογιατζάκη(Αρχιτέκτων, μεταπτυχιακή σπουδάστρια Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.)

  • Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 15 Ιανουαρίου,  στις 20:00 στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι). Eίσοδος ελεύθερη, Διεύθυνση Πολιτιστικών (210 3680052), culture@hau.gr , www.hau.gr/culture

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Μπαρουτοκαπνισμένα τσουκάλια;


Πόσοι Τσουκαλάδες χωράνε στον ΣΥΡΙΖΑ; Πόσους δήθεν, πόσους κρατικοδίαιτους, επιχρυσωμένους συνδικαλιστές, πόσους αριστερούς του Κολωνακίου, πόσο αριστερό lifestyle, μπορεί να χωρέσει ένας πολιτικός οργανισμός χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του; Πόσο ΠΑΣΟΚ μπορούμε να αφομοιώσουμε χωρίς να μεταλλαχτούμε σε πράσινα ζόμπι ή έστω σε εκσυγχρονιστές του "σημιτικού" παραδείσου, πόσος λαϊκισμός χρειάζεται και ανάλογη μηντιακή λογική για να ισοπεδωθούν και η αριστερή θεωρία και η αριστερή πρακτική; Πόσο κοντή μνήμη έχουν μερικοί ώστε να αναγορεύουν σε σημαίες της Αριστεράς τους Τσουκαλάδες και τους Πελεγρίνηδες; Τι σχέση είχαν όλοι αυτοί οι Δαμανάκηδες με τον ΣΥΝ, τι σχέση έχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ; Είπαμε: "Νυν υπέρ πάντων ο αγών". Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα πάντα, οι αγώνες, η ιστορία και η μνήμη κατατίθενται στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Η συνέπεια και το ήθος, η στάση ζωής και η αγωνιστικότητα παραμένουν, νομίζω, αναπαλλοτρίωτες αξίες της Αριστεράς. Κατά τα άλλα αντιλαμβάνομαι πως η άσκηση εξουσίας απαιτεί και συμβιβασμούς και συνομαδώσεις και κάποιες -οδυνηρές- οπισθοχωρήσεις. Το θέμα είναι η μικροπολιτική να μην υπερκαλύπτει την πολιτική και η στρατηγική να μην εξουθενώνει την ιδεολογία. Όσο πιο ανοιχτά πούμε ακόμη και τις πιο στενάχωρες αλήθειες, όσο πιο αποφασιστικά διαρρήξουμε τους δεσμούς-δεσμά με το συμβιβασμένο παρελθόν και τους εκπροσώπους του, τόσο πιο πλατιά θα ενεργοποιήσουμε ολόκληρη τη κοινωνία. Ήρθε η ώρα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν φοβόμαστε την αλήθεια, δεν παίζουμε τα παιχνίδια της εξουσίας, δεν υποτιμάμε την ιστορία μας, δεν ξεχνάμε τη μνήμη και το παράδειγμα των συντρόφων μας. Ψηφίζουμε συνειδητά ΣΥΡΙΖΑ για να μας απαλλάξει από τη νοοτροπία και τις πρακτικές ετών νοσηρής πασοκοκρατίας.
Καλή ψήφο σύντροφοι!    

ΥΓ. 1 Ο κ. Τσουκαλάς υπήρξε εξ απορρήτων σύμβουλος του Βενιζέλου -έχω πικράν προσωπική πείρα- και ιδεολογικός καθοδηγητής του Σημίτη, όπως και ο κ. Λαζόπουλος μυστικοσύμβουλος της Μιμής. Αυτή τη χρήσιμη στιγμή της πανστρατιάς και της υπέρβασης, είναι δυνατόν να μας δυσφημούν αυτά τα τόσο φθαρμένα, σκοτεινά πρόσωπα; Τι είδους παραδείγματα και πρότυπα θα δώσουμε στους νεότερους αν επιβραβεύουμε με τόση ευκολία τον οπορτουνισμό και τον τυχοδιωκτισμό;
ΥΓ. 2 Ο αείμνηστος σύντροφός μας Δάντης Χρυσικός, όταν ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ Κωνσταντόπουλος καμάρωνε που συμμετείχε ο Νταλάρας στις εκδηλώσεις του κόμματος, του απαντούσε:"Δεν σου κάνει διαφήμιση ο Νταλάρας, εσύ διαφημίζεις τον Νταλάρα!"
ΥΓ. 3 Σας διαβεβαιώ, το αριστερό lifestyle δεν διαφέρει ποιοτικά από το δεξιό. 

Δες προηγούμενα σχετικά κείμενα:


Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Δράμα του σώματος

Performance - happenings - θέατρο - performativity

Τα 4 μαθήματα του Μ.Σ. στο μεταπτυχιακό τμήμα του Τ.Θ.Σ.
Κάθε Πέμπτη, 6-9 μ.μ., αίθουσα 916, 9ος όροφος, Φιλοσοφική σχολή, Ε.Κ.Π.Α.




Το σώμα στις παραστατικές τέχνες του 20ου αιώνα δεν είναι απλώς "ρόλος" αλλά καθίσταται μια αισθητική "μηχανή", ο υλικός φορέας της συνείδησης, ένα καινούριο πεδίο πειραματισμού, η ουσιαστικότερη δυνατότητα αυτογνωσίας και έκφρασης. Από την performance στο body art και από τις "δράσεις" ως το φτωχό θέατρο ή το θέατρο του δρόμου εντοπίζονται πολλοί κοινοί κώδικες αλλά και ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις. Στα τέσσερα αυτά μαθήματα του μεταπτυχιακού κύκλου θα μελετηθεί η ώσμωση των επιμέρους τεχνών (θεατρική πράξη, εικαστικά, χορός, ποιητικός αυτοσχεδιασμός, happenings, video art, κ.α.) με κεντρικό άξονα το δράμα του σώματος και το σώμα ως ένα δράμα διαρκείας. 

A. Πέμπτη 15/1: Εισαγωγικά, η προϊστορία της performance, Αισθητισμός (Oscar Wilde), Ubu Roi, εξπρεσιονιστικό θέατρο, Wedekind, Ballets russes, Parade - Picasso, Φουτουρισμός, Marinetti, Balla, Cabaret Voltaire, Dada, Duchamp, Artaud (théâtre de la Cruauté), Pop art, Laurie Anderson, Fluxus, Kaprow.

B. Πέμπτη 22/1: Ο προσκεκλημένος καλλιτέχνης Δημήτρης Αληθεινός θα αναπτύξει το θέμα "Η performance στη σύγχρονη ελληνική τέχνη". Τι συμβαίνει σήμερα; Οι κατακρύψεις του Αληθεινού ως "τελετουργίες", παρουσίαση του έργου του.

Γ. Πέμπτη 29/1: Οι μεγάλοι performers, Mayakovsky και ρωσική πρωτοπορία, Schlemmer (το Δράμα του χώρου), Bauhaus, Sophie Täuber-Arp, οι βιεννέζοι Aktionisten, Joan Jonas, Yves Klein, Joseph Beuys, Pina Bausch, Rebecca Horn, Marina Abramović (Balkan Baroque), Orlan, Gilbert&George, Vanessa Beecroft, Κατσιάνη-Χονδρός, κ.α.

Δ. Πέμπτη 5/2: Όταν η Ευρώπη ανακάλυψε την Αμερική. Isadora Duncan, Loie Fuller, Man Ray, Merce Cunningham, John Cage, Martha Graham, Alan Kaprow, George Maciunas Robert Rauschenberg, η ομάδα Judson Dance, Vito Acconci, Bob Wilson, Matthew Barney, κ.α.


Βασική βιβλιογραφία

Rose Lee Goldberg, Performance Art from Futurism to the Present, Thames and Hudson, 1988
Alexandra Howson, The Body in Society, an Introduction, Polity, 2004
Marvin Carlsson, Performance, A Critical Introduction, Ruthledge, 2004
Walter Puchner, Η επιστήμη του θεάτρου στον 21ο αιώνα, Κίχλη, 2014
Δανάη Χονδρού, Εικαστικές δράσεις, Το σώμα του καλλιτέχνη, Απόπειρα, 2006

Laurie Anderson, Superman




Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Για να μην ξεχνάμε και τη εγχώρια μισαλλοδοξία*

* μισαλλοδοξία = μισώ την δόξα, δηλαδή την άποψη, του άλλου.

 

 

Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2013

Υπόθεση Χαντζόπουλου ή Τα παιδιά στην εξουσία

 
Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την αναδρομική έκθεση του Βλάση Κανιάρη στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού της Νέας Υόρκης. Πρωταγωνιστούσε το θέμα που θα τον απασχολούσε ως το τέλος της ζωής του το 2011: "Ό, τι θέλει ο λαός, από πίσω κι από μπρος". Ο Κανιάρης κατάφερε σε όλη τη ζωή να είναι και αριστερός και αντιλαϊκιστής και εστέτ. Δύσκολα πράγματα!


Οι νεανίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ως επαγγελματίες αριστεροί, πηγαίνουν από γκάφα σε γκάφα και γίνονται έτσι εύκολα στόχοι στο Σύστημα. Βλέπετε, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Θυμάστε το θεατρικό του Βιτράκ, "Τα παιδιά στην εξουσία"; Παίζεται αυτό τον καιρό στην Κουμουνδούρου, η οποία παραπαίει ανάμεσα στο μεγαλείο και τον πανικό. Και πάντως βρίσκεται μακριά από την αισθητική και την παράδοση της Αριστεράς -π.χ. Του ΚΚΕ εσωτερικού- αφού θυμίζει μάλλον τους ζηλωτές -πρασινοφρουρούς του πρώτου ΠΑΣΟΚ και της Αυριανής. Παιδιά, είστε δημόσια πρόσωπα, εκτίθεστε πολλαπλώς ως τέτοια, καταγράφεστε συνεχώς και ασφαλώς κρίνεστε, σατιρίζεστε, γίνεστε γελοιογραφίες (ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτογελοιοποιήστε, όπως πρόσφατα, γελοιοποιώντας κι όλους εμάς που σας υποστηρίζουμε). Κάποιοι, φοβούμαι, δεν έχετε συνειδητοποιήσει πόσο αμείλικτη και τιμωρητική είναι η τηλεοπτική εικόνα.

Πέρα απ' όλα αυτά, η επίθεση σας εναντίον του κορυφαίου γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου υπήρξε πολλαπλώς απαράδεκτη. Πολλαπλώς λογοκριτική και παρεμβατική σε ένα έργο τέχνης. Εκτός κι αν έργα τέχνης είναι μόνο όσα πουλιούνται στους Sotheby's. Επιπλέον απέδειξε την κοντή μνήμη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (για να μην πω την αγραμματοσύνη). Ο Χαντζόπουλος, ο Ιωάννου, ο Πετρουλάκης, ο Αρκάς, ο Καλαϊτζής, ο Στάθης, ο Κουντούρης, ο Κουφογιώργος, ο Αναστασίου, ανήκουν -οι περισσότεροι- στη μεγάλη σχολή του περιοδικού “Αντί”, η οποία με το “ασεβές”, το αναρχικό της χιούμορ απογείωσε μεταδικτατορικά την πολιτική γελοιογραφία. Σαρκάζοντας αμείλικτα την εξουσία της εποχής. Και παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από τον Μποστ, τον Χριστοδούλου, τον VAS, τον Παυλίδη, τον ΚΥΡ, τον αειθαλή Κώστα Μητρόπουλο, τον πατριάρχη του κωμικού σκίτσου στην Ελλάδα κλπ. Η χτεσινή δήλωση του τελευταίου υπήρξε αληθινός κόλαφος, τουλάχιστον για τα δικά μου μάγουλα. Κι ούτε βέβαια είναι σεξισμός η αναφορά σε γυναίκες-πολιτικούς. Τα δημόσια πρόσωπα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Αλλιώς δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Θυμηθείτε πως σχεδίαζε ο Καλαϊντζής τη Λιάνη-Παπανδρέου ή την Μέρκελ και πως ο Στάθης την Διαμαντοπούλου-Φράου Μπλύχερ.

Παιδιά, ξεκαβαλήστε, το γράφω με μεγάλη λύπη και απογοήτευση, όσο είναι καιρός. Επειδή κι ο Δούρειος Ίππος άλογο ήταν. 


ΥΓ. Άσχετο: Ένα κείμενο που αφηγείται κάτι, μια εικόνα που αποδίδει κάτι, έχουν αξία για αυτό που υπαινίσσονται, που μεταφέρουν στο δέκτη, πέραν της αρχικής ιστορίας και της οπτικής περιγραφής. Το αφήγημα και το γράφημα είναι τα μέσα που οδηγούν προς κάτι άλλο. Εκεί, σε αυτό το δυσπερίγραπτο όσο και πολύτιμο "άλλο", κρύβει η τέχνη τα αυγά της. Οι πολλοί άνθρωποι αρκούνται στην ιστορία ή την ζωγραφιά και εξαντλούνται σε αυτήν νομίζοντας πως την έχουν εξαντλήσει. Το "άλλο" , βέβαια, τους εκδικείται. Ανεπαισθήτως...

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Μνήμη Γ. Σεμιτέκολο, Δ. Σκουλάκη, Γ. Δέρπαπα, Κ. Πανιάρα



Αύριο, Σάββατο, 10 Ιανουαρίου στη 13:00, ο Καθηγητής και επιμελητής της έκθεσης "Ιστορία-Ειρωνεία", Μάνος Στεφανίδης παρουσιάζει την Πρώτη Ξενάγηση του 2015 και κλείνει τον κύκλο της έκθεσης.
Θα χαρούμε να σας υποδεχτούμε στο Μουσείο Βορρέ.


Ξενάγηση στο Μουσείο Βορρέ - Facebook 

ΥΓ. Η ξενάγηση αφιερώνεται στη μνήμη των προσφάτως αποβιωσάντων καλλιτεχνών Γ. Σεμιτέκολο, Δ. Σκουλάκη, Γ. Δέρπαπα, Κ. Πανιάρα, έργα των οποίων συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση.

Βανδαλισμοί στο Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Ε.Κ.Π.Α.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Εθνικόν και Καποδιστριακόν 
Πανεπιστήμιον Αθηνών 
---------------------------


Αθήνα, 29/12/2014



Βανδαλισμοί στο Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Ε.Κ.Π.Α.

Την Παρασκευή 26/12/14 και ώρα 22.00 διαπιστώθηκαν εκτεταμένοι βανδαλισμοί στο Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Ε.Κ.Π.Α. που έλαβαν χώρα μεταξύ 7.00 - 22.00, οπότε και το κτήριο δεν είχε φύλαξη λόγω της αργίας. Περίπου 40 γραφεία παραβιάστηκαν και οι πόρτες είχαν καταστραφεί. Στα περισσότερα γραφεία είχαν ανοιχθεί ντουλάπια και το περιεχόμενό τους είχε διασκορπιστεί στο πάτωμα. Την Δευτέρα 29/12/14 θα αρχίσει να γίνεται συστηματική καταγραφή του κλαπέντος υλικού και αποκατάσταση των εκτεταμένων ζημιών. 
Στο Ε.Κ.Π.Α. υπάρχει τεράστιο έλλειμμα φύλαξης με συνέπεια οι κλοπές και οι βανδαλισμοί να είναι συχνό φαινόμενο. Το μείζον αυτό πρόβλημα έχουν επισημάνει με κάθε πρόσφορο μέσο οι Πρυτανικές Αρχές κατ’ επανάληψη. 
Πιο συγκεκριμένα, το Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών δεν φυλάσσεται το Σάββατο και την Κυριακή, καθώς και τις αργίες, λόγω της έλλειψης επαρκούς προσωπικού φύλαξης. Από τον Μάρτιο του 2014 το Τμήμα έχει υποστεί διαρρήξεις και βανδαλισμούς δέκα (10) φορές με απώλειες εξοπλισμού της τάξης των 180.000 Ευρώ, χωρίς να υπολογίσει κανείς το κόστος της αποκατάστασης των εκτεταμένων ζημιών και την απώλεια πνευματικής εργασίας αποθησαυρισμένης εκεί υπό διάφορες μορφές. 
Υπενθυμίζουμε ότι με τις διαδικασίες της διαθεσιμότητας καταργήθηκαν στο Ε.Κ.Π.Α. όλες οι θέσεις του προσωπικού φύλαξης! 
 -- 
Γραφείο Τύπου ΕΚΠΑ
 
 
Υποσημείωση: Έργα και όχι λόγια. Ο κύριος Φορτσάκης διαψεύδοντας τις φήμες περί καθόδου του στις εκλογές επιδεικνύει στοιχειώδη συνέπεια λόγων και έργων. Πράγμα σπάνιο στο δημόσιο βίο. Απ' την άλλη τα προβλήματα παραμένουν άλυτα στο ΕΚΠΑ. Η διοίκηση έχει παραλύσει, οι γραμματείες υπολειτουργούν, η ασφάλεια είναι ανύπαρκτη, οι οργανωμένες (sic) ληστείες πληθαίνουν. Προχτές η Πληροφορική, το καλοκαίρι η διάρρηξη των ΕΛΤΑ στο κτήριο της Φιλοσοφικής, κλπ... Κορωνίδα όλων το κανονικό ριφιφί στην οροφή της νέας Βιβλιοθήκης όπου γερανός και φορτηγό σήκωναν μεθοδικά επί μια μέρα όλο το μεταλλευμα χωρίς να ενοχληθούν φύλακες, επιστάτες, κοκ. Και το κυριότερο, χωρίς να κληθεί η αστυνομία και βέβαια χωρίς να διαρρεύσει το παραμικρό στο τύπο. Δυστυχώς το πλιάτσικο συνεχίζεται. Ήταν σφάλμα εκ μέρους της Πρυτανείας η τοποθέτηση συνδικαλιστή στη θέση υποεπόπτη ασφαλείας. Η μόνη επιτυχής κίνηση του Πελεγρίνη ήταν η τοποθέτηση του δίδυμου Γιώργου Στείρη - Φώτη Χαλκίδη ως υπευθύνων ασφάλειας όλης της Πανεπιστημιούπολης και οι δυο τους κατάφεραν να μειώσουν την παραβατικότητα στο αχανές άλσος κατά 80%. Σήμερα ο Χαλκίδης παραπέμπεται ...ως υπεύθυνος δολιοφθορών στο χώρο! 
ΜΣ 

ΥΓ. Τελικά είμαι πολύ αφελής! Ο κ. Φορτσάκης, μετά από μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα και μια γελοία παλινωδία κατεβαίνει στις εκλογές με τη ΝΔ. Εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο για να γίνει ομόσταυλος με τη Τζάκρη, τη Ραχήλ Μακρή, το Βασίλη Οικονόμου και το Βασίλη Κικίλια. Τι κρίμα... Και να σκεφτεί κανείς πως με είχαν προειδοποιήσει πάμπολλοι να μην βασίζομαι στον τ. Πρύτανη. Τι θλιβερό η πνευματική ηγεσία του τόπου να έχει ελάχιστη συνείδηση ιστορίας.



Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Illusion Events - Juliano Kaglis

Γκαλερί Έκφραση - Εγκαίνια  15/1/2015




«Η τέχνη ήταν πάντα, αγάπη μου, υπόθεση ζωής και θανάτου, πράγμα που είχα ξεχάσει»
Richard Wilbur

«... Ή, μοιάζει με «μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο»,
(από τον τίτλο αφηγήματος του Ευγένιου Αρανίτση)


Illusion events” ονομάζεται ένα κατάστημα νυφικών στη γειτονιά μου, τη Ν. Σμύρνη. Θα μπορούσε, εξίσου, να είναι ένας σύντομος αλλά όχι ατελής, ορισμός της ζωγραφικής. Η τέχνη είναι, με άλλα λόγια, εκείνο το ψευδαισθητικό γεγονός που πάντως επιχειρηματολογεί πειστικά ως προς το τι είναι πραγματικά η πραγματικότητα. Σαν ένα κορίτσι που έγινε μαγικά αμύγδαλο. Σαν εκείνη την ποιητική καταστροφή που γεννά την εξίσου ποιητική δημιουργία.
Έγραφα συχνά σε παλιότερα κείμενα μου ότι η ζωγραφική ανέκαθεν κατασκεύαζε στατικές εικόνες και προσπαθούσα να τις συγκρίνω με τις ρέουσες εικόνες του σινεμά. Ε, τελικά στην αληθινή, δηλαδή τη ζωντανή ζωγραφική, αυτή που δεν αντιγράφει μουμιοποιημένα πρότυπα από το παρελθόν, η στατικότητα είναι παραπειστική. Στην ουσία ο πίνακας κινείται, πάλλεται, αλλάζει, εκρήγνυται, μεταμορφώνεται.
Αυτή την αίσθηση μου δημιουργεί, ότι δηλαδή κινείται, και η ζωγραφική – χαμαιλέοντας του Τζουλιάνο Καγκλή. Ο Καγκλής ισσοροπεί γοητευτικά, καθώς ωριμάζει, στο όριο της αναπαράστασης και της αφαίρεσης, της σαφήνειας και του αυτοσχεδιασμού, εκείνου που είναι αναγνωρίσιμο – απο ποιον, άραγε και πως; -κι εκείνου που παραμένει ασαφές, που βυθίζεται σε μια λίμνη από διάφανα όνειρα, νεφτιλίδικα χρώματα και μεταξωτό σκοτάδι...
Βλέπετε, στην Ελλάδα υπάρχει μια ομάδα ζωγράφων που είναι πολύ δυστυχισμένοι επειδή μια μοντερνιστική ιδεοληψία τους εμποδίζει να ζωγραφίσουν, κι όταν το κάνουν, ντρέπονται απίστευτα γι' αυτό. Απ’ αυτό το άγχος έχει γλυτώσει ο Καγκλής. Ευτυχώς! Απ’ την άλλη, μ’ αρέσει ο τρόπος που ο ίδιος ο ζωγράφος αυτοπεριορίοζεται μη ξέροντας πότε τελειώνει ένας πίνακας.
Ποτέ! Θα απαντούσα ανεπιφύλακτα αν δεν σκεφτόμουν συνεχώς τη φράση του A. Camus: «Η τέχνη τρέφεται αποκλειστικά από τα δεσμά που η ίδια βάζει στον εαυτό της, ενώ πεθαίνει με όλα τα υπόλοιπα...». Άρα, ένα έργο τέχνης είναι «τελειωμένο» ή «ατελείωτο» όσο διατηρεί ανέπαφο το μυστήριο του. Τόσο απλά. Σε τρόπο ώστε να μην επιτρέπεται η ερώτηση «Τι εικονίζεται εδώ;», αλλά «τι εγώ μπορώ να δω εντέλει εμπρός σε μια παλλόμενη εικόνα». Και όλα αυτά είναι ανάλογα με την συγκεκριμένη εποχή ή την υποκειμενική ματιά του κοινού. Με άλλα λόγια, το έργο τέχνης αρχίζει από το δημιουργό αλλά ολοκληρώνεται, όσο μπορεί να ολοκληρωθεί, στο βλέμμα του υποψιασμένου θεατή.
Ρομαντικός της σύγχρονης εποχής, πάνω απ’ όλα, ο Τζουλιάνο φτιάχνει προφάσεις τοπίων, εκρήξεις μυστικές και φιγούρες που υποδύονται ανεπαισθήτως την μοίρα τους την ίδια. Ή πράγματα που υποδύονται άλλα πράγματα. Εκτεθειμένα είτε στο φως που καθαγιάζει, είτε στο σκοτάδι που συγχωρεί. Με τα δικά του λόγια : «Αν η τέχνη δεν έχει κάποιο είδος μαγείας δεν με ενδιαφέρει(…) Επειδή η τέχνη είναι μια αναγκαία ψευδαίσθηση». Οπωσδήποτε!

ΥΓ.1 ‘Ασχετο: στην Ελλάδα περισσεύουν οι διανοούμενοι αλλά παρατηρείται σοβαρή υστέρηση στη διανόηση. Στη πρωτότυπη σκέψη. Ευτυχώς που δεν συμβαίνει το ίδιο στη τέχνη. Την τελευταία μας ελπίδα.
Και κάτι πιο προσωπικό. Οι πάντες, στη μικρή μας Ιερουσαλήμ, ξέρουν επακριβώς τα ελαττώματα μου επειδή δεν θέλουν να παραδεχθούν κανένα απ΄ τα προσόντα μου. Αυτή είναι η κυρίαρχη στάση για τη τέχνη και τη διανόηση στην Ελλάδα του σήμερα. Η μοχθηρία και η δικτατορία των μετρίων. Εύχομαι ο φίλος μου Τζουλιάνο να παραμείνει κατά το δυνατόν άτρωτος απ’ όλα αυτά, ώστε να συνεχίσει χωρίς μίζερα συναισθήματα τη γλυκόπικρη, διάφανη ζωγραφική του.
ΥΓ.2 "Γνώση" είναι συνήθως ο χαριτωμένος τρόπος με το οποίο αντιμετωπίζουμε οι ευφυείς άνθρωποι την αναπαλλοτρίωτη, την δεδομένη, την υπαρξιακή μας άγνοια.
ΥΓ. 3 Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που είναι μόνοι εναντίον όλων και που οι αρχές τους εκλαμβάνονται ως η αδυναμία τους. Το να πιστεύεις σε κάτι με όποιο κόστος, ιδού η μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Το να περιφρονείς τους γονατισμένους ιδού η μεγαλύτερη ήδονή.

9/12/2014