Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Athens Tyrannosaurus video

Βιβλιοπαρουσίαση

Την Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 19:30
στη  ΣΤΟΑ  ΤΟΥ  ΒΙΒΛΙΟΥ  (Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, Αρσάκειο Μέγαρο)
Οι Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου της Ευρυδίκης Τρισόν-Μιλσανή
Κ Α Λ Λ Ι Τ Ε Χ Ν Ι Κ Η    Σ Κ Ε Υ Ω Ρ Ι Α
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο Μάνος Στεφανίδης, επίκουρος καθηγητής του
Πανεπιστημίου Αθηνών και η συγγραφέας
Θα διαβαστούν αποσπάσματα του βιβλίου  από την ηθοποιό
Τιτίκα Βλαχοπούλου
Θα παιχθούν δραματοποιημένοι διάλογοι από τους ηθοποιούς
Δημήτρη Καλλιβωκά  και  Φώτη Μακρή

Επίθεση της Χρυσής Αυγής στην δικηγόρο Γιάννα Κούρτοβικ και στο σύλλογο Τανζανών

 
Την νύχτα της Τρίτης 25/09 «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής πραγματοποίησαν ρατσιστική επιδρομή στο σύλλογο της κοινότητας των Τανζανών στην Πλ. Αμερικής, όπου κατέστρεψαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους σ’ ένα χώρο που λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη, δημιουργικά παιχνίδια για παιδιά και άλλες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες εδώ και πολλά χρόνια. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις με καταστροφές σε άλλα δυο μαγαζιά μεταναστών στην περιοχή.

Την Τετάρτη το μεσημέρι, μετά από έκκληση των μελών του συλλόγου, η δικηγόρος Γιάννα Κούρτοβικ, μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, βρέθηκε στο τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα μαζί με τα μέλη του συλλόγου που είχαν ζητήσει την συνδρομή μας. Από το Α.Τ. είχε ξεκινήσει προανακριτική διαδικασία για τις επιθέσεις και δυο άτομα είχαν αναγνωριστεί από μετανάστες ως εμπλεκόμενοι σε επιθέσεις εναντίον τους και είχαν προσαχθεί στο Τμήμα. Στο Τμήμα πολύ γρήγορα έφτασαν σε συμπαράσταση των συλληφθέντων ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρος, η Θ. Σκορδέλλη και αλλά επώνυμα στελέχη της ακροδεξιάς συμμορίας, για να μην υπάρχει αμφιβολία ποια ήταν η ταυτότητα των εμπλεκόμενων στα επεισόδια.

Εκεί εξελίχτηκε ένα πρωτοφανές σκηνικό. Οι αστυνομικοί υπεύθυνοι για την προανάκριση πίεζαν τους μετανάστες να μην προβούν σε αναγνώριση των προσαχθέντων και όταν ένας από αυτούς έδωσε παρόλα αυτά την κατάθεση του, τον έθεσαν υπό κράτηση, ενώ ο μηνυόμενος εξακολουθούσε να περιφέρεται ελεύθερος. Ο μηνυτής δέχθηκε επί ώρες πιέσεις από τους αστυνομικούς να ανακαλέσει και τελικά, υπό τον φόβο της ενοχοποίησής του, υποχρεώθηκε από τους αστυνομικούς να καταθέσει εκ νέου, ανακαλώντας την μήνυση και διαψεύδοντας την αναγνώριση, ενώ και οι υπόλοιποι προτίμησαν τελικά να απόσχουν από καταγγελία.

Όση ώρα εκτυλίσσονταν αυτά, στο χώρο του Τμήματος κυκλοφορούσαν ελευθέρα, μπαίνοντας και στα γραφεία των αξιωματικών, διάφοροι γνωστοί «κάτοικοι», μέλη της Χρυσής Αυγής, χωρίς κανείς να ενοχλείται από την παρουσία τους, ενώ μια εξ αυτών επιχείρησε να αφαιρέσει από τα γραφείο του προανακριτικού υπαλλήλου, παρουσία του, το dvd με τα γεγονότα της επίθεσης που η Άμεση Δράση είχε παραδώσει για να επισυναφθεί στην δικογραφία. Την ίδια ώρα έξω από το Α.Τ μαζεύτηκαν μερικές δεκάδες φασίστες, που προσπαθούσαν ανενόχλητοι να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας για τη δικηγόρο και για τα μέλη του συλλόγου, βρίζοντας και απειλώντας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τέτοια περιστατικά με προπηλακισμούς αλληλέγγυων δικηγόρων που έχουν επιχειρήσει να συμπαρασταθούν σε θύματα ρατσιστικών επιθέσεων στην περιοχή έχουν ήδη συμβεί επανειλημμένα με την ανοχή και μάλλον συνδρομή των αστυνομικών του συγκεκριμένου Τμήματος, που όπως φαίνονται ενημερώνουν τους «κατοίκους» για την παρουσία συνηγόρου σε ενοχλητικές γι αυτούς υποθέσεις, ώστε να κινητοποιηθούν. Εξάλλου, επανειλημμένα στο παρελθόν τα θύματα των επιθέσεων που τολμούν να τις καταγγείλουν έχουν καταλήξει κρατούμενοι διάρκειας.

Στο σημείο λίγο αργότερα κατέφθασαν διμοιρίες ΜΑΤ, οι οποίες, αν και υπεύθυνες να απομακρύνουν τους απειλητικούς επιδρομείς, δεν το έκαναν, αλλά παρέμειναν εκεί συνομιλώντας μαζί τους.

Έτσι όταν η Γιάννα Κούρτοβικ βγήκε από το Τμήμα δέχθηκε επίθεση από τους συγκεντρωμένους που εκτόξευαν χυδαίες βρισιές και αντικείμενα εναντίον της, ενώ μία εκ των επιτιθέμενων που συνελήφθη από τους αστυνομικούς συνέχισε και ως κρατούμενη βρίζοντας και απειλώντας την συνήγορο και με την ανοχή των αστυνομικών της επιτέθηκε και την κτύπησε παρουσία τους.

Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν για μια φορά ακόμη την ειδική σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους αστυνομικούς του Τμήματος του Αγ. Παντελεήμονα και στα μέλη της φασιστικής συμμορίας που δρουν στην περιοχή. Παρέχοντας συστηματικά ασυλία στους ένοχους των ρατσιστικών επιθέσεων, καλύπτοντάς τους με αστυνομικά και νομικά προσχήματα και διώκοντας ανελέητα τους μετανάστες ακόμη και όταν είναι θύματα των επιθέσεων αυτών, έχει καταλήξει να αποτελεί στην ουσία παράρτημα της Χρυσής Αυγής, να ενθαρρύνει τις δράσεις της και να σπέρνει το ρατσιστικό δηλητήριο στην τοπική κοινωνία.

Ο κ. Δένδιας και η πολιτική ηγεσία είναι σήμερα υπεύθυνοι για την αδιανόητη αυτή φωλιά του φιδιού που παρέλαβαν και οφείλουν να λάβουν άμεσα δραστικά μέτρα για την καταστροφή της.

Τους καθιστούμε υπεύθυνους και απαιτούμε να ξηλωθεί το τμήμα – φωλιά των φασιστών-, να τιμωρηθούν όλοι όσοι και όσες εμπλέκονται σε ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις, να τεθεί τέλος στην ασυλία και να σταματήσει η συνεργασία αστυνομικών – χρυσής αυγής


ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ


http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6869

ΕΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ (εγκώμιο του Λάθους) απόσπασμα

Του Φώτη Καγκελάρη

Με αφορμή το συνέδριο-έκθεση που θα γίνει στο Κτήριο "Κωστή Παλαμά" του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα "το λάθος" από 2 ως 16 Νοεμβρίου 2012.

Στο πλαίσιο του συνεδρίου θα διοργανωθεί μικρή έκθεση μνήμης για τον Βασίλη Φωτόπουλο


Ω! ευτυχισμένο λάθος
το λάθος του Αδάμ!’
ΘΕΟΔΙΚΙΑ – Γ. Β. ΛΑΙΜΠΝΙΤΣ

-Τι κάνετε κύριε Κόυνερ;
-Ετοιμάζω το επόμενο λάθος.’
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΟΥΝΕΡ – Μ. ΜΠΡΕΧΤ

Λάθος, Κύριε… πώς είπατε; όχι, σας λέω πήρατε λάθος, όχι Κύριε, καλά, πείτε μου γρήγορα, δεν έχω πολύ χρόνο, πέσατε και στην περίπτωση, τώρα μόλις έγραφα για τον Χέγκελ και το πώς ο Δούλος καραδοκεί το μοιραίο λάθος από τον Κύριο.
Τι είπατε, Κύριε; ναι, το λάθος. Το μοιραίο λάθος του Θεού να τα βάλει με τον Διάβολο… Ποιο λάθος; Αυτό, Κύριε, που κάνει τον δικαστή, μας λέει ο Ζενέ, να εκλιπαρεί τον κλέφτη να παραμείνει κλέφτης, αυτό που μας διηγείται ο Α. Φρανς στην ‘Ανταρσία των αγγέλων’. Τι ποιο λάθος; Αυτό που λέει ο Ντεριντά ότι φοβίζει το σημαίνον και το βάζει σε διαρκή εκκρεμότητα, αυτό που παράγει το ‘συμβάν’, θα μας έλεγε ο Μπαντιού. Το λάθος, Κύριε Δεν έχετε κάνει ποτέ λάθος στις αποφάσεις σας, στις σχέσεις σας, στη στιγμή; Δεν έχετε πει ’ήταν λάθος μου;’ Τι θα ‘σασταν χωρίς τα λάθη σας; Πως θα προχωρούσατε; Δεν έχετε ακούσει για τον Σκότους, τον Μπρούνο, τον Γαλιλαίο; Ακούστε… ή κλείνετε και ξαναπαίρνετε αναζητώντας το σωστό ή ακούστε τι έχω να σας πω.
Καλώς, Κύριε… γεια σας.
Α, ξαναπήρατε, αν κι αυτή τη φορά ξέρετε ότι δεν κάνετε λάθος καλώντας το λάθος. Κατάλαβα… Λοιπόν, να σας πω…

Το λάθος του Θεού ήταν ότι έφτιαξε τον άνθρωπο από τελειότητα. Πώς μπορεί ένας τέλειος Θεός να κάνει τέτοιο λάθος; Ποιος ξέρει… Γρήγορα όμως καταλαβαίνει το λάθος του κι επιτρέπει στον άνθρωπο να κάνει λάθος. Με το λάθος ο άνθρωπος βρίσκει τη φύση του, την ανθρωπινότητά του, τη σάρκα του, τον πόνο.
Αλήθεια, ως τέλειος, από τι ήταν φτιαγμένος; Τι ήταν το υλικό του; Ο Θεός, λοιπόν, διορθώνει το λάθος της τελειότητάς του να φτιάχνει τέλεια όντα και αποδέχεται το λάθος. Γιατί, για να μπορεί να είναι τέλειος πρέπει να εμπεριέχει το λάθος, την κακία, την αδυναμία. Γιατί αν δεν το εμπεριέχει τι είδους τέλειος θα ‘ταν αν ήταν αδύνατος να το εμπεριέχει, σιγοντάρει ο Γουάιτχεντ. Αλλά, κι αν πάλι τα εμπεριέχει τι είδους τέλειος θα ‘ταν; Κάτι δεν πάει καλά εδώ… Πάντως, πράγματι, αργότερα γίνεται πολύ κακός, έστω ‘δίκαια’, και πολύ θυμωμένος. Σφάζει, πυρπολεί, σκοτώνει, αιμομικτεί, βασανίζει επί αιώνες για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο των προηγούμενων αδύναμων αιώνων, των αιώνων της τελειότητας.

Λοιπόν, Κύριε μου, από λάθος γίναμε άνθρωποι. Το λάθος είναι το αίτιον του ανθρώπου. Το λάθος είναι η αιτία της ανθρώπινης συνθήκης. Και κυρίως, το λάθος δεν ήταν μόνο η δυνατότητα ανθρωπινότητας του ανθρώπου αλλά η δυνατότητα συνέχισης του να είναι άνθρωπος, εμπεριέχοντας τη δυνατότητα του λάθους ως τη μόνη δυνατότητα επιλογής, αλλά, κυρίως κάνοντας λάθος.To λάθος τον καθιστά Κύριο του εαυτού του, Κύριο της μοίρας του, Υποκείμενο του Λόγου του.
Πέστε μου, Κύριε, τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς το ευλογημένο λάθος του Αδάμ και της Εύας; Χωρίς το λάθος αυτό που του έδωσε το σώμα του και την ψυχή του, τη σκέψη του και το θάνατο; Τι θα ‘ταν ο άνθρωπος χωρίς την πτώση, χωρίς την ανθρωπινότητά του; Γιατί, είναι το λάθος που του δίνει τη δυνατότητα από την θέση της πτώσης να κοιτάζει ψηλά, άν-θρωπος, για να γίνει κατά πραγματικότητα και ομοίωση… Όχι κατ’ εικόνα, εικόνα είναι η ανάμνηση σ’ ότι απέμεινε από την πτώση… Και τι θα ήταν ο Θεός; Πώς θα μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη του αν δεν υποτεθεί ότι αυτός έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα του λάθους, την περίφημη ‘ελευθερία της βουλήσεως’;
Την πτώση πρέπει να αγιοποιήσουμε, Κύριε, την πτώση να δοξολογούμε. Αυτή κάνει τον άνθρωπο να προχωράει, να φτιάχνει Ιστορία, το Χρόνο, τον Κόσμο. Να στοχεύει και ν’ αμαρτάνει γιατί η αμαρτία είναι η φύση του Ανθρώπου γιατί αυτό τον κάνει να ξανασηκώνεται και να στοχεύει και να στοχεύει και να στοχεύει και να λαχανιάζει και να λαχανιάζει και να ιδρώνει ο άνθρωπος.

Η φύση του ανθρώπου είναι το λάθος. Προχωράει, εξελίσσεται από αντιπερισπασμό στο λάθος που καραδοκεί ή έχει συμβεί, όπως γίνεται ‘φυσιολογικός’ από αντίδραση στη φύση του που είναι η τρέλα, θα ‘λεγε ο Λακάν.
Ο ίλιγγος του λάθους είναι ο ίλιγγος της ελευθερίας. Η διαρκής επιδίωξη του ‘σωστού’ είναι η αντίδραση στη γοητεία του ‘λάθους’. Το λάθος έλκει όπως ο φόβος της πτώσης στο γκρεμό. Η ορθότητα είναι η παρά φύσιν άμυνα του ανθρώπου απέναντι στο λάθος. Ο πολιτισμός απέναντι στη διάλυση. Το συμβολικό απέναντι στο ‘πραγματικό’, η εξέλιξη απέναντι στην ασυνέχεια. Το γράμμα απέναντι στην τελεία.
Πιο δυνατά σας παρακαλώ… ναι, δεν σας άκουσα καλά, τι είπατε; Μα θα συνέχιζα, αυτά τα είπα σαν εισαγωγή, σαν διευκρίνιση της ορθότητας του Λάθους. Ναι, έτσι είναι…
Κι όπως η ενοχή γεννά ενοχή, έτσι και το λάθος γεννά λάθος. Μάταια η Θρησκεία, η Πολιτική, η Τέχνη, ο Έρωτας, η Φιλοσοφία, η Επιστήμη θα προσπαθήσουν να εξευμενίσουν το Λάθος. Απλά θα διαπιστώσουν το λάθος τους προσπαθώντας να ξεφύγουν ως το επόμενο. Η ανθρώπινη φύση, το Λάθος, χαράσσει την ορθή πορεία της επιβίωσης και της Ιστορίας. Έτσι, ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος ως το μικρότερο – μεγάλο λάθος, ως ορθή αντίδραση στο μεγάλο Λάθος της Ύπαρξης.
...

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!


Genève, Place des Nations, Αύγουστος 2012

Αν και δεν είμαι καλός στις επετείους, δεν μπορώ να μην γιορτάσω, ευχαριστώντας συγχρόνως όλες και όλους εσάς:

α) τη συμπλήρωση 5,5  χρόνων του ιστολογίου.

β) την ανάρτηση 500 κειμένων και

γ) τις 110000 επισκέψεις.

Ξεπεράσαμε την RealNews και τον Χατζηνικολάου και είμαστε έτοιμοι να φάμε και το Θέμο (που δεν τρώγεται με τίποτε!)

 Για τους λόγους αυτούς αναδημοσιεύω το πρώτο κείμενο του blog με ημερομηνία 13/3/2007


Λεφτά και λεπτότης

Η όποια, γεωμετρία του σώματος ελάχιστα φτάνει για να αποκαλύψει τα σκοτεινά μαθηματικά της ψυχής. Η αλήθεια πάλι -καμία σχέση με τη δεξαμενή όπου τσαλαβουτούν επιχειρήματα κι επιχειρηματίες για να στηρίξουν το κατιτίς της μικροΰπαρξής των- είναι ένας ωκεανός που χαρίζεται μόνο στους πνιγομένους. Εκεί, στο βυθό βρίσκεται το γέρας όσων, ακόμη, συλλογίζονται χωρίς τον φόβο της αγοράς ή του κράτους του ωραίου (ή μήπως των ωραίων;).
Ο κ. Βουλγαράκης, παρά τις γκάφες του στα εικαστικά, μου είναι πολύ συμπαθής. Δεν έχει την οίηση του κ. Βενιζέλου ούτε το κατατονικό βλέμμα του κ. Τατούλη που κοίταζε το υπερπέραν όταν σου μιλούσε. Αυτό που με θλίβει όμως είναι πως οφείλεις να συναλλάσσεται με αλλού 'ντ' αλλού πολιτικούς για να πρωθήσεις και το απλούστερο και πλέον αυτονόητο πολιτιστικό project. Π.χ. τον Λουκά Σαμαρά στη Biennale. Πρόταση η οποία σύμφωνα με τα πρακτικά έλαβε 0 ψήφους. Χωρίς αιτιολογία! Εξωδίκως μου έλεγαν ότι δεν είχε τίτλο ή ο τίτλος ήταν παλαιότερος, ενώ όπως φαίνεται από τα πρακτικά -που δημοσιεύω στο «Αρδην» -ούτε η επιλεγείσα πρόταση έχει τίτλο! Και εν πάση περιπτώσει στη Βενετία στέλνεις καλλιτέχνη. Και όχι εκπρόσωπο τράπεζας. Αλλά και όταν υπέβαλα ένσταση με τα πλήρη στοιχεία και τις επιστολές του Σαμαρά και του προέδρου της Pace, Α. Glimscher ούτε και τότε έλαβα απάντηση από τον κ. μινίστρο. Λες και δεν απευθύνθηκα σε δημόσια υπηρεσία. Αλλά και η εικαστική κοινότητα, οι γνωστοί δημιουργοί, η εταιρεία τεχνοκριτών, οι ποικίλοι παράγοντες που προεδρεύουν σε συνέδρια για να destroy Athens έπαθαν εμβροντησία. Τουτέστιν τσιμουδιά! Πλην «Ελευθεροτυπίας» και «Εθνους» ουδείς άλλος άκουσε τίποτε. Μα και η επιτροπή της εντροπής δεν βρήκε έναν απολογητικό λόγο. Δει δη συμβούλων κ. Βουλγαράκη μου! Επειδή οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά. Είδατε; Ολοι σάς χειροκρότησαν για την επιλογή σας στο Εθνικό Θέατρο. Φαίνεται ότι ο σύμβουλός σας στα θεατρικά είναι και επαρκής και ρηξικέλευθος.
Οφείλω επίσης να πω ότι ο Στέφανος Λαζαρίδης πραγματοποιεί μικρή κοσμογονία στη Λυρική Σκηνή, ενώ από την άλλη η σοβαρή μουσική και οι κρατικές μας ορχήστρες χρειάζονται εντονότερο και πιο μεθοδικό ενδιαφέρον. Επίσης ο Γ. Λούκος στο Φεστιβάλ Αθηνών είναι ένα πρόσωπο που δημιουργεί ανατροπές. Τις οποίες έχουμε απόλυτη ανάγκη. Σ' αυτή την κοινωνία της παραίτησης όπου πλέον μόνον οι τράπεζες παράγουν πολιτισμό (Το κακό δεν βρίσκεται στις τράπεζες αλλά στο «μόνο». Και στο ότι οι δημιουργοί μεταμορφώνονται ή σε επαίτες ή σε δημοσιοσχεσίτες). Ομως να... τα Επιδαύρια μοιάζουν να πάσχουν. Επειδή δεν είναι δυνατόν ν' αποκλείεται ο Σπύρος Ευαγγελάτος και το Αμφιθέατρο για να ξαναπαίξει η αμφιλεγόμενη «Αντιγόνη» του Βογιατζή. Το αρχαίο δράμα έχει μιαν γόνιμη παράδοση ερμηνειών στον τόπο μας που αρχίζουν από τον Πολίτη και τον Ροντήρη και φτάνουν στον Βολανάκη, τον Ευαγγελάτο ή τον Τερζόπουλο. Κάθε αποκλεισμός εν ονόματι είτε μιας «ορθοδοξίας» είτε μιας avantgarde κρύβει μίζερη επαρχιωτίλα. Και κάτι ακόμη ανατριχιαστικό: ο Γιώργος Κόκκος, ιστορικός τέχνης-αρχαιολόγος, με μεταπτυχιακές σπουδές, ζήτησε θέση φύλακα στην Εθνική Πινακοθήκη με οχτάμηνη σύμβαση και δεν προσελήφθη! Η απόγνωση των νέων εμπρός σ' αυτή την κοινωνία της συναλλαγής και της αγοράς χτυπάει κόκκινο. Και τότε τρέμετε τραπεζίτες.
Σ'αυτό το πνεύμα της δικαίωσης ή εκδίκησης μέσω χρημάτων κινείται και η απαίτηση του Βλάση Φρισύρα να του καταβληθούν 82.000 ευρώ από το περιοδικό «Αντί» και τον Χρήστο Παπουτσάκη για ένα δημοσίευμα στο καρναβαλικό τεύχος 810 του 2004 έκτασης τριών αράδων. Και διερωτώμαι: Αποπλένεται η αξιοπρέπεια κάποιου με την καταβολή χρημάτων; Μπορεί ένας άνθρωπος της τέχνης να επιζητεί το κλείσιμο ενός ιστορικού περιοδικού και την εξουθένωση ενός ηλικιωμένου και βεβαρημένου από πλευράς υγείας ανθρώπου; Είναι νόμος αυτός που με λογική Σάυλωνη και αισθητική μπεζαχτά θέλει σάρκα στη θέση της αξιοπρέπειας; Η τιμή της αγοράς μπορεί να ισοφαρίζει την τρωθείσα τιμή του οποιουδήποτε από εμάς; Ως πρώτος διευθυντής του ομώνυμου μουσείου και ως παλιός συνεργάτης τού «Αντί» γνωρίζω ένδον πόσο βοήθησε με δημοσιεύματά του το περιοδικό τον Φρισύρα. Είναι δυνατόν να διώκονται τώρα το χιούμορ ή η κριτική άποψη; Λεπτομέρεια. Ο Παπουτσάκης ξεχάστηκε και δεν παρέστη να δικαστεί ούτε πρωτόδικα ούτε στην έφεση. Το ίδιο συνέβη και στην Πράγα του 1968: Οι Κορτάσαρ, Φουέντες και Μάρκες έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον κατηγορούμενο Κούντερα, αλλά μέθυσαν και έχασαν τη δίκη! Είναι όμως δυνατόν η ευαισθησία μας να εξαντλείται σ' έργα τέχνης αποκλειστικά και να στερεύει με τις ανθρώπινες υπάρξεις; Εκτός κι αν η γεωμετρία του σώματος καταγράφει οδυνηρά και την αναχώρηση της ψυχής. Συμπέρασμα: Δει δη ανθρώπων.
7 - 11/03/2007

Μαρία Αντωνάτου, «Βρομάει λεφτά». Πολυ-εγκατάσταση, Cheap Art, Φεβρουάριος 2007. Πανέξυπνο εικαστικό σχόλιο πάνω στη διαπλοκή του χρήματος και της τέχνης όπου εικονογραφούνται ευρηματικά οι έννοιες «φραγκοφονιάς», «λεφτά να φάν' κι οι κότες» κ.λπ. Το πανάκριβο αυτό project δεν είχε χορηγό ούτε το ΥΠΠΟ ούτε κάποια τράπεζα. Ευτυχώς!

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Σχέδιο Νίκου Κούνδουρου

Ενθάδε κείται ευτυχής ο Μάνος Στ.
Τίποτε δεν ολοκλήρωσε
κι όλα μισά τα έκανε όσο ζούσε.
Ευτυχώς που κατάφερε όπως όπως
το θάνατο του να ολοκληρώσει.

Nocturno


"Ο ευτυχισμένος γατούλης", σχέδιο της Αριάδνης Στ.


Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως δύο τόσο βελουδένια ζώα,
όπως η γάτα και η ποίηση ,έχουν γυαλόχαρτο για γλώσσα.
Αργύρης Χιόνης

Ένας γάτος ολολύζει κάτω στον αχανή ακάλυπτο όλο το βράδυ. Υποφέρει, βασανίζεται ώσπου να παραδώσει ,έχοντας καταπιεί αμάσητο το δηλητήριο. Παρά την καχύποπτη εξυπνάδα και το ένστικτο του. Οι κραυγές του είναι επίμονες ,θυμωμένες ελάχιστα παραπονετικές. Είναι σαν να διαμαρτύρεται «Γιατί σε μένα;», «Γιατί τώρα που είμαι, που ήμουν τόσο ευτυχισμένος;», «Πόσο θα διαρκέσει;», «Γιατί να πονάω έτσι;», «Σε τι έφταιξα;». Λες και υπάρχει απάντηση. Σιγά σιγά ο ολολυγμός του όλο και χαμηλώνει. Ο φαρμακωμένος γατούλης εξοικειώνεται σταδιακά με το παράλογο και με τα πετσοκομμένα σωθικά του. Φοράει ήδη τα χρώματα του πένθους και ας τον θέλει ο θρύλος εφτάψυχο, παίρνει τη στάση της εγκατάλειψης κάτω από μια βάτο. Ανοίγει το αφρισμένο στόμα για να αναπνεύσει. Ακόμη και τώρα το μυαλό του δεν είναι πονηρεμένο. Δεν σκέφτεται διόλου τον σκοτεινό γείτονα που καπνίζει στο μπαλκόνι του τρίτου ανέκφραστος, τον δολοφόνο του.

Υ.Γ. Αυτά έγραφε ο ποιητής στον δεύτερο όροφο αντί να κατέβει και να φωνάξει έναν κτηνίατρο μήπως και προλάβει.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Γυναίκες και γάτες



Γυναίκες πονόψυχες για γάτες. Γυναίκες σαν γάτες, που μεγάλωσαν και βάρυναν, ίδιες μαδημένες γάτες, φροντίζουν γάτες αδέσποτες, αφήνοντας φαγητό και νερό στις γωνίες, κουδουνίζοντας ντενεκεδάκια με στερεά τροφή ν’ ακούσουν οι γάτες και να έρθουν. Γυναίκες έρημες, που ξεχειλίζουν από έγνοια και τρυφερότητα για τα υπόλοιπα έρημα πλάσματα. Τι πιο φυσικό; Σαν να φροντίζουν έναν άλλον εαυτό να μην κακοπάθει, να μην πεινάσει, να μην κυνηγηθεί άλλο πια, να μην λησμονηθεί περισσότερο. Αυτές οι γυναίκες βρίσκουν στις γάτες ό, τι δεν τους έδωσαν οι άλλοι άνθρωποι. Δείτε τις πως κουκουβίζουν, κυρτώνουν τη ράχη τους, κουνάνε φιλικά τα χέρια τους, φιλικά και απελπισμένα. Ίδιες γάτες, που μετά από τόσες κλωτσιές και ξεφωνητά, σα να βρήκαν ανέλπιστα ένα χάδι και λίγα ψαροκόκαλα.
Οι γάτες κατά βάθος φοβούνται και είναι επιφυλακτικές. Το ίδιο και οι γυναίκες που ξέρουν πόσο αλλοπρόσαλλα όντα είναι οι άνθρωποι, πόσο άπονα, οι άνδρες ιδίως. Ακούστε τις γυναίκες που μιλάνε στις γάτες, ακούστε και τις απαντήσεις των τελευταίων. «Νιαουρίσματα», θα πείτε ειρωνικά, ένθεν και κακείθεν. Ξεχνώντας πόσες αλήθειες μπορούν να ειπωθούν με ένα νιαούρισμα ή με ένα βλέμμα. Κυρίως με μια σιωπή. Φθάνοντας στην υπερβολή, μήπως και πω κάτι σωστό, τολμώ να υποστηρίξω πως αν μπορεί να διατυπωθεί κάποια αλήθεια, αυτό θα γίνει αποκλειστικά και μόνο μέσα από στη γλώσσα των γάτων, με νιαουρίσματα και υπαινιγμούς. Γι’ αυτό μην οικτίρετε, ούτε να κοιτάτε συγκαταβατικά αυτές τις σαραβαλιασμένες γυναίκες με τις σακούλες στα χέρια και την αγωνία στο μάτι. Αντιθέτως...
Θα έρθουν κι απόψε οι φίλες τους; Αγωνιούν, και δικαίως. Επιβίωσαν για μιαν ακόμα μέρα σ’ αυτή την αβίωτη πόλη ή μήπως τις εξολόθρευσε κάποιος υστερικός οδηγός ή η ευσυνείδητη φόλα του γείτονα; Ξέρετε αυτουνού που βρίζει και τις γυναίκες και τις γάτες κι όλο μιλάει για τη βρώμα από τα αποφάγια ή για τα καμμένα λουλούδια από τις ακαθαρσίες τους. Επειδή μπορεί για αυτές, τις τελευταίες των τρυφερών σε έναν σκληρό κόσμο, να είναι οι γάτες ο απόλυτος φίλος αλλά και για εκείνους, τους καταχθόνιους γείτονες, παραμένουν οι γάτες ο μέγιστος εχθρός. Για όλα φταίνε οι γάτες. Για τις μιζέριες της ζωής τους, για όσα δεν κατάφεραν, για την μισοσκότεινη αυλή και τον άθλιο ακάλυπτο που κατέληξαν όταν παραδέχτηκαν ηττημένοι πώς δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο που να τους υποφέρει. Καμία άλλη στέγη που να τους αντέχει...
Σιωπή όμως τώρα. Προσέξτε πως πλησιάζουν οι γάτες με χορευτικά βήματα και υψωμένες ουρές σε χαιρετισμό προς τις φιλενάδες τους, τις ταΐστρες. Έρχονται με διακριτικότητα και ρίχνονται στο φαγητό με χάρη ισορροπώντας θαυμάσια ανάμεσα στη πείνα και στους καλούς τρόπους. Προς στιγμήν η άχαρη γωνιά λάμπει από ευτυχία, γίνεται γωνιά του παραδείσου. Οι ταΐστρες ξετρελαμένες από υπερβάλλουσα στοργή σαν μανάδες που υποδέχονται τον γιο τους από το μέτωπο, τους μιλάνε, τις κανακεύουν, τους απευθύνονται με χίλια ονόματα, τους λένε ιστορίες. Εκείνες τις ιστορίες, που θα ήθελαν να έχουν ζήσει αλλά δεν άντεξαν και που δεν τις έχουν πει σε κανέναν άλλο ποτέ. Οι γάτες ακούνε, ακούνε σοφές και αμίλητες, τρίβονται λίγο στα πόδια των σωτήρων τους, εκτελούν με υπολογισμένο αυθορμητισμό κάποια παιχνιδάκια ευαρέσκειας κι ύστερα αναχωρούν μία-μία για το σκοτεινό τους μέλλον. Χάνονται έτσι πίσω από κάγκελα κήπων ή αποχωρούν κοιτώντας ολόγυρα κι οπισθοβατώντας προς την στροφή του δρόμου. Μερικές από αυτές θα πουν κάπου αλλού τις ιστορίες που άκουσαν σαν για να ξεφορτωθούν το βάρος της ευθύνης, κάποιες άλλες θα τις γράψουν ή θα τις επενδύσουν με μουσικές, με εξαίσια νιαουρίσματα έρωτα. Οι πιο χαρισματικές όμως θα τις χορέψουν! Πρόκειται για εκείνους τους χορούς που εκτελούν οι γάτες όταν κυνηγιούνται αναμεταξύ τους, όταν σκαρφαλώνουν κάθετα σε στύλους ή δέντρα και όταν κουτρουβαλιάζονται ενθουσιασμένες στο χορτάρι. Αυτές οι χορογραφίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μεταφορές από τις αφηγήσεις των πονόψυχων, τρελαμένων γυναικών που τις αφήσαμε πριν λίγο μισοϊκανοποιημένες και μισοαπογοητευμένες επειδή τελείωσαν τόσο γρήγορα την αποστολή τους στην άκρη του δρόμου. Όμως οι ιστορίες τους, μπλεγμένες με άλλες ιστορίες και με άλλες κι ακόμη άλλες απ΄ όλες τις ενσυνείδητες χορεύτριες γάτες της γης, ξεδιπλώνονται τώρα σε ένα κρεσέντο κινήσεων και άρα εισβάλλουν παντού, γράφουν σκιές σε τοίχους ή μάντρες ή σπίτια ξεχασμένα στην έξοχη ή εργατικές πολυκατοικίες, ή σε εκείνο το διώροφο στη γειτονιά μου στα Ταμπούρια που το είχαν κάνει στέκι άπασες οι γάτες, οι γάτοι και τα γατάκια της περιοχής κι οι απόγονοί τους επίσης. Ξεδιπλώνονται κάθε τόσο χορευτικές οι σκιές τους λέγοντας ιστορίες. Είναι αυτές που ακούτε τις νύχτες του χειμώνα ή στις Πανσελήνους του Αυγούστου όταν στους φεγγαρόφωτους κήπους κάνουν έρωτα οι γάτες. Τις ιστορίες, δηλαδή, εκείνων των γυναικών που συνήθως οι άντρες περιφρονούν ή απαξιώνουν επειδή έχουν ήδη μιαν ηλικία. Δεν είναι πια επιθυμητές, βλέπετε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν πάψει και να υπάρχουν. Εκτός κι αν είναι μόνο η επιθυμία της νεότητας αυτό που συνδαυλίζει τις σχέσεις των ανθρώπων. Ή, επειδή τις έχει μισοτρελάνει η τρέλα εκείνης της ζωής που δεν προχωράει, ούτε βγαίνει σ' ένα ξέφωτο. Τις ιστορίες που είπαν με πόνο ψυχής και με ανείπωτη θέρμη ένα βράδυ στις αδέσποτες γάτες της γωνιάς και που, πιστέψτε με, από όλες τις ιστορίες του κόσμου, έχουν το περισσότερο, το πιο ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα συναντήσετε στο γύρισμα του δρόμου μια απ' αυτές τις πονετικές ταΐστρες, μην αποστρέψετε το βλέμμα αλλά δώστε τους εκείνο το χάδι που τόσα χρόνια τους χρωστάτε.


Υ.Γ. Είναι οι γυναίκες που δεν τις ποθούν πια σαν πηγάδια που τα σφράγισαν κι έτσι αρκούνται πια να φαντάζονται κόκκινους έρωτες μέσα από τους οξύτονους αναστεναγμούς των γάτων. Γιατί κακά τα ψέματα, το αρσενικό προσεγγίζει το θηλυκό όπως ο γεωργός το χωράφι του. Στην πράξη του έρωτα συμποσούνται σπορά, καρποφορία και θερισμός. Το θήλυ υποδέχεται, αποδέχεται, απορροφά και ανταποδίδει ανθίζοντας. Το άρρεν σκορπά, μοιράζεται σε άπειρα εγώ μέσα από την έκρηξη και τις κορυφώσεις του εγώ του. Ο οργασμός γεμίζει τη γυναίκα και αδειάζει τον άντρα. Ρωτήστε όποιον γάτο ή όποια γάτα θέλετε…

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ποιήματα για χαλεπούς καιρούς (Αύριο κανονικά εξετάσεις)

Ηρακλής Παρχαρίδης
8 Οκτωβρίου, Γκαλερί Titanium


ΧΕΙΡΑΨΙΑ
Η χειρολαβή, ζεστή ακόμη από το χέρι του προηγούμενου
άμεση επαφή, έμμεση γνωριμία,
νοερή χειραψία μεταξύ αγνώστων,
τελευταίο όριο επικοινωνίας.
Σε μια πόλη εχθρών.
29/2/12


ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Έτσι όπως τους κάνατε μαλθακούς και αποβλακωμένους,
ανίκανους να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους
παρεκτός για να ζητιανέψουν είναι αδύνατον
ν’ απαιτήσετε από αυτούς αγωνιστικό φρόνημα,
φρόνημα αντίδρασης ή δημιουργίας.
Το πολύ πολύ αυτοτιμωρούμενοι να καταστρέψουν
πάλι την ήδη κατεστραμμένη πόλη.


ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Από υστεροβουλία επαφίεμαι στο μέλλον
Αυτό θα με κρίνει αφού δεν έχω εμπιστοσύνη 
Στο τώρα και την κρίση του
Και το κυριότερο απ’ όλα, το πιο ανακουφιστικό
Η ετυμηγορία του μέλλοντος, όποια κι αν είναι
μέλλει ν’ αναγνωσθεί ερήμην μου.


ΜΑΝΑΤΖΑΡΕΟΙ
Επιτακτική ανάγκη, ανάγκη επιβίωσης
να πιστέψουμε σε κάτι καινούργιο
σ’ ένα νέο, έστω, ζωτικό ψεύδος.
Μακριά από τους μανατζαρέους της πολιτικής.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Σ' ΑΓΑΠΑΩ

Kalos & Klio

Αυτός ο ιδιοφυής κατεργάρης, ο Τζούλιαν Μπαρνς (Julian Barns) γράφει στην «Ιστορία του κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια» πως η φράση I love you είναι σπουδαία και απέριττη μ΄ ένα υποκείμενο ελάχιστο που υποδηλώνει την ταπεινοφροσύνη του εραστή και μ΄ ένα ρήμα ισχυρό που απελευθερώνει όλη την ενέργεια του φωνήεντος.
Σκέφτομαι πως η ίδια φράση στα ελληνικά «Σ΄ αγαπώ» έχει εξαφανίσει το υποκείμενο ενσωματώνοντάς το στο ρήμα. Το οποίο (ρήμα) ταξιδεύει πια σ΄ ένα μακρύ ωκεανό με ούριο αν και κάπως βιαστικό άνεμο. Όλα εξαρτώνται πάντως από το πώς θα προφερθεί το ~ω. Κοφτά, δηλαδή αμετάκλητα και κάπως εκβιαστικά, σαν να είναι η τελευταία λέξη που λέει ο ερωτευμένος και μετά θα σιωπήσει ολοκληρωτικά, ή το μακρό φωνήεν θα διεκδικήσει ολόκληρο το χρόνο του σβήνοντας σαν το τελευταίο πνευστό μιας καντέντσας, σαν απόηχος φωνής πουλιού από βελούδο σε νυχτερινό δάσος; Τέλος στο «σ΄ αγαπώ» το αντικείμενο προτάσσεται αποθεωτικά, υψώνεται σαν λάβαρο αν και κάπως θεατρικά στην αρχή των πάντων.
Είσαι εσύ που αγαπώ και μόνο εσύ κι εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο ούτε μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό από το να σ΄ αγαπάω. Να σ΄ αγαπάω; Εδώ τα πράγματα παρουσιάζουν μια ποικιλία που δεν συναντάται σ΄ άλλες γλώσσες. Αυτή η εναλλαγή ανάμεσα στο «σ΄ αγαπώ» και στο «σ΄ αγαπάω» κρύβει τόσους χρωματισμούς ή μετατονισμούς, όσες και διαφορές τις οποίες ο καθένας μπορεί να συλλάβει αρκεί απλώς να ψιθυρίσει συνειδητοποιημένα τις δυο φράσεις. Ας πούμε, στα γερμανικά, δεν υπάρχει αυτή η επιλογή: Ich liebe dich και μόνο ich liebe dich. Μονόχορδα, απόλυτα, σαν Πρώσος ουλάνος έξω από τη Βαρσοβία. Μόνο που, βέβαια, εδώ το υποκείμενο, αιχμηρό και υποψιασμένο, κυλάει γρήγορα πάνω στα υγρά του αγαπημένου ρήματος και καρφώνεται στο αντικείμενο του πόθου σαν κανονική αναπαράσταση λεκτικής συνουσίας. Στο je t'aime τα πράγματα είναι ρυθμικά μοιρασμένα, ισοζυγιασμένα, ακριβοδίκαια. Μετά από το αριστοκρατικά και θεατρικό “je vous aime” των Λουδοβίκων, το je t'aime αντηχεί όλη την égalité της Γαλλικής Επανάστασης. Και βέβαια το παχύ ηδονικό je μετράει όλους τους αναβαθμούς του υποκειμένου από την απλή φρικίαση ως τον απόλυτο ερεθισμό...

ΥΓ. 1 Και τώρα ένα μικρό δράμα: Στα νέα ελληνικά, δεν μπορούμε να κάνουμε έρωτα. Κυρίως γιατί κάθε φορά που μας κυριεύει ο ίμερος, μεταφράζουμε το make love ή το faire l'amour! Αλήθεια, τι σημαίνει “κάνω έρωτα”; Προσέξτε πόσο ανέμπνευστη, διεκπεραιωτική και εργαλειακή είναι αυτή η φράση. Επειδή μπορώ να κάνω στιφάδο, να κάνω γυμναστική, να κάνω πόλεμο, να κάνω πυρετό άλλα όχι και έρωτα! Ο Σεφέρης έλεγε “κάνουν ΤΟΝ έρωτα”. Καλύτερο... Οι παλιότεροι χρησιμοποιούσαν τις μεταφορές “πλάγιασαν μαζί”, “χάρηκαν το κρεβάτι”, “έσμιξαν”, “ζευγάρωσαν”, κλπ. Ο παππούς μου θα 'λεγε “της έκανε τη δουλειά”. Ή ακόμα χειρότερα “τη χάλασε”. Προσπαθούσα να εξηγήσω στους φοιτητές μου πως ο στίχος “Σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει” του Χατζιδάκι από τη “Στέλλα” αναφέρεται στην ερωτική πράξη. “Αποκλείεται, κύριε, δεν κάνουνε έτσι έρωτα”, με αποστόμωσαν! Εγώ πάλι θα προτιμούσα το “αγαπήθηκαν” αντί του “έκαναν έρωτα”, έστω κι αν αυτή η απόδοση σπάνια κυριολεκτεί.


ΥΓ.2 Την ένοιωθε να λιγοθυμάει με μικρές κραυγές ανάμεσα στο πόδια του, να τρέμει, να λυγίζει, να τινάζεται ολόκληρη από την ηδονή, να τρικυμίσει σαν κύμα το σώμα της κι έπειτα ο παφλασμός να καταλαγιάζει, να ξαναρχίζει όπως σεισμός που δεν ελέγχει τη δύναμή του.
Την κοίταζε εκστατικός τόσο ώστε λησμόνησε τη δική του επιθυμία και χαιρόταν αποκλειστικά τη δική της . Σαν στρατηγός που καμαρώνει ευτυχισμένος το στρατό του να επελαύνει.
Έπειτα σαν να ηρέμησε εκείνη, το κύμα πια έτρεχε βουβό, χαλάρωσε τη μέγγενη των ποδιών του και με τα χέρια ελεύθερα της χάιδεψε τα μαλλιά. Κοίταγε τα χέρια του πάνω στους ανακατωμένους πλοκάμους, τους πυκνούς βοστρύχους και σαν να τους έδωσε μια διαταγή. Τώρα χωρίς καθυστέρηση πρέπει να ζωγραφίσετε, τους είπε.
Και βέβαια ο πίνακας θα παρουσίαζε μια γυναίκα με την πλάτη γυρισμένη σ΄ ένα τραπέζι γεμάτο φρούτα. Μισόγυμνη και το ημίφως θα έμοιαζε με ρούχο επάνω της. Στο παράθυρο, ένα φεγγάρι έκανε τα δικά του. Όπως πάντα. Κι ένα γύρω φιγούρες μικροκαμωμένων ανδρών σαν να κοιμούνται, σαν να πλησιάζουν ντροπαλοί,, σαν να γδύνονται για να πουν την προσευχή τους.
Σήκωσε το σώμα της γυναίκας κι ακούμπησε στα στήθη της τις παλάμες του ανοιχτές.
Σαν να ανίχνευε ένα θησαυρό… Σαν να προσευχόταν…

ΜΗ Μ’ ΑΓΓΙΖΕΙΣ! (Noli me Tangere)


Στην προνεωτερικότητα, σκέφτομαι, κυριαρχεί η αφή, η σωματικότητα, ενώ στον νεωτερικό πολιτισμό όχι. Το σώμα, οι εκκρίσεις του, η θνητότητά του αντικαθίσταται από την πανάκεια της μηχανής ενώ ο θάνατος εξορίζεται από τη συνείδηση σαν μια εξίσωση που δεν έχει λύση (άρα δε μας αφορά). Ο Μοντερνισμός επίσης επιμένει σε μια εγκεφαλική έκφραση που καταργεί τη χειροναξία. Σκεφτείτε, ας πούμε, τον Duchamp ή τον Warhol σε σχέση με τους παραδοσιακούς λιθοξόους, τους χαράκτες, τους ξυλόγλυπτες, τους ζωγράφους. Σκεφτείτε τους βυζαντινούς αγιογράφους ή τον Ρουμπλιώφ στις σκαλωσιές και συγκρίνετέ τους με τους σύγχρονους ιντερνετικούς καλλιτέχνες που δουλεύουν μ’ ένα δάκτυλο κι ένα πλήκτρο. Ακόμα και οι street artist –η τελευταία εκδήλωση λαϊκότητας– εργάζονται με αερογράφους. Δεν αγγίζουν την εικόνα αλλά την κρατούν σε απόσταση.
Στη Cappella degli Scrovegni, στη Πάδοβα, σ’ ένα ιδιωτικό παρεκκλήσι μονόχωρο και μάλλον περιορισμένων διαστάσεων, ο Giotto, γύρω στα 1305, εγκαινιάζει ένα επαναστατικό ζωγραφικό όραμα, θεμελιώνοντας πρώιμα την Αναγέννηση. Εκεί ζωγραφίζει το περίφημο θέμα του «Μη μου άπτου» (Noli me Tangere) σύμφωνα με το οποίο η Μαγδαληνή συναντά τον αναστημένο Χριστό στον κήπο της Γεθσημανής, ορμάει να τον αγγίξει με λαχτάρα, αλλά εκείνος την κρατάει σε απόσταση νεύοντάς της χαρακτηριστικά. Τα μετέωρα χέρια της γυναίκας και η εύγλωττη χειρονομία του Ιησού ορίζουν εκπληκτικά τον άπειρο χώρο ανάμεσα στο γήινο και το ουράνιο. Από τη μια ο «αχώρητος» Θεός και από την άλλη ο «ασυγχώρητος» ως προς την επιθυμία άνθρωπος.
Συλλογιστείτε επίσης τα προνεωτερικά αθλήματα της ελληνορωμαϊκής πάλης ή τους σύγχρονους πεχλιβάνηδες στη Θράκης, τους πασαλειμμένους με λάδι και ιδρώτα, και συγκρίνετέ τους με τους αθλητές του τένις, του μπάντμιντον, του πινκ-πονκ, του βόλεϊ. Καμία επαφή!
Επίσης η μεταφυσική του αγγίγματος ως αγωγού μυστικής ενέργειας από το ένα σώμα στο άλλο διατηρεί διαφορετικούς κώδικες στη Δύση και την Ανατολή. Χειραψία έστω και τυπική εδώ, υπόκλιση γεμάτη συμπαραδηλώσεις εκεί. Η αφή, η απτικότητα δεν παραχωρείται αμέσως, κερδίζεται και υπόκειται σε μια σταδιακή, τρόπον τινά, εθιμοτυπία.
Το σώμα και το άγγιγμά του, το κάλλιστον. Μετά τον Giotto στη Δύση, τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο Michelangelo. Στην Cappella Sixtina ο Ιεχωβά πλησιάζει αργά, μεταφερόμενος με Χερουβείμ και Σεραφείμ, τον Αδάμ που μόλις έπλασε και ο οποίος του τείνει παθητικά το χέρι. Δυο δάχτυλα, δυο δείκτες, πρόκειται να συναντηθούν το επόμενο δευτερόλεπτο για να γίνει η τρομακτική κένωση ύπαρξης, μόνο που αυτό το άγγιγμα συμβαίνει μόνο στο μυαλό μας. Όπως επίσης και η εικόνα της Γέννησης: Ο Θεός φτύνει το χώμα και πλάθει τον πηλό. Ο Θεός εμφυσά στον πηλό ζωή. Η ζωή συνειδητοποιείται μέσω της αφής. Αφή είναι δηλαδή το χάδι και το χαστούκι, ο ασπασμός και το φίλημα του Ιούδα, η κλινοπάλη και το μπουνίδι, η θωπεία και το μαλλιοτράβηγμα, το κολλητήρι του συνωστισμού, και το ακράγγιγμα των ερωτευμένων. Τότε που τα μάτια χαϊδεύουν και τα χέρια φιλάνε καλύτερα απ’ τα χείλη.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Απελευθερώστε τον Άκη, τώρα!


Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Τι είναι όλοι αυτοί με τις πόζες και το υφάκι; Φαύλοι, διαβρωμένοι ως το μεδούλι αλλά ακόμη μέσα στα πράγματα να προσπαθούν να επιβιώσουν παίζοντας τα ρέστα τους. Και οι ίδιοι και το σύστημα που εκπροσωπούν. Το σύστημα που υποτίθεται πως επιδιώκει αλλαγές για να μην αλλάξει κατά βάθος τίποτε: Υποκρισία, φανφαρονισμοί, κουφότητα, αμοραλισμός, εξουσία των μετρίων, αναξιοκρατία, φαβοριτισμός. Κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτε. Ακόμη. Κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για οτιδήποτε. Μισές αλήθειες, λαϊκισμοί, χατζηαβάτηδες εναντίον σταρχιδιστών και vice versa. Λ.χ. Ο Βενιζέλος. Καταρρέει στη συνείδηση ακόμη και των στενών κομματικών φίλων του και ακόμη συνεχίζει το ρόλο που δεν του πάει. Αρχηγός μονάχα στις ειδήσεις του Mega και εμπρός απ' τον καθρέφτη του. Ένας αξιοθρήνητος φαφλατάς Μπενίτο που ναρκισσεύεται, παλινωδεί, δοκησίσοφος που αυτοαναιρείται, φαιδρός πολιτικάντης που καμώνεται τον σωτήρα του τόπου ενώ το μόνο που τον απασχολεί είναι η απύθμενη, η νοσηρή του φιλοδοξία. Θεωρεί όλους του υπόλοιπους ηλίθιους -από τον Σόιμπλε ως τον τελευταίο σαλονικιό ψηφοφόρο του- εκπροσωπεί αυτός και οι άνθρωποί του, ό, τι πιο αντιδραστικό διαθέτει ο τόπος, φοράει τη τήβεννο του συνταγματολόγου μόνο για να υποτάξει την επιστήμη στη μικροπολιτική σκοπιμότητα. Ιδού τα πρότυπα που για χρόνια έχει αυτή η χώρα: Άνθρωποι σαν τον Γιωργάκη, τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (sic), ένα προγλωσσικό ανθρωπάριο που έχει προβάρει όλους τους ρόλους της εξουσίας και πέτυχε μονάχα σ' εκείνον του υποβολέα και τώρα διακόπτει και μαυρίζει. Τι θα γράψει η Ιστορία γι' αυτούς; Ούτε που το σκέφτονται, ούτε που τους νοιάζει. Το φοβερότερο: πορεύονται χωρίς το ελάχιστο φόβο Ιστορίας, κάτι που διέθετε, τουλάχιστον, ο Κωστάκης, ο ελάχιστος. Πάρτε για παράδειγμα τη περίπτωση Ρουμελιώτη, έναν πολιτικό υπάλληλο που απασχολεί και στοιχειώνει τον τόπο από το '80. Σήμερα, ο άνδρας αυτός, υπουργός του Ανδρέα που έγινε γνωστός από το σκάνδαλο του Κοσκωτά, μας εμπαίζει λέγοντας πως το μνημόνιο ήταν γνωστό πως δεν θα επιτύχει κι αυτός από το ΔΝΤ και τη Νέα Υόρκη του τάλεγε. Ποιος; Ο μυστικός σύμβουλος του Γιωργάκη και ο άνθρωπος, έκπαλαι, του Βαγγέλα. Απ' όταν η κόρη του ήταν σύμβουλος κινηματογράφου (sic) στο ΥΠΠΟ του Βενιζέλου. Σήμερα, δίνει προβοκατόρικες συνεντεύξεις εμπρός σε ενεούς τηλε-δημοσιογράφους που θέλουν να φαίνονται αφελείς ενώ είναι απλώς τρομαλέοι αχθοφόροι, είναι αντιπρόεδρος της Πειραιώς -το πιο δυσώδες σκάνδαλο μετά από τη Siemens-, πρόεδρος του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού -έστω κι αν αγνοεί ποιος είναι ο Λαμέρας ή ο Σώχος- και πρόσωπο που τον καλούν οι εισαγγελείς δια τα περαιτέρω και θυμώνει ο Βενιζέλος καταγγέλλοντάς τους! Όμως απλοί εισαγγελείς, δυο ανεπίληπτες κυρίες, έσπασαν το απόστημα και έστειλαν τον Άκη στη φυλακή. Εκείνον τον Άκη που απάλλαξε η Βουλή δια των στρατηγημάτων του Μπένι. Γι αυτό σας λέω: ή να ελεγχθούν οι πάντες όσοι πέρασαν από το ΥΠΕΘΑ με πρώτο το Γιάννο και να σταλούν τώρα άλλοι εκατό μεγαλοσχήμονες του πασοκικού εσμού στο Κορυδαλλό ή απελευθερώστε τον ταπεινό ένοικο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Όχι άλλη υποκρισία!

ΥΓ. 1 Φαίνεται πάντως ότι και ακόμα και σήμερα κανείς εκπρόσωπος της εξουσίας δεν μαθαίνει τίποτε από το παρελθόν και από τους μόλις χτεσινούς προκατόχους του. Τα ρουσφέτια συνεχίζονται αδιατάρακτα μαζί με την προώθηση των δικών μας παιδιών. Κλασικό παράδειγμα η ΕΡΤ: αντί να επιβάλλουν αξιοκρατία, οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι διορίζουν με ποσόστωση τους κομματικούς τους φίλους προς δόξαν του νεποτισμού και της αδιαφάνειας.

ΥΓ. 2 “Ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα”, τραγουδάνε ακόμα στη Κρήτη. Γαμώ τους τουρκμεντζόγλου μου μέσα...

ΥΓ. 3 Επί προεδρίας του Απόστολου Κακλαμάνη, η Βουλή των Ελλήνων, διαθέτοντας άφθονο και ανεξέλεγκτο χρήμα, αγόρασε αφειδώς από αγγλικές δημοπρασίες..., πανάκριβους πίνακες και λοιπά έργα τέχνης! Μήπως θα έπρεπε σήμερα να τα πουλήσει, συνεισφέροντας κατ' ελάχιστον στη δραματική προσπάθεια του έθνους; Τι λέτε κύριε Μειμαράκη; Δεν ρωτάω ποιος συμβούλευε σχετικά τον τ. Πρόεδρο γιατί ξέρω. Η, πολύτιμη για την εξουσία, κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. (Πάντως, αν φύλαγαν τον Πικάσο οι τρεις χιλιάδες υπάλληλοι της Βουλής, τώρα θα είχε σωθεί).

ΥΓ. 4 Ο έτερος Κακλαμάνης, μετά την καταστροφική παρουσία του στο δήμο, ήθελε και τη γενική γραμματεία της ΝΔ. Ο Νικήτας ονειρεύεται να γίνει πρωθυπουργός! Όσο για τον νυν γ.γ. κ. Κεφαλογιάννη, θα τον συμβουλεύαμε λιγότερους βερμπαλισμούς και περισσότερη αποτελεσματικότητα.

ΥΓ. 5 Οι κωλοτούμπες του Βενιζέλου ξεπέρασαν και αυτές τον Καρατζαφέρη. Έτσι, το ανέκαθεν κυβερνητικό Βήμα στηρίζει πλέον αναφανδόν το κ. Σαμαρά μπας και σώσει τη παρτίδα. Εξάλλου για πόσο ακόμα θα είναι πρόεδρος ο Μπενίτο;




Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην "Αυγή" της 15/9.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

ANOIXTO ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΗΜΟΥ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ


Κύκλοι μαθημάτων σε τρεις θεματικές ενότητες.
Χώρος: Κλειστό Θέατρο Δημαρχιακού Μεγάρου Ηλιούπολης (Λεωφ. Σοφ. Βενιζέλου & Πρωτόπαππα)
Χρόνος: 1/10/12 – 31/10/12
Τα μαθήματα θα είναι δίωρα, μια φορά την εβδομάδα, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας (μικρό οδοιπορικό)
Εισηγητής: Δημήτρης Δημηρούλης, Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
5 μαθήματα


  1. 1/10/12, Δευτέρα, 19.00 – 21.00
Τι είναι η «ελληνική λογοτεχνία»; Η διαμόρφωση του Κανόνα.

  1. 8/10/12, Δευτέρα, 19.00 – 21.00
Εθνική ταυτότητα – Ελληνικότητα – Αισθητική και Ιδεολογία.

  1. 15/10/12, Δευτέρα, 19.00 – 21.00
19ος αιώνας: η περιπέτεια της αυταπάτης.

  1. 22/10/12, Δευτέρα, 19.00 – 21.00
20ος αιώνας: η πρόκληση του Μοντερνισμού.

  1. 29/10/12, Δευτέρα, 19.00 – 21.00
Δικτατορία – Μεταπολίτευση στην οθόνη της παγκοσμιοποίησης


Νεότερη Ελληνική Ιστορία
Εισηγητής Χαράλαμπος Μπαμπούνης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
5 μαθήματα

  1. 2/10/12, Τρίτη, 20.00 – 22.00
Νεότερη Ελληνική Ιστορία. Από τα Λαυρεωτικά στην ύφεση και στην πτώχευση του 1893.

  1. 9/10/12, Τρίτη, 20.00 – 22.00
Πολιτικές δυνάμεις και συνταγματικοί θεσμοί στη Νεώτερη Ελλάδα. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στον ελληνικό χώρο.

  1. 16/10/12, Τρίτη, 20.00 – 22.00
Τα γεγονότα του 1897 και το Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (1909). Η κρίσιμη δεκαετία του 1910 και ο Εθνικός Διχασμός.

  1. 23/10/12, Τρίτη, 20.00 – 22.00
Από το Μικρασιατικό πόλεμο στο Μεσοπόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση. Κράτος και κοινωνία στην Ελλάδα.

  1. 30/10/12, Τρίτη, 20.00 – 22.00
Η νεότερη ελληνική ιστορία σε εφημεριδογραφικές χιουμοριστικές (;) απεικονίσεις ή από την ιστορία του ελληνικού έντυπου σκίτσου.


Η Τέχνη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη
Εισηγητής Μάνος Στεφανίδης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
5 μαθήματα
  1. 3/10/12, Τετάρτη, 19.00 – 21.00
Από το Βυζάντιο στην Αναγέννηση και από την Κωνσταντινούπολη στη Φλωρεντία και στη Βενετία.
  1. 10/10/12, Τετάρτη, 19.00 – 21.00
Από τον El Greco στον Picasso. Η μυστική παράδοση της Ανατολής και ο Ευρωπαϊκός Μοντερνισμός.
  1. 17/10/12, Τετάρτη, 19.00 – 21.00
Από τον Caravaggio στον Bacon. Κάποια στοιχεία για την εικονογραφία της ωμότητας.
  1. 24/10/12, Τετάρτη, 19.00 – 21.00
Van Gogh - Ένας άγιος του Μοντερνισμού και η εποχή του.
  1. 31/10/12, Τετάρτη, 19.00 – 21.00
Ένα αίνιγμα που περιμένει την ερμηνεία του - Γιαννούλης Χαλεπάς.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Εις Χουν



Γεύση σταφυλιού
η θάλασσα δίπλα
η θάλασσα μακριά
να κοιμάται ο γάτος στα πόδια σου
κι ο ήλιος σκιές
να υφαίνει.

Έτσι είναι...
Πάντα, μα πάντα
η αιωνιότητα χτίζεται
τα μεσημέρια του καλοκαιριού
με τα χωμάτινα υλικά
του χειμώνα.

Τήνος 7/9/12

Οι εργολάβοι


Νύχτα ήρθαν, νύχτα έκοψαν τα κυπαρίσσια.
Την άλλη μέρα, η μέρα άλλους βρήκε τρόπους
να πενθήσει.


Τήνος, 5/9/12


ΥΓ. 1 Στον Τάκη Μενδράκο εις ανταπόδοσιν.

ΥΓ. 2 Και όπως είπαμε, αύριο Τρίτη οι εξετάσεις γίνονται κανονικά.

Ο Peter Stein στο αμφιθέατρο της φιλοσοφικής σχολής μιλάει για τη τέχνη και το θάνατο.

Καλώς ήρθε ο Σεπτέμβρης! Οι εξετάσεις θα γίνουν κανονικά!

Genève, 22 Αυγούστου 2012
Αναμνηστική πλάκα από την διαμονή του Καποδίστρια (1822-27) στην πόλη του Καλβίνου 

Αύγουστος, μπαρόκ φως που αντιστέκεται μέσα στον Σεπτέμβριο. Και μελτέμια που αν δεν αναζωπυρώνουν φωτιές, δροσίζουν τον Homo neopasokodemocraticus που ξιφουλκεί ακόμα στα νησιά. Μεταφέροντας εκεί τη νεύρωση της πρωτεύουσας. Τη διάθεση αρπαγής μιας φέτας γης για να καταστεί βίλα, τουτέστιν ατομικός παράδεισος. Έστω κι αν η γύρω φύση υποβαθμίζεται ανεπανόρθωτα από την εισβολή. Και το κάλλος όπως το έχτισε η συλλογική προσπάθεια προσβάλλεται ανεπίτρεπτα. Άνδρος, Τήνος, Πάρος, Νάξος, Μήλος γίνονται όλο και πιο πολύ Μύκονος. Η οποία πάλι έχει γίνει Γλυφάδα, Λούτσα και ολίγον από Εκάλη, χωρίς όμως τα δέντρα. Εξ άλλου τι να τα κάνεις τα δέντρα; Ούτως ή άλλως κάποτε θα καούν. Είναι θέμα χρόνου και κυβερνητικής πολιτικής. Άσε που είναι το καύσιμο το οποίο χρειάζονται οι νεοπασοκοδημοκράτες για να πάρουν τα πάνω τους. Ν’ ανοίξουν οι δουλειές δηλαδή πριν ανοίξουν οι κρουνοί τ’ ουρανού και αρχίσουν οι πλημμύρες των αναρχοαυθαιρέτων πλην πολυτελών, νέων συνοικιών. Εφόσον όλα και όλοι στην Ελλάδα διαβιώνουν στο κρίσιμο όριο ανάμεσα στο Νόμο και, προσέξτε, όχι την παρανομία αλλά τη μη εφαρμογή ή την αναστολή του Νόμου λόγω ανωτέρας (;) βίας. Θα ονόμαζα τη κατάσταση αυτή α-νομία και θα την όριζα ως το ουτοπικό εκείνο σημείο όπου νόμος, διατάξεις, υποχρεώσεις και ευθύνες αρχίζουν ακριβώς ένα μέτρο μετά από μας. Ούτως ή άλλως ο Έλλην έχει το πατροπαράδοτο δικαίωμα πριν να εφαρμόζει τον νόμο, να τον κρίνει πρώτα και, αν δεν τον βολεύει, να τον απορρίψει στηριζόμενος στην ισχύ ετέρου νόμου -και «εταίρας» διάταξης- που λέγεται «ωχαδερφετώρα» ή «δενβαριεσαιποιοςμαςβλέπει» και υπάγεται στο συνταγματικώς κατοχυρωμένο αξίωμα του «Σταρχιδισμού» και του «Δενγαμιέταιτώρα». Ούτως εχόντων των πραγμάτων που θα έλεγαν ο γίγας της σκέψης Αβραμό ή ο τιτάνας Ευθυμίου –τον αναφέρω για να ευθυμήσουμε λίγο- η κατάσταση είναι άκρως κωλοστριμωχτή (ο σχετικός πολιτικός όρος ανήκει στην μακαρίτισσα τη μανούλα μου). Που θα πει πως θα ξαναειπωθούν οι ίδιες ουρανομήκεις ανοησίες απ’ τα μπαλκόνια ή τηλεπαράθυρα ενώ οι ίδιοι βαρετοί και ανερωτικοί τύποι θα ζητήσουν τη ψήφο μας για να πραγματοποιήσουν, επιτέλους, το λειψανέβατο και αναιμικό από την αμαρτία του ανέμπνευστου, εργολαβικό όραμά τους. Το θέμα είναι αν εμείς θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τη ατομική επανάστασή μας. Περιφρονώντας τους νεοπασοκοδημοκράτες, το πελατειακό κράτος που εκπροσωπούν και το κράτος που θέλουν να μας κάνουν.


Δημοσιεύθηκε στους "4Τροχούς" τον Αύγουστο του 2007

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Εικονολόγιο: φωτογραφίες που τράβηξα φέτος

 Εξάρχεια, κοντά στο Βοξ, Ιούνιος.


Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, εγκαίνια της έκθεσης Monsters.
 Οι κότες-μπαλόνια ασχημονούν στο γλυπτικό περιβάλλον "Τα φαντάσματά μου" του Θόδωρου Παπαγιάννη.

 
Εστία Νέας Σμύρνης, Ιούλιος.
Άγνωστοι ασχημονούν ένα από τα πιο σημαντικά έργα της νεοελληνικής γλυπτικής, το μνημείο των νεκρών της Περγάμου του Βάσου Καπάνταη. 


 Γιάννης Κουνέλλης, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Μάιος.
Απ' τα λίγα πράγματα που άξιζαν φέτος.


Πάρκινγκ, Φειδίου και Χαρ. Τρικούπη, Μάιος.
Εμπρός στο στένσιλ, τύφλα να έχει το conceptual.


Βυζαντινό Μουσείο, Θόδωρος Παπαγιάννης, Ιούλιος.
Συνταρακτική η πορεία των νεκρών προγόνων μέσα από τη μήτρα του χρόνου.  
 

 Με βασάνισε όλο το καλοκαίρι αλλά το τελείωσα!
Τώρα γράφω ένα ημερολόγιο ανάγνωσης για το "2666" του Ρομπέρτο Μπολάνιο.


 Νεάπολη Κρήτης, Αύγουστος
Όταν η Χρυσή Αυγή εμπνέει ακόμη και κρατικούς οργανισμούς σε πατριδοκαπηλικές παπάρες.
 (Επειδή συνεχώς χάνουμε γαμώτο).


 Ferdinand Hodler, Lac de Thoune, 1910 περ..
 Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, Γενεύη.
Ένας Ελβετός Παρθένης πιο επικός και πιο εξωστρεφής.


 Felix Vallotton, La Haine, Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, Γενεύη, Αυγουστος.
Οξυδερκές, ζωγραφικό σχόλιο ως προς τις σχέσεις των δύο φύλων.


Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, Γενεύη, Αύγουστος.



 Nam June Paik (1932-2006).
Το ενδιαφέρον με τη μοντέρνα τέχνη είναι πως εκτός από τον Βούδα ή την τηλεόραση, και ο ανεμιστήρας αλλά και ο φύλακας γίνονται, προς στιγμήν, έργα. Αρκεί να έχεις χιούμορ.



Markus Raetz, Metamorphose I,1990. Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας, Γενεύη, Αύγουστος.
Ένα πολύ ευφύες γλυπτικό σχόλιο σχετικά με τον Beuys, το λαγό και τις αντι-δράσεις του. Επειδή τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται.



 

Bologna, Piazza del Nettunio, 28 Αυγούστου, πρωί και βράδυ.
Το γλυπτό του Gian Bologna και η σχεδόν σαρκωμένη σκιά του στο Palazzo dei Notai.
  

Palazzo dei Notai, εκατοντάδες φωτογραφίες πατριωτών εκτελεσμένων από τους Ναζί. Η σύνθεση εκτός από τον Boltanski, ποιόν άλλον Έλληνα γνωστό εικαστικό σας θυμίζει; Ο ευρών κερδίζει αναδρομική στο ΕΜΣΤ.