Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Κι άλλα βομβίδια


  • Καταλάβατε τώρα Τήνιοι τι εννοούσα λέγοντας πως ο Τσόκλης, ο Φυντανίδης και ο Ρουμελιώτης -ο παραλίγο πρωθυπουργός ντε- κάνουν μεταφυσικό κακό στο νησί;
  • Επειδή πρόκειται για το κυρίαρχο δήθεν της avant-garde αισθητικής και του αριστερού φαίνεσθαι που έχει ξετινάξει τη μπάνκα της πατρίδας.
  • «Πατριώτες» κατά δήλωση, συνεπείς μόνο με τις πλάτες των άλλων και βασικοί πυλώνες του συστήματος που μας έφερε ως εδώ.
  • Εκατομμυριούχοι μεν αλλά υπεράνω πόθεν έσχες -δηλαδή πόθεν αίσχος.
  • Αχ Μάγια, τι ψηφίζεις στη βουλή που δε θα ξαναδείς. Τα πάντα όλα μια μωροφιλοδοξία.
  • Ευτυχώς που αυτή η κοινωνία της μούρης και η δημοκρατία των δήθεν κάπου εδώ τελειώνει οριστικά.
  • Ένας ένας αποκαλύπτονται, ένας ένας εκπίπτουν οι τέως μύθοι, εκατοντάδες περιμένουν στη σειρά, δε θα πλήξουμε ούτε το 2012!
  • Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος, Κουλούρης, Χρυσοχοΐδης, Forrest ΓΑΠ, Κωστάκης, Βουλγαράκης, Αλογό, Αβραμό είναι πρώην κύρια ονόματα που σήμερα κατάντησαν τα πιο σύντομα πολιτικά ανέκδοτα.
  • Να γελάγαμε κιόλας! Σ' αυτόν τον τόπο της διαρκούς μελαγχολίας.
  • Ιδού οι γυναίκες του Γιωργάκη του Μεγαλοδύναμου που κατασκεύασε υπάρξεις φτύνοντας στο χώμα: Άντα, Φώφη, Μαριλίζα, Άντζελα, Άννα, Μάγια, Μιλένα, Μπιρμπίλη. Να μην ξεχάσω και την απίθανη τέως υπουργό Τζάκου (τζάκια και ξυλόσομπες τουρλού-τουρλού, η αισθητική των Πασόκων).
  • Τώρα όλος αυτός ο θίασος τι θα απογίνει; θα μπορούσε να ανεβάσει το έργο της Αγκάθα Κρίστι «Εννέα γυναίκες κατηγορούνται».
  • Και μάλιστα σε μετάφραση Νίκου, του αδελφού συγγραφέα -ελέω Θανάση Νιάρχου- που διευθύνει τον Forrest ΓΑΠ από τα παρασκήνια.
  • Τώρα όμως αυλαία, γέλια, χειροκροτήματα και... τον σκηνοθέτη! (τι κι αν για όλους εμάς το δράμα συνεχίζεται).

Δανίκες





Τόσα κείμενα μονομιάς, τόσα λόγια! Πόσο θα χαιρόταν αν τα διάβαζε όταν τόσο πολύ τα περίμενε και του τα στερούσαν. Όλη η ανυπόφορη δηλαδή μιζέρια του ελληνικού σινεμά, τύπου Δανίκα. Της άτεγκτης κυρα-δασκάλας που τα ξέρει όλα, που βάζει εύκολα μηδέν αλλά ποτέ δέκα με τόνο. Η επίδειξη της εξουσίας βλέπετε. Ή μάλλον η τσιγκουνιά της ψυχής που είναι χειρότερη από την τσιγκουνιά της τσέπης. Η ζήλεια τελικά εμπρός σε ένα ταλέντο που λάμπει, που σε ξεπερνάει και ίσως γι αυτό είναι τόσο εκτεθειμένο, τόσο ανυπεράσπιστο. Τον Αγγελόπουλο, μας τον έμαθαν οι ξένοι, τον θαυμάσαμε επειδή εκείνοι τον αποθέωσαν χωρίς να τον καταλάβουμε ποτέ. Εφόσον εμάς ποτέ δε μας ενδιέφερε αληθινά το δράμα της Ιστορίας και των υποκειμένων της, ο τρόπος του Μύθου να γίνεται καθημερινότητα. Εμάς τους χαροκόπους των ανεκδότων, τους λάτρεις των κουτσομπολιών και τους «εραστές» του ωραίου, του μεγάλου, του διακοσμητικού. Των μανιακών με το happy end, καλά και σώνει. Που βάζουμε τον Picasso στην αποθήκη επειδή είναι άσχημος, φως φανάρι, και ξεχνάμε αμέσως την απώλεια του ανακουφισμένοι. Όπως θα συμβεί και με τον Θόδωρο όταν θα κοπάσουν οι επικήδειοι. Τελικά έχουμε μόνο ό,τι μας αξίζει. Ο Θόδωρος μαζί με τον Κονδύλη, τον Κανιάρη, τον Κουνέλλη, τον Τερζόπουλο. Οι πρώτοι και μάλλον οι μόνοι που κατήγγειλαν έγκαιρα τον κυρίαρχο λαϊκισμό και που αντιμετώπισαν την Ιστορία ως υλικό τέχνης εισπράττοντας αμηχανία ή και χλεύη. Μου έλεγε με πικρό χαμόγελο πως στην avant-première για τους κριτικούς της θρυλικής ταινίας "Ο Θίασος", τον χτύπαγαν όλοι στη πλάτη λέγοντας του: "H επόμενη σου προσπάθεια θα είναι επιτυχημένη". Ο Θόδωρος, ο ασύγκριτα εικαστικός, ο ποιητικότατος της εικόνας, ο ζωγράφος της ομίχλης, ο άμεμπτος του χιονιού και της βροχής, ο σημαιοφόρος των κόκκινων, ο απολογητής της σκιάς και του γκρίζου, ο σκληρός λόγω τρυφεράδας. Ένας Monet που το 1905 ενθουσιάζεται όταν ζωγραφίζει τη γέφυρα Waterloo στο Λονδίνο σχεδόν αόρατη, πνιγμένη στα διάφανα λευκά και τα βιολέ! Ο Αγγελόπουλος, τα καδραρίσματα του οποίου φέρνουν στο νου τον Degas, τον Whistler, τον Miklós Jancsó, τον Tarkowsky, τον Balthus. Ο Θόδωρος του πιο υποβλητικού, του πιο υπαινικτικού σινεμά για τη φόρμα του οποίου, ξεπερνώντας όλες τις θεμιτές ή αθέμιτες αντιρρήσεις, ισχύει ο,τι έλεγε ο Cézanne για το Monet έναν αιώνα πριν: “ Ήταν μόνο ένα μάτι. Αλλά τι μάτι!” Τι να μας πούνε τώρα οι Μαρίκες, οι Λιλίκες και οι Δανίκες…

Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας.


  • Οι άνθρωποι ξεβρακώνονται μόνοι τους. Το σύστημα αυτογελοιοποιείται γελοιοποιώντας παράλληλα όσους τόσα χρόνια το στήριξαν, ψηφίζοντάς το.
  • Εννοώ τον κυρίαρχο λαό βεβαίως.
  • «Λαός», η πιο χύμα έννοια και κοινωνιολογικά και πολιτικά και φιλοσοφικά. Σε βαθμό που ρομαντισμός και μαρξισμός να μπλέκουν τα μπούτια τους. (Με την καλή έννοια).
  • Ο Σημίτης που λέτε, αναστήθηκε από το πουθενά για να καταγγείλει το Μνημόνιο δυο χρόνια μετά την έλευσή του και να ψέξει τον Forrest ΓΑΠ ως ανίκανο. Τον άνθρωπο δηλαδή στον οποίο ο ίδιος έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής.
  • Το άκρον άωτον του πολιτικού αμοραλισμού και της ηθικής καταβαράθρωσης.
  • Ελπίζω πια να έχουμε καταλάβει ότι και ο Σημίτης υπήρξε το ίδιο ολέθριος σαν το Γιωργάκη και τον Κωστάκη.
  • Οι οποίοι αυτοδικαίως ξανά απέκτησαν τα υποκοριστικά που τόσο τους πάνε (πάναι babylino).
  • Το παρατηρήσατε; Ο κάθε πρώην πρωθυπουργός, ο κάθε πρώην υπουργός Οικονομίας είναι σήμερα ένας ανύπαρκτος. Ο «αόρατος άνθρωπος»...
  • Και βέβαια ουδείς βλέπει της φυλακής τα σίδερα. Βλέπεις ο λαός είναι μεγάθυμος.
  • Βγήκε και ο κυρ Χριστιανόπουλος στο μεϊντάνι, ενθουσιασμένος για τη σημασία που του δώσανε και παρότι δε ξέρει τίποτε και δε βλέπει τηλεόραση, μια χαρά τα χειρίζεται τα media .Καλύτερα κι απ' τον Κούγια.
  • Πέταξε λοιπόν τις βόμβες του στη Τσαπανίδου, την οποία θεωρεί ανάξια για να της μιλάει αλλά της μίλησε και μάλιστα την περιφρονεί ενώ, λογικά, δεν τη ξέρει εφόσον δε βλέπει τηλεόραση και δε διαβάζει εφημερίδες. Σωστός ο άνδρας!
  • Αν ήταν βέβαια κανένας φαντάρος, θα τον εκτιμούσε περισσότερο (Βρε καυλώστον!)
  • Η Τσαπανίδου πάλι, εμβρόντητη, έβαλε τα κλάματα από υστερία επειδή άκουσε έναν λόγο που δεν ήταν προκατασκευασμένος ούτε προσαρμοσμένος στις διανοητικές αντοχές του Πορτοσάλτε.
  • Ο λόγος ενός ποιητή αποδεικνύεται μέσα στη γενικότερη μιζέρια αντιτηλεοπτικότατα τηλεοπτικός. Σε σας μιλάω κ. Διαμαντάκου μου.
  • Ο κυρ Ντίνος που λέτε, από όλες τις ιδιότητες του ινδάλματός του, του Καβάφη, πήρε μόνον δύο. Και μ’ αυτές πορεύεται αθώος (;) στον κόσμο των μετρίων οι οποίοι και τον αποθεώνουν όταν δεν τον λυπούνται ως ακίνδυνο.
  • Η μία είναι η ακατασίγαστη κακία.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΙΡΑΙΕΙΣ




Κείμενο που προλογίζει την έκθεση “ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ”, Οι Πειραιώτες εικαστικοί για τη γενέτειρα τους πόλη. 30/1 έως 9/3/2012. Αίθουσα τέχνης “Γαία”, Αλκιβιάδου 103, Πειραιάς.


Τον Πειραιά ανέκαθεν διέκρινε διαφοροποιημένη κοινωνιολογική σύσταση σε σχέση με την Αθήνα. Το ιδιαίτερο αυτό ταξικό στοιχείο, εμείς του λιμανιού εκείνοι οι αστοί, μπόλιαζε τους Πειραιώτες με ένα ιδιάζον αίσθημα αξιοπρέπειας και τους έκανε να υπομένουν στωικά τον παραγκωνισμό τους υπέρ του κλεινού άστεως ή την απορρόφηση απ' αυτό του όποιου τους καλλιτεχνικού δυναμικού. Έτσι θα ήταν ρομαντική υπερβολή αν μιλήσουμε για εντόπια σχολή, ή για κάποια καλλιτεχνική ομάδα. (Μόνη εξαίρεση ίσως υπήρξε ο Βολανάκης και οι μαθητές του, γόνοι ως επί το πλείστον εφοπλιστικών οικογενειών στις αρχές του αιώνα). Οφείλουμε όμως να αναφερθούμε σε αρκετές ατομικές περιπτώσεις, από τις σημαντικότερες πράγματι της νεοελληνικής τέχνης, και για μιαν αφόρητη νοσταλγία που καλεί πάντα τους Πειραιώτες ζωγράφους στη γενέθλια πόλη.
Η πληθυσμιακή σύσταση του Πειραιά διαμορφώθηκε μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την απετέλεσαν συμπαγείς προσφυγικοί πληθυσμοί, επήλυδες των γύρω νησιών ή του παράλιου Μωριά, που έρχονταν εδώ προς άγραν καλυτέρας τύχης. Οι πληθυσμοί αυτοί, βιομηχανικοί εργάτες ή ναυτικοί, έδιναν στις συνοικίες του εκείνο το έντονο χρώμα, αυτή την ιδιότυπη ποιοτική ατμόσφαιρα, τίποτε το επίπλαστο ή αρρωστημένο αλλά κάτι αδρό και άμεσο που μόνο ο Τσαρούχης μπόρεσε να εκφράσει στα νεανικά του έργα.
Στα καφενεία του Πασαλιμανιού ή στις ταβέρνες της Πειραϊκής και της Δραπετσώνας, στα καπηλειά της Κοκκινιάς και του Ρέντη, στους κήπους εμπρός από το μεγάλο λιμάνι, στον Προφήτη Ηλία και στο Τουρκολίμανο κινούνταν κάποτε – σήμερα ίσως πολύ λιγότερο – ένας κόσμος δυναμικός, εορταστής, ανήσυχος βαθιά ερωτικός. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο που εκόμισε ο Πειραιάς εις την τέχνην: ένα καλλιτεχνικό χρώμα, μιαν ατμόσφαιρα με έντονα λαϊκό μύρο, ένα κράμα νοσταλγίας για εκείνο το ταξίδι, για εκείνο το ταξίδι που δεν πραγματοποιείται ποτέ και για μιαν επιστροφή που συνεχώς αναβάλλεται.
Θυμάμαι μικρός πόσο με εντυπωσίαζαν τα χαμόσπιτα της γειτονιάς μου, στα Ταμπούρια και τη Νίκαια, που παρόλη τη φτώχεια τους είχαν στα στηθαία των ταρατσών ή σε ειδικές κόγχες των προσόψεών τους, πήλινα εκμαγεία κλασικών αγαλμάτων – τον Απόλλωνα μουσηγέτη, την Αθηνά του Φειδίου και άλλα. Όλα αυτά ήσαν δείγματα μιας μικροαστικής υπερηφάνειας που δεν υπάρχει σήμερα.
Ο Πειραιάς ανέκαθεν έσφυζε από καλλιτεχνικές ανησυχίες και τον συνείχε σαφώς αντιακαδημαϊκό, προκλητικό πνεύμα, με την μόνη διαφορά πως σπάνια κάποια επίσημη αρχή ή τοπική εξουσία διεκδικούσε τις ανησυχίες αυτές. Εκμεταλλευόμενη αυτή την αιρετική διάθεση, η Αθήνα συνήθως χωρίς ιδιαίτερο κόπο, απορροφούσε δια παντός κάθε Πειραιώτικη ικμάδα, και τότε και τώρα...
Η έκθεση λοιπόν αυτή περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο διαπρεπείς Πειραιώτες καλλιτέχνες, αρκετοί των οποίων ήσαν δάσκαλοι και πρυτάνεις στην Σχολή Καλών Τεχνών όπως ο Τέτσης, ο Μαυροΐδης, ο Κοκκινίδης, έχοντας σημαδέψει με το έργο τους την νεοελληνική ευαισθησία.
Επίσης θα σταθεί στη νεότερη γενιά που ευδοκίμως παίρνει τη σκυτάλη: στον Αχιλλέα Δρούγκα, στην Ηρώ Κανακάκη, στον Σταύρο Ιωάννου, στον Ηρακλή Παρχαρίδη, στον Στέφανο Δασκαλάκη, στον Βαγγέλη Διονά, στον Γιάννη Μετζικώφ. Τέλος, της έκθεσης συμβολικά προΐσταται μια “ηρωική” φιγούρα του Γιάννη Τσαρούχη, ένας εμβληματικός νέος που ισορροπεί ανάμεσα στον αισθησιασμό της νεότητας του και στην μελαγχολική συνείδηση της, πως ο χρόνος όλα τα γερνάει, πως ο χρόνος είναι, τελικά, κρίμα!
Κυρίως όμως η έκθεση αυτή θέλει να υπογραμμίσει την έλλειψη εικαστικής ζωής που καθιστά τον Πειραϊκό λαό μη αυτάρκη. Ελλείπουν οι εκθεσιακοί χώροι, οι ουσιαστικές πρωτοβουλίες, οι οργανωμένες εκδηλώσεις που θα ενημερώσουν το ευρύτερο κοινό και θα δώσουν αληθινές διεξόδους στο καλλιτεχνικό μας δυναμικό. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι επίσης η Δημοτική Πινακοθήκη χρειάζεται ριζική ανανέωση και – κυρίως – απαλλαγή από την ανέχεια που την ταλανίζει τόσα χρόνια. Χρειάζεται ένα καινούργιο όραμα, τόσο απλά.
Αυτή η έκθεση ας αντιμετωπιστεί ως μια προσπάθεια επί του παρόντος για την αρχική κωδικοποίηση του δυναμικού του Πειραιά. Μια οφειλόμενη τιμή στην Πειραιώτικη δημιουργία.
Στο μέλλον όμως οφείλουμε όλοι – φορείς και ιδιώτες – να πραγματώσουμε πολύ περισσότερα “για χάρη του Πειραιά”.
ΥΓ. Γύρω μου προσκυνημένοι καλλιτέχνες, παράγοντες, άνθρωποι με θέση ή κύρος που ξέρουν την αλήθεια, που συνειδητοποιούν το τέλμα αλλά που όμως σιωπούν από υστεροβουλία ή φόβο. Η πιο ηρωική τους πράξη, ν' απονείμουν εκ του ασφαλούς εύσημα στο έργο τους ή και να βλασφημήσουν εντύπως δια το θεαθήναι. Μόνο μέχρις εκεί. Κατά τα άλλα, το αγχωτικό κυνήγι του χρήματος ο μόνος τους στόχος και η ακηδία για ό,τι υπερβαίνει την επικράτεια του αφαλού τους. Η ευθύνη τους μεγαλύτερη από εκείνη των πολιτικών. Εξάλλου από τους πολιτικούς δεν απαιτούμε να ονειρευτούν αλλά να αφουγκράζονται όσους ονειρεύονται. Ο μισονεϊσμός, η παντοδυναμία των μέτριων ή των ηλιθίων και η βαθύτατη συντηρητικότητα αυτής της κοινωνίας είναι τα πιο δυσοίωνα προανακρούσματα για το μέλλον που ήρθε ήδη. Κι εγώ βαρέθηκα τις μεμψιμοιρίες.

Μόνο που να, το κόασμα των βατράχων στο βούρκο, διώχνει τους αετούς... Πιο πολύ από τους καλλιτέχνες με ενδιαφέρουν, κατά βάθος, όσοι ζουν κατά τέχνην.

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ



Μισερά, μίζερα όντα μας έπλασες Κύριε, Δόξα Σοι!
Κάτι ήξερες, κάπως προνόησες Πάνσοφε
Κάπου στόχευε ασφαλώς το Μέγα Σου Έλεος
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας
Μισές χαρές, μικρές μόνο ευτυχίες αντέχουμε
Το απόλυτο είναι η πιο άχρηστη λέξη
Σε όλες μας τις εγκυκλοπαίδειες
Η πιο αχρείαστη. Αλληλούια! Δόξα Σοι Κύριε
Γιατί έστω και μια μόνο σταγόνα του
Και η πιο μηδαμινή του ρανίδα, του απόλυτου,
Ικανή θα ήταν να μας εξοντώσει
Να ισοπεδώσει ό,τι χιλιετίες τώρα μας συντηρεί
Ό,τι τη θνητότητά μας παραμυθεί: εκείνο το απίθανο
Το τάχα «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών».

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Το kitsch και πώς να το λατρέψετε

Αυτό που κυριαρχεί χρόνια στην Εθνική Πινακοθήκη είναι το kitsch ως αισθητική επιλογή, με την κ. Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα αρχιέρειά του. Το πλέον, όμως, ανησυχητικό -τουλάχιστον για όσους έχουν την αφέλεια ν' ανησυχούν- είναι πως μ' αυτό το kitsch μια ολόκληρη κοινωνία βολεύεται και εφησυχάζει. Έτσι νομιμοποιημένο και "αισθητικό", το kitsch διαπερνά την τέχνη, τους εκπροσώπους και την αγορά της, κατακλύζει τα ΜΜΕ ή την τηλεόραση και φτάνει στα κράσπεδα του Κοινοβουλίου, στον πυρήνα της πολιτικής.
Το kitsch γίνεται εντέλει ο μέγιστος πολιτικός συμβολισμός, γίνεται πολιτικός ρόλος. Εκεί ακριβώς οφείλεται η διαιώνιση της θητείας της κ. Λαμπράκη, εκεί αποδίδω πως ακόμη βρίσκεται στο απυρόβλητο και πως τα συνήθως κανιβαλικά ΜΜΕ δεν την έχουν αγγίξει. Είναι, βλέπετε, σαρξ εκ της σαρκός τους.
Με τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης δεν έχω τίποτε προσωπικό, όπως δεν έχω τίποτε προσωπικό με τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος τη διόρισε, ή με τον αείμνηστο Λαμπράκη που τη στήριζε. Οι διαφωνίες μου είναι αισθητικές, δηλαδή πολιτικές, και πάντα τις εξέφραζα δημόσια όταν ακόμη ήμουν υφιστάμενός της, συχνά διωκόμενος. Όμως τώρα το θέμα μας δεν είναι η κ. Λαμπράκη ούτε η καριέρα της που λήγει άδοξα και εν μέσω ορυμαγδού (είναι το μόνο σόου στο οποίο δεν πρωταγωνιστεί. Οι κάμερες είναι ανοιχτές, αλλά εκείνη άφαντη!).
Το θέμα μας είναι το kitsch ως χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης εποχής, αυτής της Μεταπολίτευσης, και ως σήμα κατατεθέν μιας κοινωνίας που καλύπτεται από ρόλους και περσόνες αλλά όχι από πρόσωπα. Επειδή "ρόλος" είναι ο Άδωνις υπουργός, ρόλος είναι η "φιλάνθρωπη" είδηση με την οποία τελειώνει κάθε βράδυ το Mega, ρόλος ο βαρυαλγών και εκτίων ποινή για χάρη της πατρίδας κ. Βενιζέλος, ρόλος ο γενικός διευθυντής του κρατικού ραδιοφώνου που γίνεται εξώφυλλο στη "Ραδιοτηλεόραση".
Το kitsch είναι εδώ, εύχαρι και κυρίαρχο για να μας πει πως "όλα πάνε καλά" -η συνήθης μεταμοντέρνα συνθήκη- ενώ δεν πάνε. Κι είναι σφάλμα της Αριστεράς που, ενώ έχει άποψη για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, δεν έχει εξίσου μαχητική και ανατρεπτική άποψη για την Εθνική Πινακοθήκη, την ΕΡΤ ή το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Που αποδέχεται οι διευθυντές τέτοιων θεσμών να διορίζονται από τον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού και να μην προκηρύσσονται οι θέσεις τους μέσα από ανοιχτές διαδικασίες και με εκδήλωση διεθνούς -γιατί όχι;- ενδιαφέροντος.
Οφείλουμε, λοιπόν, πρώτα να θωρακίσουμε τα μουσεία μας κι έπειτα να τα καταστήσουμε ανταγωνιστικά σε σχέση με το παγκόσμιο μουσειολογικό γίγνεσθαι. Αντίθετα, εμείς τ' αντιμετωπίζουμε σαν γκαλερί ή χώρους κοσμικής επίδειξης της εγχώριας νομενκλατούρας. Γι' αυτό και είναι "βαρετά" ή "αντιπαθή" στους νεότερους και γι' αυτό δεν ανταποκρίνονται στον ευρύτερο παιδαγωγικό τους ρόλο. Σ' έναν τόπο όπου κυριαρχούν η ημιμάθεια και το δήθεν -όπου ακόμη και ο θεσμός του πρωθυπουργού είναι τελικά ένας ρόλος- δεν είναι διόλου περίεργη η εξόφθαλμη υποβάθμιση των μουσείων -της βαριάς, πολιτιστικής μας βιομηχανίας- εκ μέρους της πολιτείας. (Φαντάζομαι ότι στο μέλλον ο βουλευτής κ. Βελόπουλος θα εποφθαλμιά το ΥΠΠΟ λόγω του ιδεολογικού του βάρους).
- Και ο Πικάσο; Γιατί δεν ήταν τόσα χρόνια αναρτημένος στα μόνιμα εκθέματα; Γιατί αυτό το έργο - προσφορά στην Αντίσταση των Ελλήνων υπήρξε αποσιωπημένο και ανενεργό; Μα επειδή είναι "άσχημο", επειδή είναι ένα έργο επιθετικό, ένα έργο διαμαρτυρίας που φτιάχτηκε για να ενοχλεί κι όχι για ν' αρέσει. Και η αισθητική του kitsch που πρεσβεύει η Εθνική Πινακοθήκη πλειοδοτεί μόνο σε "κάτι το ωραίον"! Στην τέχνη υπάρχουν όμως έργα που καλύπτουν τη συλλογική μας ανάγκη για εύκολη συγκίνηση και για τα δάκρυα των "ευαίσθητων" και έργα που φτιάχτηκαν για να υπερασπιστούν τα δάκρυα της οδύνης και για να ενοχλήσουν όσους τα προκάλεσαν. Τόσο απλά.
Υπάρχει μια τέχνη διακοσμητική, που γοητεύει τους χορτάτους και τους εφησυχασμένους, και μια τέχνη που καταγγέλλει και ονειρεύεται. Που αμφισβητεί και αυτοαμφισβητείται. Που είναι καχύποπτη και δεν θέλει να καταστεί προϊόν πολυτελείας, γέρας και κοινωνικό status στα χέρια των νεόπλουτων. Που αποτελεί μέσο αυτογνωσίας και κλειδί για να προσπελαθούν τα μυστήρια της ύπαρξης.
- Αν η τέχνη μπορεί να είναι κάτι τόσο γοητευτικό και διεισδυτικό μαζί, επιτρέπεται να τη συγχέουμε με το επιπολάζον, αισθητικό kitsch και τα πολιτικά παράγωγά του;
ΥΓ. 1.: Η απώλεια του Πικάσο που εξυμνεί τη συμμετοχή των Ελλήνων στον πανευρωπαϊκό αντιφασιστικό αγώνα αποκτά και μιαν άλλη, συμβολική διάσταση αυτή τη στιγμή που ένα τμήμα της ευρωπαϊκής ελίτ επιχειρεί να καταστήσει την Ελλάδα πιόνι της. Ποιος δεν το βλέπει;
ΥΓ. 2.: Αν το πολιτικό kitsch πιστεύετε ότι εκπροσωπείται αποκλειστικά από τον Κουλούρη, τότε ζείτε ακόμη στην εποχή της Μεταπολίτευσης!

Η ΑΥΓΗ, 14/1/2012

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Βομβίδια Πολιτιστικής Αφασίας

  • Ρε παιδιά, τελικά, ο Χατζηνικολάου και ο Πάριος τα έχουνε; Επειδή κάθε Κυριακή κυκλοφορούν μαζί!
  • Ο ταλαντούχος κύριος Ριπλέϊ στην Ελλάδα λέγεται Παύλος Τσίμας. Τόσο γοητευτικά αθώος τόσο επικίνδυνα διαπλεκόμενος.
  • Απ΄ την άλλη πλευρά ο κωφάλαλος Κωστάκης και ο διερμηνέας του, το παιδί Κοττάκης. Η χαρά της αφέλειας και η αποθέωση της κουτοπονηριάς.
  • Εν το μεταξύ οι καβουρνιασμένοι της Πελοποννήσου και ο νεκρός της vodafone ακόμα περιμένουν τη δικαίωσή τους.
  • Διερωτώμαι επίσης ο Παπαδήμος υπάρχει στ΄ αλήθεια ή είναι εικονική πραγματικότητα, ένα item με γραβάτα και φωνή;
  • Δημοσιογράφος είναι εκείνος που μιλάει σοβαρά για τα πάντα ενώ δε ξέρει τίποτε στα σοβαρά.
  • Συμβουλή είναι εκείνο το ενοχλητικό πράγμα που λέγεται από τρίτους σε αυτούς που ήδη το ξέρουν και δεν γουστάρουν καθόλου να το εφαρμόσουν.
  • Έκλεψαν τον Πικάσο για να μην υπάρχει απόδειξη πως οι Ευρωπαίοι ευγνωμονούσαν κάποτε τους Έλληνες για τη προσφορά τους.
  • Το μεγαλύτερο show τέχνης με παγκόσμιο αντίκτυπο και η Μαρίνα να μη μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να λάμψει μπροστά στις κάμερες! Αδικία...
  • Ο Πικάσο εκλάπη επειδή ήταν “άσχημος”. Σε εμάς αρέσουν μόνο τα “ωραία” έργα όπως τα γυμνά κορίτσια της Φιλοπούλου.
  • Εξάλλου η κα. Λαμπράκη είχε δηλώσει κάποτε στον αποσβολωμένο ζωγράφο Τζον Χριστοφόρου: στην Ελλάδα δεν υπάρχει εξπρεσιονισμός.
  • Γελάει ποτέ η εξουσία; Ναι αλλά μόνο για να δείξει τα δόντια της.
  • Αφού έχουμε γεμίσει φιλάνθρωπους όπως λέει το Mega γιατί δεν κάνουν και κάτι για την έρημη την πατρίδα;
  • Τζάμπα μάγκες σε έναν δήθεν τόπο από όπου εξέλειπε το λαϊκό και μας έχει ξεμείνει μόνο η νεοπλουτίλα.
  • Αλλιώς : στην υγειά σας οι πεθαμένοι! (Γ. Βαρβέρης)
  • Άσχετο, δύστυχο δίστιχο: Έχεις πάρει έναν λόχο και με λες και βωμολόχο!
  • Βρε Μπουτάρη, βρε Αχιλλέα, βρε Κωστάκη, ποιος θα πληρώσει για τον εθνάρχη που στήσατε στη Θεσσαλονίκη;
  • Ντροπή σας βρε γιατί ως τώρα τον πλήρωσε μόνο ο γλύπτης που τον έφτιαξε, ο Πραξιτέλης Τζανουλίνος.
  • Κατά τ΄ άλλα τα ακριβοπληρωμένα κόμματα διατηρούν και ακριβοπληρωμένα ιδρύματα πολιτικής με ακριβοπληρωμένους αργόσχολους.
  • Και βέβαια πάντοτε κάποιος άλλος, άσχετος, πληρώνει το μάρμαρο!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Χιονονιφάδες από καλαμπόκι



Ξέρετε τι κοινό έχουν ορισμένοι πρυτάνεις των ΑΕΙ και ο Κίμων Κουλούρης; Όλοι τους αρνούνται να εφαρμόσουν το νόμο. Για αυτούς ισχύει το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”
Βέβαια αυτή η νοοτροπία της απόλυτης ανομίας και του “l’état c'est moi” χαρακτήριζε τους περισσότερους από τους Πασόκους ανέκαθεν. Αλλά και όσους βολεύτηκαν από αυτό το καθεστώς των “δικών μας” και των “άλλων”. Τα ΜΜΕ συνέβαλαν τα μέγιστα στην εδραίωση αυτής της ιδιότυπης νομενκλατούρας των προνομιούχων και των “θυμάτων”. Άσχετο: υπάρχει άραγε ο κ. Παπαδήμος, έχει σάρκα και οστά ή είναι η ιδιότροπη φαντασία, που θα έλεγε και ο Κόντογλου, ενός ταλαιπωρημένου λαού, μια ακόμα κατασκευή του Ιζνογκούντ-Βενιζέλου, ο οποίος θέλει να παρατείνει τη φθοροποιό δράση του στη χώρα μέσα από άλλες περσόνες; (Αυτά, φίλτατοι, είναι ανώτερα μαθηματικά ή μάλλον πολύ βαθιά ψυχολογία του βάθους και χαίρομαι που τα σκέφτηκα!)
Μια αναμφισβήτητη σταρ αυτού του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” υπήρξε και η κ. Λαμπράκη-Πλάκα. Ξεκίνησε την λαμπερή καριέρα της στη showbiz με το colpo grosso της πανελλήνιας εκστρατείας για την απόκτηση του “Άγιου Πέτρου” του δια χειρός Ελ Γκρέκο (βοήθειά μας). Τόμπολα! Ο πίνακας βέβαια ήτανε δευτεράντζα και σαφώς “μακιγιαρισμένος” όπως ωρυόταν σε όλους τους τόνους ο αείμνηστος Νίκος Κεσσανλής. Κολάκευε όμως τον εθνικό μας μύθο, πλειοδοτούσε τόσο στη Κρήτη όσο και στην παγκοσμιότητα και ήταν ό, τι έπρεπε για πανελλήνιες σταυροφορίες και για την ανάδειξη της Μαρίνας σε έναν θηλυκό Ελ Σιντ της πλάκας. Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια λοιπόν απόλυτης και προσωποπαγούς κυριαρχίας στην Εθνική Πινακοθήκη το πέρασμά της τελειώνει εκκωφαντικά με ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός: την κλοπή του Πικάσο, ενός εθνικού μας κειμηλίου! Είναι πραγματικά κρίμα όμως που σε αυτό το τελευταίο της show δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να λάμψει με τα περίφημα χαμόγελα και τα δάκρυά της εμπρός στα φλας των φωτογράφων και τις τηλεοπτικές κάμερες. Sic transit gloria mundi. Όταν όμως επέμενες φανατικά επί 20 χρόνια με γεροντικό πείσμα πως “le musée c'est moi”, ποδοπατώντας το οποιοδήποτε αντίλογο, δεν επιτρέπεται τώρα να κρύβεσαι με τέτοιο τρόπο. Επειδή τα δημόσια πρόσωπα, ιδιαίτερα τα υπερπροβεβλημένα, δεν εξαφανίζονται σαν τους αρουραίους εμπρός στο κίνδυνο ή τις δυσκολίες αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης κ. Απόστολος Μπότσος, η διευθύντρια κ. Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, επίσης η διευθύντρια συλλογών και μουσειολογικού προγραμματισμού κ. Όλγα Μεντζαφού έχουν κατά καιρούς διαπράξει καλλιτεχνικές ανοησίες αφήνοντας το μουσείο ανοχύρωτο και επενδύοντας μόνο σε δημόσιες σχέσεις και κοσμικότητες. Το πόρισμα του 2005 του κ. Λέανδρου Ρακιντζή σχετικά με τη δράση τους υπήρξε καταπέλτης άσχετα αν το έθαψε και δεν επέβαλε κυρώσεις ο τότε υπουργός πολιτισμού, ο πολύς κ. Βουλγαράκης. Όλοι αυτοί οφείλουν έστω και τώρα μιαν εξήγηση στον Ελληνικό λαό. Εκτός κι αν είναι κι αυτοί κωφάλαλοι όπως κάποιοι πρωτοκλασάτοι πολιτικοί κοινής τους ιδεολογίας οι οποίοι μιλούν τάχα μου off the record και μέσω αχυράνθρωπων-δημοσιογράφων, μελών της ΝΔ. Γι αυτό σας λέω: Είναι πολλή η κόπρος αδέλφια και ακόμα πιο πολλοί οι Αυγείες. Ηρακλή μόνο δεν βλέπω πουθενά αλλά απλώς την σκιά του Παπαδήμου. Ζούμε το δράμα του τόπου σαν σε σινεμά με τους πρωταγωνιστές να είναι απλώς ρόλοι. Το, δραματικό, σενάριο προβλέπει χιόνι και γι αυτό εδώ πέφτουν νιφάδες από καλαμπόκι.

ΥΓ. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Ο υπουργός να προκηρύξει τη θέση του διευθυντή της Πινακοθήκης και να υποβληθούν υποψηφιότητες με ανοιχτές διαδικασίες. Και βέβαια να μην διορίσει, σαν τον Καλιγούλα, το άλογο του πατρίκιο. Ή, έστω, τον ιπποκόμο.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

Ο Άγιος Πέτρος και το αφεντικό του.



του Μάνου Στεφανίδη

Οσο να εκτιμήσουμε τη ματαιότητα, όσο να εκποιήσουμε την τρυφερότητα, μας πήραν σβάρνα τα χρόνια.

Θωμάς Γκόρπας

ΝΑ Ο ΚΟΛΟΦΩΝΑΣ της μηντιακής φιλοσοφίας: «Γελοιοποιήστε τα σοβαρά και δραματοποιήστε τ' αστεία. Στο τέλος και οι πιο δύσπιστοι, και οι πιο καχύποπτοι θα υποκύψουν...». Θα έλεγα επίσης «ιδιωτικοποιήστε ακόμη κι ό,τι δεν ιδιωτικοποιείται μόνο και μόνο για να πληρωθούν, με την καλή έννοια, οι νεοφιλελεύθερες προφητείες σας». Όπως για παράδειγμα την Εθνική Πινακοθήκη της οποίας η μετατροπή σε ΝΠΙΔ προχωρεί ραγδαία, όπως με πληροφορούν αγωνιώντες συνάδελφοι. Μετά από 25 χρόνια παρουσίας σ' αυτό το μουσείο υποχρεώθηκα να υποβάλω πρόσφατα παραίτηση λόγω των υποχρεώσεών μου στο πανεπιστήμιο. Πικρία αλλά και ανακούφιση! Τα τελευταία δέκα χρόνια η διεύθυνσή της σε σύμπνοια με το ΥΠΠΟ με είχαν τοποθετήσει σε σιωπηρή αργομισθία. Αφορμή τα προκλητικά μου, λέει, κείμενα, ουσιαστικός λόγος η όχληση από την κριτική, τεκμηριωμένη ελπίζω, που ασκούσα. Σιγά σιγά αποκόπηκα με αριστοτεχνικό τρόπο από τις εκθέσεις ή τις εκδόσεις του Ιδρύματος. Βλέπετε, στον τόπο μας, ό,τι κι αν λέγεται, δεν είναι ακόμη αποδεκτή η διαφορετική άποψη, ενώ η ανθρωποφαγία παραμένει στην καθημερινή πρακτική εκείνου που ασκεί εξουσία. Αν η εξουσία μάλιστα σχετίζεται με την τέχνη, ακόμη χειρότερα. Τότε ο κανιβαλισμός αισθητικοποιείται.

Στο μυαλό μου πια όλα παίρνουν έναν συμβολικό χαρακτήρα. Με Καραμανλή μπήκα στην Πινακοθήκη, επί Καραμανλή φεύγω. Τη στιγμή μάλιστα που το Μουσείο ετοιμάζεται να υποδυθεί ρόλους αγοράς και να ψάξει για managers. Κι όμως... Υπήρχαν λύσεις για να εξασφαλιστούν πόροι και να μειωθούν τα, όντως απαράδεκτα, έξοδα. Μόνο που ποτέ, κανείς ούτε το δ.σ. της Πινακοθήκης, ούτε η ηγεσία του ΥΠΠΟ, καταδέχτηκαν να συζητήσουν τις προτάσεις με τις οποίες κατά καιρούς τούς βομβάρδιζα. Να το πικρό αίσθημα που συχνά νιώθουν οι κατασυκοφαντημένοι, άλλωστε, δημόσιοι υπάλληλοι: ότι δηλαδή είναι ο τροχός μιας μηχανής που για ν' αξιοποιηθεί, πρέπει ν' αλλοτριωθεί ιδεολογικά ή υπαρξιακά. Η Πινακοθήκη έχει φύλακες, αλλά έχει προσλάβει και ιδιωτική security εταιρεία, αντιλαμβάνεστε με πόσο κόστος. Η Πινακοθήκη προβαίνει σε εκδόσεις αλλά δεν τις προωθεί σ' όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας ώστε ν' αποσβαίνυται η δαπάνη τους. Η Πινακοθήκη δεν οργανώνει παιδικά εργαστήρια, παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια ή τακτικές ξεναγήσεις ώστε να προσελκύει περισσότερο κοινό σε σταθερή βάση και να κόβει περισσότερα εισιτήρια. Απ' την άλλη, δικηγόροι και νομικοί έχουν ενσκήψει για να την σώσουν και να καταστήσουν τους θησαυρούς της ανταποδοτικούς, χωρίς πάντως να έχουν στοιχειώδη γνώση της ιδιαιτερότητός της, στοιχειώδη ευαισθησία ως προς τους εργαζομένους σ' αυτήν. Ανθρώπους συχνά με μεγάλη ενημέρωση και διάθεση προσφοράς.

Εδώ και καιρό η Πινακοθήκη δεν λειτουργεί ούτε ως εθνική ούτε ως Πινακοθήκη, αλλά μάλλον σαν ένας χώρος διασταυρούμενων πολιτικών και κοινωνικο-κοσμικών παιγνίων που ξοδεύει υπερβολικά με συζητήσιμο αποτέλεσμα και που ΔΕΝ προβάλλει την ελληνική τέχνη όπως έχει ιερή υποχρέωση. Δηλαδή μαθαίνοντας στον μέσο Έλληνα πως αυτή η τέχνη είναι κομμάτι της πατρίδας του, της κουλτούρας του, του εαυτού του. Παράδειγμα: ο παλιότερος σύλλογος φίλων της ΕΠΜΑΣ απαξιώθηκε για να δημιουργηθεί ένας καινούριος αποτελούμενος από νεοτατόπλουτους και grandes dames των Β.Π. Μιας ιδιωτικοποιήσεως, μύρια κακά νοοτροπίας έπονται. Ενώ το μεγαλειωδέστερο έργο της νεοελληνικής γλυπτικής, η «Μεγάλη Ονειρευομένη» του Χαλεπά, το σύμβολο του θήλεος που έχει μία και μόνη αποστολή, να ονειρεύεται, έχει χωθεί πίσω από το κλιμακοστάσιο του ημιορόφου. Όπως έχουν κλειστεί και τα υαλοστάσια της γέφυρας, η οποία συνδέει το πρώτο κτίριο της εισόδου με τον κεντρικό εκθεσιακό χώρο. Θυμάμαι πως η γέφυρα αυτή, δυναμικό στοιχείο της όλης αρχιτεκτονικής σύλληψης του μουσείου, έδινε στον επισκέπτη το πανόραμα του κήπου με τα γλυπτά μαζί μ' ένα αίσθημα ελαφρότητας και ελευθερίας.

ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αυτά πληρώνω! Κυρίως γιατί στο χώρο μου περισσεύουν οι σοβαροφανείς και οι δήθεν, οι ξεπουλημένοι και εκείνοι που αγωνιούν γιατί ακόμη δεν τους έγινε πρόταση (ξεπουλήματος). Οι άμοιροι και μουσικής και σάτιρας. Και οι έτοιμοι να κατασπαράξουν για να υπάρξουν, αναστρέφοντας ακόμη και τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Εφόσον στην Ελλάδα οι φελλοί βουλιάζουν με το πρώτο κύμα· Το κράτος όμως όφειλε ν' αναλάβει τις υποχρεώσεις του απέναντι σ' εκείνους τους θεσμούς που υπερασπίζονται την εθνική μνήμη. Αλλιώς, από παιδαγωγός γίνεται μπακάλης που έχει μάλιστα ως βίτσιο να θεωρείται και κουλτουριάρης. Τι είναι βίτσιο; Ν' ακούς φιλέτο και το μυαλό σου να πηγαίνει σε προνομιούχα οικόπεδα ή επιχειρήσεις υψηλής απόδοσης. Κι επιπλέον να θεωρείς τη σύγχυση ανάμεσα στη μεταφορά και την κυριολεξία, ποίηση. Απ' την άλλη, τα προσωπικά σόου και οι ηγεμονισμοί δεν ταιριάζουν σ' ερευνητικά κέντρα. Πόσο μάλλον που τέτοιας νοοτροπίας κλώνοι έχουν καταλάβει κι άλλα συγγενή μουσεία-μουσίτσες. Βλέπετε η Ν.Δ. έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας προς τους πολιτιστικάριους του παλιού καθεστώτος, με τις μεγάλες «επιτυχίες». Είπαμε: όποτε ακούτε πολιτισμός, να ξέρετε πως κάποιοι θα κερδίσουν πάρα πολλά απ' την ευλογία του. Ενιοι τσιφτετέλληνες. Αφού στις λεωφόρους Αταλάντων και Ζηλοφθόνων γωνία συνωστίζεται η καθ' ημάς ψευδο-πρωτοπορία. Α propos τι είναι 100 μεγαλομάνατζερ στον πάτο της λίμνης Ιωαννίνων; Μια καλή αρχή. Η εκδοχή του Αρκά είναι άλλη: Λέει ο Άγγελος στον δαίμονα: «Πιστεύω πως η θέση σου είναι στον πάτο της λίμνης». «Γιατί το λες αυτό;» «Γιατί στο βάθος είσαι καλός!».



Περιοδικό ON OFF - 25/09/2005
Ελευθεροτυπία

Η ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ



Και τώρα τι κάνουμε; Βρισκόμαστε σε μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας μας έχοντας φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο σχετικά με το πολιτικώς πρακτέον. Βιώνουμε ήδη το οξύμωρο, να αμφιβάλουμε αν πρέπει να κάνουμε ή όχι εκλογές. Δηλαδή αν πρέπει να εφαρμόσουμε την κορυφαία συνθήκη της Δημοκρατίας ή αν οφείλουμε να πορευτούμε με ένα είδος κοινοβουλευτικού Διευθυντηρίου ή με κάποιον Κινγκινάτο υπό θεσμικό μανδύα ώσπου να ξεπεράσουμε το τέλμα και έπειτα βλέπουμε. Κυριότερος κίνδυνος, λένε, είναι οι τυχόν εκλογές να λειτουργήσουν ως πρόσχημα για τη διαιώνιση του αποτυχόντος και σεσηπότος μοντέλου εξουσίας. Επειδή... είναι οι πολιτικοί, ηλίθιοι, που υπονομεύουν τη πολιτική λειτουργία προσπαθώντας να κερδίσουν τον, οριστικά, χαμένο καιρό. Κι είναι οι τρέχοντες πολιτικοί που επιζητούν την διαιώνισή τους μέσα από τις κάλπες. Εφόσον δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για ζύμωση και για ανατροπές ώστε να εκκολαφτεί το καινούριο, και εφόσον η αριστερά επιμένει στην τακτική του “κομμένου σαλαμιού” για να θυμηθούμε τα Γκράμσι. Εφόσον δηλαδή θέλει, η αριστερά, όχι να κερδίσει αλλά να μη χάσει, τρομάζοντας ακόμα και να ονειρευτεί την ανατροπή του μικροκομματικού, του πελατειακού μας status quo. Και για αυτό υιοθετεί έναν ανώδυνο, παρά την επιθετικότητα του, βολονταρισμό αντί να προωθεί εφικτές όσο και οδυνηρές, πολιτικές λύσεις. Αν δεν βάλουμε τα χέρια στα σκατά, σύντροφοι, δεν θα φύγουν ούτε ο Αυγείας ούτε η Κόπρος του. Αλλά για ένα τέτοιο θέμα χρειάζονται Ηρακλείς και όχι Επιμηθείς σπεκουλαδόροι με ξύλινη γλώσσα και κοντραπλακέ μυαλό. Απαιτούνται άφθαρτοι και αποφασισμένοι ηγέτες και όχι διαχειριστές της εξουσίας ή παιδιά του κομματικού σωλήνα και γνώστες της οικονομικο-μηντιακής διαπλοκής. Όπως πχ ο κ. Βενιζέλος - που εκτελεί και αυτός ποινή σαν τον Πολύδωρα, αν ενθυμήστε - ή ο Χρυσοχοΐδης, ο βραβευμένος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών κι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τελευταίος στο τόπο πόσο ηλίθιος είναι ο Γιωργάκης. Τέτοιος γάτος! Τον Γιωργάκη τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν κατά καιρούς αποθεώσει κάποια εκατομμύρια συμπολιτών μας, αγνοώντας τα βάρβαρα, αφελή ελληνικά του, προϊόν μιας νηπιώδους πολιτικής σκέψης γεμάτης από αφόρητες κοινοτοπίες.
Εκλογές λοιπόν τώρα όπως θέλουν οι Σαμαράς - Καρατζαφέρης ή εκλογές με τη λήξη θητείας της παρούσας βουλής που υπερψήφισε τη λύση Παπαδήμου; Στηρίζουμε τον εκλεκτό του διεθνούς τραπεζικού συστήματος για να μας βγάλει από το δημοσιονομικό αδιέξοδο ή τον πολεμάμε σαν ταξικό εχθρό και τοποτηρητή ξένων συμφερόντων; Προσέξτε, η απάντηση δεν πρέπει να είναι ιδεολογική αλλά πολιτική. Κι αλίμονο σε όσους που ενώ υποκρίνονται τους πολιτικούς, δεν βλέπουν μακροπρόθεσμα ή, σ' αυτή την αμείλικτη, παγκόσμια συγκυρία, ονειρεύονται εδώ και τώρα κομμούνες και λαϊκές εξεγέρσεις. Επειδή πρόκειται για τον τόπο μας που βουλιάζει, ηλίθιοι, και όχι για κάποια ακόμα επαναστατική άσκηση επί χάρτου. Και επειδή στην Ιστορία δεν υπάρχουν μόνο οι αντικειμενικοί στόχοι αλλά τα δρώντα υποκείμενα. Με τις αδυναμίες, τις υστεροβουλίες και τις παθογένειες τους. Πού είναι σήμερα οι “αγανακτισμένοι”(προφανώς με τις παλαιότερες επιλογές τους) ή οι “δεν πληρώνω” (παρ' ότι χρωστάω), παρ' ότι χρωστάει το κράτος, τουτέστιν εμείς, μας αρέσει δεν μας αρέσει, και αυτό το δίλημμα απαιτεί πολιτική και όχι ιδεολογική διαπραγμάτευση. Όταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, καληώρα – ή μάλλον κακή ώρα – επωφελούνται οι ισχυρότεροι και υποφέρουν οι ασθενέστεροι. Το είπε ο Μαρξ! Το υφίσταται σήμερα η Ελλάδα με τους 20% ανέργους, με τους χιλιάδες άστεγους, με πολυάριθμα κοινωνικά στρώματα να περιθωριοποιούνται ραγδαία με τη χειροπιαστή φτώχεια και την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια.
Το να μείνουμε στο ευρώ ή το να γυρίσουμε στη δραχμή δεν είναι φιλοσοφικό δίλημμα, είναι πολιτική απόφαση που πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένο σχεδιασμό και να ακολουθεί μεθοδευμένη πορεία. Ώστε να μειωθούν κατά το δυνατόν οι απώλειες και να είμαστε προετοιμασμένοι, κατά το δυνατόν, για την επόμενη μέρα. Έτσι όπως πάμε, ότι και να γίνει θα το έχουν αποφασίσει άλλοι ερήμην μας – χαίρε Forrest Γ.Α.Π – ή θα έχουμε υποκύψει στην πλέον αρνητική συγκυρία με άκρως οδυνηρά επακόλουθα. Από την εποχή του Καραμανλή του Μικρού μας γαλβάνιζαν το μυαλό περί της σωτηρίας των τραπεζών. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με την κυβέρνηση Παπαδήμου, ασχέτως του αν γίνουν ή δεν γίνουν εκλογές. Στη φάση αυτή η πολυφωνία είναι κίνδυνος ενώ η κακοφωνία είναι κίνδυνος εκπληρωμένος. Προς το παρόν παιχνίδι κάνουν οι λαϊκιστές οι οποίοι πλέον έχουν διευρυνθεί και δεν ανήκουν αποκλειστικά στα δύο κόμματα εξουσίας. Το αστικό καθεστώς έχει βρει τους γιαλαντζί Νταντόν του. Καταφέραμε να κάνουμε την ακροδεξιά ρυθμιστή της κρίσης με τους λοιπούς “ακραίους” να ξύνουν τα νύχια τους. Η χειροπιαστή, τέλος, κατατονία του “λαού”, η βουβαμάρα του και η απραξία του είναι ό, τι χειρότερο μας συμβαίνει τη στιγμή αυτή. Και επ' αυτού οι ευθύνες της πνευματικής και της μηντιακής ηγεσίας είναι τεράστιες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η εν πολλοίς κρατικοδίαιτη ελληνική δημοσιογραφία “έχασε” μέσα στην πολυπραγμοσύνη της την είδηση της δεκαετίας: Την χρεοκοπία της χώρας.



ΥΓ. 1 Διαβάσατε το πρόσφατο βιβλίο του Παύλου Τσίμα με το οποίο ασχολήθηκαν ευνοϊκά οι πάντες υπερπροβάλλοντάς το; Ο κ. Τσίμας από νωρίς διάλεξε τους εργοδότες του οι οποίοι θα τον οδηγούσαν ψηλά αξιοποιώντας την ήδη επιτυχημένη του θητεία στη ΚΝΕ και το Ριζοσπάστη. Θα τον ονόμαζα “Θαυμαστό κύριο Ρίπλεϊ” των εγχώριων ΜΜΕ και για τις ικανότητές του και για τον γοητευτικό, ομολογουμένως, αμοραλισμό του. Στην περίπτωσή μας, ο Παύλος Τσίμας έχει ενδιαφέρον όχι για τα όσα αποκαλύπτει ως έγκριτος δημοσιογράφος αλλά για τα όσα αποκρύπτει ως επιφανές στέλεχος της πολιτικομηντιακής εξουσίας. Το φαινόμενο είναι διεθνές αλλά στην Ελλάδα αρκετά σπάνιο επειδή εδώ επιχωριάζουν διάφοροι αρουραίοι του τύπου Μάκη – Θέμου, ή ποικίλοι ινστρούχτορες του σοσιαλ-καταναλωτισμού όπως ο Κωστόπουλος (γερασμένος πλέον και πολυχρησιμοποιημένος). Αντίθετα ο Τσίμας διαθέτει αδιαμφισβήτητο στυλ. Ίσως αυτό τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο.

ΥΓ. 2 Ο κ. Μανώλης Κοττάκης είναι το αντίθετο του Τσίμα. Αντιτηλεοπτική φάτσα, πρωτόλεια, πολιτική σκέψη, κομματική φανατίλα. Τα πάντα συμβαίνουν στο μυαλό του κ. Κοττάκη αποκλειστικά σε ένα πρώτο επίπεδο, σε τέτοιο βαθμό ώστε αφέλεια και ανοησία να συγχέονται. Στο βιβλίο του “Καραμανλής off the record” μεταφέρει πειθήνια τις απόψεις του κωφάλαλου Αρχηγού και του πρωτοπαλίκαρού του, Ρουσόπουλου, χωρίς να μπαίνει στο πειρασμό ουδεμίας back thought. Η πολιτική για τον συγγραφέα είναι ένας αγώνας αγγέλων εναντίον δαιμόνων στον οποίον δεν χωρούν οπισθοβουλίες, ίντριγκες, ανικανότητα, διαφθορά ή και προδοσία. Ως κομματικός δημοσιογράφος με ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας αποτελεί το πάρισο του, εξίσου πολυγραφότατου, Παπαχρήστου των Νέων. Περιμένουμε άρα τον κ. Κοττάκη να επιστρέψει στην ΕΡΤ για μια νέα σειρά διαφωτιστικών εκπομπών. Εκτός κι αν διαδεχτεί τον κ. Παντελή Καψή στη θέση του υπουργού Επικρατείας. Όταν είσαι ικανός, τίποτε δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο.

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Χρόνος Μωρός




Λίγο πολύ όλες οι λέξεις

φέρνουν και διώχνουν κόσμο

..............................................

Αλλά τη λέξη φεγγάρι

κανένα φως δεν τη φτάνει

Κ. Δημουλά

Ο κάθε νέος χρόνος δεν είναι μωρό, είναι γέρος. Τον λεύκανε ήδη η αιωνιότητα του άγνωστου μέλλοντος. Βρέφος, όμως, είναι πάντα ο χρόνος που φεύγει. Και μάλιστα μωρό ενός έτους, ακριβώς. Ο καινούριος, πάλι, είναι τόσο ξεμωραμένος γέρος, που πιστεύει σ' ευχές, σε μαντείες, σε ξόρκια ή βασκανίες, προσδοκώντας, για φαντάσου, να είναι αιώνιος. Χωρίς να πηγαίνει διόλου το μυαλό του στο κακό, του τρελόγερου. Γι' αυτό και το κακό μας επισκέπτεται κάθε χρόνο. Αφεύκτως. Το κακό που παίζει με τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, τους κολλάει σαν μύγες στα κρύσταλλα τ' ουρανού, σαν κουνούπια στη μεσοτοιχία του σύμπαντος. Απ' την άλλη πλευρά, αν βάλεις το αυτί σου, χάος. Και το κακό γελώντας δείχνει έτσι στον χρόνο τη μωρία του. Laus Stultitiae, η τιμωρία του.

Οι παλιοί χρόνοι, ζαρωμένα μωρά που γέρασαν πρώιμα, μαθαίνουν να κουκουβίζουν στην άκρη, τις πληγές τους γλείφοντας και σιωπώντας. Αυτή η βουβαμάρα λέγεται πολιτισμός. ενώ στο βάθος της κάμαρας ακούγεται η Συμφωνία των Παιχνιδιών του μπαμπά Λεοπόλδου· μόνο που τώρα τα όργανα έχουν φτιαχτεί από οστά κεκοιμημένων πατέρων. Όπως το αλτάρι του Καθεδρικού στο Otranto που έγινε κι αυτό και τα πανύψηλα ερμάρια γύρω του από κρανία μαρτύρων. Είναι η συγκομιδή του χρόνου και μην διαμαρτύρεστε. Οι χαζοχαρές έστωσαν για τους πανηγυριτζήδες της τηλε-ευήθειας. Εμείς ας ψάλουμε, σαν εωθινό για όλα τα μωρά του, είθε για πολύ ακόμη όμορφου, κόσμου και για όλα τα παιδιά που ατύχησαν να έχουν εμάς σαν ενήλικες, τους στίχους της Κικής: «Αραγε, σε ποιο όνειρο ανέθεσα/ του όλου τη φύλαξη/ και το πήρε ο ύπνος;»

Κι όμως. Η ευτυχία μπορεί να καταστεί ψηλαφητή κι ας μην το πούνε οι ειδήσεις. Η μυρωδιά ενός βρεφικού σεντονιού, ας πούμε, το χνούδι που ονειρεύεται να γίνει μαλλί, η πιο μικρή πατουσίτσα του κόσμου. Γιατί έτσι και μόνον έτσι ο, κάλλιστος, κόσμος περπατάει...