Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Για τον εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας


-Γιατί έχω την εντύπωση πως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων που είδε να διακόπτονται παρελάσεις και να στραπατσάρονται “επίσημοι” ένοιωσε άγρια ικανοποίηση;

-Μήπως γιατί η απρόσκοπτη εκτέλεση των παρελάσεων θα σήμαινε πως όλα βαίνουν καλώς τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει το εντελώς αντίθετο;

-Μήπως κάποιοι ακόμα απλώς βολεύονται κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν;

Ελπίζω ο εξοχότατος Πρόεδρος να μην ανήκει σε αυτούς.

Είναι λυπηρό αλλά όσοι κατάντησαν τους θεσμούς σαν τα μούτρα τους, κατάφεραν να αντιμετωπίζονται πλέον σαν “μούτρα” όσοι εκπροσωπούν τους θεσμούς. Ο κ. Κάρολος Παπούλιας κατά τη δεύτερή του θητεία ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει βρεθεί στο μάτι του πολιτικού κυκλώνα τον οποίο προκάλεσε η πολλαπλή, ιδεολογική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική κλπ. κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ως εκ της απισχνασμένης από κάθε εξουσία θέσης του, ο Πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Μπορεί να συγκαλεί το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, μπορεί να απευθύνει γενικόλογες εκκλήσεις για ενότητα, μπορεί επίσης να δέχεται τον Πρωθυπουργό και να διαπιστώνει πως ακόμη μια φορά ο τελευταίος απέτυχε . Μπορεί, τέλος, να υποβάλει την παραίτησή του προκαλώντας εκλογές αν διαπιστώσει πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και την εκλεγμένη κυβέρνηση (εν προκειμένω σοβεί πια χάος). Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ανώτατος πολιτειακός θεσμός, η προσβολή του ονόματός του απαγορεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 4, παράγραφος 3γ) αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο θεσμός καθαυτός δεν υφίσταται κριτική (λ.χ. σε περίπτωση συνταγματικής του αναθεώρησης) ή ότι το πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται σε σχέση πάντα με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές του. Αν φερ' ειπείν εν τη ρύμη του προφορικού λόγου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πει κάτι, ας υποθέσουμε, προσβλητικό εναντίον των Θεσσαλονικέων ή των κατοίκων μιας συμμάχου χώρας. Ο τ. Πρόεδρος κ. Σαρτζετάκης έδινε συχνά αφορμές για ανάλογα, αντιρρητικά σχόλια. Στη συνέχεια, ο διάδοχός του κ. Στεφανόπουλος απέκτησε τον τίτλο του “σοφού” και του “επιτυχημένου” επειδή ομιλούσε ελάχιστα, παρενέβαινε ελαχιστότατα και πάντα σε συμβολικό επίπεδο. Δηλαδή απλώς “διακοσμούσε” με την παρουσία του το πρωθυπουργικοκεντρικό πολίτευμα μας. Βέβαια όλα αυτά συνέβησαν μετά το κούρεμα των προνομιών του Προέδρου που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο μεταπολιτευτικό Σύνταγμα Καραμανλή. Ανάμεσα στις ελάχιστες, πλέον, δραστηριότητες που προβλέπονται για τον Πρόεδρο είναι οι παραστάσεις του στις στρατιωτικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και τις 25ης Μαρτίου ως εκπρόσωπου του έθνους. -Διερωτώμαι επιτρέπεται να εγκαταλείψει ένας Πρόεδρος τη θέση του έστω κι αν εξοργιστεί από τα συνθήματα του συγκεντρωμένου πλήθους; -Οι πρόεδροι και εν γένει οι πολιτικοί παραμένουν στις θέσεις τους μόνο όταν επευφημούνται; -Αυτό το, παιδαγωγικό, παράδειγμα στέλνουν στο λαό; Ο κ. Παπούλιας έχει συγκεκριμένη πολιτική σταδιοδρομία με το κόμμα εκείνο το οποίο βαρύνεται περισσότερο για τον λαϊκίστικο εξανδραποδισμό των πολιτικών, για τη νοοτροπία της “λούφας και της παραλλαγμένης αρπαχτής” και τον κατεξευτελισμό του τόπου. Ο νυν πρόεδρος συνυπηρέτησε υπό τον Ανδρέα με τον Κουτσόγιωργα, τον Τσοχατζόπουλο, τον Σημίτη, τον Ρουμελιώτη (τώρα στο ΔΝΤ), ακόμη και με τον Γιωργάκη. Η οργή και ο αποτροπιασμός της κοινωνίας στρέφονται σήμερα συλλήβδην εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, κυρίως εναντίον των δυο κομμάτων εξουσίας και κυριότατα εναντίον του ΠΑΣΟΚ (βαθέος και εκσυγχρονιστικού). Επιπλέον τον κ. Παπούλια εξέλεξε η παρούσα βουλή την οποίαν κακώς (;) χλευάζουν και λοιδορούν εκατοντάδες χιλιάδες “πλαταίεις” του Συντάγματος. Το Σύνταγμα το ίδιο εξάλλου βρίθει μικροπολιτικών προσθηκών τις οποίες προκάλεσε η ιδιοφυΐα του συνταγματολόγου και αντιπρόεδρου κ. Βενιζέλου κατά τη τελευταία αναθεώρηση. Απ' όλον αυτό το μακάβριο χορό των εκπτώσεων και της παρακμής δεν μπορούμε ιστορικά, ούτε επιτρέπεται ηθικά, να εξαιρεθούμε κι εμείς οι πολίτες. Η κοινωνία μας φέρει ακέραια την ευθύνη για το πολιτικό προσωπικό που δεκαετίες τώρα ανέδειξε και στηρίζει αλληλοστηριζόμενη απ' αυτό, με το αζημίωτο. Αυτή είναι η πικρή ετυμηγορία της ιστορικής πραγματικότητας. Ο κ. Παπούλιας κατέλαβε εκείνη την ανώτατη θέση την οποία δεν αξιώθηκαν ούτε οι αείμνηστοι Π. Κανελλόπουλος, Η. Ηλιού, Λ. Κύρκος, Ελ. Παππά, Α. Πεπονής, Ο. Ελύτης, Μ. Χατζιδάκις, Ι. Μόραλης, ή οι επιζώντες νεοελληνικοί μύθοι Θοδ. Αγγελόπουλος, Μ. Γλέζος, Τ. Πατρίκιος, Μ. Θεοδωράκης, Ειρ. Παπά, κλπ. Σήμερα τον τόπο συγκλονίζουν βαθύς διχασμός, οργή και απελπισία. Και κυρίως συγκλονίζει η οδυνηρή συνειδητοποίηση ενός εξακολουθητικού εγκλήματος εις βάρος,ακόμη και των μελλοντικών γενιών το οποίο δεν έχει αποκαθάρει καμία τιμωρία, καμία δικαιοσύνη, καμία αξιοκρατία... Ως τώρα.


ΥΓ. Τα κροκοδείλια δάκρυα μεγάλοδημοσιογράφων-σχολιαστών δεν αφορούσαν τόσο στην ματαιωθείσα παρέλαση όσο στο ερχόμενο τέλος ενός Συστήματος του οποίου υπήρξαν βασικοί στυλοβάτες.


Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας

  • Έτσι όπως καταντήσατε τους θεσμούς σαν τα μούτρα σας, είναι μοιραίο να αντιμετωπίζονται σαν "μούτρα" όσοι εκπροσωπούν τους θεσμούς. Τέλεια!
  • Εμείς το είχαμε πει προς πάσαν κατεύθυνση: μη ξυπνάτε τον Παππούλη! Βλέπετε κ. Σταύρο και κ. Γιωργάκη τι κάνατε τώρα; Η ευθύνη όλη δική σας!
  • Ο μόνος που δικαιούται να κάνει δηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου είναι ο Μανόλης Γλέζος. Όλοι οι άλλοι, μεγαλοδημοσιογράφοι, παραδημοσιογράφοι, αναλυτές, επαγγελματίες πολιτικοί, σκασμός!
  • Είναι φυσικό το ξοφλημένο Σύστημα να αμύνεται με νύχια και με δόντια. Και όσο αμύνεται, τόσο και γελοιοποιείται. Δικαιοσύνη!
  • Αν δεν ήταν ο Πρόεδρος της δημοκρατίας και οι επίσημοι, φαντάζεστε τι χημικό θα έπεφτε στη Θεσσαλονίκη; Τους ευχαριστούμε για την προστασία μας!

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Βομβίδια

  • Ένας μόνον άντρας χθες μέσα στους τζάμπα μάγκες των κοινοβουλευτικών του ΠΑΣΟΚ. Κι ας την λένε Λούκα.

  • Κύριε Ψυχάρη τι στέλνετε γράμματα στο Πρόεδρο, κοιμάται ο Παππούλης!

  • Κύριε Πρωθυπουργέ, τι χτυπάτε τα κουδούνια της Προεδρίας; Θα ξυπνήστε τον Παππούλη!

  • Καταπληκτικός χθες ο Βενιζέλος στο ρόλο του Πρωθυπουργού. Τα είχε όλα: ύφος, τσαμπουκά, μεγαλείο!

  • Είναι έτοιμος να παίξει μεγάλο ρεπερτόριο. Τον Οιδίποδα ας πούμε.

  • Ξέρετε εκείνον τον τύπο που αφού πήδηξε τη χώρα του μετά έβγαλε τα μάτια του.

  • Μήπως η απαξίωση της κρατικής τηλεόρασης γίνεται για να επιβιώσουν οι μεγαλοκαναλάρχες των σκουπιδιών επειδή μίκρυνε η πίτα της διαφήμισης;

  • Τέσσερα κανάλια και πολλά τους είναι κ. Μόσιαλε. Εξάλλου πόσα τουρκικά σίριαλ να δεις την ημέρα;

  • Πώς λέγετε εκείνο το μεγάλο κανάλι που τελειώνει πάντα τις ειδήσεις του με τη κυρία Μαριάννα;

  • Σύντροφοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ποτέ μη λέτε “τελευταία φορά”. Πάντα προτελευταία! Οι μάγκες κρατάνε μια πισινή.

  • Παρά την υπερπροβολή των ομοφυλοφίλων, πρέπει να συμφωνήσετε κ. Στάθη μου ότι όποιος τον παίρνει δεν είναι και ο Oscar Wilde!

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Ρόλοι και Μεταμορφώσεις


Εσύ πάλι από μέσα κι ο Μάκης πάλι απ' όξω

(Έτσι χοντρά-χοντρά) παράγων πια τρανός της καταστάσεως

-όπως, εδώ που τα λέμε, της κάθε μέχρι τώρα καταστάσεως-

Να γίνεις, λέει, Έλλην, να βάλεις μυαλό, να γίνεις χρήσιμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης, 1970



Είμαι σχεδόν ευτυχής, μέσα στη γενικευμένη δυσανεξία και σ΄ αυτήν την παιδαγωγική του τρόμου που ακολουθείται από τους ντόπιους και τους εισαγόμενους αρμοστές του προτεκτοράτου μας. Το χρέος, μεταφυσική έννοια πλέον και μοχλός για μια άνευ προηγουμένου μεταμόρφωση της χώρας από Δανία του Νότου σε Ινδία του Βορρά, αποκτά στη συνείδησή μου τα χαρακτηριστικά του Δέντρου της Γνώσης και εκείνου του συμβολικού καρπού που μόνο μέσα από την Πτώση μας οδηγεί στη Σωτηρία.

Ένα είναι βέβαιο, μεταμορφωνόμαστε. Είτε οβιδιακά, είτε από ανάγκη. Έτσι διαπιστώνω ότι άνθρωποι που άλλα αντ΄ άλλων φθέγγονταν επί χρόνια, τώρα υποστηρίζουν όσα λέγαμε εμείς και λοιδορούμασταν ως γραφικοί της μελαγχολίας. (δες το βιβλίο μου “Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας”, εκδ. Πολύτυπο 2004 με άρθρα μαζεμένα από το περιοδικό “Αντί”).Τώρα πλέον, έγιναν όλοι επαγγελματίες μελαγχολικοί και συγχρόνως, ανορθόδοξα διαμαρτυρόμενοι. Σημεία των καιρών. Ο Ψυχάρης γράφει σαν τον Παπουτσάκη και η Μυρσίνη Ζορμπά ή ο Ανδρέας Παππάς σαν τον Παντελή Μπουκάλα και τον Κώστα Καναβούρη. Επίσης η “Ελληνοφρένεια” μετάφερε την επανάσταση της στο μαγαζί του κυρ Χατζηνικολάου. Τα ύστερα του κόσμου!

Κι άλλο θαύμα! Το Σύστημα μεταμορφούμενο κατέστησε τα μέλη και τις τροχαλίες του από ιέρακες σε περιστερές. Το πιο συγκινητικό συμβαίνει όταν οι επικεφαλής της μιντιακής διαπλοκής όπως πχ ο κυρ Σταύρος ή ο Μισίρ Πρετεντέριος, μαγιόρδομος του ΔΟΛ απευθύνουν ανησυχούντες εκκλήσεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (sic). – Παρακαλώ σας αδερφοί μη τον ξυπνάτε τον γέροντα. Δεν είναι sic. Μ΄ όλο το σεβασμό κάνετε σαν να μην υπάρχει. Είναι πιο σώφρον. Τι φταίει κι αυτός; Άλλοι τον έβαλαν. Δεν είναι δα και ο Χάλακ. Θέλω να πω ότι άνθρωποι που ελίχθηκαν ως αριστεροί ή αριστερόστροφοι μπαλαντέρ μ΄ όλες τις καταστάσεις, που έπαιξαν εν ου παικτοίς με σημιτισμούς και εκσυγχρονισμούς και νεποτισμούς και φαβοριτισμούς, έρχονται τώρα να μεταμορφωθούν σε τιμητές πιστεύοντας πως έτσι θα αποκαθάρουν το Σύστημα από τις πομπές του και θα σώσουν για την πάρτη τους την παρτίδα – πατρίδα. Κυρία Δραχμανάκη μου.

Αμ δε όμως! Το μόνο που καταφέρνουν, δεν είναι να γίνονται από άνθρωποι θηρία όπως στον Οβίδιο, που θα ήταν κατανοητό αλλά να αλλάζουν μάσκες και ρόλους όπως συμβαίνει στα θέατρα και τα τσίρκα.

Έτσι δεν έχουμε πια Προέδρους Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς, πολιτικούς αρχηγούς κλπ. Δεν έχουμε πνευματική ηγεσία, συνδικαλιστές ή υπεύθυνους πολίτες αλλά κάποιους που υποδύονται τους ανάλογους ρόλους. Κάποιους που λένε όσα ο ρόλος επιβάλει να πουν (λχ. βρείτε τα ρε παιδιά και μη μαλώνετε), κι έπειτα αποσύρονται στα παρασκήνια για να εμφανιστούν νέοι ηθοποιοί σε νέους ρόλους με τις μάσκες όμως ίδιες και απαράλλακτες. Τρομερό; Θλιβερό; Αστείο;

Ούτως ή άλλως εμείς οι αποσβολωμένοι υπόλοιποι ας μην ετοιμαστούμε να χειροκροτήσουμε αυτιστικά την παράσταση. Ας μην το κάνουμε αυτή τη φορά.

Έστω από θυμό, έστω από αξιοπρέπεια, έστω από αηδία…

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ (3)



Η κυρία Μενεγάκη


Ακούγοντας τους κοπετούς και τα αναθέματα κάποιων τρωκτικών της δημοσιογραφίας επειδή η κ. Μενεγάκη, ζάπλουτη ούσα, παίρνει το επίδομα τριτέκνου – που στο κάτω κάτω της το δίνει ο Νόμος, σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι επί πόσα χρόνια κερδίζουν το ψωμί τους γράφοντας για τα έργα, τις ημέρες (αλλά και τις νύκτες) αυτής της εξαιρετικά ικανής, εντέλει, γυναίκας. Η Ελένη Μενεγάκη αποτελεί ολόκληρη βιομηχανία στο χώρο του σόουμπιζ με πολυάριθμους “υπαλλήλους” οι οποίοι εξασφαλίζουν μέσω αυτής και το ψωμί και το παντεσπάνι τους: δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τηλεκριτικοί, τηλεκουτσομπόλες, τηλε-εκδότες, κλπ. Τόσο που η “αφελής” κα Μενεγάκη να μου είναι ιδεολογικά συμπαθής σε αντίθεση με την “διανοούμενη” κα Πόπη Διαμαντάκου που ξανά – μανά γράφει στη στήλη της (τα ΝΕΑ 6/10) για την εν λόγω τηλεπαρουσιάστρια, για τις επιδόσεις της στη μεσημεριανή ζώνη κλπ. κλπ Είναι πάντως κρίμα που η κριτική ενός τόσο νευραλγικού μέσου όπως είναι η τηλεόραση γίνεται με τέτοιο επιφανειακό και εξόφθαλμα λαϊκίστικο τρόπο. Η κα Διαμαντάκου δεν βλέπει τα σκάνδαλα που ακόμη σοβούν στην ΕΡΤ (πχ. τα υπέρογκα ποσά για την αναμετάδοση αγώνων ποδοσφαίρου αλλά και τη κόντρα με το MEGA που θέλει να αποδυναμώσει τη κρατική τηλεόραση προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων). Επίσης δεν τείνει χείρα βοηθείας σε όσους ακόμη, προσπαθούν να κάνουν αξιοπρεπή τηλεόραση μέσα σε τόσο αναξιοπρεπείς συνθήκες (δεν ανέφερε ποτέ την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο καλωδιακό PRISMA ή στη τηλεόραση της Βουλής, τη στιγμή που τα ιδιωτικά κανάλια πλειοδοτούν σε τούρκικα σίριαλ. Μας ταΐζουν κονσέρβες λόγω... κρίσης). Πράγμα που θα πει ότι δεν διαβάζει λίγο καλύτερα, λίγο βαθύτερα, λίγο συνθετότερα το προσφερόμενο υλικό αλλά κάνει ό,τι κάνει, γενικότερα, ο τόπος και γι αυτό βουλιάζει… Λαϊκίζει ανόητα κρύβοντας τα αληθινά προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Και να σκεφθεί κανείς πως η τηλεκριτικός ήταν προ μηνών μέλος της τιμητικής επιτροπής της «Δημοκρατικής Αριστεράς» και προ ετών προήδρευσε σε σύσκεψη καλλιτεχνών στη Βουλή, την οποία είχε συγκαλέσει ο κ. Αλέκος Αλαβάνος. Αριστερά όμως σημαίνει και στάση. Όχι μόνον δήλωση… Όσον αφορά στην Ελένη Μενεγάκη, αυτή κάνει αυτό που ανέκαθεν έκανε και που το ξέρει πολύ καλά ως άψογη επαγγελματίας. Το θέμα είναι τι κάνουν οι υπόλοιποι.


ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ (2)


Ο κύριος Βενιζέλος


Ο κ. αντιπρόεδρος από όπου πέρασε άφησε διοικητικά συντρίμμια και νομοθετήματα κατά το δοκούν και συμφέρον (της αναθεώρησης του συντάγματος περιλαμβανομένης). Παλινωδίες, αβάντες στον Άνθιμο, παιχνίδια με τους βαρόνους των ΜΜΕ, φιλίες με τον κ Μπατατούδη, «πολιτισμοί των πολιτισμών» και βάλε. “Ο Ευάγγελος είναι ικανός για όλα”, έλεγε ο δάσκαλός του Αριστόβουλος Μάνεσης.

Σήμερα ο κ. Βενιζέλος αφού κατέστρεψε αισθητικά το διασημότερο όνομα της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας παίζοντας το τελευταίο του χαρτί, καταστρέφει το ίδιο ανέμελα την πολιτική του καριέρα νομίζοντας πως σε αυτό το καταστροφικό πόκερ, μπορεί ακόμα να ρεφάρει. Πρόκειται, για το είδος εκείνο, του ανθρώπου που, λόγω οίησης δεν φρονιματίζεται ποτέ, δεν διδάσκεται από τα λάθη του. Ο κ. αντιπρόεδρος έχοντας συνηθίσει σε μια πολιτική πανίδα και έναν κοινωνικό βιότοπο χαμηλού επιπέδου, πίστεψε πως με τακτικισμούς, λεκτικές πιρουέτες και α-πολίτικη σαλάτα θα έκανε με τα κρεμμυδάκια τους ευρωγραφειοκράτες. Η «ευφυΐα» του όμως παίζει μόνο εντός και όχι εκτός -σαν τον Ολυμπιακό- και γι αυτό τους άφησε παγερά αδιάφορους. Το συμπέρασμα είναι απλό, γι αυτό έχει διαφύγει από τους πάντες. Ακόμη και από τον κ. Πρετεντέρη. Τον άνθρωπο που ανακάλυψε τώρα ό, τι εμείς γράφαμε εδώ και είκοσι χρόνια. Βλέπετε, το σύστημα, για να σωθεί, πρέπει να κάνει οδυνηρές αβαρίες. Ο κ Βενιζέλος όπως δεκάδες άλλοι πολιτικοί του συρμού, παίζει απλώς έναν ρόλο: Συγκεκριμένα τον ρόλο του ευφυούς. Όμως ο ηθοποιός που παίζει τον Οθέλος δεν είναι κατ΄ ανάγκην ζηλόφθονος και δεν είναι βέβαια μαύρος! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κ. Ευάγγελος δεν είναι ευφυής. Είναι ένας παμπόνηρος στόμφακας. Ένας τακτικιστής που ξέρει να επιβιώνει αλλά ένας αυτοκαταστροφικός Βοναπαρτίσκος χώρις ίχνος συναισθηματικής ευφυίας. Έγραφα λοιπόν πριν από μιάμιση δεκαετία στο ‘Αντί’: «Όποτε βλέπω τον κ. Βενιζέλο στην τηλεόραση, τρομάζω. Με κοιτάει σαν να μου λέει δες πόσο έξυπνος είμαι εγώ και πόσο βλάκας είσαι εσύ. Αυτόματα αλλάζω πανικόβλητος κανάλι…». Τα χρόνια έχουν περάσει αλλά η «μεταφυσική του βλέμματος», που θα λεγε και ο περινούστατος Ράμφος, διδάσκαλος του Γιωργάκη, δηλαδή η ματιά του Βενιζέλου, να μην τον ματιάσω, δεν έχει αλλάξει καθόλου.


ΥΓ.1 Ποιος να το έλεγε πάντως! Κοινοβουλευτική συνταγματική χούντα με Βαγγέλη Πατακό και Γιωργάκη Παπαδόπουλο. Στον 20ο αιώνα πολιτικό κιτς και στον 21ο, πολιτικό μεταμοντέρνο.

ΥΓ.2 Δείτε την προβολή που κάνουν ο ΔΟΛ και το MEGA στο Βενιζέλαρο σωτήρα(;) της παρτίδας. Η τελευταία τους ελπίδα, το τελευταίο του αποκούμπι που πάντως... τρέμει.

ΥΓ.3 Ξέρετε πως είναι στα αγγλικά ο Βενιζέλος; Pretender!

ΥΓ.4 Άσχετο: Δηλαδή η “Ελληνοφρένεια” διαφημίζει το ΚΚΕ από το σταθμό του Χατζηνικολάου; Θα πηδηχτώ από τον Περισσό, σύντροφοι!

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ (1)


Ο κύριος Καμίνης


Συμπληρώνεται ένα χρόνος από την εκλογή του νέου δημάρχου και θα μπορούσε να γίνει κάποιος απολογισμός. Άλλαξε κάτι στην Αθήνα; Άνθρωποι που ψήφισαν τον Καμίνη και πολύ περισσότερο που πίστεψαν σ΄ αυτόν, δείχνουν μάλλον μαγκωμένοι. Οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα πάντως σιγοβράζουν σταθερά στον θυμό και στην απελπισία τους.

Ο φίλος μου, καθηγητής, Ιωσήφ Βιβιλάκης δέχτηκε τις προάλλες επίθεση συμμορίας αλλοδαπών και παρά τρίχα ξέφυγε, έξω από το σπίτι του, Ηπείρου και Αχαρνών. Παρότι έστειλε τρεις φορές (!) την ίδια επιστολή στο δήμο -και μάλιστα πρωτοκολλημένη- ο δήμαρχος δεν απάντησε.

Συμπέρασμα θλιβερό; Ο κ Καμίνης δεν έχει επαφή με τους συμπολίτες του, δεν έχει καν επαφή με τους ανθρώπους που τον στήριξαν. Δεν συζητάει, δεν ενημερώνεται, δεν αποδέχεται εισηγήσεις . Εκτός του στενού, προσωπικού του κύκλου. Άνθρωποι που τον υποστήριζαν προεκλογικά έχουν αδρανοποιηθεί, όπως ο Φώτης Προβατάς. Ο δήμαρχος είναι ένας μεθοδικός γραφειοκράτης, ένας έντιμος άνθρωπος που θέλει να προσφέρει, επιμένει στους χαμηλούς τόνους, αντιπαθεί την άσκοπη προβολή αλλά λείπει αυτό που λέμε "συναισθηματική ευφυΐα". Σ΄ ένα χρόνο έχει βελτιώσει την καθαριότητα της πόλης αλλά και έχει ανεχθεί τα πρεζόνια να φτάσουν ως τα Προπύλαια και τη Νομική. Θα μου πείτε πως δεν φταίει ο δήμαρχος. Το πιο λυπηρό είναι πως το ίδιο θα ισχυριστεί κι εκείνος. Και από εδώ αρχίζει η παρακμή. Δηλαδή η αποποίηση ευθυνών, η σύγχυση φορέων και αρμοδιοτήτων. Ο κ. Καμίνης ισχυρίζεται ότι μάζεψε τα οικονομικά του Δήμου κατά 28%. Μπράβο του! Γνωστού όντος πως ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει απαλλαγεί ακόμα από τις μαφίες που του κληροδότησαν οι επαγγελματίες πολιτικοί. Όμως ο κόσμος περίμενε και κάποτε θεαματικές χειρονομίες που θα σηματοδοτούσαν την αλλαγή νοοτροπίας. Ο κόσμος ψήφισε τον κ. Καμίνη επειδή ήταν αντι-Κακλαμάνης κι επειδή συνοδευόταν από ονόματα σαν του Αλέξανδρου Τομπάζη, της Ρέας Γαλανάκη, της Ευφροσύνης Δοξιάδη κλπ. Πού είναι όλοι αυτοί; Θάφτηκαν ήδη στη ρουτίνα της καθημερινής διεκπεραίωσης; Πού είναι ο πολιτισμός, η έκρηξη των χρωμάτων, η διαφορετικότητα που μας έταξαν; Το ξέρω πως δεν αλλάζει εύκολα το άγος που λέγεται Αθήνα, ιδιαίτερα μάλιστα μ΄ αυτήν εδώ την πανικόβλητη, παράλυτη και παραλυμένη κυβέρνηση. Όπως υπάρχουν και πράγματα που γίνονται και χωρίς λεφτά και χωρίς τη συνέργεια της κεντρικής εξουσίας. Ξέρω επίσης ότι η τοπική αυτοδιοίκηση επειδή διαπλέκεται άμεσα με τον πολίτη-συνένοχο, είναι πιο διεφθαρμένη και σπάταλη μορφή εξουσίας.

Πιο συγκεκριμένα το σύστημα Καμίνη δεν έχει ιδέες, διαθέτει μόνο projects. Πάσχει δηλαδή απ' αυτό που πάσχει και η κεντρική εξουσία: Την έλλειψη οράματος αλλά και ανθρώπων που θα μπορούσαν να το εμπνεύσουν. Ο κ. Καμίνης μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον κ. Γερουλάνο και δεν ξέρω ειλικρινά αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ο ίδιος θα μπορούσε να πλαισιωθεί από νέους δημιουργούς, ν΄ αναπτύξουν εθελοντισμό και ανάλογες δράσεις, να εκμεταλλευθεί τον ενθουσιασμό και την εμπειρία των εκατοντάδων, ικανών ανθρώπων που τον στήριξαν. Αντ΄ αυτού η επίγευση είναι "μια από τα ίδια".

Ας πούμε o 9,84 θα μπορούσε να γίνει το πραγματικό, πολιτιστικό ραδιόφωνο της πόλης. Και το μοναδικό συνάμα λόγω της χρόνιας παπαδημητριάδας – ξέρετε ο συνθέτης – εξώφυλλο της «Ραδιοτηλεόρασης» που είναι συγχρόνως και αφεντικό της – η οποία διοικεί το Γ΄ πρόγραμμα με νοοτροπία αυλής. Λείπει ένας Χατζιδάκις από το πλευρό του Καμίνη. Όπως λείπει και από τον τόπο γενικότερα.

Έπειτα αυτή η επαναλαμβανόμενη γελοιότητα των σωρών σκουπιδιών, αυτό το ετήσιο πανηγυράκι της δυσωδίας, της υπανάπτυξης, αλλά και των φτηνών δικαιολογιών δεν πρέπει κάποτε να σταματήσει οριστικά; Πού είναι οι λύσεις, που ο δήμαρχος που υποσχόταν προεκλογικά; Χάθηκαν μάλλον από την κατάληψη του δημαρχείου από τους διαμαρτυρόμενους συμβασιούχους. Ο κ. Δήμαρχος, ως άριστος νομικός, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει περισσότερο την δικαστική εξουσία, τους θεσμούς και τις δυνατότητές της. Η παρέμβασή του στην εισαγγελία για τα ΧΥΤΑ απεδείχθη σωτηρία. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και με την κατάληψη των Προπυλαίων από τα πρεζόνια. Η Δημαρχία της Αθήνας οφείλει να συνεργαστεί με την Πρυτανεία του Πανεπιστήμιο, κι όχι ο καθένας να κρύβεται πίσω από το δάκτυλο των αρμοδιοτήτων του. Η αυταπόδεικτη ανεπάρκεια του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του προϊσταμένου του δεν μπορεί να είναι το σταθερό άλλοθι των υπολοίπων.

Μακάρι πάντως, το πείραμα Καμίνη, η μεγάλη επιτυχία ενός ευρέος κοινού, η ευφυής κίνηση Κουβέλη και το απροσδόκητο πλεονέκτημα του Γ.Α.Π (ξέρετε, όπως λέμε Forrest GAP), να μη χαθεί έτσι άδοξα. Μακάρι ο λαϊκισμός και τα παρεπόμενα του να μην επιστρέψουν….



ΥΓ.1 Κύριε Δήμαρχε, η τέως δήμαρχος κα Μπακογιάννη είχε συμφωνήσει να στηθούν τρία γιγαντιαία σινιάλα του γλύπτη Τάκι στην είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ο κ. Κακλαμάνης αμφισβήτησε τη συμφωνία που προέβλεπε να πληρωθεί το ένα γλυπτό και να χαριστούν τα δυο και έστειλε τα έργα πίσω στο δημιουργό τους. Επειδή και η αισθητική της πόλης πρέπει να μας απασχολεί ως αυτονόητο μας δικαίωμα, μπορείτε να κάνετε κάτι;

ΥΓ.2 Στην πολύπαθη πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στέκει βανδαλισμένος και ξεκοιλιασμένος ο “Επαίτης”, το σημαντικότερο γλυπτό του πρόωρα χαμένου Λουκά Δούκα (1890-1925), ενός ταλαντούχο δημιουργού, συνεχιστή της παράδοσης του Χαλεπά. Το γλυπτό πρωτοτοποθετήθηκε εκεί το 1937 και έκτοτε απολαμβάνει τη λατρεία των “φιλοτέχνων”. Μπορείτε να κάνετε κάτι;


Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Α - LEF

Νίκος Εγγονόπουλος, Η μυστηριώδης ζωή ενός αγιογράφου(ποιητού) στην Ύδρα


Βλάσης Κανιάρης, Σχολείο του Αρνάδου, Τήνος 2009


Μόλις σημάνουν τα μεσάνυχτα, / ο Jef το μέγα αυτόματον...

Ν. Εγγονόπουλος.

Τι μπορεί να πει κανείς σ' ένα σύντομο κείμενο; Σχεδόν τίποτε. Και ποιον μπορεί να ενεργοποιήσει; Μάλλον κανένα. Πώς μπορεί να λειτουργήσει η γραφή σ' ένα προσομοιωμένο περιβάλλον όπου το αντίγραφο είναι ο κανόνας και το πρωτότυπο διώκεται; Για ποια πράγματα λοιπόν να πρωτομιλήσω και τι να παραλείψω; Να διατυπώσω ερωτήματα ή να επιχειρήσω απαντήσεις; Να προσπαθήσω χιουμοριστικές διατυπώσεις ή να υιοθετήσω ελεγειακούς τόνους που «πουλάνε» περισσότερο; Ν' αναφερθώ ad hominem, που είναι το δύσκολο και το επικίνδυνο, ή να προβώ σε γενικεύσεις όπως απαιτεί ο συρμός; Μ' άλλα λόγια, να εκτεθώ ή να εκθέσω; Να μιλήσω από τη φαντασιακή καθέδρα του περιοδικού που με φιλοξενεί ή να ψηλαφήσω την κρίση που σοβεί τόσο στο όποιο, επικοινωνιακό, μέσο όσο και σ' αυτή την ίδια τη δυνατότητα της επικοινωνίας; Να πω για τα πράγματα που μου άρεσαν τον τελευταίο καιρό ή για όσα με δυσαρέστησαν; Έχω τη βεβαιότητα ότι όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές ήδη ξέρουν ό, τι προτίθεμαι να σχολιάσω, άρα το κείμενο παρέλκει οχληρό και φλύαρο. Οι εικόνες θα ήταν μια λύση, μόνο που στην εποχή μας χίλιες εικόνες δεν φτάνουν για να χαρτογραφήσουν το νόημα μίας και μόνης λέξης. Ζητώ τη λέξη λοιπόν. Ζήτω η αναζήτησή της.

Κατά τ' άλλα, σπαράγματα, η μόνη αληθινή μας κατάθεση. Μισόλογα, νεύματα, βλέμματα ερωτηματικά, μικρές οάσεις σιωπής, της πιο επικοινωνιακής γλώσσας κατά βάθος, χειρονομίες εκκωφαντικές και αγγίγματα σκόπιμα. Θραύσματα μορφών και στιγμιότυπων, όπως στην εποχή τού Μπαρόκ. Τότε που ο ζωγράφος έβλεπε τον εαυτό του την ώρα που ζωγράφιζε. Τώρα ο καλλιτέχνης, για παράδειγμα ο Λουκάς Σαμαράς, με το έργο του “Απεκδυόμενος”, παρατηρεί τον εαυτό του τη στιγμή που γυμνώνεται για να πεθαίνει. Ο ναρκισσισμός, ο αυτεπίστροφος ερωτισμός καθίσταται αγωνία ή ρόγχος του χρόνου που χάνεται. Ο δημιουργός έγκλειστος στο διαμέρισμα-ατελιέ-τάφο δεν θέλει να σπαταλήσει τίποτε. Να μην πάει τίποτε χαμένο: ούτε το σώμα ούτε ο χρόνος. Το έργο του είναι απόλυτα συνυφασμένο με την εποχή της μετάβασης, όπως θα 'λεγε ο Νικόλας Κάλας. «Συν-υφασμένο», δηλαδή γυναικείο, με απόλυτη γνώση της οικιακής μικροοικονομίας και της χειρωνακτικής δεινότητας. Ο Σαμαράς (1936) εκφράζει εξαιρετικά την έλλειψη του τόπου, το άξενο. Είναι ξένος ακόμα και σήμερα τόσο στη Ν. Υόρκη όσο και στην Καστοριά. Θα 'λεγα ότι είναι ο τελευταίος φυλακισμένος του Εμφυλίου, τον οποίο κατάφερε να αισθητικοποιήσει με όρους παγκοσμιότητας. Ένας ποιητής στο Μανχάταν...

Θα 'λεγα επίσης, ότι ο Σαμαράς έχει επηρεάσει όλες αυτές τις τρομερές Αμερικανίδες καλλιτέχνιδες που χρησιμοποιούν το σώμα (τους) και την προσομοιωμένη του εικόνα σαν αγχέμαχο όπλο. Δηλαδή την Benglis, τη Sherman, τη Smith, τη Levin. Εμπρός σ' αυτές οι συνομήλικοί τους άρρενες, όπως π.χ. και ο Peter Haley, είναι απλώς τα γρανάζια τού κυρίαρχου μηχανισμού, που παράγουν βαρεμάρα και cocacola art. Στα καθ' ημάς τώρα, μ' ενδιαφέρει πολύ εκείνος ο νεαρός καλλιτέχνης της ΑΣΚΤ, ο Δημήτρης Χ., ο οποίος «πουλούσε» μέσω τού Internet θέσεις τού Δημοσίου και ανάγκασε την πανέξυπνη αστυνομία μας να τον κυνηγήσει (sic), μη κατανοώντας ούτε το εννοιολογικό του χιούμορ ούτε το καταπληκτικό του εύρημα - αποκάλυψη. Το ξεβράκωμα, δηλαδή, ολόκληρης της κυρίαρχης ιδεολογίας και της εξαγοράς της αγοράς εργασίας.

Κατά τ' άλλα, σας θυμίζω την ιστορία του ντανταϊστή Αρθούρου Κραβάν, που ήταν συγγραφέας, εκδότης τού περιοδικού Maintenant (1912) και πυγμάχος συμβολικά. Που θα πει πως αν δεν πυγμαχήσεις για τις ιδέες σου, δεν δικαιούσαι να τις πιστεύεις. Στις 23 Απριλίου του 1916 προκάλεσε τον παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζακ Τζόνσον σε αγώνα στη Μαδρίτη για να βγει νοκ άουτ απ' τον πρώτο γύρο. Ο ίδιος δήλωνε ανιψιός του Όσκαρ Ουάιλντ, γητευτής φιδιών, αρουραίος ξενοδοχείων και ήταν ο πρώτος που έκανε striking ξεγυμνωνόμενος εμπρός στις κυρίες που ξεναγούσε στην έκθεσή του. Ο Κραβάν αποφάσισε να διασχίσει τη Καραϊβική μ' ένα καρυδότσουφλο, για ν' αποδείξει ότι η γη είναι επίπεδη! Έδωσε ραντεβού στη γυναίκα του, την ποιήτρια Μίνα Λόι, που μόλις τού είχε γεννήσει μια κόρη, να τον συναντήσει δύο μήνες μετά στο Μπουένος Άϊρες. Η ίδια τον έψαχνε χρόνια αργότερα σε φυλακές και αναμορφωτήρια. Δεν βρέθηκαν τα ίχνη του ποτέ.

Κι άλλα θραύσματα: Ο Καραβάτζιο, 1593, αναφερόταν στα αρχεία της αστυνομίας της Ρώμης ως μπράβος. Είχε ζωγραφίσει τον «Βάκχο» του ήδη από το 1591. Ήταν τότε μόλις είκοσι χρόνων. Ο Ρέμπραντ στα 26 του χρόνια ζωγράφισε το «Μάθημα Ανατομίας του Δόκτορα Tulp». Ο Kossuth, ο καλλιτέχνης που οπτικοποίησε τον Wittgenstein επιμένοντας ότι έργο τέχνης είναι ο ο λόγος για την τέχνη και ο διακυβευόμενος ορισμός της, έγραψε το Art after Philosophy το 1969, όταν ήταν 24 ετών. Το 1921-2 η ρώσικη πρωτοπορία διχάζεται ανάμεσα στους ιδεαλιστές σουπρεματιστές και τους καλλιτέχνες-μηχανικούς, τους κονστρουκτιβιστές. Οι τελευταίοι συσπειρώνονται γύρω από το LEF, το «Αριστερό Μέτωπο Καλλιτεχνών»: Ρόντσενκο, Αϊζενστάιν, Μέλνικοφ, Ποπόβα, Μέγιερχολντ, Γκοντζαρόβα. Γυναίκες-ερωμένες και επαναστάτριες! Είδος σε έλλειψη. Θυμάμαι τώρα την Kay Sage (1898-1963), Αμερικανίδα ζωγράφο, που την ανακάλυψαν οι σουρεαλιστές όταν πρωτοπήγε στο Παρίσι, το 1937. Παντρεύτηκε τον Tanguy και αυτοκτόνησε μετά τον θάνατό του. Ήταν η εποχή, που ο Μπόρχες ολοκλήρωνε τις απόψεις του για το ΑΛΕΦ, το πρωτόγραμμα του εβραϊκού αλφαβήτου και σύμβολο των πληθικών αριθμών τών καλώς διατεταγμένων απειροσυνόλων. Από τον Μπόρχες στον Εγγονόπουλο ένα τσιγάρο δρόμος από την Μεσόγειο στον Ατλαντικό εφόσον και το “τσιγάρο” και ο “δρόμος” και η “Μεσόγειος” και ο “Ατλαντικός” είναι πάνω απ' όλα λέξεις. Λέξεις-αινίγματα, η δύναμη και η αδυναμία μας...

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

ΛΟΓΙΑ. ΚΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ


Η δυναστεία. (αναδημοσίευση από το ελβετικό περιοδικό L'Hebdo, no 39, 29/9/2011)


Οι μαθητές του Α' Λυκείου Ν. Σμύρνης ψήφισαν κατάληψη ζητώντας, εκτός άλλων, μείωση του ... ΦΠΑ. Βέβαια η παράδοση γίνεται μέσα από φωτοτυπίες αφού δεν έχουν μοιραστεί ακόμη τα δωρεάν βιβλία. Τα οποία πάντως, ογκώδη και δύσχρηστα, λίγο αξιοποιούνται από τους άγουρους επαναστάτες και βέβαια καίγονται τελετουργικά στο τέλος κάθε χρονιάς. Σε άλλες χώρες πιο πλούσιες όπως π.χ στην Ελβετία τα βιβλία επιστρέφονται, επαναχρησιμοποιούνται, στην Ιταλία αγοράζονται, αλλά εμείς εδώ αν και υπό πτώχευση είμαστε... κιμπάρηδες. Πετάμε λεφτά στις μαφίες των ποδοσφαιρικών ομάδων, στους κομματικούς αργόμισθους, στους εκατοντάδες (!) σύμβουλους του πρωθυπουργού και των υπουργών, για να μην κάνουν τίποτε. Ή μάλλον να κάνουν όσα τους λένε οι σύμβουλοι της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Η εθνική μας σχιζοφρένεια: άλλα λέμε, άλλα εννοούμε, άλλα κάνουμε. Παράδειγμα ο Βενιζέλος. Ένας πολιτικός που υιοθέτησε το πιο δημοφιλές όνομα του εικοστού αιώνα να το κάνει το απεχθέστερο του εικοστού πρώτου. Απ' την άλλη, όλα στην πολιτική είναι ρόλοι: Ρόλους υποδύονται η Παπαρήγα και ο Τσίπρας, ρόλους ο Σαμαράς και η Κανέλλη. Κερδίζουν όσοι διαθέτουν καλύτερες υποκριτικές ικανότητες. Όσο για την πολιτική, το κυρίαρχο σύστημα την αναβάλλει σταθερά πιστεύοντας πως έτσι θα εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Γι' αυτό παράγονται λόγια, όχι ιδέες και, πολύ περισσότερο, όχι πράξεις. Παράδειγμα ο Πάγκαλος: Εκτελεί από καιρού εις καιρόν το νούμερο του και τα ΜΜΕ το πουλάνε και με δόσεις και τοις μετρητοίς. Ώσπου να σκάσει αυτό που όλοι φοβούνται. Μια λαϊκή αντίδραση, αχαλιναγώγητη. Όλοι την προβλέπουν αλλά είναι άβουλοι, μοιραίοι και αδύναμοι αντάμα. Γι' αυτό και δεν πράττουν το παραμικρό. Κοροϊδεύουν την Ευρώπη, κοροϊδεύουν τους πανικόβλητους ψηφοφόρους τους, αλλά λένε, άλλα κάνουν, άλλα εννοούν. Και η μίζα και η διαφθορά και οι “ημέτεροι” και η αναξιοκρατία, και ο νεποτισμός βασιλεύουν. Πέντε κρατικοδίαιτοι οικονομικοί παράγοντες, πέντε μεγαλοδημοσιογράφοι, πέντε εκπρόσωποι των πολιτικών τζακιών και η παράσταση στήθηκε. Το μεγάλο κανάλι τελειώνει συνήθως τις ειδήσεις του με τις αγαθοεργίες της κ. Μαριάννας. Ο νέος γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, παραμένει και διευθυντής του Γ' προγράμματος ενώ τρέλανε την Αθήνα με τις διαφημίσεις των συναυλιών του στο Ηρώδειο. Φιγουράρισε μάλιστα εξώφυλλο και στην -δική του- “Ραδιοτηλεόραση”. Λεπτομέρεια: είναι αδελφός του προέδρου διάσημου, κοινωφελούς Ιδρύματος. Ο οποίος πρόεδρος διαδέχτηκε τον πατέρα του σύμφωνα με την κραταιά κληρονομική παράδοση του τόπου. Για όλα αυτά ο τύπος κάνει τη δουλειά του. Σιωπά αιδημόνως. Η ανυπαρξία ταλέντου ή η προσβολή της αισθητικής και της νοημοσύνης μας είναι μάλλον γεγονότα δευτερεύοντα. Το kitsch, πολιτικό και πολιτιστικό, βασιλεύει. Ακόμη...

ΥΓ. 1Καημένη Ελλάδα, ποιος θα σε σώσει από τους επαγγελματίες σωτήρες σου;
ΥΓ. 2Τι κοινό έχουν οι άγιοι της Αριστεράς και ο Άγιος Μεσογαίας; Αμφότεροι παροτρύνουν το λαό τους να μην πληρώνει φόρους. Αμφότεροι εκ του ασφαλούς.


Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Οι Διαλέξεις της Πρεμιέρας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι Διαλέξεις της Πρεμιέρας

Εισαγωγή στην παγκόσμια ιστορία των Τεχνών

Με αφορμή τις όπερες που θα ανεβούν στην Εθνική Λυρική Σκηνή την περίοδο 2011-2012, ο καθηγητής Μάνος Στεφανίδης και ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης επιχειρούν ένα ταξίδι στην ιστορία της Μουσικής και των Εικόνων. Ξεκινώντας από το έργο και τον συνθέτη του, αναζητούν την πνευματική ατμόσφαιρα της εποχής, τις καλλιτεχνικές εκείνες τάσεις που οδηγούν στη δημιουργία του ολικού έργου τέχνης που λέγεται όπερα, οπερέτα, μπαλέτο ή μουσικό θέατρο.

Μια πανδαισία εικόνων, ήχων και ιδεών.

Η πρώτη διάλεξη αφορά στο έργο του:

ΓΚ. Ντονιτσέτι «Το Ελιξήριο του Έρωτα» Τετάρτη 12/10/11 και ώρα 5:00 το απόγευμα στο Φουαγιέ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Ακαδημίας 59

Θέμα της Διάλεξης: «Εικόνες του Έρωτα»

Ένας συνθέτης του Belcanto μεγαλωμένος ανάμεσα σε εικόνες από το πρώιμο Βυζάντιο έως τον Giotto.

Είσοδος Ελεύθερη


Requiem για ένα καλοκαίρι



Ρόλοι


Πόσο ανακουφιστικά ωραίο

όταν οι ηθοποιοί ξεντύνονται τους ρόλους τους

κι όταν γίνονται άνθρωποι όπως όλοι πάλι

πεινώντας, κρυώνοντας ή ροχαλίζοντας

όταν κοιμούνται σε λάθος πλευρό

κι όταν λίγο σάλιο τρέχει απ το στόμα τους

αφημένοι στον ύπνο σαν παιδιά.

Οι ηθοποιοί ξεχνάνε τις πίκρες της ημέρας

τις δυσκολίες της εφήμερης δουλειάς τους

φορούν τα καθημερινά τους ρούχα

και ξέρουν πως δεν είναι πια ο Ριχάρδος,

ο Ιάγος, η Αντιγόνη ή η Δεισδαμόνα

Κι αν έτσι περιμένουνε το θάνατό τους

δεν πειράζει λένε είναι κι αυτός ένας ρόλος.

Μ.Σ.


Από τη σοβούσα κρίση η οποία είναι περισσότερο κοινωνική-ιδεολογική και λιγότερο οικονομική, κάποτε θα συνέλθουμε. Και, ενδεχομένως, όλη αυτή η “ταλαιπωρία” να λειτουργήσει παιδαγωγικά για μια κοινωνία που έμαθε να δικαιούται τα πάντα χωρίς να προσφέρει τίποτε. Όμως η πολιτιστική-πνευματική καχεξία δεν θ' ανατραπεί εύκολα. Κυρίως επειδή είμαστε ο τόπος του πιο αφόρητου συντηρητισμού του πιο ανερυθρίαστου δήθεν. Όλα, πλέον, σερβίρονται σε μορφή light και σε σχήμα κωλότσεπης ώστε ώστε να μην θίγει ή τρομάξει το μέσο, κυρίαρχο, γούστο. Και βέβαια απαγορεύονται δια ροπάλου η κριτική -εκτός κι αν είναι αλληλολειχίες, βαρβαριστί αλλαξοκωλιές, ημετέρων-, προπηλακίζεται ο διάλογος, ιδιαίτερα ο οξύς, και μένουν, μόνες, οι υλακές των τηλε-προσωπείων και οι ατάκες τους. Όσο πιο σύντομες τόσο καλύτερα. Το κοινό διψάει για το ευσύνοπτο και οι κυρίαρχες πολιτικές λατρεύουν τη μεταφορά της α-κυριολεξίας σε μορφή σλόγκαν. Πχ. “Ο λαός στην εξουσία” και καθαρίσαμε! Ποιος είπε ότι το μέγεθος δεν παίζει ρόλο; Απόρροια όλων αυτών είναι ο δραματικός απορφανισμός του λόγου και η υποκατάστασή του από ένα ιδιόλεκτο προγλωσσικού χαρακτήρα που κορδακίζεται για τον πλούτο των 150 λέξεων και των ισάριθμων σκέψεων που διαθέτει. Αυτό το είδος μιλιέται ευρύτατα από τους μαθητές του λυκείου ως τους αγορητές του Κυνοβουλίου. Η ίδια σκυλάδικη αισθητική έχει σταδιακά εισχωρήσει παντού. Από το Μέγαρο Μουσικής ως την Εθνική Πινακοθήκη. Πολύτιμος αρωγός της ο παντοδύναμος λαϊκισμός που βασιλεύει στον τόπο επί 30 χρόνια. Α, και να μην ξεχάσουμε και τους χορηγούς μας. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο ξεπλένει κάθε τοπική μαφία τις αμαρτίες της δημιουργώντας γοητευτικές εξισώσεις του τύπου Ίντραλοτ-Μεγάρου κλπ. Πρόκειται για τον κυρίαρχο λαϊκισμό που περιέγραψε μοναδικά ο Παναγιώτης Κονδύλης και εικονογράφησε με το έργο του “Ο, τι θέλει ο λαός από πίσω κι από μπρος” ο Βλάσης Κανιάρης. Δυο από τις ελάχιστες περιπτώσεις αντίστασης σε αυτή την πλημμυρίδα του δήθεν που αποτελεί πλέον τον θεσμικό καρκίνο της χώρας. (Να μην ξεχάσουμε ανάμεσα στις ευάριθμες περιπτώσεις αντίστασης τον Βασίλη Καραποστόλη, τον Κωστή Παπαγιώργη, τον Παντελή Μπουκάλα, τον αείμνηστο αναρχικό πότη-ποιητή Ηλία Λάγιο, το Αντί του Παπουτσάκη.)

Να, τώρα, ένα παράδειγμα πολιτιστικής αφασίας: Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την εθνική μας συμμετοχή στην εικαστική Biennale της Βενετίας είναι αποκαλυπτικός της γενικότερης πολιτιστικής μας υστέρησης. Αφενός η πολιτεία αργά, βαριεστημένα και με τραγική καθυστέρηση, κινητοποιεί τους αντιδραστικούς μηχανισμούς της -σύμβουλους, υπάλληλους, πολιτιστικάριους και λοιπούς μισθοφόρους της τέχνης -για να επιλεγεί ο εκπρόσωπός μας και αφετέρου όλη η εικαστική κοινότητα μπαίνει στον πειρασμό να πιστέψει στο θαύμα, να συμμετάσχει στις αξιοκρατικές(;) φευ, διαδικασίες μήπως και διεκδικήσει την έξοδο της από την πνιγηρή ενδοχώρα. Προσωπικά, αυτά τα ρεσάλτα μου θυμίζουν την έξοδο του Μεσολογγίου και τη τύχη του. Είναι τέτοια η ανυδρία και η ανυπαρξία πολιτιστικής δράσης ώστε κάθε δυο χρόνια δεκάδες καλλιτέχνες ονειρεύονται μιαν αλλαγή, ένα ζωντάνεμα, διάβολε, του νεκρωμένου σκηνικού το οποίο όμως δεν θα γίνει ποτέ. Και φέτος εφαρμόστηκε η γνωστή συνταγή της επετηρίδας, δηλαδή στέλνουμε έναν ιστορικά καταξιωμένο καλλιτέχνη και όχι αυτό που γίνεται και βράζει σήμερα. Η Διοχάντη είναι μια πολύ σημαντική καλλιτέχνης αλλά βρέθηκε στα Giardini με είκοσι χρόνια καθυστέρηση, αποτέλεσμα της μίζερης δημοσιοϋπαλληλικής κριτικής που κυριαρχεί στο τόπο. ΟΙ περίφημες επιτροπές του Υπουργείου πολιτισμού ντε! Αποτέλεσμα είναι το ελληνικό περίπτερο φέτος άοσμο και άνευρο να λειτουργεί ως οπτικοποιημένη contemplatio ενός ποιητικού αποϋλοποιημένου χώρου και να είναι εξαιρετικά πετυχημένο ανώνυμο γκράφιτι στο εξωτερικό, ξύλινο τοίχο SOLD OUT. Αντίθετα την παράσταση έκλεψε η μεγάλη τοιχογραφία του Στέλιου Φαϊτάκη στην πρόσοψη του δανέζικου (!) περιπτέρου το οποίο είχε πάντως Ελληνίδα επίτροπο και πολύ επιτυχημένη την Κατερίνα Γρέγου!! Με όρους αγοράς θα μιλούσαμε για μιαν ακόμα ελληνική επιτυχία εκτός της κομματικής πολιτιστικής γραφειοκρατίας και των περίφημων κολλητών της τρέχουσας ομάδας εξουσίας.

ΥΓ. Η σκηνή αλησμόνητη: Συναυλία στις Πρέσπες την εποχή του Σημίτη με ποικίλους χρυσοκάνθαρους δημοσιογράφους και πολιτικούς να ψάλουν νταλγκαδιασμένοι τους καημούς του προλεταριάτου. Πρωτοστατούσαν αγκαλιασμένοι οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Λιάνης, Σεραφείμ Φυντανίδης και από κοντά ο Γιάννος και ο Βενιζέλος . Οι σύγχρονοι «άθλιοι» οι κατατρεγμένοι, οι Γιάννηδες – Αγιάννηδες του σοσιαλισμού και της προόδου. Οι κήρυκες επίσης της υποκρισίας, του φιλεύσπλαχνου λαϊκισμού, της θεσμοθετημένης αρπαχτής, της life style μη είδησης και του διαχρονικού δηθενισμού που θάλεγε κι ο Γιάννης Βαρβέρης. Έπειτα… φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με τα ίδια πρόσωπα grosso modo να πρωταγωνιστούν ακόμη στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο, με συμψηφισμούς, αλλαξοκωλιές, εκατέρωθεν αποσιωπήσεις, αλληλοθαυμαστικούς λιβανωτούς και κλεισμένες δουλειές που αποδίδουν εκατομμύρια. Με εκπομπές στην τηλεόραση, με στημένες συνεντεύξεις και με εξασφαλισμένο το δημόσιο βήμα το οποίο πάντως φθέγγεται μισές αλήθειες, δηλαδή ολόκληρα ψεύδη. Τα πάντα δηλαδή στο βωμό του φαίνεσθαι αφού το είναι εξισούται με το μηδέν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι προκλητικά βολεμένοι και παχυδερμικά αδιάφοροι για ο, τι συμβαίνει δίπλα τους, έχουν μάθει να ερμηνεύουν τον κόσμο και την επικαιρότητα με τσιτάτα ή έτοιμες συνταγές και το κυριότερο: δεν θέλουν να ανατραπεί καθόλου η υφιστάμενη κατάσταση. Ως νευραλγικό κομμάτι του καθεστώτος αγωνιούν για την μακροημέρευση του. Όπλα τους η συντήρηση, ο στρογγυλευμένος λόγος, η στρατηγική της πόζας και της λαϊκίζουσας κοινοτοπίας, το τίποτε που κορδακίζεται ότι είναι κάτι. Αυτοί, οι αφανείς πρωταγωνιστές της κρίσης. Αγαπητή φτωχολογιά μαζί τα έφαγαν, και μάλιστα τραγουδώντας... Τα κείμενά μου είναι πάντα ad hominem γιατί homines ευθύνονται για την γενικότερη κατάντια της societas. Γιατί αυτοί κανοναρχούν τον κυρίαρχο λόγο που επαναλαμβάνουν έπειτα υπνωτιστικά οι μάζες. Τιμημένοι ποιητές της αριστεράς που έγιναν χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοι του Σημιτικού καθεστώτος κι άλλοι εμπνευσμένοι κοινωνιολόγοι, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που καταδέχτηκαν τους μισθούς της ολυμπιάδας και τις πανάκριβές θέσεις του Βενιζέλου. Αυτοί οι ίδιοι δίνουν σήμερα δακρύβρεχτες συνεντεύξεις σε αριστερά έντυπα αναλύοντας τα αίτια της κρίσης. Αυτά τα συγκεκριμένα κοινωνικά «πρότυπα» ξεκίνησαν τον χορό των «εκπτώσεων» και τις δικαιολογίες του τύπου «αφού αυτός, γιατί όχι κι εγώ;» και φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε. Όλα τα άλλα είναι πομφόλυγες εφόσον το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, μαζί και η νοοτροπία του.