Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του ΓΑΠ;

(Τι συμβαίνει στο μυαλό του καθενός μας;)

Τα καταναλωτικά αντικείμενα με τον πληθωρισμό τους

οδηγούν νομοτελειακά στην ακύρωση της επιθυμίας.

Μ.Σ.

Το μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου Γ΄ λειτουργεί όπως είναι φυσικό, σοσιαλιστικά. Καλύτερα, θα λεγα πως πρόκειται για μιαν κοινοπραξία στην οποία συμβάλλουν πολλοί ώστε να δημιουργείται συχνά χάβρα από τον υπερσυνωστισμό των απόψεων. Στο κεφάλι του ΓΑΠ λοιπόν, συσσωρεύονται δεκάδες σύμβουλοι, η απόψεις της μαμάς του, η τρομερή σκιά του μπαμπά, τα κείμενα της Βάρτζελη ή του Νίκου, οι συμβουλές της Μέρκελ και του Στρος Καν. Κατά βάση πάντως ο εγκέφαλος του πρωθυπουργού είναι μουσικόφιλος. Έτσι εξηγείται το γιατί υπουργοποίησε τη σύζυγο του Τόλη και τη σύζυγο του Νταλάρα. Παλαιότερα μάλιστα που έκανε παρέα με το ζεύγος Ντέμη Νικολαϊδη -λόγω της τινέιτζερ κόρης του Μαργαρίτας- θαύμαζε και τη Βανδή. Το γιατί δεν έχει ακόμη υπουργοποιηθεί η Βίσση παραμένει μυστήριο. Είναι σαφές όμως ότι έχουν σημειώσει οι Παπανδρέου μια σαφή στροφή προς το λαϊκοέντεχνο, ποιοτικό. Η εποχή της Ρίτας Σακελαρίου ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν.

Εκσυγχρονιζόμαστε!

Το κρανίο του ΓΑΠ τα παίρνει πια στο κρανίο με τον λαϊκισμό. Το σωστό να λέγεται. Ως πολιτικός μοντέρνας κοπής απεχθάνεται τη σπέκουλα προς το λαό, τις μεγαλοστομίες, τις φρούδες υποσχέσεις, τη μυστική διπλωματία και γενικώς το πολιτικό ψέμα. Ο Γιώργος έχει ως σύνθημα τη διαφάνεια. Γι αυτό και επέλεξε ως κυβερνητικό εκπρόσωπο τον Πεταλωτή, ο οποίος είναι τόσο διάφανος -ο Πεταλωτής- ώστε μπορείς να δεις απέναντι, παρά τον αξιοπρόσεχτο όγκο του. Πράγμα που λχ δεν συμβαίνει με τον Βενιζέλο. Με άλλα λόγια ο Πεταλωτής περνάει παντελώς απαρατήρητος. Τον έχει δει μόνο το αετίσιο μάτι του προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς. Και του έχει δώσει υπόσταση. Όπως επίσης και σε μια πλειάδα άλλων απίστευτων τύπων από τους πενήντα τόσους που συγκροτούν το υπουργικό του συμβούλιο. Μην ξεχάσω τη Φώφη, τη Μιλένα και τη Ξινογιαννακο... πώς τη λένε. Πρόκειται για τρία κορίτσια καλών οικογενειών, σοσιαλίστριες από τα γενοφάσκια τους με τις οποίες ο πρωθυπουργός αισθάνεται εξαιρετικά άνετα. Καμία δεν τον ξεπερνάει σε εξυπνάδα ή ταμπεραμέντο. Είναι και οι τρεις υποτονικές έως αόρατες. Για αυτό και άκρως επιτυχημένες. Ο κομματικός σωλήνας στις δόξες του. Ακόμη, παρά τις επείγουσες εντολές του μνημονίου για στοιχειώδη αξιοκρατία και περιορισμό του κομματικού λιβανωτού. Αρκούν οι αργόμισθοι υπάλληλοι, να μην έχουμε και υπουργούς.

Θα μου πείτε βέβαια πως η Ξινογιαννακο... πώς τη λένε, απέτυχε παταγωδώς στο Υγείας, με αποτέλεσμα ο Λοβέρδος τώρα να τρέχει και να μη φτάνει. Ε, γι αυτό υπάρχει ο πρωθυπουργός, για να αποκαθιστά τα μικρά λαθάκια. Την τοποθέτησε, λοιπόν, στο Υπ.Εξ όπου επ' ουδενί μπορεί να είναι χειρότερη του Δρούτσα. Μεγαλοφυές!

Γιατί έτσι σκέπτεται ο ΓΑΠ. Βάσει της αρχής "το μη χείρον βέλτιστον". Έτσι δεν εμπιστεύεται δοκιμασμένους πολιτικούς όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος ή ο Φλωρίδης ούτε και πανεπιστημιακούς της αλλοδαπής όπως ο Μόσιαλος επειδή αισθάνεται αμήχανα όταν εκείνοι μιλάνε. Βλέπετε, το μυαλό του πρωθυπουργού δεν έχει καλές σχέσεις με τον προφορικό λόγο. Ακόμη καλύτερα, μισεί τα προφορικά. Η μεγάλη του δύναμη είναι αναμφισβήτητα το γραπτό. Αρκεί να του το' χουν γράψει άλλοι. Κι εκεί όμως η ακυριολεξία και η κοινοτοπία πάνε σύννεφο. Η πλάκα είναι με τις συνεντεύξεις ή τις επερωτήσεις στη Βουλή. Άλλα τον ρωτάνε, άλλα απαντάει αφού άλλα αντ' άλλων γράφει το χειρόγραφο!

Χάρμα ακροάσθαι!

Και το λεξιλόγιό του, πενήντα λέξεις μετρημένες και κάτι ψιλά για τσίχλες. Και μέσα από αυτή την εκφραστική λιτότητα έως και λεξιπενία να βγαίνει αυτό το αριστούργημα της σκέψης, αυτός ο κολοσσός του πολιτικού στοχασμού, αυτός ο λόγος που εμπνέει, δονεί και παρασύρει το πανελλήνιο. (Σιγά τα δύσκολα θα πείτε, εφόσον πρόκειται για το κοινό που επί δεκαετίες έχουν γαλβανίσει η Ρούλα, η Ελένη, ο Τράγκας και η παλαιοσοσιαλίστρια-νεόπλουτη Ελλη με τα μάτια της.

Άσχετο. Μου έλειπε πολύ ο Χατζηνικολάου. Με τον Σεφερλή γελούσα λιγότερο. Ευτυχώς όμως λεφτά υπάρχουν (και στο καταχρεωμένο Alter). Οι ανίερη διαπλοκή ΜΜΕ-πολιτικής εξουσίας συνεχίζεται. Και μετά μας φταίει το ΔΝΤ (το οποίο πάντως εμείς καλέσαμε).

Τέλος πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το μυαλό του ΓΑΠ λειτουργεί πρωτίστως πολιτικά. Η πολιτική, σχεδόν μισόν αιώνα, είναι η δεύτερη φύση του. Έγινε βουλευτής, έγινε υπουργός, πριν τριανταρίσει και έκτοτε δουλεύει κανονικά ως επαγγελματίας πολιτικός. Ο μπαμπάς του, επειδή είχε διαβλέψει εγκαίρως πως ο πρωτότοκος δεν έχει τις ικανότητες των δύο άλλων του γιων, τον έστρεψε εγκαίρως προς το δημόσιο για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. (Ό, τι δηλαδή έχουν κάνει το 90% των Ελλήνων πατεράδων) Και ιδού τώρα, η τραγωδία: Ο Παπανδρέου πρωθυπουργός περιέκοψε άσπλαχνα τον μισθό του Γιώργου κρατικού υπάλληλου με αποτέλεσμα ο δεύτερος πολύ δίκαια να πνέει τα μένεα εναντίον του πρώτου.

Τρικυμία εν κρανίω.

ΥΓ.1 Ο κυβερνητικός λαϊκισμός αντανακλάται αξιωματικά στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, και έπειτα σε ολόκληρο το φάσμα του εκλογικού σώματος. Εσχάτως αυτός ο λαϊκισμός είναι και "αγανακτισμένος". Για παράδειγμα, δεν θα βρείτε ποτέ κανέναν να αγανακτεί για την μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων, τις καταχρηστικές συντάξεις από τα 45 τους εκατοντάδων χιλιάδων "τυχερών", τις αμοιβές των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, τα αυθαίρετα και την εξοργιστική ασυλία των αυθαιρετούχων, τη δικαιοσύνη που αρνείται να απονέμει δίκαιο, τη σχεδόν θεσμοποιημένη ανομία, την κυρίαρχη παραβατικότητα, τη λευκή απεργία όλων εναντίον όλων, τα μαγαζάκια των πανεπιστημίων και των νοσοκομείων, την απαράδεκτη σπατάλη του δημοσίου χρήματος που ακόμα συνεχίζεται, τα ΜΜΕ που χρωστάνε υπέρογκα ποσά αλλά δεν κλείνουν, τις απίστευτες υπερωρίες και τα προνόμια που σήμερα ακόμη το κράτος παρέχει στους "πελάτες" του. Κατά τα άλλα, ο λαός βοά ρυθμικά "Άντε γαμήσου Πάγκαλε" νομίζοντας πως βρήκε τη λύση για τα οδυνηρά αδιέξοδα του τόπου. Και ας είναι αυτός ο ίδιος λαός που έστειλε τους 300 στη βουλή νομιμοποιώντας με τη ψήφο του όλα τους τα ιδιοτελή προνόμια. Θα κάνουμε άραγε ποτέ την αυτοκριτική μας; Αυτό θα ήταν αυτόματα η απαρχή μιάς κάποιας λύσης.

ΥΓ.2 Το ευχάριστο είναι πως μετά την αντικειμενική αδυναμία του συναθροίζεσθαι και διαδηλώνειν λόγω κατάχρησης και παρεμβολής τρομοκρατικών στοιχείων, ξανακερδίζουμε πάλι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι χωρίς έκτροπα και βία. Και χωρίς κομματικές ταμπέλες. Κάτι είναι κι αυτό...

ΥΓ.3 Ο τόπος μας εκφυλίζεται ραγδαία σε χώρα όπου η λογική, η μνήμη, φορές-φορές και η αξιοπρέπεια απέχουν δραματικά. Οι Έλληνες θέλουν να περάσουν αυτόματα, σχεδόν αβρόχοις ποσίν, από την ύβριν στη κάθαρση και από την προδοσία στην ανάσταση χωρίς τη μεσολάβηση οιασδήποτε σταυρώσεως. Η παρασιτική ευμάρεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και οι μικρονοϊκές πελατειακές παροχές του αντιπαραγωγικού και σπάταλου κράτους-πατερούλη μας αφορούν όλους. Επίσης δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για το ξεχειλωμένο αργόμισθο Δημόσιο εφόσον ΠΟΤΕ δεν ζητήσαμε είτε ως κόμματα, είτε ως πολίτες, τον περιορισμό και την εξυγίανσή του. Εκτός κι αν δεν είναι δημοκρατικό το πολίτευμά μας. Ή εκτός κι αν θέλουμε να φορτώσουμε τα δικά μας χρέη και τις δικές μας ευθύνες όχι μόνο στις επόμενες γενιές αλλά και στις μεθεπόμενες. Πολύ πατριωτικό αυτό, ή πολύ αριστερό, να πληρώνουν μέσω επιμηκύνσεων, αναπροσαρμογών, διευκολύνσεων, κλπ οι εντελώς αθώοι.

ΥΓ. 4 Και πως να κάνεις έκκληση στον πατριωτισμό των Ελλήνων, και πως να συνεγείρεις έναν λαό νωθρό και καταπτοημένο τώρα που η έννοια αυτή σχεδόν ποινικοποιήθηκε από μερικούς "διεθνιστές" δημοσιογράφους και άλλους τόσους μεταμοντέρνους ιστορικούς-επαγγελματίες του εθνομηδενισμού.