Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η "ΕΥΤΥΧΙΑ" ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

του Στέφανου Ληναίου

==========================

Τίποτε δεν άλλαξε, στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας, τα τελευταία χρόνια, διαψεύδοντας έτσι τις μεταπολιτευτικές μας ελπίδες για έναν Πολιτισμό για τους πολλούς και όχι για τους ολίγους και εκλεκτούς.


Όλες οι, κατά καιρούς, ιλαροτραγικές,αναγγελίες του ΥΠ.ΠΟΛ.,για Εθνικά Κέντρα, Ακαδημίες κλπ., και οι μισερές υλοποιήσεις τους, μας αναγκάζουν,δυστυχώς, να θυμηθούμε όλα όσα λέγαμε και γράφαμε πριν από χρόνια,για όλες τις Κυβερνήσεις που πέρασαν.

Από το 1994 μάλιστα, που ο τότε ΥΠ.ΠΟΛ.,ιδιωτικοποίησε όλα τα Πνευματικά μας Ιδρύματα, παρ' όλες τις αντιδράσεις όλων των ανεξάρτητων φορέων, το έγκλημα ολοκληρώθηκε.

Όποιος κι αν κυβερνάει πλέον αυτό τον τόπο,το ΥΠ.ΠΟΛ.,ουσιαστικά, διοικείται από τό ίδιο παντοδύναμο Συγκρότημα και τα ίδια παραχαϊδεμένα “παιδιά” του. Που ματαίωσαν οριστικά την Ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Πολιτισμού,τον κορυφαίο Πολιτιστικό Θεσμό,σε όλες τις Πολιτισμένες χώρες,κρατώντας αυτό το ρόλο για το Δ.Ο.Λ.- Ο.Μ.Μ.Α. και τον εαυτό τους. Και στη θέση του έχτισαν κάποιο ΕΚΕΘΕΧ με άγνωστους στόχους, άγνωστες θέσεις και άγνωστα πρόσωπα στα πολυμελή Συμβούλιά του. Ένα κέντρο που είναι σίγουρο ότι δεν θα λειτουργήσει ποτέ..


Δημιούργησαν από πέρυσι κι ένα « Athens System », το βάφτισαν « δίαυλο επικοινωνίας », διόρισαν άλλους τόσους άγνωστους συμβούλους και διάλεξαν μερικά άγνωστα έργα για να τα δουν κάποιοι άγνωστοι, ξένοι καλεσμένοι. Πότε είδε η ‘κριτική’ επιτροπή όλα τα έργα,αν τα είδε και με ποια κριτήρια τα διάλεξε, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όπως δεν μάθαμε και πέρυσι ούτε πόσοι και ποιοι ξένοι τα είδαν ούτε το κόστος όλων αυτών των παραστάσεων.

Ζητάμε συγνώμη αν στενοχωρούμε με τις θέσεις μας,αυτή την "εκλεκτή" νέα γενιά που κυβερνά εδώ και πολύ καιρό τα πολιτιστικά μας πράγματα. Ίσως να φταίει η ευτυχία των μεγάλων αγώνων που έθρεψε τη δική μας τη γενιά κι η "ευτυχία" της παρακμής που θρέφει,σημερα,τη δική τους. Τα μεγάλα,καταξιωμένα,ονόματα που στελέχωναν ομαδικές προσπάθειες της εποχής μας και κάποιοι σημερινοί μάνατζερ, πολυαγαπημένα παιδιά των παντοδύναμων Μ.Μ.Ε., που ‘κατασκευάζουν’ το σήμερα. Καθημερινές λογοτεχνικές,θεατρικές,λαογραφικές,μουσικές,μορφωτικές,ραδιοφωνικές εκπομπές που διαμόρφωναν το διψασμένο κοινό εκείνης της εποχής της ακμής. Και τα άρρωστα σήριαλ,τα τηλεοπτικά ξενυχτάδικα, τα μεσημεριανά κουτσομπολιά και τα τυχερά παιχνίδια που ξεσαλώνουν το χορτασμένο κοινό της σημερινής...Μυκονιάτικης εποχής της παρακμή.

Υπήρχαν τότε και οι « Αστερίσκοι » του Κώστα Νίτσου που μαστίγωναν όλες τις μεγαλοστομίες και όλες τις παρανομίες κάποιων αλαζόνων. Αν υπήρχαν και τώρα, θα παραλάμβαναν, στα ‘πικρόχολα’ σχόλιά τους, κάποιους επηρμένους, ξενοφερμένους “μεγαλο–καλλιτέχνες” και μερικούς, δυστυχώς,Έλληνες μιμητές τους. Αυτόν που προτιμά τα λουκάνικα από τον Παρθενώνα και αυτήν που δηλώνει δημόσια ότι έχει το δικαίωμα να ασελγεί πάνω στα κλασσικά κείμενα. Αυτόν που σκηνοθετεί την αρχαία τραγωδία όπως του ‘γουστάρει’ και αυτόν που δηλώνει απερίφραστα, “κάνω ό, τι θέλω, μαγκιά μου..” Αυτόν που καμαρώνει λέγοντας ότι το πλατύ κοινό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Θεάτρου κι αυτόν που χαρακτηρίζει άχρηστους όλους τους πνευματικούς μας ανθρώπους και θεωρεί πολυτιμότατους όλους τους μάνατζερ..Αυτούς τους "τραγουδοποιούς" που ακόμη και κάποια αιρετικά τραγούδια τους τα έγραφαν σε μια σουίτα πανάκριβου Αθηναϊκού ξενοδοχείου, με αμοιβή ένα ρετιρέ στην Κηφισιά.


«Αστερίσκοι», σήμερα στα ΜΜΕ,δεν υπάρχουν,δυστυχώς. Τα περισσότερα άλλωστε παίζουν μάλλον ένα ρόλο δημοσίων σχέσεων παρά ενημέρωσης. Ευτυχώς ότι υπάρχουν κάποια ανήσυχα Blogspot,που κάτι κάνουν.

Αν υπήρχαν όμως οι γνήσιοι ‘Αστερίσκοι',σήμερα,θα είχαν πολλή δουλειά.

Θα στηλίτευαν τις απίστευτες αθλιότητες, των επηρμένων προσώπων και της αδίστακτης εξουσίας.Ίσως μάλιστα να τους βοηθούσαν να συνειδητοποιήσουν και να μην επαναλαμβάνουν τα μεγάλα λάθη τους.

Τους νόμους που, μετατρέποντας τα Δ.Σ. σε ιδιωτικές ‘μαιμούδες’, καθιστούν ανεξέλεγκτους φεουδάρχες όλους τους ΥΠ.ΠΟΛ.και όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές όλων των Πνευματικών μας Ιδρυμάτων, που επιλέγονται από τη γνωστή "παρέα",για να εφαρμόσουν τις εντολές της.

Επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, προσλήψεις, βραβεύσεις, υποτροφίες και αποστολές σε μέλη ή φίλους των μελών της "παρέας"..

Σήριαλ, εκπομπές, σενάρια, παραγωγές, ερμηνείες, σκηνοθεσίες,


Επιδαύρια, Φεστιβάλ, από τους ίδιους, για τους ίδιους, με τους ίδιους. Με επιδοτήσεις πολλών εκατομμυρίων για παραγωγές πολλών..."φιάσκων"...

Ύμνοι, συνεντεύξεις, αφιερώματα, καπηλείες, τυμβωρυχίες για να κατασκευασθούν και να "καταξιωθούν" οι εκλεκτοί της "παρέας"..Και "ομερτά", νόμος της σιωπής, για τους εκτός της "παρέας"..

...η πίκρα μας είναι αφόρητη όταν συλλογιζόμαστε πόσες σημαντικές φωνές χάνονται ή συμβιβάζονται,θύματα αυτής ης "παρέας". Κάθε χρόνο και χειρότερα. Και φέτος,χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Με τη βούλα της εξουσίας και τα λιβανωτά των χρυσοπληρωμένων κοντυλοφόρων.

Αλλά και η χαρά μας είναι απροσμέτρητη όταν,μελετώντας την Ιστορία, διαπιστώνουμε ότι αυτός ο κάλπικος πολιτισμός αυτής της παντοδύναμης «παρέας» της παρακμής, κρατάει όσο και το φθαρτό σώμα της..


Η Ιστορία αργεί, αργεί πολύ, πολλές φορές, να γράψει ολόκληρη την Αλήθεια..Όσο κι αν αργεί, όμως, τελικά, κάποτε, τη γράφει. Κι έτσι, ευτυχώς, οι κύκλοι των αιώνων συνεχίζονται. Μεσαίωνας, Αναγέννηση, Μεσαίωνας, Αναγέννηση..

Στέφανος Ληναίος – 4.5.08


Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Απάντηση στο Νιόνιο


«Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»

Λαϊκισμός λαϊκοέντεχνος


Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στο «Ποντίκι» (10/3) δηλώνει εμφαντικά. «Τιμώ τον Πάγκαλο αλλά δεν τα φάγαμε μαζί». Για να τιμά τον κ. αντιπρόεδρο, προφανώς έχει το λόγο του, ως προς το δεύτερο όμως σκέλος της δήλωσής του υπάρχουν συγκεκριμένες ενστάσεις:

Αγαπητέ Νιόνιο, δυστυχώς μαζί τα φάγατε. Αυτοί ως εξουσία που συναλλάσσεται και εξαγοράζει, εσύ ως ευφυέστατος πλην θεσμικός καλλιτέχνης που παρέσχες αφειδώς στο σύστημα το άλλοθι που είχε ανάγκη. Επειδή έχει περάσει θλιβερά πολύς καιρός από το «Βρώμικο Ψωμί», την ελεγεία του Κοεμτζή, ή τον «Πολιτευτάκια». Αλλά ακόμη και από την εποχή που χλεύαζες τον τύπο εκείνο με την πιτυρίδα, το μούσι και το τσαντάκι, τον ενημερωμένο από τον Κακαουνάκη ή τους κωλοέλληνες που λίγο ρατσιστικά αμαύρωναν την αρχαιοελληνική (σου) καθαρότητα. Έπειτα ήρθαν τα μητσοτάκ, οι κολεγιές με την κυρία Μαρίκα, οι κρατικές, εθνικοπατριωτικές συναυλίες με τον υπουργό Βαρβιτσιώτη -είχες βλέπει και το γιό σου φαντάρο- αλλά και οι απίστευτα χαριτωμένες μεν, παπαροειδείς δε κοινότητες των Ελλήνων που με ορθοδοξίες και άλλες κοινοτοπίες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες κλπ. Μετά ήρθε ο Μυλοπόταμος και οι Φιλιππινέζες συν τα πατριαρχεία . Εν ολίγοις ως main stream καλλιτέχνης κατάφερες, νόμισες, να έχεις και τον σκύλο και τη πίτα ακέραιους. Είναι έτσι όμως; Τι σχέση έχει ο Νιόνιος του «Κύτταρου» και του «Ροντέο» με το Μέγαρο και Παλλάς; Μονάχα το αναλλοίωτο στυλ ενός ταλέντου που ξέρει οβιδιακά να μεταλλάσσεται για να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς θεού δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι του «έχει ο Θεός». Σ΄ εκείνο το γιαλαντζί εκσυγχρονισμό δηλαδή όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μην θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσων έγκαιρα προέβλεψαν την κρίση αποκαλύπτοντας και κριτικάροντας τους μηχανισμούς που την προκαλούσαν. Και γι αυτό υπέστησαν περιθωριοποιήσεις αποκλεισμούς κλπ. Μπορείς να το φανταστείς, εσύ ο αγαπημένος των ΜΜΕ, με το κάπως αφ΄ υψηλούς υφάκι; Διανοητές ή δημιουργοί όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο προφητικός Βλάσης Κανιάρης του «Ελλάδα αλίμονο» από το 1980, ήσαν δια βίου αποσιωπημένοι από τα κυρίαρχα έντυπα και κάποια τσογλάνια της δημοσιογραφίας, Η λίστα λ.χ. των κομμένων από τον ΔΟΛ υπήρξε περιώνυμη. Αντίθετα οι εύκολες γραφίδες ή οι καλλιτέχνες – διακοσμητές, όλοι δηλαδή οι σημαιοφόροι μιας συγκίνησης σε τιμή ευκαιρίας, πρωταγωνιστούσαν. Αστειάκια, εξυπναδούλες, δηθενιές, κασσανδρισμοί εκ του ασφαλούς και στον ρόλο του Χορν ο Φασουλής. Επίσης, άλλοι «διεθνείς» μας συγγραφείς ή δαφνοστεφανωμένοι ποιητές της αριστεράς έπαιρναν αιωνόβιες εκπομπές στη τηλεόραση –για να ταυτίζεται στο διηνεκές η κουλτούρα με τη νύστα–, χρυσοφόρες θέσεις στο κράτος του ωραίου και παράλληλα έναν φωτοστέφανο που τους θεοποιούσε εν ζωή με το αζημίωτο. Να γιατί σταμάτησε να γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης αν θυμάσαι, να γιατί αναχώρησαν αυτοβούλως ο Χειμωνάς κι ο Λάγιος, να γιατί μαράζωσαν εκτός κρατικών επιχορηγήσεων ο Νίκος Νικολαίδης ή ο Άρης Ρέτσος ενώ αντίθετα ο Δημήτρης Λιγνάδης ή Κακαουνάκης γελοιοποιούν την Επίδαυρο και δεν κουνιέται φύλλο!

Μεγάλε τραγικέ, της τέχνης, ρετιρέ

ευάερο, ευήλιο, διαμπερέ! (sic).

Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά. «Φανταστείτε που έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με ένα νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται; Αντιστεκόταν το «Αντί» γι΄ αυτό είχαμε καταντήσει γραφικοί οι συντάκτες του. Αντιστέκονται ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι που είναι εργαζόμενοι αλλά όχι υπάλληλοι του αφεντικού τους. Ούτε, πολύ χειρότερα, συνέταιροι. Όπως ο Στάθης ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή ο πρόωρα αποσυρμένος -από αηδία- Βασίλης Καββαθάς. Καταλαβαίνεις βέβαια γιατί μου λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ποιητικός – διαβρωτικός λόγος του. Η οξύτατη, παρέμβαση του στα κοινά που ήταν αριστοκρατική άλλα ποτέ αφ υψηλού. Τελικά όλοι όσοι αντιστέκονται είναι αριστοκράτες. Σαν τον Δήμο Θέο ή τον Κωστή Παπαγιώργη ή τον Δημήτρη Αληθεινό ή τον Νίκο Μπάικα ή τον συνθέτη Χάρη Βρόντο (απολυμένο πλέον από το Γ΄ πρόγραμμα)!

Έτσι λοιπόν σήμερα η αποστροφή σου για τους κωλοέλληνες επειδή είναι αφ υψηλού αλλά δεν αγγίζει την ουσία της νόσου, μου θυμίζει την σιδερωμένη έκφραση της Όλγας Τρέμη. Και δεν τσιμπάω. Όχι άλλη, μεταλλαγμένη ΚΝΕ πια στο δημόσιο βίο. Νιόνιο, υπήρξες ο πιο προικισμένος της γενιάς σου και έχεις γράψει συνταρακτικά πράγματα. Αλίμονο, σήμερα η μουσική σου προκαλεί συγκίνηση ή και νοσταλγία. Σίγουρα πάντως αμηχανία. Σου θυμίζω την Καλομοίρα στο Ηρώδειο του Μητρόπουλου και της Wiener Philarmoniker. Και ποτέ πια σοκ. Και αυτό είναι άδικο. Πρωτίστως για σένα…


ΥΓ 1

Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που καλοσκέφτομαι δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι Νιόνιο;

Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στη τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.


ΥΓ 2

Τελικά και από το υπόγειο φαίνεται η θάλασσα. Ευτυχώς. Μόνος που πέρασε πολύς καιρός χωρίς να γίνει το θαύμα σε αυτόν το τόπο. Τι κι αν κατεβαίνει ο Άγγελος; Βρίσκει στέρφα τη λίμνη.


ΥΓ 3

Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα...


Manos on Twitter!

@ManosBombista σας περιμένει στο Twitter!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Ο άνθρωπος με τα γαρίφαλα




Ο άνθρωπος με τα γαρίφαλα και τους γύψους απεβίωσε χτες 2 Μαρτίου στην εντατική του Υγεία και μετά από πολύχρονη αντίσταση στην αρρώστια και τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Ο Βλάσης Κανιάρης γεννημένος το 1928 στην Αθήνα. Ο πιο πολιτικοποιημένος, σύγχρονος μας καλλιτέχνης και ένας διεθνής μας δημιουργός που έκανε τέχνη τις πληγές και τα ράκη της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Που μίλησε για τη μετανάστευση και το κοινωνικό πρόβλημα της Ευρώπης ήδη από τη δεκαετία του 60' και μάλιστα με όρους αβανγκάρντ. Που συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό ως μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας. Ο Κανιάρης από τους γύψους και τα γαρίφαλα της δικτατορίας πέρασε πολύ έγκαιρα στη καταγγελία του γενικευμένου λαϊκισμού και του πνεύματος συναλλαγής και διαφθοράς που μαστίζουν το τόπο. Με έργα-περιβάλλοντα όπως το “Ό, τι θέλει ο λαός, από πίσω και από μπρος”, “Συμμετοχή-Συνενοχή”.
Κορυφαίο του έργο υπήρξε το πολυθέαμα HELAS - HELLAS (Αλίμονο-Ελλάδα) του 1980. Τελευταία μεγάλη του έκθεση η παρέμβαση στο Μουσείο Μπενάκη το 2008-9.
Έντιμος, αυστηρός, απόλυτος, οξυδερκής αλλά και βαθύτατα τρυφερός έκανε τέχνη ως τη τελευταία του στιγμή με σαπισμένους πνεύμονες και βαθύτατα κλονισμένη υγεία. Ήταν 83 ετών. Είμαι όμως βέβαιος ότι εκεί που βρίσκεται δουλεύει τώρα τη καινούρια του έκθεση.










Η μεταμόρφωση του κόσμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ερμηνεία του.
Arthur Rimbaud

O Kανιάρης ήταν ένας πολιτικός καλλιτέχνης. Kαι σαν τέτοιος δε θα ήταν δυνατόν ν’ αφεθεί στην παλίρροια του συμψηφισμού, της αιδήμονος σιωπής και της συνενοχής. H κριτική του, πάντοτε διατυπωμένη εικαστικά, δε χαρίστηκε σε κόμματα, σε λαϊκά συνθήματα και σύμβολα ή εύκολους ποπουλισμούς. H ευθύνη ανήκει εξίσου σε άρχοντες και αρχόμενους. O «κυρίαρχος» λαός οφείλει να κάνει κάποτε
την αυτοκριτική του σε σχέση με όσα έπραξε, ή αμελήσει να πράξει, ή αποδέχτηκε να συμβούν. Bλέπετε η λαϊκή ψήφος είναι αμφίστομη μάχαιρα. Ό, τι θέλει ο λαός, λοιπόν, αφού πλέον έχει εξαρθρωθεί κάθε έννοια αξιοκρατίας, κάθε ιεραρχική κλίμακα, κάθε σεβασμός στην υπεροχή της γνώσης, της εμπειρίας, του βιωμένου χρόνου, που αναφέραμε πιο
πάνω. Kι αφού αυτός ο λαός εκλέγει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν την ηγεσία του.
O Kανιάρης, σαν τον Aναγνωστάκη ή το Σαχτούρη, ήταν ένας ποιητής του ελάχιστου, ένας μύστης της συγκεκαλυμμένης πληροφορίας, ένας περίεργα ευαίσθητος περιπατητής που μπορούσε ν’ αναγνωρίσει τον Duchamp στα σκουπίδια του δρόμου. Ή, ένας περαστικ
ός, που έβλεπε την αθλιότητα στους δρόμους του κόσμου αλλά δεν έκλεινε τα μάτια... Ένας, τέλος, που ήξερε πως προηγείται το αίμα και έπεται το κόκκινο χρώμα. Ποτέ αντίστροφα. Πάντα...

ΥΓ. Με το αρχέγονο ένστικτο της η τέχνη, δηλαδή οι υποψιασμένοι της εκπρόσωποι,
οι συνειδητά μακριά από τις εργαλειακές συμπεριφορές και διατεταγμένη σκέψη ξαναβρίσκουν ό, τι η κοινωνία του lifestyle ξεχνά ή απωθεί: χειρονακτικές διαδικασίες, συλλογικές σχέσεις, ομαδικές τελετές ή δράσεις. Η διεύρυνση πάλι των ορίων της τέχνης (π.χ. Beuys και Fluxus) τι άλλο κάνει παρά να διεκδικεί την απολεσθείσα μας κοινωνικότητα ως έσχατο καταφύγιο αντίστασης;

Έκθεση του Βλάση Κανιάρη στο Σχολείο του Αρνάδου. Καλοκαίρι του 2009.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Τα πρόσωπα του Φασισμού (και ολίγος Χαλεπάς)

Καταπληκτικό σόου τις προάλλες (28.2) στον Πρετεντέρη με πρωταγωνιστή τον “υβρισθέντα” εν Παρισίοις Πάγκαλο. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι μετριότατοι πολιτικοί, κυνικοί δημοσιογράφοι χωρίς καμία αίσθηση δεοντολογίας αλλά είναι εξαίρετοι ρολίστες. Μπριλάντε ηθοποιοί. Ο Πάγκαλος εν απολύτω φυσικότητι κατήγγελλε τη φραστική επίθεση που δέχτηκε στη Maison de la Grèce ονομάζοντάς την “φασιστική” και ο Πρετεντέρης εγκαλούσε το ΣΥΡΙΖΑ (ξανά) γιατί στην ανακοίνωση του δεν εξέφραζε αποτροπιασμό γι' αυτή τη βία (sic). Δηλαδή εκεί που μας χρώσταγαν, μας πήραν και το βόδι. Και τι βόδι!

Ο κ. Αντιπρόεδρος ως εκπρόσωπος της πιο αντιλαϊκής, αντικοινοβουλευτικής και ξενόδουλης εξουσίας που γνώρισε μεταπολιτευτικά ο τόπος και παράλληλα βασικός φορέας και εκφραστής του παραδοσιακού, παπανδρεϊκού λαϊκισμού ενοχλείται όταν οι νέοι, η γενιά των καταραμένων στην Ελλάδα του ΔΝΤ, εξεγείρονται και παρενοχλούν ή διακόπτουν τις πληθωρικές του παραστάσεις. “Δεν μ' αφήσουν να μιλήσω” εξεγείρεται ο σύζυγος της υποψήφιας δημάρχου συζύγου του, λες και δεν μονοπωλεί ο ίδιος κατ' αποκλειστικότητα κάθε μορφή ΜΜΕ της χώρας. Χωρίς βέβαια δυνατότητα αντιλόγου ή διαφωνίας. Εκτός κι αν μπορούν να θεωρηθούν αντίρρηση οι ερωτήσεις του... Πρετεντέρη. Ο οποίος ζήτησε να στηλιτευθεί η διακοπή της παγκάλειας ομιλίας χωρίς να θυμάται τις ύβρεις, τις αμετροέπειες ή τις προβοκατόρικες προκλήσεις τις οποίες εκ συστήματος εκστομίζει ο Αντιπρόεδρος. Το savoir vivre μας μάρανε. Λες και όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε σαν την Όλγα Τρέμη. Δηλαδή και κερατάδες και λοβοτομημένοι. Ποιοι μιλάνε κι από πού; Απ' το κανάλι της επίσημης κυβερνητικής προπαγάνδας και της θεσμικής διαπλοκής κράτους και μηντιαρχών. Η αποθέωση ήταν όμως η έκκληση για στηλίτευση της βίας: “Χτες δεν αφήσανε τον Πρωτοπαπά να φάει, τον Πρωθυπουργό να μιλήσει. Αύριο;” Αύριο καλά θα κάνει όλο το συστημικό πλέγμα ν' ανησυχεί γιατί η λαϊκή οργή κουφοβράζει και η απελπισία περισσεύει. Και τότε οι εκπρόσωποι της εκφασισμένης εξουσίας, αυτής που ψεύδεται ασύστολα, που χρησιμοποιεί απροκάλυπτα βία εναντίον των πολιτών της, που αφήνει να αργοπεθαίνουν εκατοντάδες απεργοί πείνας,αυτή η ανάλγητη, ξεδιάντροπη εξουσία, αν προλάβει, ας συγγράψει το savoir vivre που της ταιριάζει.


ΥΓ.1 Να ένα ελάχιστο παράδειγμα του φασιστικού ευρέος Πασόκ. Πριν ένα μήνα ο Τήνιος ποιητής Ντίνος Σιώτης, βραβευμένος με το κρατικό βραβείο ποίησης, οργάνωσε ένα συνέδριο στο νησί του με θέμα “Η Παναγία στη Νεοελληνική Ποίηση”. Συμμετείχα κι εγώ με τίτλο εισήγησης τον “Θρησκευτικό Νίκο Καρούζο”. Κανονικά η εκδήλωση που μάλιστα τελούσε υπό την αιγίδα του Ιδρύματος της Παναγίας, θα πραγματοποίειτο στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Οι υπεύθυνοι του όμως, (σαν τσιφλικάδες ή κρατικοί συνδικαλιστές) αρνήθηκαν να φιλοξενήσουν την εκδήλωση γιατί, λέει, τους έχω βρίσει (sic) από το “Ποντίκι”. Η αλήθεια είναι ότι κατέγραψα απλώς το αδιανόητο γεγονός να είναι πρόεδρος ενός πνευματικού ιδρύματος κι ενός χώρου τέχνης όπως είναι το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού ένας τεχνοκράτης. Ένας οικονομολόγος, τ. Υπουργός του Ανδρέα που μάλιστα σήμερα υπηρετεί στο ΔΝΤ και τη Νέα Υόρκη. Επίσης άσκησα κριτική στο ΔΣ του Ιδρύματος επειδή ενώ υπεραμύνεται του τηνιακού πολιτισμού αποκλείει συστηματικά το καθολικό άξονα αυτού του πολιτισμού, πράγμα που είναι ντροπή! Για όλα αυτά μ' έχουν πολλαπλώς αποκλείσει από τις δραστηριότητες τους, δεν μου επιτρέπουν να ξεναγήσω στην έκθεση Χαλεπά κλπ.

Άσχετο, κύριε Πρετεντέρη, αυτόν τον φασισμό, πως θα το χαρακτηρίζατε;


ΥΓ.2 Υπάρχει όμως βελούδινος φασισμός και στην Αριστερά. Η “Αυγή” λόγου χάρη, μετά 30 χρόνια συνεργασίας, μου λογόκρινε κείμενο επειδή, λέει, σχολίαζα αρνητικά την αναβάθμιση του συνθέτη Δ. Παπαδημητρίου από διευθυντή του Τρίτου -αποτυχημένου- σε δερβέναγα όλης της κρατικής ραδιοφωνίας, στο πλαίσιο του γενικότερου νεποτισμού και αναξιοκρατίας που μαστίζουν τη χώρα. Από πότε όμως η “Αυγή” κήδεται υπέρ των “οικογενειών” που κουμαντάρουν τον τόπο; Ο υπεύθυνος πολιτισμού της εφημερίδας έφερε ενστάσεις τύπου savoir vivre. Όμως αν δεν γίνουμε εμείς δυσάρεστοι σύντροφοι σε αυτή την διευρυμένη σιωπή αμνών και αμνοεριφίων, ποιος θα γίνει; Είναι δυνατόν δημοσιογράφοι της Αριστεράς να υποκύπτουν στις χάρες του life style; Ως εδώ δεν μας έφαγαν μόνο αφηρημένες ιδέες και πολιτικές αλλά και συγκεκριμένα πρόσωπα με συγκεκριμένες συμπεριφορές.


ΥΓ. 3 Για την πολιτιστική και κοινωνική διάσταση της γηπεδικής βίας, της ποδοσφαιρικής αποβλάκωσης που καθοδηγεί τεχνηέντως η κρατική προπαγάνδα και των φαινομένων τύπου τύπου Μαρινάκη και λοιπών “προέδρων” με τους τραμπούκους τους και τους αφιονισμένους οπαδικούς στρατούς, ποιος άραγε θα μιλήσει;