Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Δικαιοσύνην μάθετε…

  • Θρίαμβος! Στις πρόσφατες, δημοτικές εκλογές στις οποίες εκτεθήκαμε με το ψηφοδέλτιο του Γ. Καμίνη, τιμηθήκαμε με τις ψήφους 653 συμπολιτών μας. Είμεθα, πλέον, σχεδόν κίνημα, κι όχι τ’ άλλα που ιδρύονται επειδή κάποιες κυρίες έχουν πρόβλημα με την εμμηνόπαυσή τους. Ευχαριστούμε θερμά και υποσχόμεθα ότι δεν θα το ξανακάνουμε! Είναι αυτονόητο ότι δεν εξελέγημεν διότι απαιτείτο αριθμός πολύ μεγαλύτερος. Όμως διαπιστώσαμε εν τοις πραγμάσιν ότι 653 συνάνθρωποι ημών τουλάχιστον δεν μας μισούν και ασφαλώς μας προτιμούν π.χ. από τον Ψινάκη. Δεν είναι και λίγο στους ολίγιστους καιρούς που ζούμε…

  • Ο οποίος Ψινάκης λειτουργεί σαν ένα είδος μάστιγας του θεού της showbiz και τιμωρεί όλους τους ουτιδανούς πολιτικούς που τολμούν να τον εκμεταλλευτούν προς ίδιον συμφέρον υποτιμώντας το ήδη πλήρως απαξιωμένο, σώμα των εκλογέων. Πρώτος ήταν ο κωλοτούμπας Καρατζαφέρης ο οποίος προτείνοντας Ψιψινάκη αποκαλύφθηκε ακόμη και στους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς του και, συγχρόνως, εξετέθη στους υπόλοιπους τηλεστάρ βουλευτές. Σου λέει ο Άδωνις αν ο Ψινάκης γιατί και όχι η Ευγενία; Σωστά! Ακολούθησε ο κουτοπόνηρος Κακλαμάνης που χρησιμοποίησε μεν τον Ψιψινάκη ως δόλωμα για την απέραντη δεξαμενή του λούμπεν και του κιτς αλλά έπεσε ο ίδιος μέσα στα βοθρολύματα της ύβρης του. Έστιν ουν δικαιοσύνη.

  • Η οποία δικαιοσύνη λειτουργεί κατά περίπτωση. Όπως συνέβη πρόσφατα με το ΕΣΡ που έβαλε πρόστιμο 15.000 € στην ΕΡΤ για τις πασίγνωστες δηλώσεις Τσόκλη περί βιασμού και βιαζομένων που τα… θέλουν. Όμως φίλοι, summum jus, summa injuria λέγανε οι Λατίνοι: Απόλυτο δίκαιο ίσον απόλυτη αδικία. Το ΕΡΣ είναι αποτυχημένος θεσμός στην πράξη επειδή δεν μπόρεσε τόσα χρόνια ν’ αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστον την τηλεοπτική μας χωματερή, βασική αιτία του ευρύτερου κοινωνικού εκφυλισμού. Επιπλέον υποκριτικά κάνει επιλεκτικές εμφανίσεις για το θεαθήναι. Στην περίπτωση μάλιστα του, πράγματι αμετροεπούς λόγω οίησης, Τσόκλη έκανε τεράστιο φάουλ. Διότι ποινικοποίησε την άποψη. Και απαγορεύει έτσι το δικαίωμα κάποιου να λέει τη γνώμη του έστω κι εσφαλμένη. Σε μιαν προγλωσσική τηλεόραση είναι γελοίο να τιμωρείται ο λόγος· έστω και ο πλάγιος. Σ’ αυτή την περίπτωση ο Σελίν ή ο Πάουντ δεν θα φιλοξενούνταν ποτέ από την κρατική τηλοψία (για τα ιδιωτικά κανάλια δεν το συζητάμε· αυτά έχουν εξορίσει προ πολλού και τον λόγο και την εικόνα αρκούμενα σε ομοιώματά τους). Ούτε θα ακουγόταν ένας Ταλιμπάν επειδή θα υπερασπιζόταν τη μπούργκα. Έτσι όμως καταργείται ο διάλογος, η πληροφόρηση εφόσον καταδικάζεται η διαφωνία εν ονόματι ενός ταρτουφικού politically correct. Ποιος θα πληρώσει όμως τα 15.000 €; Η χρεοκοπημένη ΕΡΤ ή ο βαθύπλουτος καλλιτέχνης; Αν διαβάσαμε σωστά, η θυγάτηρ του ομού μετά των γονέων της διαθέτει καταθέσεις ύψους 1.800.000€. Ας δώσει λοιπόν εκείνη το πρόστιμο για λόγους συμβολικούς. Επειδή κάτι χρωστάει η ίδια και στο κόμμα που την έκανε βουλευτίνα και στην ΕΡΤ.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ξεναγήσεις του Μάνου Στεφανίδη στην έκθεση "Ο χρόνος. Οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους"

Ξεναγήσεις του Μάνου Στεφανίδη στην έκθεση

Ο χρόνος. Οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους

2, 5, 9 & 12 Δεκεμβρίου 2010

Μουσείο Μπενάκη, Κεντρικό Κτήριο – Κουμπάρη 1

Στο πλαίσιο της έκθεσης: «Ο χρόνος. Οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους», το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει σειρά ξεναγήσεων του επιμελητή της έκθεσης Μάνου Στεφανίδη, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

  • Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου, 20:30, με θέμα:

«Ένα μουσείο μέσα στο μουσείο»

  • Κυριακή 5 Δεκεμβρίου, 12:30, με θέμα:

«Η επίσημη Ιστορία και οι ιστορίες των ανθρώπων»

  • Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου, 20:30, με θέμα:

«Για το ιερό και το ανίερο»

  • Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 12:30, με θέμα:

«Οπτική αφήγηση – θεατρικότητα»

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τα Χάρτινα μηνύματα των καιρών μας

Ένας μήνας αφιερωμένος στον Στάθη στη Λέσχη Φίλων Κόμικς

Τα Χάρτινα μηνύματα των καιρών μας είναι ο τίτλος της έκθεσης με σκίτσα και γελοιογραφίες του Στάθη που παρουσιάζεται από 16 Νοεμβρίου 2010 στον εκθεσιακό χώρο της Λέσχης Φίλων Κόμικς.

Ο Στάθης, κατά κόσμον Στάθης Δ. Σταυρόπουλος, είναι σήμερα ένας από τους δημοφιλέστερους σκιτσογράφους με μεγάλες συμπάθειες στους αναγνώστες, αλλά και στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στους συναδέλφους του. Κι αυτό, διαμέσου όχι μόνο των γελοιογραφιών. Καπετάνιος στο «Ναυτίλο» στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ο Στάθης έχει περάσει εδώ και χρόνια, και σε ένα λόγο πιο άμεσο. Σατιρίζει, καυτηριάζει, συζητάει, απαντάει. Γράφει -ως δημοσιογράφος- όσα πολλές φορές δεν φτάνει να πει ο σκιτσογράφος. Γράφει για όλα αυτά, που πολλές φορές δεν μπορεί να σκιτσάρει ένας δημοσιογράφος.

Ανήκει σε μια γενιά έντονα πολιτικοποιημένων γελοιογράφων. Το σκίτσο του άρτιο σχεδιαστικά και εικονογραφικά, πλούσιο σε ιστορικές παραπομπές και διακειμενικά υπονοούμενα. Η περιγραφικότητα των μορφών του, η λεπτομέρεια στα σκηνικά και τις στολές εποχής, οι γραμμοσκιάσεις και οι σχεδιαστικές του ισορροπίες , έχουν κάνει το πενάκι του να βρει την δική του «μανιέρα», γλιστρώντας επιδέξια ανάμεσα στη καρικατούρα και σε ένα πιο «ρεαλιστικό» σχέδιο. Ο λόγος του καυστικός και άκρως πολιτικός, είναι καθημερινά, σημείο αναφοράς για πολλούς αναγνώστες του. Μια γελοιογραφία που πολλές φορές ισορροπεί περισσότερο στην «Πολιτική» και λιγότερο στη «Γελοιογραφία». Μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί 29 προσωπικά άλμπουμ με συλλογές γελοιογραφιών και πολιτικών κόμικς.

Ο Στάθης με το έργο του μας προτρέπει να ξεφύγουμε από την εικόνα που έχουμε για την γελοιογραφία, ως μέρος αποκλειστικά μιας εφημερίδας και να την δούμε ως ένα έργο τέχνης που μπορούμε να αποκτήσουμε. Έργα όπως αυτά που φέρνει στη Λέσχη Φίλων Κόμικς, δημιουργίες της τελευταίας πενταετίας, με θέματα της επικαιρότητας.

Το Σάββατο 20 Νοεμβρίου στις 8μ.μ. εγκαινιάζεται η έκθεση με πρωτότυπα σκίτσα και γελοιογραφίες του Στάθη, στη Λέσχη Φίλων Κόμικς. Για τον Στάθη και το έργο του θα μιλήσουν ο Άρης Μαλανδράκης δημοσιογράφος και ο Μάνος Στεφανίδης κριτικός τέχνης.


Το Σάββατο 4 Δεκεμβρίου στις 8.00μ.μ θα γίνει η παρουσίαση του τελευταίου άλμπουμ του Στάθη «Τα Ανδρείκελα» από τις εκδόσεις Λιβάνη από τον ίδιο το δημιουργό, στη Λέσχη Φίλων Κόμικς.


Διάρκεια έκθεσης: 16 Νοεμβρίου έως 16 Δεκεμβρίου 2010.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 6μ.μ. - 10μ.μ. έως Κυριακή 10π।μ - 2μ.μ. και 6μ.μ. - 10μ.μ.


Λέσχη Φίλων Κόμικς, Αγ. Ειρήνης 5 Μοναστηράκι.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010









*Η παράστασις μας “ Ο Όμερ Πριόνης Δήμαρχος” έλαβε τέλος। Ακολουθεί το σατυρικόν δράμα “Η Λουγκρητία Βοργία και το ψιψινάκι της”.


*Φοβερό. Όλες οι επιλογές του Γ.Α.Π. βγήκαν! Από Καμίνη ως Τατούλη.

*Κατά τ' άλλα ο Γ.Α.Π πια διαθέτει μια τράπουλα τόσο λειψή που τις λείπουν όλοι οι άσσοι, τα δεκάρια τα καλά και οι ρηγάδες ενώ τιης απόμειναν μόνο οι ντάμες κούπες και τα μπαστούνια. Πρόεδρε, κάνε κάτι...


*Πρόεδρε, μην διστάζεις. Υπουργοποίησε και τη Μάγια... .Καλή η αισθητική αλλά η showbiz αντέχει. Ακόμη.

Έκθεση Σπυρόπουλου

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Όραμα και διούρηση





















(Απ’ τον Ντυσάν στον Κανιάρη μέσω Ρήγα Φεραίου)

Συγνώμη αλλά ο πολιτισμός περισσότερο από θεωρία, δήλωση ή και πόζα, είναι καθημερινή πρακτική και τρόπος συμπεριφοράς. Είναι η άσκηση της, όποιας, παιδείας μας σε έμψυχα ή άψυχα. Στο περιβάλλον αλλά και στα πράγματα που το συγκροτούν.
Θέλουμε έναν δημόσιο χώρο ελεύθερο, αυτοδιαχειριζόμενο, μακριά από κάμερες και αστυνομεύσεις; Οφείλουμε να τον σεβόμαστε και ν’ αναπτύσσουμε τις όποιες δραστηριότητες μας μέσα σε αυτό το πνεύμα του σεβασμού. Αλλιώς, δείχνουμε την παχυλή αγαρμποσύνη ή την επιθετική μας αντικοινωνικότητα, έστω και πίσω από όποιο προκάλυμμα προοδευτικότητας ή επαναστατικού πνεύματος. Πιο συγκεκριμένα:
Το Σάββατο 18.9 πήγα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανωνόταν στα Προπύλαια εναντίον του λιθοβολισμού γυναικών και εν γένει της τρομοκρατίας στο Ιράν και υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων που καταπατούνται βάναυσα σε Ανατολή και Δύση. Έπειτα ακλούθησε συναυλία στα σκαλάκια του Πανεπιστήμιου με χέβι μέταλ, ζωντανή μουσική και με την απαραίτητη κατανάλωση μπίρας. Ως γνωστόν το πνεύμα έλκεται από το οινόπνευμα και το αλκοόλ ταιριάζει με την επανάσταση. Ως εδώ καλά. Όμως τα Προπύλαια και το συνακόλουθο άσυλο τους για να λειτουργούν ως χώρος ελευθερίας και ελευθεριακής έκφρασης πρέπει και να προφυλάσσονται και να περιφρουρούνται από τους ίδιους τους διοργανωτές των σχετικών δράσεων. Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς στα κηπάρια ένα γύρω σωρούς σκουπιδιών και πεταμένα κουτιά μπίρας ή, συναυλιαζομένους να ουρούν πίσω από το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου ή του Κοραή. Εκτός κι αν είναι ταμπού να μιλάμε γι αυτά. Τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου είναι ένα υπαίθριο μουσείο αρχιτεκτονικής, γλυπτικής και ζωγραφικής, ένας συμβολοποιημένος χώρος, μια ζώσα αφήγηση της πρόσφατης ιστορίας μας και ως τέτοιος ανήκει σε όλους. Και πρωτίστως στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι βανδαλισμοί στ’ αγάλματα, τα σπασμένα μάρμαρα, οι βρωμισμένοι τοίχοι δείχνουν ότι έχουμε ακόμη να μάθουμε πολλά μέχρι ότου καταστούμε αληθινά προοδευτικοί, αληθινά αριστεροί. Εκτός κι αν οι «ακράτητοι» απολαμβάνουν περίφοβης ασυλίας. Ο Φεραίος και ο Κοραής υπήρξαν πρωτοστάτες του Διαφωτισμού και της Εξέγερσης στα Βαλκάνια και τη λοιπή Ευρώπη και τ’ αγάλματά τους αποτελούν τον αγλαό καρπό της αναβίωσης της κλασικής φόρμας στη καρδιά του νεοελληνικού ρομαντισμού.
Παρεμπιπτόντως ο Ούγκο Τσάβες φέρνει με τιμές από την Κολομβία στη Βενεζουέλα την σποδό του Σίμωνα Μπολιβάρ, του Libertador, που έζησε και έδρασε στη ίδια εποχή με τους προς διούρηση δικούς μας. Το πολιτικό βάρος της χειρονομίας είναι προφανές. Ο δε Νίκος Εγγονόπουλος έγραψε τον επικολυρικό του «Μπολιβάρ» στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ταυτίζοντας τον λατινοαμερικάνικο επαναστάτη με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ο πιο μορφωμένος, σήμερα, αριστερός ηγέτης στην Ελλάδα είναι ο τροτσκιστής Σάββας Μιχαήλ, φίλος ποιητών όπως ο Καρούζος, ο Κακναβάτος, ή ο Νάνος Βαλαωρίτης και βαθύς μελετητής του ευρωπαϊκού ρομαντισμού. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς παιδεία και η γνώση και η συγκίνηση δεν κατακτώνται χωρίς προσπάθεια και μαθητεία. Είμαστε ένας τόπος νεοπλουτίστικης διανοητικής αλαζονείας είτε μιλάμε για γκόλντεν μπόις, είτε για εξεγερμένους των Εξαρχείων. Μας λείπει δραματικά το πνεύμα της μαθητείας. Κι ως προς αυτό, εμείς οι μεγαλύτεροι ή οι δάσκαλοι έχουμε τεράστια ευθύνη (Το κωμικοτραγικό έλλειμμα της γενιάς μου είναι πως παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά). Ο Βλάσης Κανιάρης απαντώντας στο προβοκατόρικα εστετίστικο «Ουρητήριο» του Ντυσάν (1917) έφιαξε στην περίοδο της δικτατορίας το «Ουρητήριο της Ιστορίας». Όπου φιγούρες ουρούσαν ένα τοίχο της Αθήνας γεμάτο αντίθετα συνθήματα σαν μια τεράστια σκηνογραφία, ένα ιστορικό αφήγημα του μετεμφυλιακού κλίματος. Σήμερα κατουράμε ανεπιγνώστως όχι την Ιστορία, το δράμα και τα σύμβολά της αλλά το επίδικο –αν όχι καταδικασμένο- μέλλον μας.
Sancta simplicitas;

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Τα κίτρινα της φθίσης


Μπαίνω στο μετρό. Ποιητικές ατάκες διαφημίζουν “όλο πνεύμα” κίτρινο οινόπνευμα με όνομα κάτι σαν σάρκα. Στο ραδιόφωνο με βομβαρδίζει η φράση “το μέλλον ανήκει σε όσους πιστεύουν πως μπορούν να το αλλάξουν”. Ποιος το είπε; Ο Γιωργάκης, ο Μαρξ ή έστω ο Άλαβάνος; Όχι! Την είπε άγνωστος λυρικός κειμενογράφος κατ' εντολήν του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Με ζώνουν αμφίβολα φίδια. Αλίμονο στον τύπο που την ποίηση του γράφουν διαφημιστές και την παραγγέλνουν τραπεζίτες. Κάπου ξεχασμένος γερνάει ο Έκτωρ Κακναβάτος, αργολειώνει ο Νίκος Φωκάς. Στη κεντρική σκηνή ξεφαντώνουν υπερευαίσθητοι λογοτέχναι που κατάφεραν να συνδυάσουν και το Μαμωνά και τον Ιησού (Σταυρώνοντας βέβαια τους ίδιους τους εαυτούς τους αντί 30 αργύρια). Με άλλα λόγια η διαφήμιση στις μέρες μας εντελώς ξεσαλωμένη από κάθε δεοντολογία ή ορθολογισμό, απαλλαγμένη από όποια υποχρέωση προβολής των πραγματικών αναγκών της πραγματικής αγοράς, απελεύθερη από προϊόντα ή υπηρεσίες καλπάζει αχαλίνωτη σ' έναν κίβδηλα σουρεαλιστικό χώρο στοχεύοντας μόνο σε ντροπιασμένα κέρδη και σε σπιθαμιαία ego τα οποία όμως έχουν μεγάλη ιδέα για το εγώ τους. Το πιο θλιβερό πάντως είναι πως η διαφήμιση παράγει τη μόνη βιώσιμη μορφή τέχνης στη χώρα.

Ζούμε λοιπόν στην εποχή της ατάκας και το κούφο ευφυολόγημα έχει γίνει θεσμός του καθ' ημέραν βίου μας. Η σαχλαμάρα ως εξυπνακισμός των αθεράπευτα ηλιθίων κυριαρχεί στα μίντια, στο πολιτικό λόγο, την λογοτεχνική πρόζα, το μοδάτο στοχασμό. Πίσω απ' όλην αυτή την ευκοίλια λογοδιάρροια αναζητήστε την επιδραστική πανώλη της διαφημιστικής αισθητικής. Το τηλεοπτικό πρόγραμμα είναι μια ατελείωτη εγκεφαλίτιδα διαφημιστικών σποτ που διακόπτεται με το ζόρι για να μεταδοθεί λίγο από ταινία ή κάτι από σήριαλ. Το δε ραδιόφωνο είναι μια γκρίζα έρημος έμμεσης σπέκουλας προϊόντων. Κάθε μέρα διευθυντής εναλλακτικού οικολογικού σταθμού με σκάει, λέγοντας μου πως πρέπει να καταναλώνω “μπεσέλ προάκτιβ”. Έτσι όμως μου ανεβαίνει χειρότερα η πίεση αγαπητέ Άρη. Τι κρίμα που βαδίζει ανεπίγνωστα (;) στα βήματα του Τερέντιου του Γρήγορου που ήδη από το 80 πρωτοπορώντας δήλωνε από το δελτίο ειδήσεων (sic) πως: “Σήμερα ο Βασιλόπουλος έχει τσιπούρες κάτω του κόστους”. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Άλλοι πουλώντας την πατρίδα με το μέτρο και άλλοι τους πολύτιμους -όπως φαίνεται- εαυτούς τους μισοτιμής. Γιατί η διαπλοκή πολιτικής και μιντιακής εξουσίας άρχισε από ψηλά αλλά γρήγορα οικειοποιήθηκε οποιονδήποτε μικρομεσαίο διέθετε ουρά και την κουνούσε. Τα τηλεπλατώ γέμισαν με Αδώνιδες, μανιτάρια πλευρώτους, κορέους και βορέους ενώ ο Νίκος ο Κουροπαλάτης (εκ του Κουρής και Διογένης Παλάς), εκδότης πλέον, μπορούσε από το δελτίο ειδήσεων ΤΟΥ να διαφημίζει όχι μόνο την εφημερίδα ΤΟΥ αλλά και το νέο CD του Γιάννη Πάριου. Και το χειρότερο είναι πως όλα αυτά φαντάζουν ηθικά και νόμιμα από την ευρεία μάζα των ψηφοφόρων της τηλεδημοκρατίας. Αυτοί που ψηφίζουν Ψωμιάδη, Νικήτα (ή μήπως Νικίτα) επειδή ουδείς τους έδειξε κάτι άλλο. Πάνω στη σύγχυση κι ο Χρήστος ο σπορτκάστερ του Μέγκα βγήκε να διαφημίσει περιοδικό για το τζόγο μπερδεύοντας αθώα την δημόσια του εικόνα -που ανήκει σε όλους μας- με την τσέπη του που αφορά αποκλειστικά τον ίδιο. Πρόκειται για μιαν αντίληψη -βάθρο του λαϊκισμού που έχει διαβρώσει τους πάντες: από την πολιτική ηγεσία ως τον τελευταίο καφενόβιο που τα βάζει με το Μνημόνιο κι όχι μ' αυτούς που το κατέστησαν αναπόφευκτο είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση ταΐζοντας διαφημιστικές ατάκες το πόπολο επί δεκαετίες (Τελευταίος πολιτικός ατακαδόρος ο sir Μαρκεζίνης με τις κοινοτοπίες του).

Επειδή σήμερα τα διλήμματα και τα ψευτοδιλήμματα δεν εκφράζουν πολιτικές αλλά μάλλον διαφημιστικές ανάγκες αφού οι πάντες, δεξιά και αριστερά, πορεύονται εκ του ασφαλούς στην πεπατημένη (τους) λες και ζουν σ' άλλο τόπο. Προβλήματα τους δεν είναι οι ανάγκες μας αλλά πώς θα διαφημίσουν καλύτερα τη σαπισμένη τους πραμάτεια. Ο ένας λέγοντας πως κάνει το πατριωτικό του καθήκον με το να υπουργοποιεί τη Μιλένα ή τη Νταλάρα και να υποκύπτει στο βαθύ ΠΑΣΟΚ- τι να περιμένεις μετά -, ο άλλος ψευδόμενος αισχρά ότι θα μηδενίσει το χρέος σ' ένα χρόνο και ο τρίτος, ο επαναστατημένος, ότι θ' απαλλάξει την Αττική από το ΔΝΤ. Αυτά κι αν δεν είναι κρίση και ντροπή της κρίσης αδέρφια. Αυτά κι αν δεν είναι ακύρωση της πραγματικότητας εμπρός στη κίτρινη γοητεία της διαφημιστικής φθίσης.

ΥΓ1. Ο Γιωργάκης παρ' ολα αυτά μου είναι συμπαθής. Με το συνεσταλμένο χαμόγελο, την αγοραφοβική του συμπεριφορά και την, πάντως ανεπίτρεπτη για την ηλικία του, αθοώτητα με την οποία μας αντιμετωπίζει. Λες και γεννήθηκε χτες, λες και δεν είναι γιός του μπαμπά του σαν τους γιούς του Σαντάμ ή Ασάντ, λες και δεν είναι από τα 28 του μέλος μιας κυβέρνησης που έκανε σημαία το λαϊκισμο και τη μίζα. Ο Γιωργάκης λοιπόν κάνει το πατριωτικό του καθήκον διαβάζοντας ένα αιώνιο χειρόγραφο που του έχουν γράψει ο Νίκος και οι άλλοι μη έχοντας επίγνωση ούτε της δικής το υστέρησης ούτε του συρφετού του οποίου ηγείται. Εγώ δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι κοινωνικός αναλυτής αλλά και δεν πάσχω από τη Νόσο του Πορτνόϊ όπως θάλεγε κι ο Φίλιπ Ρόθ. Ήγουν δεν είμαι μαλάκας. Για να γραδάρω τον πρωθυπουργό θα τον ρωτούσα τρία πράγματα: Ποιος ήταν ο Σκαλκώτας, ποιος ο Παπαλουκάς και ποιος ο Κοσμάς Πολίτης; Κι αν ξέρει έστω ένα έργο τους. Εσείς τι λέτε πως θα μου απαντούσε; (Κι έπειτα ας ρωτούσαμε και τους υπόλοιπους από Κωστάκη έως Τσίπρα.) Τελικά η κρίση είναι κρίση αποκλειστικά μόρφωσης και μαθητείας. Τα “νόμιμα” και τα “ηθικά” έπονται.

ΥΓ2. Απ’ την άλλη, θα είναι ντροπή της κοινωνίας να ξαναεκλέξει Κακλαμάνη, Ψινάκη και τους λεβέντες της Χρυσής Αυγής. Όσοι απέχουν ή ρίχνουν άκυρο απλώς ευλογούν την παραμονή της ακροδεξιάς στην πρωτεύουσα. Και η Αριστερά, για μιαν ακόμη φορά, υπεκφεύγει αντιτάσσοντας στην πραγματικότητα μια φαντασιακή κατάσταση που αφορά σε ιδεοληψίες αλλά όχι στους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.

ΥΓ3.Τι αδύναμο, τι μελαγχολικό πλάσμα ο άνθρωπος. Τι κωμικές οι ματαιόδοξες, οι ματαιοσπουδές του πόζες. Πόσο ανώφελη η ρητορεία του εμπρός σε τάφους που χαίνουν. Σταυρώνεται καθημερινά μ’ επώδυνες όσο και συστηματικές σταυρώσεις που δεν προοιωνίζονται καμίαν Ανάσταση. Κι όμως. Αυτό το αδύνατο, το πτωχαλαζονικό πλάσμα της φθοράς δικαιούται, ακόμα, να ονειρεύεται τον Παράδεισο.

ΥΓ4.Οι κατ’ επάγγελμα ηλίθιοι βεβαίως ανησυχούν μήπως και βεβηλωθεί η «Σταύρωση του Χριστού» αγνοώντας ως γνήσιοι Ταρτούφοι τις σταυρώσεις των καθημερινών ανθρώπων που συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας.

ΥΓ5. Ο Αλαβάνος, πάλι, ονειρεύεται τρίτο γύρο.

ΥΓ6. Γύρω-γύρω όλοι!