Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Kουίζ

ΚΙ όμως. Πάρα τις δύσκολες μέρες που περνάμε ως χώρα και εις πείσμα των σκουντούφλικων προσώπων που συναντάμε στο δρόμο, υπάρχει ένας κύριος ανάμεσα μας που είναι ευτυχής και ανέμελος. Και που το ολοστρόγγυλο προσωπάκι του λάμπει από χαρά και ανακούφιση. Ποιος είναι; Θα σας βοηθήσω: Λέγεται Κώστας, όμως όλοι τον φωνάζουν στη Ραφήνα «πρόεδρο». Αγαπάει το τσίπουρο, κάνει ποδήλατο και έχει δύο δίδυμα τα οποία ονειρεύεται όπως όλοι οι πατεράδες να τα δει πρωθυπουργούς. Κάποτε. Ο άνθρωπος αυτός, απαλλαγμένος από τις ευθύνες της και τη φθορά της εξουσίας, την πίεση των Βρυξελλών και τα καψόνια της Ουάσιγκτον, ζει πλέον αληθινό μήνα του μέλιτος με τον εαυτό του. Είναι ανέμελος, χαρούμενος, ισορροπημένος μετά από πολύ καιρό και το δείχνει. Κάποιοι φωστήρες της Δεξιάς, το «τσακάλι» Έβερτ, η «γάτα» Βαρβιτσιώτης και ο «νονός» Κεφαλογιάννης τον προώθησαν στην ηγεσία ενός κόμματος γερασμένου, ξεπερασμένου και μα ανακλαστικά του ’60. Εκεί λοιπόν ο Κωστάκης την είδε αρχηγός εκών άκων, έκανε πρόβα εμπρός στον καθρέφτη, άλλαξε ελαφρώς τον τόνο της φωνής του κι έμαθε να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. Ήταν δηλαδή έτοιμος για πρωθυπουργός. Την συνέχεια την ξέρετε. Όσο κυβερνούσε ο Θοδωρής τα πράγματα ήσαν σκατά αλλά δεν φαίνονταν. Όταν ανέλαβε ο Προκόπης τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι σκατά, τώρα όμως φαίνονταν κιόλας. Ο Κώστας σταδιακά κατέστησε απαραίτητο τον Γιώργο και ο Γιώργος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήρθε κι αυτός με τα κολεγιόπαιδα του και με το εξίσου ντεφορμέ κόμμα του να μας σώσει. Το τι θα γίνει στο μέλλον το διδάσκει η ιστορία του παρελθόντος. Ποιος όμως διαβάζει ιστορία; Πάνω στη σύγχυση πέθανε κι ο Λαμπράκης σε τρόπον ώστε το κενό εξουσίας να διευρύνεται. Οι επιτροπές των Βρυξελλών αλληλοσπρώχνονται πια για μια γρήγορη αρπαχτή στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ ο Κωστάκης φιλοδοξεί να γίνει πρόεδρος του κλαμπ ποδηλασίας Ελλάδος. Μπορεί να μην έμαθε πώς να κυβερνά ένα κράτος, από ποδήλατο όμως… (Ποδήλατο, η αχίλλειος πτέρνα του Γιωργάκη) Κατά βάθος, αυτό που σφοδρά θέλει τώρα είναι να ξεχάσει και να ξεχαστεί. Τι λέτε, δεν του κάνουμε το χατίρι; Δεν τον καθιστούμε αμέσως άνθρωπο χωρίς επώνυμο;

3 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο απόγευμα ήταν αυτό της Δευτέρας στη Στοα. Μεγάλο το πλήθος, πλην όμως πολλά υποσχόμενος ο πρόλογος των συναντήσεων αυτών.Τροφή για σκέψη. Λάτρεψα την εικόνα του χώρου με το χρόνο. Φαντασιώνομαι και άλλες κόκκινες κλωστές.
    Όμορφα ήταν.
    Εις το επανειδείν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ιστορία αυτή ξεκινάει όταν ένας ονειρευόμενος ξυπνάει ολομόναχος σ’ ένα παγκάκι, σε μια πλατεία στο τέλος του χρόνου και πριν προλάβει να εγκλιματιστεί μια βαλίτσα απ’ τον ουρανό έρχεται να του κάνει παρέα. Μια βαλίτσα που δεν ξέρουμε από που ήρθε και σε ποιόν πραγματικά ανήκει. Περνάνε παιδιά, περνάνε πουλιά, περνάνε γέροι άλλοι στέκονται και άλλοι προσπερνάνε. Μέχρι που κάποιος επιχειρεί να ανοίξει τη βαλίτσα. Τότε ο ολομόναχος, που ξέρει οτι η βαλίτσα δεν ανήκει σε κανέναν, πετάγεται και λέει ‘’η βαλίτσα αυτή είναι δική μου’’ ‘’Συγνώμη κύριε, από περιέργεια...’’ Και αφού ξεμοναχιάζει τη βαλίτσα την ανοίγει και τι να δεί;
    πρόσωπα αβέβαια, θαμπά πρίν από χρόνια ξαφνικά συναντημένα...μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες τη συντομία των ημερών...δρόμοι έρημοι κατά κει που φύγαν τα χρόνια...λέξεις που τον ταπείνωσαν ανακαλώντας τον σε μιάν άλλη παιδικότητα...σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα...σκιές από φτωχές αμαρτίες...άνθρωποι που τους ξεγέλασε η τύχη ή τους πρόδωσε το όνειρο......τα όνειρα των τρελών που είναι ίσως αθάνατοι... ένα μυστηριώδες χρέος και κάποιος που θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή να ζητήσει την οφειλή...λόγια απλά για να επιδέχονται όλες τις ερνημείες...λόγια απλά που τ’ ακούς έντρομος...μάταιες ελπίδες που αγαπήθηκαν ένα καιρό...παιδιά που έζησαν την αιωνιότητα σε ένα μικρό ένδοξο πρωινό...λάμπες του παλιού καιρού που συμπονούν τους λησμονημένους...απομεινάρια μοναξιάς κάτω απ’ τα έπιπλα...γερασμένα παιχνίδια...χαλασμένες ομπρέλες...ένα παιδικό τρένο...μιά άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο....πλοία ακίνητα...μικρά παλαιοπωλεία...μακρινοί ορίζοντες...ασυλλόγιστα πουλιά που φέρνουν την άνοιξη...πουλιά που τρέχουν να κρυφτούν στον ύπνο των παιδιών...σκοτεινές προθέσεις...τα ίχνη ενός πανάρχαιου εγκλήματος...μια θλίψη παράξενη σαν κάποιος που έμαθε το μυστικό σου να απομακρύνεται αδιάφορος...σπουδαία άλλοθι...σιωπηλοί μάρτυρες...το φώς της ημέρας δεν έχει επιείκια για αυτούς που ενδίδουν...φίλοι που πέθαναν και άλλοι που χάθηκαν κυνηγώντας κάτι άπιαστο...λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο πιό τρωτό αλλά ποιός είναι βέβαιος για το τι συνέβη...τύψεις σα μεγάλα κηροπήγια που σε κρατάν άγρυπνο...ένα σημειωματάριο με διευθύνσεις αγγέλων...ένα γέρικο νοσοκομείο με αρρώστους από χαμένες ευκαιρίες αιώνων...διηγήσεις σύντομες σαν τα πρώτα σημάδια του πεπρωμένου...μακριές εξομολογήσεις...αόριστες ενοχές...άγνωστες απειλές...το μεγαλείο των όσων δεν πράξαμε κι αναμνήσεις από γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ...η συνοικία των χαμένων καιρών...αμέτρητες σελίδες που δεν γραφτηκαν ποτέ...τα μικρά μυστικά των κοριτσιών που εξαφανίζονται μυστηριωδως μόλις γίνονται γυναίκες...αλκοολικοί του ονείρου...φιλοδοξίες, επιθυμίες, φόβοι που μας κρύβουν απ’ τον εαυτό μας...η αβάσταχτη μοναξιά των άστρων...καλοκαιρινοί ουρανοί που θροίζουν από ατέλειωτα μυστικά...μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγνώμη...τρομερές ιστορίες που διηγούνται οι ώρες απ’ το βάθος των ρολογιών...ώρες ανεξήγητες που είναι σα να ζείς όλο το πεπρωμένο σου...οι εποχές που γερνάνε...το εκκρεμές που χτυπάει την ώρα του αναπότρεπτου προσδοκίες αιώνων......το ωραίο μυστήριο να σαι μονάχος...το μυστήριο να ‘σαστε δυό...ή το μέγα μυστήριο να ‘μαστε όλοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι. Η βαλίτσα αυτή περιέχει τα χειρόγραφα της Παλιάς εποχής. Και το πρώτο σημείωμα γράφει ‘’Έχεις όσα χρειάζεσαι, υπάρχει ένας τουλάχιστον δρόμος να φτάσεις στη Νέα εποχή αλλιώς δεν υπάρχει Θεός. Αν δεν μπορέσεις, να θάψεις τα χειρόγραφα της Παλιάς εποχής στον Ειρηνικό’’’ Κι η περιπέτεια ξεκινάει...’πρέπει να βρώ μιαν απάντηση αλλιώς θα είναι σα να μην έζησα’...Μια μικρή Οδύσσεια...για τον μονάχο που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις και αφού πρώτα βάζει μια τάξη στη βαλίτσα, ξεκλειδώνει τη δική του ζωή και πιστευεί ότι έχει βρεί και την τελευταία φράση-κλειδί που θα τον οδηγήσει στη οριστική λύση του αινίγματος‘’...όπου ριζώνει η εξουσία ανθεί το κακό...Είμαι σίγουρος. Τώρα ξέρω...’’ Η απάντηση είναι σωστή όμως το τελευταίο σημείωμα της Παλιάς εποχής γράφει ‘’...τώρα που ξέρεις, δεν μπορείς πια να θάψεις τα χειρόγραφα στον Ειρηνικό.’’ Και εκεί που ο μονάχος αναφώνησε υπάρχει Θεός να ξανά-μανά μπλεξίματα. Πίσω πάλι στη βαλίτσα και τώρα τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα γιατί με το Θεό τα βρίσκει κανείς αργά ή γρήγορα. Με τους ανθρώπους όμως; Βέβαια μέσα στη βαλίτσα υπάρχει η ημερομηνία ενός μυστικού ραντεβού που ψιθυρίζει '‘απ’ όλα μπορείς να σωθείς εκτός από τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ μακρινό που δεν το θυμάσαι'’... κι ανάμεσα στα πράγματα υπάρχουν οι σκιές των παλιών συντρόφων καθώς επίσης και η αποστολή τους που οι ίδιοι μυστικά προετοιμάζουν όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να το ξέρουν. Και έτσι αρχίζει το safari για την αναζήτηση των συντρόφων. ‘’Reunion, ρεμάλια!!! Δεν το θυμήθηκε κανείς;...δε σέβεστε λοιπόν ούτε το άπειρο;... Θα σας ξετρυπώσω έναν πρός έναν...έχετε και σείς μεγάλες ευθύνες ...είστε δημιούργημα του ίδιου παραμυθιού αλλά και Δημιουργοί του.... και πρέπει από αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξουμε ένα δίκαιο κόσμο για πάντα...και τώρα πια δεν έχει κανείς το δικαίωμα να πεθάνει...Θα θεωρηθεί λιποταξία...’’. Ωσπου άρχισε να βρέχει κι οι στάλες πάνω στα τζάμια διαγράφονταν δυσανάγνωστες σαν το δίκιο των ανθρώπων...η πραγματικότητα έχει από καιρό πεθάνει...και κάποτε θα τρομάξεις όταν καταλάβεις ποιός είσαι..’
    Τώρα ο μονάχος προσπαθεί να ξεμπερδέψει τις σκιές των συντρόφων. ‘Τι γίνεται εδώ μέσα...Καθένας πρέπει να πάρει τον ίσκιο του και τα παιδικά του παιχνίδια..’....

    Εσύ πήρες τον ίσκιο σου. Έχω όμως εδώ τα παιδικά σου παιχνίδια...και ένα σημειωματάριο με διευθύνσεις αγγέλων... Ξημερώνει...και πρέπει να μετακινήσουμε ένα πλοίο ακίνητο αιώνες τώρα...

    ‘‘’Όραμα μεγάλο πάνω απ’ τους δρόμους, σα φύλλα του φθινοπώρου σκόρπιζαν οι ζητωκραυγές.
    Η πόλη είχε χαθεί κάτω απ’ τα φώτα, τις σημαίες, τη βουή. Γιορτάζαμε τη νίκη.
    Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες το σιωπηλό σπίτι, δεν ανάβει φώς, ντύνεται και κάθεται στο σκοτάδι.
    Κάποιος πρέπει να τον βοηθήσει...’’ ...γράφει το 1ο σημείωμα...της Νέας Εποχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή