Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Τι μπορεί κανείς να μάθει από τις νεκρολογίες (Κλωντ Λεβι-Στρως, Κόντογλου, Τζεφ Κουνς[1])

Ο Κλωντ Λεβι-Στρως, μεγάλος ανθρωπολόγος αλλά και στυλίστας της γραφής, που πέθανε πρόσφατα εκατοντούτης, έγκαιρα, δηλαδή από την δεκαετία του 50, μίλησε για τον κίνδυνο της εξαφάνισης του διαφορετικού και για την φρίκη της κυριαρχίας μιας «μονοκουλτούρας»: «Είναι αδύνατον, για έναν εθνολόγο, ν’ αγνοήσει την τερατώδη καταστροφή που έχουμε προκαλέσει οι Δυτικοί, εδώ και αιώνες, σε πολιτισμούς διαφορετικούς από το δικό μας… κι όλα αυτά στ’ όνομα ενός ουμανισμού που τοποθέτησε τον άνθρωπο στη θέση του βασιλιά και αφέντη του κόσμου…» (συνέντευξη, 2005, αναφορά σε Καθημερινή, 8.11.09). Η τεράστια ύβρις της νεωτερικότητας θα συμπληρώναμε έγκειται στο ότι βρήκε μεν το σθένος να εκτελέσει τους θεούς αλλά επίσης υπέκυψε στην αλαζονεία να τοποθετήσει στην αδιανόητη θέση τους το ανίσχυρο γκόλεμ της εβραιοχριστιανικής παράδοσης, το «λογικό πρόβατο» που εύκολα μεταμορφώνεται σε παράλογο λύκο, τον άνθρωπο.

Και να σκεφθεί κανείς πως ήδη το 1932 τοιχογραφώντας το σπίτι του στο Γαλάτσι ο Κόντογλου ζωγράφιζε σε μια μετόπη τους Ολλαντέζους αποικιοκράτες της Ινδονησίας και τους σοφούς άγριους, τα θύματά τους. Κι ακριβώς από κάτω τον Αϊβαλιώτη καπετάνιο ανάμεσα στον άγριο της Ιάβας και στον ιθαγενή της Βραζιλίας (sic). Μοναδικό σχόλιο για πολιτισμούς αυτάρκεις όσο και αρχέγονους που συντρίφτηκαν από την δυτική προέλαση. Έναν τρίτο κόσμο που υποχρεωτικά έπρεπε να γίνει τάχιστα κάτι άλλο απ’ αυτό που έως πρόσφατα ήταν. Ό, τι δηλαδή ονομάζουμε πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Κι όλα αυτά τα προφητικά σχόλια από έναν «παρωχημένο θρησκόληπτο».

Είναι εκπληκτική και συγχρόνως διαφωτιστική η σύμπτωση της ενασχόλησης και του Lévi-Strauss με τους ιθαγενείς του Αμαζονίου. Από το 1900 ως το 1950 πάνω από 90 φυλές και 15 γλώσσες είχαν εξαφανιστεί μόνο από τη Βραζιλία, σημειώνει στο «La pensée sauvage». Ο ημέτερος Αϊβαλιώτης βρακοφόρος πρόλαβε να εξαφανιστεί από το 1922. Η ταυτότητα αντιλήψεων ανάμεσα σε Lévi-Strauss και Κόντογλου είναι ενδεικτική δεν αφορά όμως στην εγχώρια avant-garde που επαρχιώτικη και συμπλεγματική περί άλλα τυρβάζει. Φερ’ ειπείν στο «σκάνδαλο» που σήκωσε στις ΗΠΑ ο Δάκης Ιωάννου τοποθετώντας τον Jeff Koons επιμελητή της έκθεσης που πρόκειται να γίνει στο New Museum με έργα της συλλογής του (Ελευθεροτυπία 12.11.2009). Αφόδευσε η φοράς στο αλώνι του τίποτε κλπ. Εδώ και χρόνια φιλοδοξία του Δάκη είναι να επιβάλλει τον Koons ως superstar μιας παγκόσμιας μικρονοϊκής «μονοκουλτούρας». Και την εγχώρια τέχνη μας φοβισμένο παράρτημα της νεοϋορκέζικης φασαρίας. Κανένας προβληματισμός σχετικά με την ιστορία των μορφών, τις κοινωνικές συνθήκες που τις διαμορφώνουν, τον τρόμο μιας παγκοσμιοποίησης που δεν ενοποιεί αλλά εξαφανίζει, κλπ. Καμιά ενόραση για το μέλλον, κανένα όνειρο. Τι κρίμα!

Το σκάνδαλο λοιπόν είναι αλλού αλλά ποιος θα το εντοπίζει. Ποιος δηλαδή θα θίξει τον κυρίαρχο μηχανισμό που καθιστά τον Koons μεγάλο καλλιτέχνη και τον Δάκη διεθνή παράγοντα το εικαστικού star system. Στις 3 Μαρτίου λοιπόν ένα καραβάνι των οπαδών και της αυλής του Ελληνοκύπριου συλλέκτη θα ξεκινήσει από την Αθήνα για να καταλάβει τη Νέα Υόρκη. Θα πάει, θάρθει, θα φωτογραφηθεί χωρίς βεβαίως τίποτε να έχει καταλάβει. Μικρό το κακό. Άρθρα θα γράφουν, σαν προετοιμασμένοι από καιρό θα εκστασιαστούν οι φιλότεχνοι ενώ πικρή ζήλεια θα κρυφοκαίει στα στήθη κριτικών ή δημοσιογράφων που δεν προσκλήθηκαν (τζάμπα) στο event. Αλλά και καλλιτεχνών που δεν έχουν την εύνοια του πάτρονα (παρ’ ότι πολύ θα ήθελαν). Υπενθυμίζουμε πως η έκθεση θα λάβει χώρα από τις 3 Μαρτίου ως τις 6 Ιουνίου και η επιτυχία της είναι ήδη δεδομένη. Κάτι το «σκάνδαλο» -ο Δάκης είναι έφορος του New Museum –κάτι ο σκανδαλώδης curator, κάτι οι αντιζηλίες των υπολοίπων παραγόντων (γκαλερίστες, συλλέκτες, δημοπράτες, party animals, art pets, κλπ), η φασαρία, δηλαδή ο θρίαμβος, είναι εξασφαλισμένη. Η νέα εκστρατεία που θυμίζει τις ανάλογες που διοργανώνει ο Βασίλης Θεοχαράκης όποτε εκθέτει πίνακες στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες ή τη Ρώμη. Με το ανάλογο αεροπλάνο της χαράς που τον ακολουθεί, γεμάτο από ευτυχισμένους τουρίστες τεχνών έτοιμους να κλάψουν εμπρός στα αόρατα ρούχα του βασιλιά.

Η τοιχογραφία βέβαια του Κόντογλου γερνάει έρημη στην, από καιρό γερασμένη, Εθνική Πινακοθήκη χωρίς κανείς «ειδικός» να εκστασιάζεται εμπρός της. Αφήστε που ρήμαζε 10 χρόνια στα υπόγεια προτού πεισθεί η αυτοκράτειρα Μαρίνα να την επανεκθέσει. Ως κατακλείδα παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Τζούλιαν Μπελ «Ο καθρέφτης του Κόσμου, Μια νέα ιστορία της Τέχνης» που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο»: «…Η τέχνη (του Τζεφ Κουνς) βασιζόταν στον αριβισμό και την διάθεση οικειοποίησης των προσπαθειών άλλων…» (σελ. 455). Ευτυχώς που ο Δάκης δεν διαβάζει ιστορίες της τέχνης και γενικώς ιστορίες όταν δεν αναφέρονται στην συλλογή του και τον συλλέκτη της. Γλυτώνει από αρκετή μελαγχολία….



[1] Αφήνεται στους αναγνώστες να κρίνουν ποια από τα τρία ονόματα του τίτλου είναι νεκρά και ποια όχι.

3 σχόλια:

  1. Μοναδικό σχόλιο για πολιτισμούς αυτάρκεις όσο και αρχέγονους που συντρίφτηκαν από την δυτική προέλαση; Ανατολική προέλαση, εννοείτε. Η Ευρώπη είναι ανατολικά της Αμερικής.
    Νίκος ο αιθεροβάμων (ακόμη ψάχνω την ανάρτηση για το Ελληνομουσείον)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είσαι ο μόνος Νικο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και συ που γράφεις όλα αυτά ¨"σχετικά με την ιστορία των μορφών, τις κοινωνικές συνθήκες που τις διαμορφώνουν" επιλέγεις να υποστηρίξεις τον Λουκά Σαμαρά για το ελληνικό περίπτερο της Βενετίας για να τονώσεις υποθέτω αυτό που "υποχρεωτικά έπρεπε να γίνει τάχιστα κάτι άλλο απ’ αυτό που έως πρόσφατα ήταν.
    Ό, τι δηλαδή ονομάζουμε πολιτιστικό ιμπεριαλισμό"...?!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή