Το χρωμοφοβικό μας απωθημένο

Αν έχει επάνω τιρκουάζ, ομολογώ πως με πειράζ’…»
Μνήμη Γιώργου Τσαγκάρη (χρωμοφοβικό δημώδες)

Μπορεί τα πράσινα, τα κίτρινα, τα μπλε της τα βραχιόλια να κάψαν τα Πετράλωνα και να τρέλαναν τα Σεπόλια, όπως θέλει το άσμα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο ως ποιητική αδεία και εφόσον έχει καταναλωθεί ρητινίτης σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα ανωτέρω χρώματα να καταυγάζουν τα νέφη της μέθης. Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινή μας πραγματικότητα είναι άγευστα άχρωμη, ή καλύτερα, είναι υπαρξιακά χρωμοφοβική. Είμαστε η χώρα του ανοικτίρμονος ηλίου και των βιολετί δειλινών, αλλά επιμένουμε –ίσως ως contraposto– να κυκλοφορούμε γκρίζοι, να φοράμε μαύρα σαν χήρες ανύμφευτες και να επιλέγουμε για χρώμα των σπιτιών ή των δωματίων μας τους πιο ουδέτερους τόνους του ανθρακί, του λευκού ή του ευκοιλιέ (οι πιο μερακλήδες και προχωρημένοι). Πού οφείλεται η τοιαύτη φοβικότης; Αν ήμουν παραδοσιακός ιστορικός και όχι ο κ. Λιάκος, θα χρέωνα σαφώς στην Τουρκοκρατία και τη μαύρη και άραχνη σκλαβιά το χρωμοφοβικό μας απωθημένο. Αν ήμουν ο κ. Λιάκος αυτοπροσώπως, δεν θα ασχολούμην με τέτοιες αηδίες, αλλά θα μελετούσα τις σχέσεις έθνους - κράτους και εθνογένεσης κατά το 18ο αιώνα και άλλες τέτοιες σκοτεινές και χωρίς το φως ιλαρόν της φιλοπατρίας ιστορίες. Ο Κωνσταντίνος Παρθένης έλεγε πως χρώμα ίσον φως. Εμείς επειδή έχουμε ριγηλό, σκληρό και συμπαγές φως που κόβει χρυσίζοντας και λιώνει μελώνοντας τα πορτοκάλια, όντας απολύτως καλυμμένοι φωτοχρωματικώς, έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε το χρώμα στο δημόσιο βίο και τα ιδιωτικά μας βίτσια. Ακόμη και τις Κυκλάδες βάψαμε λευκές για τουριστικούς λόγους ενώ εκ κατασκευής ήσαν πολύχρωμες. Μπλε, τιρκουάζ και φούξια. Το λευκό το είπε, μαζί με το ΟΧΙ, ο Μεταξάς! Ετσι το χρώμα, όπως άλλωστε και η μουσική, εγκαταβιώνει σε τόπους και πατρίδες βορειότερα ημών, εκεί δηλαδή που το λευκό δέρμα και τα ξανθά μαλλιά ή η σταράτη επιδερμίδα δένουν γλυκά με τα κόκκινα ή τα κίτρινα ενδύματα, τις μπλε ή πράσινες προσόψεις των δημόσιων κτιρίων. Τελική ερμηνεία: Είμαστε λαός βαθύτατα συντηρητικός παρά τις πόζες και τις δηλώσεις μας και η χρωμοφοβία μας αντανακλά το βαθύτερο δέος που μας καταλαμβάνει εμπρός στη γυμνή ζωή, στην πραγματικότητα που αναδύεται ατόφια μπροστά στα τσιμπλιάρικα μάτια μας και με τα χρώματά της μας τυφλώνει. Το γκρίζο για εμάς είναι ένα άλλοθι ύπαρξης. (Οπως εξάλλου η θρησκεία, η πολιτική, η μικροπολιτική και οι μικροπολιτικοί της.) Αν ο ομηρικός ήρως ζητεί θάνατο στο φως, δηλαδή στο χρώμα, εμείς πεθαίνουμε σεμνά, χριστιανικά και μουγκά στο σκοτάδι σαν τους τυφλοπόντικες. Δικαιοσύνη…

ΥΓ. 1: «Και η ποίηση είναι ένας στεναγμός από λέξεις…» Γ. Τσαγκάρης, Ανένδοτοι ήλιοι, εκδ. Καστανιώτη.
ΥΓ. 2: Απεργία δημοσιογράφων και ταξιτζήδων. Η καλύτερή μας. Για λίγο απαλλαγμένοι από πραγματικές ή συμβολικές αναθυμιάσεις. Κινούμαι άνετα χωρίς το κίτρινο κιτς. Ορατόν τε και αόρατον και ακούω την αγαπημένη μου μουσική από το Τρίτο Πρόγραμμα χωρίς αντιραδιοφωνικές φωνές και τις φλυαρίες όσων διατηρούν εκπομπή εκεί επειδή εγκωμίασαν διά του Τύπου το διευθυντή τους. Εκ-πομπές.

12/10/2008