Είναι μόνον fifteen / δεν κάνω εγώ γι' αυτήν»
(Από το ποίημα του Π. Μαζνόκη «Ο έρωτας του πολιτικού»)
Το σατυρικόν ψυχόδραμα που λέγεται Πασόκ έλαβε αίσιον τέλος. Ο Ορέστης του, Γεώργιος Β', Παπανδρέου Γ', έχοντας κατευνάσει τις Ερινύες και έχοντας εκδικηθεί τη μνήμη του πατέρα του, έχει πάλι το θρόνο των Ατρειδών, καθώς προελάλησα υμίν. Αν ενθυμήσθε. Ο Αίγισθος θα έχει εκτελεστεί με τα κορδόνια της ίδιας του της ψυχής ως αναγκαία νέμεσις στον υβριστικό λόγο που εκστόμισε: «Εχω κι εγώ ψυχή!». Επειδή έκτοτε η λέξις «ψυχή» έπεσε ραγδαία στα διεθνή χρηματιστήρια κι εγώ ο τάλας δεν τρέφω πια καμία εκτίμηση στην ψυχή μου. Οι Πασόκοι πάλι, έκπαλαι ατάσθαλοι, τσαλαβούτηδες αλλά και ψυχάκιες, ψήφισαν ό,τι η ψυχή τους και η εμπνευσμένη αρθρογραφία του υποφαινομένου τους υπαγόρευσαν: Γιωργάκη και ξερό ντόνατς. Ινα πληρωθεί το ρηθέν, όψονται εις ον εξεκέντησαν· διότι ούτε ο Γ.Α.Π. είναι η ηλίθια κατασκευή που ήθελαν τα ΜΜΕ ούτε ο Βαγγέλης αποτελεί τον Μεσσία, όπως επίσης τα ΜΜΕ μας κανοναρχούν και όπως πιστεύει ακραδάντως και ο ίδιος και ο μπαμπάς του.
Εδώ που τα λέμε, μεσσίαι πλέον δεν υπάρχουν, οι πολιτικοί είναι προϊόντα μιας, άντε δύο, χρήσεων και άνευ ιδιαιτέρας σημασίας και καλά θα κάνουμε να μην τους πολυμεταχειριζόμαστε, γιατί φρικάρουν οι άνθρωποι, χάνουν το μέτρο, νομίζουν ότι είναι ο Superman -ή, έστω, ο Catman- κι έρχεται ο χι Ρέλης, το ψι ρετάλι της ζωής μ' έναν φραπέ και λειτουργεί ως θεία δίκη. Ασε που ξεβάφουν κιόλας (όταν τους πολυχρησιμοποιούμε). Εμείς έχουμε άλλα πράγματα, ουσιαστικότερα, να κάνουμε. Ν' ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδάκια μας, να διαβάσουμε (μαζί τους) κανένα βιβλίο, να τα μαζέψουμε από τις καταλήψεις (νισάφι πια αυτή η επαναστατική σούπα που έχει κρυώσει επικίνδυνα) και να ονειρευτούμε βροχερές μέρες, θάλασσες με πάχνη, απογεύματα σε γκρίζο σύθαμπο και δάση που ν' αναδύονται μέσα από καφετιά υγρασία. Περιπάτους σε χωμάτινα μονοπάτια με βελανιδιές ή στην υγρή άμμο της τελευταίας ακρογιαλιάς που δεν προσκύνησε. Ολα τ' άλλα θα τ' αναλάβει το κύμα, σας διαβεβαιώ, στην υπέρτατη σοφία του: και αγάπες, και ιδέες, και πρόσωπα, και επιθυμίες, και όνειρα... Οσο πιο υγρή η άμμος τόσο πιο αποτελεσματική, όσο πιο αποφασισμένο το κύμα τόσο πιο δίκαιο. Κι όταν μας τελειώσουν οι εικόνες, φτωχοί και αδύναμοι άνθρωποι είμαστε, Κύριε, δεν θα καταφύγουμε στις πλαστικές εικόνες σαν τους ναρκομανείς, αλλά θα περιμένουμε το λόγο να ξετυλίξει τις κλωστές του και να ξαναϋφάνει και τον κόσμο και τις εικόνες του από την αρχή. Επειδή, Κύριε, το fait main δημιούργημά Σου ήρθε ο Duchamp και το έκανε ready made, δηλαδή διαχώρισε την αισθητική από την τέχνη όπως Εσύ κάποτε την Ερυθρά Θάλασσα! Ετσι, ο χειροποίητος κόσμος έγινε η λέξη Σου.
Αυτός ο σύγχρονος Μωυσής προφήτευσε μια τέχνη -σύνολο σημείων μέσα σε άλλα σύνολα σημείων η οποία έχει χτιστεί πάνω στο σύστημα «γλώσσα», γιατί έτσι μόνο μπορεί να δημιουργεί εικόνες όπως το δάσος τις σκιές ή τα ξέφωτα. Προγλωσσικοί λοιπόν καλλιτέχνες δεν (μπορεί να) είναι καλλιτέχνες, αλλά και γενικά οι καλλιτέχνες δεν είναι καλλιτέχνες εκτός όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που δεν δηλώνουν καλλιτέχνες και γι' αυτό ακριβώς (μπορεί να) είναι. Αυτή η εξόχως απλή κατάσταση μπερδεύει τους μικροαστούς που θέλουν να είναι φιλότεχνοι επειδή δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο αλλά και τους μικροπολιτικούς, οι οποίοι πάνω στη σύγχυσή τους οργανώνουν βραδιές για τον πολιτισμό, όπως έκανε και ο προειρημένος Αίγισθος με λαμπρά αποτελέσματα. Εκεί, λοιπόν, συνέρευσαν για να τιμήσουν τον ποιητή του πολιτισμού των πολιτισμών, της ναυμαχίας του Μαραθώνα, της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και του ΕΜΣΤ στο Φιξ, τηλαυγείς εκπρόσωποι των τεχνών που είναι και καλλιτέχνες. Ετσι, διαβάσαμε στο ρεπορτάζ ότι τη σκηνοθεσία αντιπροσώπευσαν ο Γ. Δαλιανίδης και ο Στ. Φασουλής, τη μουσική ο Χρ. Νικολόπουλος και ο Ν. Ξυδάκης, την ηθοποιία η Α. Φόνσου και ο Γ. Βούρος και την καθηγητική ο Γ. Βέλτσος και ο Κ. Τσουκαλάς. Είχαμε, δηλαδή, αυτό που λέμε στα ανώτερα μαθηματικά το όλον Πασόκ και το κλάσμα του πολιτισμού του (με την καλή έννοια και σε καρτεσιανά ζεύγη).
Τώρα, βέβαια, όλα αυτά είναι παρελθόν και με το δεδομένο ότι παρόν ΔΕΝ υφίσταται, ας στραφούμε όλοι προς το μέλλον, το οποίο επίσης δεν υφίσταται παρότι, όμως, υπάρχει! Αρα, ό,τι έχουμε είναι το παρελθόν μας και μ' αυτό θα πορευτεί ο καθένας στις ατραπούς της ζωής και θα το βλέπει εμπρός του σε κάθε στροφή του βίου, θέλει δεν θέλει, όπως οι ιεραπόστολοι τους κανίβαλους ή οι ναυτικοί τη γοργόνα - αδελφή του Μεγαλέξανδρου. (Οι μόνοι ναυτικοί που έχουν το προνόμιο να μη βλέπουν αυτό το δυσοίωνο πλάσμα είναι οι παραπλέοντες τη θάλασσα των Σκοπίων. Και γι' αυτό ετοιμάζονται πλησίστιοι να ταξιδέψουν στους ωκεανούς του ΝΑΤΟ και στις λαγκούνες της Ε.Ε.).
Κατά τ' άλλα, αφού ένας ανδρικός ουρητήρας μπορεί να γίνει κρήνη ελέω Duchamp, μπορεί ο κ. Σουφλιάς να καταστήσει τη λυματολάσπη της Ψυττάλειας «Πόκον ένδροσον» για τους κατοίκους του Πειραιά και της Σαλαμίνας αλλά και για τους κολυμβητές του Σαρωνικού (του οποίου η περαιτέρω μόλυνση δεν αργεί εξ ου και «Αργοσαρωνικός»).
ΥΓ.: Δαίμων χειρόγραφος μεταμόρφωσε σε προηγούμενο κείμενο τη συμπαθή Σαγρή σε «εμπαθή», ενώ ο Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης έγινε Kres επί το αγγλοπρεπέστερον. (Ισως επειδή οι Αγγλοι (ημι)αναγνώρισαν την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο ως «Τουρκική Δημοκρατία της Β.Κ.» και οσονούπω θα ζητήσουν και την ανεξαρτησία της Κρήτης από την κατοχή της οικογένειας Μητσοτάκη.)
(Από το ποίημα του Π. Μαζνόκη «Ο έρωτας του πολιτικού»)
Το σατυρικόν ψυχόδραμα που λέγεται Πασόκ έλαβε αίσιον τέλος. Ο Ορέστης του, Γεώργιος Β', Παπανδρέου Γ', έχοντας κατευνάσει τις Ερινύες και έχοντας εκδικηθεί τη μνήμη του πατέρα του, έχει πάλι το θρόνο των Ατρειδών, καθώς προελάλησα υμίν. Αν ενθυμήσθε. Ο Αίγισθος θα έχει εκτελεστεί με τα κορδόνια της ίδιας του της ψυχής ως αναγκαία νέμεσις στον υβριστικό λόγο που εκστόμισε: «Εχω κι εγώ ψυχή!». Επειδή έκτοτε η λέξις «ψυχή» έπεσε ραγδαία στα διεθνή χρηματιστήρια κι εγώ ο τάλας δεν τρέφω πια καμία εκτίμηση στην ψυχή μου. Οι Πασόκοι πάλι, έκπαλαι ατάσθαλοι, τσαλαβούτηδες αλλά και ψυχάκιες, ψήφισαν ό,τι η ψυχή τους και η εμπνευσμένη αρθρογραφία του υποφαινομένου τους υπαγόρευσαν: Γιωργάκη και ξερό ντόνατς. Ινα πληρωθεί το ρηθέν, όψονται εις ον εξεκέντησαν· διότι ούτε ο Γ.Α.Π. είναι η ηλίθια κατασκευή που ήθελαν τα ΜΜΕ ούτε ο Βαγγέλης αποτελεί τον Μεσσία, όπως επίσης τα ΜΜΕ μας κανοναρχούν και όπως πιστεύει ακραδάντως και ο ίδιος και ο μπαμπάς του.
Εδώ που τα λέμε, μεσσίαι πλέον δεν υπάρχουν, οι πολιτικοί είναι προϊόντα μιας, άντε δύο, χρήσεων και άνευ ιδιαιτέρας σημασίας και καλά θα κάνουμε να μην τους πολυμεταχειριζόμαστε, γιατί φρικάρουν οι άνθρωποι, χάνουν το μέτρο, νομίζουν ότι είναι ο Superman -ή, έστω, ο Catman- κι έρχεται ο χι Ρέλης, το ψι ρετάλι της ζωής μ' έναν φραπέ και λειτουργεί ως θεία δίκη. Ασε που ξεβάφουν κιόλας (όταν τους πολυχρησιμοποιούμε). Εμείς έχουμε άλλα πράγματα, ουσιαστικότερα, να κάνουμε. Ν' ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδάκια μας, να διαβάσουμε (μαζί τους) κανένα βιβλίο, να τα μαζέψουμε από τις καταλήψεις (νισάφι πια αυτή η επαναστατική σούπα που έχει κρυώσει επικίνδυνα) και να ονειρευτούμε βροχερές μέρες, θάλασσες με πάχνη, απογεύματα σε γκρίζο σύθαμπο και δάση που ν' αναδύονται μέσα από καφετιά υγρασία. Περιπάτους σε χωμάτινα μονοπάτια με βελανιδιές ή στην υγρή άμμο της τελευταίας ακρογιαλιάς που δεν προσκύνησε. Ολα τ' άλλα θα τ' αναλάβει το κύμα, σας διαβεβαιώ, στην υπέρτατη σοφία του: και αγάπες, και ιδέες, και πρόσωπα, και επιθυμίες, και όνειρα... Οσο πιο υγρή η άμμος τόσο πιο αποτελεσματική, όσο πιο αποφασισμένο το κύμα τόσο πιο δίκαιο. Κι όταν μας τελειώσουν οι εικόνες, φτωχοί και αδύναμοι άνθρωποι είμαστε, Κύριε, δεν θα καταφύγουμε στις πλαστικές εικόνες σαν τους ναρκομανείς, αλλά θα περιμένουμε το λόγο να ξετυλίξει τις κλωστές του και να ξαναϋφάνει και τον κόσμο και τις εικόνες του από την αρχή. Επειδή, Κύριε, το fait main δημιούργημά Σου ήρθε ο Duchamp και το έκανε ready made, δηλαδή διαχώρισε την αισθητική από την τέχνη όπως Εσύ κάποτε την Ερυθρά Θάλασσα! Ετσι, ο χειροποίητος κόσμος έγινε η λέξη Σου.
Αυτός ο σύγχρονος Μωυσής προφήτευσε μια τέχνη -σύνολο σημείων μέσα σε άλλα σύνολα σημείων η οποία έχει χτιστεί πάνω στο σύστημα «γλώσσα», γιατί έτσι μόνο μπορεί να δημιουργεί εικόνες όπως το δάσος τις σκιές ή τα ξέφωτα. Προγλωσσικοί λοιπόν καλλιτέχνες δεν (μπορεί να) είναι καλλιτέχνες, αλλά και γενικά οι καλλιτέχνες δεν είναι καλλιτέχνες εκτός όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που δεν δηλώνουν καλλιτέχνες και γι' αυτό ακριβώς (μπορεί να) είναι. Αυτή η εξόχως απλή κατάσταση μπερδεύει τους μικροαστούς που θέλουν να είναι φιλότεχνοι επειδή δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο αλλά και τους μικροπολιτικούς, οι οποίοι πάνω στη σύγχυσή τους οργανώνουν βραδιές για τον πολιτισμό, όπως έκανε και ο προειρημένος Αίγισθος με λαμπρά αποτελέσματα. Εκεί, λοιπόν, συνέρευσαν για να τιμήσουν τον ποιητή του πολιτισμού των πολιτισμών, της ναυμαχίας του Μαραθώνα, της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και του ΕΜΣΤ στο Φιξ, τηλαυγείς εκπρόσωποι των τεχνών που είναι και καλλιτέχνες. Ετσι, διαβάσαμε στο ρεπορτάζ ότι τη σκηνοθεσία αντιπροσώπευσαν ο Γ. Δαλιανίδης και ο Στ. Φασουλής, τη μουσική ο Χρ. Νικολόπουλος και ο Ν. Ξυδάκης, την ηθοποιία η Α. Φόνσου και ο Γ. Βούρος και την καθηγητική ο Γ. Βέλτσος και ο Κ. Τσουκαλάς. Είχαμε, δηλαδή, αυτό που λέμε στα ανώτερα μαθηματικά το όλον Πασόκ και το κλάσμα του πολιτισμού του (με την καλή έννοια και σε καρτεσιανά ζεύγη).
Τώρα, βέβαια, όλα αυτά είναι παρελθόν και με το δεδομένο ότι παρόν ΔΕΝ υφίσταται, ας στραφούμε όλοι προς το μέλλον, το οποίο επίσης δεν υφίσταται παρότι, όμως, υπάρχει! Αρα, ό,τι έχουμε είναι το παρελθόν μας και μ' αυτό θα πορευτεί ο καθένας στις ατραπούς της ζωής και θα το βλέπει εμπρός του σε κάθε στροφή του βίου, θέλει δεν θέλει, όπως οι ιεραπόστολοι τους κανίβαλους ή οι ναυτικοί τη γοργόνα - αδελφή του Μεγαλέξανδρου. (Οι μόνοι ναυτικοί που έχουν το προνόμιο να μη βλέπουν αυτό το δυσοίωνο πλάσμα είναι οι παραπλέοντες τη θάλασσα των Σκοπίων. Και γι' αυτό ετοιμάζονται πλησίστιοι να ταξιδέψουν στους ωκεανούς του ΝΑΤΟ και στις λαγκούνες της Ε.Ε.).
Κατά τ' άλλα, αφού ένας ανδρικός ουρητήρας μπορεί να γίνει κρήνη ελέω Duchamp, μπορεί ο κ. Σουφλιάς να καταστήσει τη λυματολάσπη της Ψυττάλειας «Πόκον ένδροσον» για τους κατοίκους του Πειραιά και της Σαλαμίνας αλλά και για τους κολυμβητές του Σαρωνικού (του οποίου η περαιτέρω μόλυνση δεν αργεί εξ ου και «Αργοσαρωνικός»).
ΥΓ.: Δαίμων χειρόγραφος μεταμόρφωσε σε προηγούμενο κείμενο τη συμπαθή Σαγρή σε «εμπαθή», ενώ ο Ανδρέας Γεωργιάδης ο Κρης έγινε Kres επί το αγγλοπρεπέστερον. (Ισως επειδή οι Αγγλοι (ημι)αναγνώρισαν την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο ως «Τουρκική Δημοκρατία της Β.Κ.» και οσονούπω θα ζητήσουν και την ανεξαρτησία της Κρήτης από την κατοχή της οικογένειας Μητσοτάκη.)
Αποστολία Παπαδαμάκη, Mano a Mano. Τα πάντα, απ' το σώμα για το σώμα. Μια παράσταση που θα στεκόταν οπουδήποτε στον κόσμο. Και μην ξεχνάτε: Στη σύγχρονη τέχνη, η συζήτηση δεν γίνεται με όρους αισθητικούς, αλλά γεωπολιτικούς.
7 - 18/11/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου