Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 3 Μαΐου 2007

Σπαράγματα

Εχω πολλά κοινά με την Αντζελίνα Τζολί.
Κατ' αρχάς είμαστε και οι δύο θνητές.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Δύο νεαροί αποχαιρετιούνται σπαραξικάρδια σε σταθμό του τραμ. Φιλιά, αγκαλιές, περιπαθή βλέμματα, σκηνοθετημένη απόγνωση. Υποκρίνονται το δράμα όπως και οι πρόγονοί τους, 20.000 χρόνια πριν, στα σπήλαια του Λασκό. Ομοιοπαθητική μαγεία, αναπαράσταση του πόνου μπας και ξεφύγουμε το κακό. Το οποίο όμως ελλοχεύει με σαρδόνιο χαμόγελο στη σκιά. Και θα μας βρει. Αφεύκτως. Η νεαρή κουνάει το χέρι της πίσω από το τζάμι, ο νεαρός τρέχει παράλληλα με το τραμ. Εχουν ξεσηκώσει τη σκηνή από το Χόλιγουντ με την ελπίδα πως έτσι παίζοντας δεν θα πονέσουν αργότερα στ' αλήθεια. Κάποτε βέβαια θα συνειδητοποιήσουν πως τέτοια κόλπα σπάνια επιτυγχάνουν. Ακόμη και η πιο λευκή μαγεία κρύβει πολύ γκρίζο στο βάθος της.

* Ανθρωποι που η μόνη τους τόλμη ήταν να φοβίζουν τη σκιά τους ή τη σκιά ενός ιππόκαμπου και που ζουν χαφιεδίζοντας και τούμπαλιν εγκαλούν ό,τι ζηλεύουν και φαντασιώνονται πως διαθέτουν υπόσταση. Πόση ζέστη όμως μπορεί να δώσει μια κωλοφωτιά; Εχω την τιμή να έχω γράψει τα χειρότερα για τον άρχοντα του δόλιου συγκροτήματος και να έχω υποστεί το ανάλογο κόστος. Θα ήταν όμως αφροσύνη να μην του αναγνωρίσω αξία. Αντίθετα, σιχαίνομαι τους παρατρεχάμενούς του που βασιλικότεροι του βασιλέως προγράφουν αντ' αυτού και αποκλείουν εν αγνοία του σε μιαν απελπισμένη εκτέλεση του χορού της πυγολαμπίδας. (Δες σχετικά το κείμενο του Κώστα Μαυρουδή στο τρέχον, αειθαλές «Δέντρο»). Πρόκειται για φιγούρες που έντρομες από την παντελή έλλειψη όχι ταλέντου αλλά στοιχειώδους δωρεάς γαντζώνουν τα νυχάκια τους στο καθικάκι που κάθονται και το θεωρούν θώκο εξουσίας (λ.χ. όπως οι περίφημες επιτροπές του ΥΠΠΟ. Από εικαστικά έως λογοτεχνία ή ποίηση). Σφίγγονται που λέτε και νομίζουν ότι τιμωρούν. Θα μου πείτε και οι αρουραίοι έχουν όρχεις. Τι μεγέθους όμως!

Το πρόβλημα του τόπου είναι ο καρκίνος των κομματικών στρατών που αποστραγγίζουν την ικμάδα του. Που οι κουμπάροι των κολλητών των παρατρεχάμενων των τρεχόντων ταγών της εξουσίας κάνουν παιχνίδι εν ου παικτοίς από τα ομόλογα ώς τα μουσεία. Ταγκίλα! Τελευταία μόδα των ασπαλάκων είναι να προωθούν σε θώκους ή να απονέμουν βραβεία αποκλειστικά σε Μακεδόνες! Αντιλαμβάνεστε το υπονοούμενο. Φοβούμαι όμως μήπως μέσα στην υπηρεσιακή τους ηλιθιότητα επιλέξουν οι έμφοβοι επίτροποι των επι-ντροπών κανέναν Γκλιγκόροφ.

* Πλάκα πλάκα ο καλύτερος υπουργός της Νέας Διακυβέρνησης αποδεικνύεται ο Μιχάλης Λιάπης, επειδή δουλεύει προσπαθώντας να λύσει κοινά προβλήματα με κοινό νου και δεν πουλάει «επικοινωνιακά πακέτα». Θα μου πείτε κι ο Προκόπης; Ε, αυτός εξελίσσεται σε Ευάγγελο της Ν.Δ. με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Κι όταν λέω, «Ευάγγελος» δεν εννοώ βέβαια τον κ. Μεϊμαράκη, τον «πολιτικό» που για προφανείς λόγους διαδέχθηκε τον Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, τον μόνο άνθρωπο που θα μπορούσε να λύσει τον γόρδιο δεσμό της μίζας και των εξοπλισμών. Εφυγε όμως νωρίς γιατί, προφανώς, ενόχλησε πολλούς. Η πολιτική όμως δεν γίνεται με ατάκες αλλά με πράξεις. Το είπε αυτό η Metron Analysis; Οχι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Κοιτώντας το αρνάκι του Πάσχα να με κοιτάει φρίττοντας με γουρλωμένα μάτια και δαγκωμένη γλώσσα μέσα απ' τα κάρβουνα (ξανα)συνειδητοποίησα πως Ανθρωπος είναι εκείνο το σαρκοβόρο που ξέρει. (Ασχετο: Και ο Σαρκοζί φαίνεται να ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι της μικροαστικής ανασφάλειας και της εθνικής μεγαλομανίας. Λέτε να του το δίδαξε ο κ. Βύρων; Πάντως ακόμη και η Δεξιά στη Γαλλία έχει στιλ, ό,τι να λέμε. Σε αντίθεση με εμάς).

* Κάθε Κυριακή, σχεδόν, νιώθω μια ταξική χαρά. Ενας πλούσιος, νέος, ωραίος και πανίσχυρος πρόεδρος ΠΑΕ αισθάνεται δυστυχής και λιώμα σαν τον τελευταίο λούμπεν ρακοσυλλέκτη. Τζίγγερ δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει να κατεβείς εσύ να παίξεις μπάλα. Τι ξέρουν τα βουτυρόπαιδα, οι ποδοσφαιριστές από μάχες κι αγώνες;

ΥΓ. Το άθλιο ελληνικό κατεστημένο έκοψε την μπάλα στον Δεληκάρη και το τραγούδι στον Καζαντζίδη. Ευτυχώς που ο Λυμπερόπουλος πήγε στην ΑΕΚ (για να παίζει του χρόνου Champions League).
28/04/2007

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου