Οποιος επιζητεί κάθε τρεις και λίγο την αστυνομία· όποιος χρειάζεται έναν αστυνόμο δίπλα του για να μην παραβαίνει τον νόμο· κι ακόμη χειρότερα, όποιος επωφελείται από την απουσία αστυνόμευσης για να παρανομεί, κατ' ουσίαν κουβαλάει έναν μπάτσο μέσα του. Κυρίως εκείνος που ηθικολογεί εύκολα και που επικαλείται το ανάθεμα ευκολότερα. Ο κρυμμένος μέσα μας μπάτσος είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον φανερό στη γωνία (που ούτως ή άλλως σπανίζει). Η λαϊκή σοφία διεκδικεί έναν αστυφύλακα για κάθε Ελληνα. Ετσι όμως δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Και η ανωτέρω ταυτολογία δεν βγάζει πουθενά. Ή μάλλον δικαιώνει το αμίμητο αναρχοαυτόνομο: «Μπάτσοι, γουρούνια, αδέλφια μας».
Κατά τ' άλλα καταφέραμε η Αθήνα να μοιάζει σαν το Σαντιάγκο επί εποχής Πινοσέτ. Κάθε πλατεία και κλούβα, κάθε γωνία και διμοιρία, κάθε στροφή και περίπολο. Τώρα βέβαια τι μπορούν να προβλέψουν και τι δύνανται να προλάβουν τ' αδέλφια μας οι μπάτσοι αραχτοί με τους φραπέδες στα ρείθρα ή λαγοκοιμώμενοι -όταν δεν έχει ποδόσφαιρο- στις κλούβες τους, όμοιοι με εξωτικά πουλιά, θα σας γελάσω. Μέχρι τώρα χαιρόμουν τα τρίδυμα πεζά περίπολα της δημοτικής αστυνομίας -δύο αγόρια ένα κορίτσι, δηλαδή αστυνομικοαισθηματικό σάντουιτς- τα οποία σεργιάνιζαν φλερτάροντας κι έκοβαν και καμιά κλήση στη Μητροπόλεως ή την Πλάκα. Κι είχε πλάκα. Τώρα τα πράγματα έχουν βαρύνει με τόσα ΜΑΤ, ασπίδες, γυλιούς, δακρυγόνα ή αντιασφυξιογόνες μάσκες. Συχνά οι κλούβες της Αστυνομίας απλώνονται στη μια λωρίδα του δρόμου -εκεί που θα γίνονταν αι συντεταγμέναι διαδηλώσεις των εκατό τεμαχίων διαδηλωτών κάθε φορά όπως ονειρευόταν ο Πολύδωρας- με αποτέλεσμα να δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο. Από τι μας προστατεύουν άραγε; Ποιον αόρατο εχθρό αποκρούουν; Εφτασε μέχρι τη Θεμιστοκλέους ο Μπιν Λάντεν ή θα μας την πέσουν τα UFO του Χαρδαβέλλα και της Αγίας Παρασκευής; Αγνωστοι αι βουλαί του κρατικού τρόμου και τις κατατρομοκρατήσεως των υποκειμένων του.
Αλλά, πάλι, σκέφτομαι, αν κάνουν κάποιο ξαφνικό ντου οι ελεύθεροι πολιορκημένοι των Εξαρχείων, ποιος θα προστατεύσει τους μαγαζάτορες και τις βιτρίνες τους; Οπότε, έχουμε και λέμε: 2.000 μαγαζιά στο κέντρο επί 2 μπάτσους έκαστον φτάνουμε στους 4.000 απασχολήσιμους, ενώ αυτομάτως πέφτει ο δείκτης ανεργίας. Τώρα, αν υπολογίσουμε και τα όργανα που φυλάνε τα τσακάλια της Βουλής, την κ. Παπακώστα, την κ. Παναγιωταρέα, τον κ. Κουλούρη και τον άνεργο κ. Χατζηνικολάου, συμπιέζουμε την ανεργία ακόμη περισσότερο. Αν υπολογίσουμε μάλιστα σεκιουριτάδες, μπράβους, φουσκωτούς και τους φερέλπιδες μποντιμπιλντεράδες που κάνουν πόρτα στην παραλιακή, έχουμε λύσει ήδη το πρόβλημα της απασχόλησης των νέων μας. Οι υπόλοιποι, εκλογές έρχονται, κάπου θα βολευτούνε. Ασε που θα σκίζουν με τη στολή: σεκιούριτι Καραμπάτσος, ΜΑΤατζής, ειδικές δυνάμεις, ανειδίκευτες, τροχονόμος, δημοτικός αστυφύλακας, αγρονόμος, τελωνοφύλακας, λιμενικός κ.λπ. Τούτων δοθέντων, τι να τα κάνουμε τα πανεπιστήμια; Μπάτσοι πρέπει να γίνουν τα μανάρια μας. Να τους μάθει επιπλέον αρχαία ελληνικά και λατινικά ο Πολύδωρας. Γιατί αν περιμένουμε από τον Μπαμπινιώτη...
Αλλά και τα κορίτσια μας! Υπέροχο, αντιφατικό, σχιζοφρενικό επάγγελμα: αστυνομικίνα! Πηλήκιο και από κάτω μεζ μαλλί. Σεξ απίλ και εξουσία. Το θύμα σε ρόλο θύτη-εξουσιαστή. Τι μου κάνεις μάνα μου! Τι σου κάνω γιε μου; Το θήλυ ως άρρεν και το άρρεν να τρέχει να κοπιάρει το «2» του Παπαϊωάννου. Η απόλυτη σκοτοδίνη. Τροχονόμος Βαρβάρα. Ποιος Ηλίας του 16ου τώρα... Μπήκαμε στην εποχή της απόλυτης μεταρρύθμισης των φύλων.
Προχθές έξω από το σπίτι μου ένας νεαρός με εντούρο έκανε επικίνδυνες σούζες ανάμεσα σε μαθητές οδηγώντας ανάποδα και πηδώντας τα πεζοδρόμια. Σταμάτησα παρατυχόν περιπολικό και ζήτησα από το πλήρωμα να πράξει το καθήκον του. Ο οδηγός με κοίταξε λυπημένα -η θλίψη του μπάτσου είναι αβάσταχτη όπως μας δίδαξε το γαλλικό σινεμά -και μου είπε: «Εχω παιδάκια, κύριε». Για έναν παράξενο λόγο ή ίσως επειδή και εγώ έχω παιδάκι τον κατανόησα.
Σ' αυτόν τον τόπο μπορεί κατά βάθος το καθήκον μας να είναι να μην κάνουμε τίποτε. Δείτε και τον πρωθυπουργό. Δεν μπορεί. Αυτός κάτι θα ξέρει περισσότερο.
Υ1: Αδελφοί, όταν σας κυριεύει το κακό και σας καταβάλλει η θλίψη, να τραγουδάτε. Θυμηθείτε τους ρεμπέτες, τους Μακρονησιώτες, τους μελλοθανάτους στη Μέρλιν ή στου Αβέρωφ. Οι λαοί του Βορρά τραγουδάνε για να υπερβούν τους εαυτούς τους. Εμείς για να βυθιστούμε μέσα σ' αυτούς. Ιδού τώρα το άσμα που προφήτευσε τις μη μεταρρυθμίσεις της Ν.Δ. (αφιερωμένο στη Μ. Γιαννάκου από τον Μ. Ρασούλη): Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν κι εμένα τα χεράκια σου με λύνουν και με δένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου